Lögberg - 12.09.1929, Qupperneq 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
12. SEPTEMJBER 1929.
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
“Þú ert regluleg' liet.ja og eg dálst að þér,”
sag'ði Willi, þegar sundmaðurinn kom í iand og
heilsaði honum glaðlega.
“Brimið var nokkuð mikið í dag,” sagði
sundmaðurinn, en gerði annars ekkert úr því,
að hann hefði unnið nokkurt frægðgírverk.
“Eg býst við, að þú sért einhver óþrótta-
maður, sem eg hefi aldrei heyrt getið um, ”
sagði Willi og gaf nákvæmar gætur að vexti
hans.
Hinn ókunni maður hristi höfuðið, en Willa
gat ekki grunað, að Uér væri fyrverandi í-
þróttakennari við háskólann og maður, sem
ritað liafði heilar ba'kur um það efni. Hann
eins og mældi Willa með augunum og honum
duldist ekki, að liér var líka íþróttamaður, eða
þá að minsta kosti efni í óþróttamann.
“Þú-ert vel vaxinn,” sagði sundmaðurinn.
“Með þeim allra beztu, og mig skvldi ekki
furða þó þú hefðir einhverja æfingu í hnefa-
leik.”
Willi samsinti að svo væri. “Eg heiti Ro-
berts,” sagði hann.
Sundmaðurinn hugsaði sig um litla stund,
og það var eins og hann væri að grafa eftir ein-
hverju í‘ huga sínum.
“Willi — Willi Roberts”, sagði Willi.
“Já, einmitt það. Stóri Willi Roberts? Eg
sá þig einu sinni leika hnefaleik. Það var fvrir
jarðskjálftann. Þú getur slegið með báðum
höndum, eg man það, og þú ert þrautseigur, en
heldur seinn. En þú gerðir ^gætlega, samt sem
áður.” Hann rétti Willa vota höndina ogbætti
við: “Eg er Hazard — Jim Hazard.”
“Ef þú ert sami maðurinn, sem svo oft er
talað um í sambaiuli við knattleiki, þá kannast
egviðþig. ”
Þessir tveir menn tóku höndum saman, fast
og vinsamlega og Willi gerði ]>au kunnug, Sax-
on og Mr. Hazard. Henni fanst hún vera æði
smávaxin í samaiilmrði við þessa tvo stóru
menn, en hún var stolt af því, að tilheyra þeim
þjóðflokki, sem þá hafði framleitt. Hún hlust-
aði á þá talast við.
“Eg vildi eg ætti kost á að æfa mig við þig
í hnefaleik, svo sem hálfan klukkutíma á hverj-
um degi, ” sagði Hazard. “Þú getur kent mér
ýmislegt. Býst þú við að verða hér í þessu ná-
• grennif”
“Nei. Við ætlum lengra suður með strönd-
inni. Við erum að líta eftir bvijörð. Samt sem
áður gæti eg kannske kent þér eitthvað; og það
er eitt, sem þú gætir kent mér, og það er að
svnda í briminu.”
“Þetta er ágætt,” sagði Hazard. “Þú getur
kent mér hnefaleik og eg get kent þér að synda.
Hefir þú nokkuð á móti því, að vera hér nm
tímaf” spurði hann og sneri sér að Saxon.
“Það er ekki ljótt hérna.”
“Nei; hér er framúrskarandi fallegt. En
við erum hér á ferðalagi og erum að líta eftir
heimilisréttariandi, ” mælti Saxon, og hún leit
á farangur þann, sem þau höfðu meðferðis.
“Ef þið eruð að hugsa um landið hinum
megin við Sur, þá liggur ykkur ekkert á, það
tekur það enginn frá ykkur,” sagði hann hlæj-
andi. “En nú verð eg að flýta mér og komast
í fötin. Komið þið að sjá mig, ef þið verðið hér
á ferð aftur. Hér vita allir, hvar eg á heima.
Og verið þið nii sæl.”
Svo hvarf sundmaðurinn eins og hann kom,
á harða hlaupi yfir sandhæðirnar.
Willi horfði á eftir honum og það leyndi sér
ekki, að þetta fanst honum aðdáanlegur maður.
“Þetta er maður eftir mínu geði,” sagði
hann. Veiztu það, Saxon, að hann er frægur
maður! Hann hlýtur að vera það, því eg hefi
ótal sinnum séð mynd af honum í blöðunum,
og það er ekkert stærilæti í honum, hann er rétt
eins og fólk er flest. Eg fer að trúa því aftur,
að enn séu þó einhverjar taugar í þessum gamla
stofni, sem við erum af komin.”
Þau fóru upp í bæinn og kevptu sér ofurlítið
af matvælum, kjöt, garðmat og hálft dúsín af
eggjum. Willi ætlaði ekki að geta fengið Sax-
on til að fara frá búðarglugga, þar sem var
mikið af perlum og^fáséðum skeljum..
“Þessar skeljar eru hér allstaðar í fjörunni,
eg skal finna þær fyrir þig seinna.”
“Faðir minn átti ermahnappa úr gulli, sem
voru settir með þessum fallegu skeljum. Mér
hafa ekki dottið þeir í hug nú árum saman. Mér
þætti gaman að vita livar þeir eru nú niður
komnir. ’ ’
Þau héldu í suður átt. Víða sáu þau hús
inni á milli trjánna, sem þeim sýndust einkenni-
leg, og Jvegar þau komu að Carmel-ánni, sáu
þau hús, sem var alt öðru vísi en aðrar bvgg-
ingar, sem þau höfðu séð á leiðinni.
“Eg veit hvað þetta er,” sagði Saxon næst-
um í háJfum hljóðum. ‘‘ Þetta er ein af trúboðs-
stöðvum Spánverjanna, Carmel trúboðsstöðv-
arnar, auðvitað. Þetta hafa Spánverjar bvgt,
þegar þeir komu hingað frá Mexico, til ÍTð
krÍLstna Indíánana.”
“Já, þeir voru hér þangað til við komum og
rákum alt dótið burtu, Spánverja og Indíána,”
og það var auðhevrt á röddinni, að þetta fanst'
honum eitt af hetjuverkum forfeðra sinna.
“Þetta er nú merkilegt engu að síítar,”
sagði Saxon og horfði á þetta hálf-hrunda og
vanhirta bænaJiús. “Eg hefi séð Dolores trú-
boðsstöðvarnar í San Francisco, en þær eru
minni en þessar og ekki eins gamlar. ”
Þarna stóð 'hún, þessi gamla kirkja, eða það
sem eftir var af henni, hálf-hrunin, og yfirgef-
in af mönnum, en sem einu sinni haíði verið
bænahús, þar sem þúsundir manna höfðu fund-
ið frið og huggun. Staðurinn hafði þau áhrif á
Willa og Saxon, að þau gengu um þessar rústir
í hægðum sínum og með mestu varfærni og töl-
uðu ekki nema í hálfum hljóðum. Saxon fór að
raula fyrir munni sér sálmsvers, er 'hún kunni,
og áður en hún vissi af var hún farin að syngja
með fullum rómi þetta sálmsvers:
“Sálar minnar sanni vin,
Sæti Jesú, levf þú mér,
. Þegar eg af þrautum styn,
Þýða hvíld í faðmi þér.
Méðan fara f^am hjá él,
Fel mig þar, ó, Jesú minn.
Leið mig gegn um harm og hel
Heim í dýrðar-salinn þinn.”
Willi reyndi ekki að syngja, en liann horfði
á konu sína með ást og aðdáun, og þegar hún
var búin, sagði hann svo lágt, að það rétt heyrð-
ist:
“Þetta var vndislegt — verulega vndislegt.
Þú hefðir átt að sjá framan í sjálfa þig. Þú
varst isjálf eins falleg eins og söngurinn, og
það, sem þú fórst með. Er það ekki annars
undarlegt, að eg 'hugsa aldrei um trúarbrögð,
nema í sambandi við þig?”
Þau settust ]iarna að og fengu sér að borða,
og evddu síðari hluta dagsins niðri í f jörunni að
norðan, verðu við ármynnið. Þau höfðu ætlað
sér áð halda lengra um daginn, en þarna var
svo margt að sjá og svo tilhreytilegt og fagurt,
að þau gátu ekki slitið sig frá því. Hitinn var
]>eim ekki til ó]>æginda, því hafrænan kældi
loftið svo að*]>arna var ofur notalegt seinni
part dagsins, og um kvöldið nutu þau þess sam-
an, að horfa á hið yndislega sólarlag.
Henni fanst, að þetta væri yndislégasti dag-
urinn, sem hún liafði lifað og henni fanst sínir
fegurstu draumar nú vera að rætast. Slíka
fegurð, eins og hún hafði séð í dag, hafði hún
aldrei getað látið sér detta í hug.
“I"m hvað ertu að hugsa?” spurði WiIIi og
tók mjúklega í hendina á henni.
“Eg veit varla,” svaraði hún. “En eínn
slíkur dagur sem þessi er betri en mörg ár í
Oakland.”
VII. KAPITULI.
;
Carmel áin og Carmel dalurinn var nú að
baki þeirra. Og eftir því sem sólin ha'kkaði á
lofti, komust þau lengra suður eftir hæðunum,
sem voru milli fjallanna annars vegar, en sjáv-
arins hins vegar. Vegurinn var ekki sem greið-
færastur og bar það með sér, að 'hann var ekki
fjölfarinn.
“Mér lízt ekki vel á þetta land,” sagði Willi.
“Þessi vegu er bara slóðir eftir hesta og hér
er skógurinn mjög ómerkilegur og léleg gróðr-
armold. Þetta er bara beitiland og hér er svo
sem enginn búskapur.”
Hæðirnar voru evðilegar og ekki mjög gras-
gefnar og skógur lítill og ekki þéttur. Einn úlf
sáu ]>au skjótast inn í skóginn og Willi óskaði
að hann hefði byssu, þegar hann sá villikött,
sem sat og glápti á þau og fór ekki xír veginum
fyr en ‘YY illi henti moldarkögli í hausinn á hon-
um.
Saxon kvartaði hvað eftir annað um þorsta.
Á einum stað bevgðist vegurinn nærri ofan að
sjó, til að seniða fyrir djúpt gil. Þar settist
hún niður, meðan Willi fór að leita að upp-
sprettulind.
“Heyrðu!” kallaði hann, rétt eftir að hann
var nýskilinn við hana. “Þú verður að koma
hingað, því hér er nokkuð merkilegt að sjá.”
Saxon fór eftir mjórri skógarbraut, sem lá
niður að sjónum. Hún hafði aðeins farið fáa
faðma, þegar hún kom auga á fjöruna, en hún
sást ekki, fyr en maður var kominn rétt að
henni, því að skógarkjarrið óx alveg fram í
flæðarmál. Sjórinn þarna fram undan var all-
ur fullur af klettum og smáskerjum og þar böð-
úðu selirnir sig í sólskininu, og þar var mikill
fjöldi sjófugla, og þótti Saxon þarna æði há-
vaðasamt, því þar söng hver fugl með sínu
nefi, eins og gengur. Til að komast ofan í f jör-
una, varð Saxon að renna sér ofan svo sem tólf
feta háa brekku og kom hún þá ofan í mjúkan
sjávarsandinn.
“Hérna er gott að vera,” sagði Willi. “Við
ættum ekki að fara lengra fyrst um sinn. Hér
rétt hjá er ágæt uppsprettuíind, og hér skortir
ekki eldiviðinn. Líttu á allan þennan rekavið,
sem hér er. Hér er *alt, sem við þurfum. Við
gætum átt hér heima. Hér er fult af skelfiski
og eg er viss um, að við gætum veitt hér fisk.
Hvernig lízt þér á, að við verðum hér nokkra
daga? ^ ið erum að< taka okkur jrí hvort sem
er, og eg get farið til Carmel og fengið öngla og
færi.”
Saxon }>ótti mjög vænt um að finna, hve
áhugasamur Willi var um þetta, því að á því
gat hún markað, að hugur hans var nú snúinn
frá borgariífinu.
“Hér er líka alveg logn,” hélt hann áfram.
“Ekki andvari. Og sjáðu bara hvað náttúran
er hér öll vilt, alveg eins og við værum þúsund
mílur frá mannabygðum.
Það hafði verið töluverður stormur á hæð-
unum, sem þau höfðu farið um um morguninn,
en þarna niðri í fjörunni var alveg logn og loft-
ið var eitthvað ,svo þægilega mátulegt. Til og
frá voru smá eikartré og ýms önnur tré, sem
Saxon vissi ekki nafn á. Hún fór fljótt að
kunna þarna vel við sig, og Willi og hún tóku
höndum saman og fóru að ganga um fjöruna
til að vita hvers þau vrðu vísari.
“Hér er gaman að vera og hér getum við
leikið okkur um stund,” sagði Willi þegar þau
gengu þarna um fjöruna. “Hvernig lízt þér á
að setjast hér að?”
“Hér hefir einhver verið á ferð,” sagði hún
og benti á spor, sem hún sá í sandinum. Hver
veit nema hér sé einhver vilt mannæta.”
“Það kemur ekki til nokkurra mála,” sagði
Willi. “Sá sem hér hefir gengið, hefir ekki
verið berfættur. Hann hefir haft hælalausa
skó.”
“En mannætan hefði nú getað tekið skóna
af einhverjum sjómanninum, sem hann hefir
kannske étið. Gæti það ekki vel verið?”
“Sjómenn brúka ekki svona skó,” sagði
Willi og var fljótur til svars.
“Þú sýnist vera alveg viss um þetta. En
svo þarf það ekki endilega að hafa verið sjó-
maður, ,sem var étinn af mannætum. Það gat
vel hafa yerið farþegi. En hvað sem þessu líð-
ur, þá er eg vel til með að fara ekki lengra og
vera hér f nótt.”
Aður en klukkutími var liðinn, voru þau
búin að koma sér fyrir og Willi var búinn að
safna Saman heilmiklu af þurrum rekavið og
kveikja eld, og það var farið að sjóða á kaffi-
katlinum. Saxon kallaði á Willa og benti út á
klettana. Þar stóð maður í sundfötum. Hann
horfði á þau og þau sáu, að hann hafði mikið,
svart hár, sem hreyfðist fyrir golunni, þar sem
hann stóð. Hann hélt á stað f áttina til þoirra
og Willi var fljótur að benda Saxon á, að þesisi
maður hefði hælalausa skó. Eftir fáeinar mín-
úrur var hann kominn til þeirra.
Utlit þessa aðkomumanns kom Saxon til að
halda, að hann væri einn af afkomendum gömlu
innflytjendanna, og henni fanst hann ékki ó-
svipaður gömlum hermönnum, sem hún hafði
séð. Hann yar að vísu ungur maður, ekki nema
svo sem þrítugur. Hann var toginleitur, með
hátt enni og hátt og þunt nef, næstum trjónu-
myndað. Varirnar voru þunnar og hann leit
út fvrir að vera tilfinninganæmur, en augun
voru öðru vísi heldur en hún hafði séð í nokkr-
um öðrum manni. Þau voru ,svo dökk-grá, að
þau sýndust næstum brún. Þau báru vott um
töluverðar gáfur og glaðlyndi, en að öðru leyti
var ekki auðvelt að sjá í þeim, hvað með mann-
inum bjó. Saxon fanst, hálft í hverju, að hún
hefði áður séð þennan mann.
“Halló!” sagði hann glaðlega, þegar hann
kom til })eirra. “Það ætti að fara vel um ykkur
hérna.” Hann kastaði niður poka, sem liann
liélt á og sem eitthvað var í. “Skelfiskur,”
sagði hann. “Alt, sem eg gat fundið. Það er
ekki nógu vel fjarað út.”
Saxon hejrrði Willa tauta eitthvað fvfir
munni sér, og hún sá að hann starði á þonnan
aðkomumann, eins og hann væri að undra sig á
einhverju.
“Daamalaust þykir mér vænt um að hitta
þig,” sagði hann loksins. “Lofaðu mér að taka
í hendina á þér. Eg hefi alt af sagt, að ef eg
fyndi þig einhvern tíma, ]>á skyldi eg lirista á
þér hendina — Heyrðu! ’ ’
Willi komst ekki lengra, því hann rak upp
skellihlátur, sem hann gat ómögulega stöðvað
góða stund.
Aðkomumaðurinn horfði á hann forvitnis-
lega, þar sem ]>eir stóðu og héldu höndum sam-
an, en hann gaf Saxon líka auga.
“Þú verður að fyrirgefa,” sagði Willi loks-
ins og veifaði út annari hendinni. “Eg get ó-
mögulega varist hlátrinum. Eg segi þér alveg
satt, að eg hefi stundum vaknað á nóttunni og
hlegið að þessu, sem eg er að hugsa um í sam-
bandi við þig. Þekkirðu hann ekki, Saxon? Þú
ert náúngi, sem áreiðaniega getur lilaupið.”
Nú kannaðist Saxon alt í einu við þennan
mann. Það var sami maðurinn, sem staðið
hafði við hliðina á Roy Blanchard hjá bílnum,
þegar hún veik og hálf-rugluð hafði vilzt inn í
þann hluta borgarinnar, þar sem hún var ó-
kunnug. En það var heldur ekki í fyrsta sinn,
isem hún hafði séð þenna mann.
“Manstui ekki eftir skemtuninni, sem múr-
ararnir héldu í Weasel skemtigarðinum í Oak-
land?” spurði Willi. “Og hlaupurunum?
Mikil ósköp! eg þekti nefið á þér, þó eg sæi þig
innan um miljónir af öðrum mönnum. Þú ert
maðurinn, sem settir stafinn þinn fyrir fæt-
urna á Timothv MoManus og komst þar með af
stað 'svo miklum ófriði og áflogum, að til slíbs
eru engin dæmi.”
Nú var það aðkomumaðurinn, sem hló.
Hann stóð fvrst á öðrum fætinum og svo á hin-
um og hló enn meira. Loksins seítist hann á
rekaviðar staur, sem var þar í fjörunni. *
“Svo þú varst þar og sást það alt saman?”
gat hann loksins komið upp fyrir hlátrinum.
“Og þú líka?” og hann sneri sér að Saxon.
Hún samsinti því.
“Heyrðu!” sagði Willi og var nú búinn að
fá vald yfir hlátrinum. “Það, sem mig langar
til að vita, er það, hvers vegna þú gerðir þetta.
Hvað kom þér til að gera það? Að þessu hefi
eg spurt sjálfan mig ótal sinnum.”
“Það hefi eg gert líka,” sagði komumaður.
“Þektirðu Timothy McManus nokkuð?”
“Nei, eg hafði aldrei séð hann áður og hefi
aldrei séð hann síðan.”
“En hvað kom þér til að gera þetta?”
apurði Willi enn.
Hinn ungi maður rak enn upp skellihlátur,
en svaraði þó eftir litla stund:
“Þó eg ætti lífið að leysa, gæti eg ekki
svarað þessu. Eg bara stakk nú stafnum
þama án þess að hugsa nokkuð um það, eða
hafa nokkum ásetning til þess. Eg er viss um;
að Timothy McManus varð ekki meira hissa á
þessu heldur en eg varð sjálfur.”
“Náði liann þér?” spurði Willi.
“Prinst þér eg líta út fyrir það? Eg hefi
aldrei orðið eins hræddur á æfi minnL Svo
mikill hlaupagarpur, sem hann er,- þá hefði
hann aldrei náð mér þann daginn. En hvað
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
- HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard OfRce: 6th Floor, Bank of HawlltonChawber*
kom fyrir á eftir? Eg heyrði að það hefði orð-
ið mesta uppþot. ”
Willi tók æði langan tíma til að segja frá
því, livernig þetta hefði alt gengið -til, en að
því búnu sögðu ]>eir hvor öðrum nöfn sín. Mark
Hall hét hann, þessi ungi maður, og hann átti
heima í litlu húsi þar skamt frá.
“En hvernig komust þið hingað í.Bierces-
víkina, sem við köllum? Enginn maður sér
hana af veginum.”
“Svo það er það, sem þessi vík heitir,”
sagði Saxon.
“ Já, það er ]>að sem við köllum hana. Einn
af okkur félögum var hér eitt sumar, og við
nefndum víkina eftir honum. Mig langar í
bolla af þessu kaffi,” sagði hann og vék sér að
Saxon, “og svo skal eg sýna manninum þínum
þetta pláss. Okkur þykir mikið vaiið í þessa
vík og hér kemur enginn nema við sjálfir.”
Meðan þeir voru að drekka kaffið, virti
Willi Mark Hall vandlega fvrir sér.
“Ekki hefir þú fengið alla þessa stæltu lík-
amsvöðva fyrir þá líkamsæfingu, sem þú fékst
við að flýja undan McManus?”
“Nei, þá á eg að þakka vissum líkamsæfing-
um. Taktu bara á mér og þá getur þú fundið
hvað vöðvamir eru jafnstæltir um allan líkam-
ann. ’ ’
Willi gerði ])að og undraðist stórlega, því
svo stælta vöðva hafði hann ekki fundið áður.
“Annað eins og þetta hefi eg aldrei séð á
æfi minni, og hefi eg þó séð marga sterklega og
vel vaxna náunga um mína daga. Það er eins
og þú sért ekkert nema stæltir vöðvar. ”
“Það er alt þessum vissu líkamsæfingum að
þakka. Læknamir sögðu, að eg væri dauðans
matur og gáfu mér engar vonir. Vinir mínir
sögðu, að eg væri dauðans vesalingur og eg
gengi víst með einhverjar skálagrillur í höfð-
inu. Eg tók því það ráð, að vfirgefa bæinn og
fór til Carmel og síðan hefi eg oftast evrið úti
og haft miklar líkamsæfingar og þess vegna er
eg orðinn svona hraustur.”
“Jim Hazard fékk ekki sína miklu krafta
þannig. ’ ’
“Hann þurfti þess ekki með. Hann var
fæddur hraustur. Eg hefi orðið það með því
að lifa samkvæmt vissum reglum. Náttúran
gerði hann hraustan, vísindin hafa gert mig
hraustan. Nú skal eg sýna þér, hvað eg get
gert. Farðu úr fötunum, nema buxunum og
skónum. ”
“Móðir mín var skáld,” sagði Saxon, með-
an Willi vék sér frá til að búa sig undir að
revna sig við Hall. “Sum ljóðmælí hennar
hafa verið prentuð.”
“Hvað hét hún?” spurði hann.
“ Dayelle Wiley Brown,” svaraði Saxon og
hún nefndi nokkur kvæði eftir liana, og sagði
honum hvar þau væri að finna.
“Eg kannast við bókina og á hana meira að
segja sjálfur, þó eg hafi ekki lesið þessi kvæði,”
sagði hann og var nú auðfundið að hann fór að
veita þessu eftirtekt. “Hún var sjálfsagt ein
af frumbyggjunum, löngu á undan mér. Eg
ætla að gæta að þessu, þegar eg kem heim.
Faðir minn kom hér snemma á tímum. Hann
var læbnir, en gerðist kaupmaður j San Franc-
isco, og hepnaðist að hafa nógu mikið af ná-
unganum til að geta haft ofan af fyrir mér og
mörgum fleiri kiökkum, og á lians peningum
höfum við lifað alt að þessu. En meðal ann-
ara orða, hvert eruð þið að fara?”
Þegar Saxon sagði honum, að þau hefðu ekki
viljað vera lengur í Oakland og þau væru að
leita sér að heimilisréttarlandi, þá lét hanu vel
yfir því að þau skyldu fara frá Oakland, en leizt
miður vel á fyrirætlan þeirra.
Brewers Of
COUNTRY CLUB
BEER
GOLDEN GLOW
ALE
BANQUET ALE
XXX STOUT
ÖR EW E RV
OSBORN E A M U LVEY - Wl N NIPEG
PHONES 41-111 47-304 56
PROMPT DELIVERY
TO PERMIT HOLDERS