Lögberg - 31.07.1930, Síða 4

Bls.
LÖGRERG. FIMTUDAGINN 31. JÚLI 1930.
Xögfcerg
Gefið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
■Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Tahámar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaÖsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The "Lögberg" i» printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Úrslit kosninganna
Svo fóru leikar á mánudaginn var, að aft-
urhaldsstefnan, ofbeldis 0g öfga-stefnan, und-
ir forustu Mr. Bennetts frá Calgary, gekk sigri
hrósandi af hólmi, og verÖur það því Mr. Ben-
nett, er með völdin fer ásamt fylgifiskum sín-
um, að líkindum næstu fjögur árin.
“Fátt er svo með öllu ilt, að ekki boði nokk-
uð gott,” segir gamalt íslenzkt máltæki. Mr
Bennett tekur við völdum með ákveðinn þing-
meirihluta að bakhjarli og verður því eigi um
það vilst, hvar ábyrgðin lendir ef illa skyldi tak-
ast til um ráðsmensku hans á þjóðarbúinu; há-
tollastefnan, óheillastefna canadisku þjóðar-
innar, sem 0g reyndar flestra annara þjóða,
hefir orðið ofan á í bráðina; nú er það hún, að
því er Mr. Bennett og fylgifiskum hans segist
frá, er lækna á hverskonar fjárhagslegar mein-
semdir bændanna í Vesturlandinu; nú er það
hún, er innan skamms ber á því fulla ábyrgð,
að hver einasta starfsfær hendi í landinli verði
starfandi ár út og ár inn, og að alt fljóti í
mjólk og hunangi; og nú er það líka hún, er
krafin verður á sínum tíma strangra reiknings-
skila, ef smjörverðið í Yestur-Canada hækkar
ekki til muna á næstunni, sem og verð hinna
ýmsu annara framleiðslutegunda. Mr. Bennett
hefir verið sérlega örlátur á loforð; hvað um
efndirnar verður, leiðir framtíðin í ljós-
Við sambandskosningarnar 1911 steig can-
adiska stjórnin eitt hið háskalegast ólánsspor,
er hún að vorri hyggju hefir nokkru sinni stig-
ið; þjóðin átti þess kost þá, að tilhlutan Sir
Wilfrid Lauriers og frjálslynda flokksins, að
komast að gagnskiftasamningum við Banda-
ríkin; blekkingamoldviðri afturhaldslegátanna,
með Sir Robert Borden í broddi fylkingar, blind-
aði þjóðinni illu heilli svo sýn, að hún þekti
ekki sinn vitjunartímá og hafnaði samningun-
um með miklu afli atkvæða. Afleiðing þeirrar
slysni varð sú, að nágrannaþjóð vor sunnan
landamæranna, tók að byggja tollmúra gegn
canadiskri framleiðslu, unz svo fór, eins óg nú
er komið á daginn, að heita má sem um beina
útilokun sé að ræða á canadiskum landbúnað-
arafurðum suður yfir landamærin. Til nokk-
urs slíks hefði vitanlega aldrei komið, ef can-
adiska þjóðin hefði borið til þess gæfu, að sam-
þykkja gagnskiftasamningana.
Að fengnum upplýsingum um afstöðu Banda-
ríkjastjórnar, gagnvart innflutningi canad-
iskrar framleiðslu suður yfir landamærin, sem
og um hina nýju tollmúrahækkun, tók King-
stjórnin að svipast um eftir nýjum markaði
fyrir eanadiskar ^afurðir, er henni vitanlega
bar skylda til, og hvað var þá eðlilegra en það,
að hún leitaði fyrir sér innan takmarka veldis-
heildarinnar brezku? Með þetta fyrir augum
samdi Mr. Dunning hið nafntogaða og vitur-
lega fjárlagafrumvarp sitt, er afgreitt var á
síðasta þingi, og rýmkaði mjög um ívilnunar-
tollinn brezka. Á móti framgangi frumvarps-
ins í því formi, sem það þá var, greiddu allir
afturhaldsþingmennimir fitkvæði að undan-
skildum tveimur, og féllu þeir í ónáð hjá flokki
sínum fyrir tiltækið. Ekki Qr nú þó ýkja langt
síðan, að ýmsir úr hópi afturhaldslegátanna á-
feltust Kingstjórnina harðlega fyrir það, hve
fátt hún léti sér um það, að auka canadisk við-
skifti við Bretland og samlendur þess. En svo
þegar stjórnin steig stærsta sporið, sem nokkru
sinni hefir stigið verið í sögu þjóðarinnar í þá
átt, þá skar Mr. Bennett þegar upp herör og
bauð út liði miklu til þess að fyrirbyggja að
slíku vrði í framkvæmd hmndið. Ekki náði nú
samræmið lengra en það- Vér erum ekki í
nokkrum minsta vafa um það, að með f járlaga-
frumvarpi Mr. Dunnings, og þá ekki hvað sízt
ákvæðunum, er að rýmkun ívilnunartollsins
brezka lutu, hafi verið stigið djarfmannlegasta
og viturlegasta sporið í f jármálasögu canadisku
þjóðarinnar, að minsta kosti síðan 1911; á þessu
hefði þjóðin vafalaust áttað sig, ef henni hefði
veizt svigrúm til þess að íhuga málið í ró og
næði, en slíku var því miður ekki að heilsa.
Blekkingamoldviðri afturhaldslegátanna magn-
aðist því meir, er nær dró kosningunum, unz
svo var komið, að málskjarninn sjálfur týndist
og sökk í drekkingarhyl aukaatriðanna; þannig
er því ávalt farið, ef afturhaldsmenn vinna
kosningar; þeir hafa aldrei unnið kosningar
með nokkrum öðrum hætti, og vinna þær senni-
lega aldrei á annan veg.
Eins og lesendum þessa blaðs er kunnugt,
var einn Islendingur í kjöri við hinar nýaf-
stöðnu kosningar, og var sá Mr. Joseph T.
Thorson, er bauð sig fram undir merkjum
frjálslyndu stefnunnar í Mið-Winnipeg kjör-
dæminu hinu syðra; hafði Mr. Thorson setið á
sambandsþingi síðastliðin fjögur ár, og getið
sér í hvívetna hinn 'bezta orðstír fyrir dreng-
lyndi, einurð og mælsku- Afturlialdsliðið lagði
alt hugsanlegt kapp á að koma Mr. Thorson
fyrir kattarnef, og því hepnaðist það að þessu
sinni. Mr. Thorson er samt sem áður að engu
leyti minni maður né ómerkari fyrir það, þó
hann biði lægra hlut í kosningunum; hann barð-
ist eins og sönn hetja, er vansæmd telur sér að
öilu öðru, en heiðarlegum vopnum. Þingfer-
ill Mr. Thorsons, þótt enn sé eigi langur, er engu
að síður eftirtektaverður og lærdómsríkur; á
þessum fjórum árum, sem Mr. Thorson sat á
þingi, gat hann sér slíkan orðstír, að vitrustu
stjórnmálamenn þessarar þjóðar, töldu hann
einn hinn allra snjallasta þingmann, er Sléttu-
fylkin hefðu sent til Ottawa í háa herrans tíð;
Thorson og Dunning voru alment kallaðir
“afburðamennirnir úr Vesturlandinu’’; þó
bar Vesturlandið ekki gæfu til þess aJð endur-
kjósa þessa tvo ágætismenn á mánudaginn var.
Það þarf enginn að ætla, að Mr. Thorson hafi
verið kveðinn niður fyrir fult og alt, þó hann
biði lægra hlut í kosningunum; hann á eftir að
koma fram á sjónarsviðið, endist honum heilsa
og líf, máttugri en nokkru sinni fyr; hann á
enn eftir að auka á sæmd sína og þjóðbrotsins
íslenzka, sem áhrifamikill stjórnmálamaður í
sögu þessa lands, ]>rátt fyrir afkáralegan und-
irróður örfárra, lítilsigldra löðurkúfa, er í
nafni islenzkrar þjóðrækni, létu ekkert til spar-
að, að koma lionum fyrir kattarnef.
Mr. Joseph T. Thorson var' eini Islending-
urinn, er bauð sig fram við nýafstaðnar sam-
bandskosningar, éins og þegar hefir verið bent
á; hann var líki eini frambjóðandinn, er Heims-
kringla lagði í einelti, — eini maðurinn, er í
hennar augum var svo stór-háskalegur maður
canadisku stjórnmálalífi, að jafnvel ekki var í
það horft, að léita fulltingis suður yfir landa-
mærin til þess að koma honum á kné, og þá var
nú heldur ekki farið í geitarhús að leita ullar.
T?efö er nú í sjálfu sér ekkert undrunarefni,
þótt Heimskringla leggist á móti málstað land-
ans; hún hefir oft gert það áður, en þó sjaldan
eins kappsamlega og þá, er nýtustu og beztu
menn áttu í hlut, eins og Mr. Thorson.
Hörmungarnar á Italíu
1 vikunni sem leið, gerðust þeir hörmulegu
viðburðir á Italíu, að ægilegir landskjálftar
geysuðu yfir stórefli.s svæði, er orsökuðu feikna
manntjón. Áætlað er, að alls hafi í þeim hér-
uðum, er landskjálftanna varð aðallega vart,
nokkuð á fimta þúsund manns látið lífið; ýms
smáþorp hrundu svo að segja til grunna, auk
þess sem manntjón og eigna varð þó nokkuð
hér og þar í hinum stærri borgum. Tilfinnan-
legast varð tjónið á all-breiðri spildu suður af
Róm, 0g náði alla leið til Cataníu á Sikiley. Svo
má heita, að bærinn Malfi, er liggur um sjötíu
og sex mílur austur af Neapel, hryndi til
grunna. Ibúatala þess bæjar nam eitthvað um
tólf þúsundum, og komst megin-þorri fólksins
af, þrátt fyrir það, þótt landskjálftakippimir
yrðu ef til vill hvergi ákafari, en einmitt þar.
Það var skömmu eftir miðnætti, að land-
skjálftakippanna varð fyrst vart, og grúfði
myrkur yfir landinu. Er tekið er fult tillit til
þess, hvemig ástatt var, verður það þarafleið-
andi því ánægjulegra til þess að vita, hve giftu-
samlega tókst til um björgunartilraunir og líkn-
arstörf.
Jafnskjótt og þess varð vart, hvernig komið
var, bragðu ítölsk stjómarvöld skjótt við og
sendu til landskjálftasvæðanna mikla herskara
af lögregluliði, læknum og hjúkranarkonum, auk
þess sem sendar voru einnig þangað allar
hugsanlegar tegundir vista og fatnaðar; leið
því tiltölulega ekki á löngu, þar til hlúð hafði
verið sæmilega að þeim, er uppi stóðu húsvilt-
ir og ráðþrota; þó kendi þarna hvorttveggja í
senn, bæði þögullar og háværrar sorgar; marg-
ir stóðu á öndinni sökum óvissu og ótta um ör-
yggi ástmenna sinna; ýmsir höfðu á augna-
bliki mist alt, sem þeim var kærast í lífinu, án
þess að vita af, og aðrir uppgötvuðu það fáum
augnablikum seinna, að ástmenni þeirra öll
voru heil á húfi, —* höfðu aðeins orðið viðskila
tiltölulega skamma stund. Þó flögra, eins og
gefur að skilja, yfir landskjálftasvæðunum,
dimm og dapurleg ský — bleksvört og blýþung í
augum þeirra, er fyrir ástvinamissinum urðu,
en í augum margra hinna svona rétt eins og
fisléttir þokuhnoðrar fjarst við sjóndeildar-
baug. Svona geta aðstæðurnar verið breytileg-
ar, og umhverfið misskift á lit, og það svo að
segja. skoðað frá sömu sjónarhæðinni.
Oss, sem kjörið höfum Canada að dvalar-
stað voram, liættir stundum til að kvarta und-
an veðráttufarinu hér, finst veðrið ýmist of
kalt, eða langt-of heitt. Borið saman við af-
stöðu ýmsra annara þjóða, höfum vér þó öll
fylstu ástæðu til þess að vera þakklát. Vér höf-
um engan Yesúvíus hér í landi, er spúð geti
ösku og eimyrju, og lagt í auðn á svipstundu
borgir og blómleg héruð. Um landskjálfta er
hér heldur ekki að ræða svo teljandi sé, og að
öllu saman lögðu, byggjum vér eitt blessunar-
ríkasta landið undir sólinni. Því ættum vér
ekki að vera þakklát fyrir það? —
Sorgaratburðir þeir hinir síðustu, er gerst
hafa með ítölsku þjóðinni, eru svo alvarlegs
eðlis, að alt alvarlega hugsandi fólk hlýtur að
minnast syrgjendanna mörgu og þjóðarinnar í
bænum sínum.
Canada framtíðarlandið
Verndun skóga og
skógareldar
Þótt það sé að vísu ekki beinlínis nýmæli, að
menn þeir, er um canadiska skóga vilja feúðast,
verði að hafa með sér leyfisskjal frá hlutaðeig-
andi skógarverði, þá er þess vert, að því sé
full athygli veitt, að fyrir atbeina innanríkis-
ráðgjafa sambandsstjórnarinnar, Hon. Charles
Stewart, hefir strangara eftirlit verið með því
haft í sumar, en nokkra sinni fyr, að fyrirmæl-
um í sambandi við slík leyfisskjöl væri rögg-
samlega framfylgt, og er það vel. \
Straumur ferðamanna um skóga þessa lands,
er jafnt og þétt að færast í vöxt. Það er því
ekki nema eðlilyegt og sjálf^agt að lögð sé á
það öll hugsanleg áherzla, að fyrirbyggja tjón,
sem frá skógareldum getur stafað. Og því
miður hefir það oft og einatt atvikast þannig,
að skeytingarleysi eins manns hefir valdið
tjóni, sem skift hefir mörgum tugum þúsunda;
jafnvel einn einasti hálfútkulnaður vindlings-
stúfur, getur orsakað feykilegt bál, sé honum
fleygt þangað, sem eldfimt er fyrir-
Almenningi má aldrei gleymast það, að
skógamir eru engrar einnar kynslóðar eign.
Sú kynslóð gengur grafarveg með þunga synd
á baki, er skilar komandi kynslóð nöktu beru-
rjóðri.
Það er ekki til nokkurs skapaðs hlutar, að
varpa öllum áhyggjum upp á stjórnina og skóg-
arverðina í þessu tilliti; samvinna á þessu
sviði, sem og reyndar flestum öðrum, er óum-
flýjanleg, ef vel á að fara.
Hver éinasti maður, sem ferðast um skóg,
verður að hafa það á meðvitundinni, að hann
líka, sé í rauninni skógarvörður; er meira með
því unnið, en margur kann að hyggja.
Þjóðrækni
I.
Flestum kemur saman um það — andstæð-
ingum sem hliðstæðingum — að Dr. J. T. Thor-
son hafi verið einn hinna allra nýtustu og at-
kvæðamestu manna á sambandsþingi.
II.
1 Winnipeg eru gefin út mörg blöð á ýmsum
tungumálum, og ekki eitt einasta þeirra — eft-
ir því, sem eg veit bezt — flutti eitt einasta orð
á móti Dr. J. T. Thorson, nema Heimskringla
— hún gróf upp skúm úr hverju skoti, til þess
að ausa hann níði.
III.
Heimskringla lét svo að segja öll þíng-
mannaefni í friði, nema J. T. Thorson. Hann
var líka eini Islendingurinn í kjöri-
IV.
Heimskringla hefir réttilega lýst því yfir,
þótt nokkur tími sé síðan, að það sé skylda
allra Islendinga, að styrðja hvem þann landa,
sem hafi reynst stöðu sinni vaxinn; hún kvað
það heilaga þjóðræknisskyldu.
V.
Heimskringla þykist vera aðal-málgagn
þjóðræknishreifingarinnar. Trúir nokkur því,
eftir þessar kosningar? “Af ávöxtunum skul-
uð þér þekkja þá.”
VI.
“Eggjaði skýin öfund svört,
upp rann morgunstjama;
byrgið þið hana, hún er of björt,
helvítið að tarna.” — Stgr. Th.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Hænsnarækt.
Hænsnarækt borgar sig vel, ef
hún er rétt stunduð. Aftur á
móti gæti hún orðið tap fyrir
vankunnáttu. Þess vegna heyrir
maður svo margan toóndann segja,
að ekkert sé upp úr hænsnunum
að hafa.
Að velja beztu varphænurnar.
Áður en útungun byrjar á vor-
in, ættu allir að velja úr beztu
varphænurnar og hafa þær sér
með óskyldum hana. Beztu varp-
hænurnar fara vanalegast fyrst
niður á morgnana og seinast upp
á kveldin. Annað merki er þetta:
Farðu yfir hænsnahópinn að
kveldi til, þegar þau eru sezt upp.
Skoða þú hverja hænu fyrir sig.
Beggja megin við eggholið eru
tvö bein, sem kölluð eru: pelvic
bein. Séu beinin þunn og komir
þú þremur fingrum á milli þeirra,
þá er hænan góð varphæna; séu
foeinin þykk, og komir þú að eins
einum fingri á milli beinanna, þá
er hænan mjög léleg sem varp-
hæna.
Það tekur frá viku til tíu daga
fyrir eggin að verða frjósöm.
Eftir að útungun er um garð
gengin, ættu allir hanar að vera
teknir og hafðir sér, en ekki leyft
að ganga með hæhunum um sum-
artímann. — Margir standa í
þeirri meiningu, að hanar þurfí
að vera með hænunum til þess að
þær geti verpt; en það er mikil
fjarstæða.
Nú eru egg keypt eftir flokkun.
Egg með útungunarefni, byrja að
ungast út í sumarhitanum, og
skemmast fljótt; ófrjósöm egg
aftur á móti, geymast yfir lengri
tíma án skemdar.
Hænsnafóður.
Um þetta leyti árs þurfa hænsn-
in ekki eins kröftugt fóður eins
og að vetrarlagi; en grænmeti er
þeim nauðsynlegt; ef þau ekki
hatfa aðgang að grasi, þá þyrfti
að rækta fyrir þau kálmeti. Einn
hnefi af korni þrisvar á dag fyr-
ir hverja hænu, er mátulegt eða
20 pund af korni á dag fyrír
hverjar 100 hænur. Helzt ætti
kornið að vera af fleiri en einni
tegund, t. d. einn þriðji af hverju:
höfrum, byggi og hveitikorni. —
Hænsni fá leiða á sömu kornteg-
und til lengdaír. — Þeir sem hafa
nóg af skilvindumjólk og hleypa
henni í ost með sýru, geta sparað
sér korn, því í mjólkinni er mik-
ið eggjahvítuefni. — Annað, sem
hænbni ættu alt af að hafa að-
gang að, er grófur sandur (grav-
el), og nógar skeljar (muldar).
Sandurinn hjálpar meltingunni og
og er nauðsynlegur. úr skeljunum
myndast eggjaskurn.
Hænsnalús og maur.
Hænsni, sem eru lúsug, verpa
ekki til lengdar. Til þess að eyði-
leggja lús, er lúsasmyrsl ((blue
ointment) einna bezt. Taka skal
hænurnar að kvöldinu, og maka
smyrslin undir foáða vængina,
undir stélin 0g ofan á hausinn
(við hauslúsb að eins lítið á
hvern stað. Þetta eyðileggur lús.
En það er meiri vandi að losast
við hænsnamaur (mites). Þessi
maur skríður á hæsnin á nótt-
unni og sýgur úr þeim folóð, en
heldur til í rifum og smugum á
daginn. Maurinn magnast ákaf-
lega fljótt í hitanum á sumrin,
og getur valdið því, að hænur
hætti alveg að verpa.
Til þess að lostast við maur,
verður að sprauta hænsnahúsið
með steinolíu eða sterku kreolin-
vatni. Taka skal alt út úr hús-
inu, sem lauslegt er, svo sem
hreiður, hænsnaprik o.s.frv. Svo
skal sprauta í allar rifur og smug-
ur, sem sjáánlegar erú. Þetta
verður svo að endurtakast eftir
vikutíma, þegar mauraeggin ung-
ast út. Bezt er' að sprauta
hænsnahúsin áður en maurinn
magnast.
Veiki í hænsnum.
Þeir, sem hafa léleg hænsnahús,
missa oft hænsnin úr veiki, eink-
um á vorin. Ekki er til neins að
reyna að lækna hænu, sem verð-
ur veik; betra að eyðiíeggja hana
sem fyrst, því oft smitar hún heil-
brigðar hænur. Tæring er mjög
almenn í hænsnum, sem hafa
hana, þá munt þú sjá ljósleita
depla á lifrinni og innýflunum.
Missir þú margar hænur úr þessu,
er þér bezt að losa þig við allan
hópinn, því þessi veiki er mjög
smitandi, ef hún kemst í hænsna-
hópinn.
Stundum vill til að hænsni, sem
fóðruð eru ,k höfrum og foyggi,
hætta að éta fyrir það, að þau
hafa úttroðinn sarp, einkanlega
ef þeim er gefið mikið bygg. —
Þetta má kalla uppþembu, og má
lækna hana með því að skera upp
sarpinn og hreinsa alt úr honum,
sauma svo fyrir aftur með nál og
tvinna. Verður þá hænan jafn-
góð. Þetta orskast af því, að
neðra opið á sarpinum hefir
stíflast.
Hænsnahús.
Allir ættu að hafa sérstakt hús
fyrir hænsnin, en ekki að hafa
þau innan um gripi eða hross,
sem víða tíðkast. Húsið mætti
byggjast eftir fjölda hænsnahna,
sem þú hefir. Það þarf ekki að
vera fallegt eða dýrt, en verður
að vera bjart og loftgott; nægi-
legir gluggar þurfa að vera á
því, og ættu að snúa í suður. 1
Staðinn fyrir gler, má forúka lér-
eft í suma þessa glugga; það
mundi gera húsið loftbetra. Það,
sem mest er um vert, er að húsin
séu björt og loftgóð, trekklaus og
laus við raka. Kuldinn að vetr-
inum gerir hænsnunum ekkert til,
ef þau hafa nóg af strái að rusla
í, þá vinna þau sér til hita.
Góðar varphænur.
Það eru ekki góðar varphænur,
sem verpa að eins að sumrinu.
Það gerir hvaða hæna sem er.
Það er hennar eðli. En hænur,
sem verpa í vetrarkuldanum I
IManitoba eins vel og á sumrin,
þær mætti kalla góðar varphæn-
ur. Þessum góðu varphænum er
nú sem óðast að fjölga, en hinar
lélegu að fækka, sem betur fer.
Sá sem byrjar á hænsnarækt,
verður að hafa góðan stofn, ann-
ars gæti það orðið honum stór-
skaði. Bezt er að byrja með lít-
ið, en auka ef vel gengur.
Hænsnategundir.
Til varps eru Leghorn hænsni
í fremstu röð. Það má segja, að
þau séu reglulegar hænsnavélar.
En ókostur er einn við Leghorn-
hænsnin, að þau eru mjög óstöð-
ug að vilja liggja á. Þau eru held-
ur smá, vigta frá 4 til 6 pund hver
hæna, en verpa furðustórum
eggjum. Þeir sem hafa Leghorn-
hænsni, þurfa að hafa aðrar hæn-
ur til að liggja á að vorinu, eða
þá útungunarvélar, sem er ómiss-
anlegt fyrir alla, sem stunda
hænsnarækt að nokkrum mun.
J. A.
Kveðjuorð
Eg, undirrituð, hafði ekki tæki-
færi að kveðja mína góðu kunn-
ingja í Selkirk, áður en eg fór það-
an. Bið eg því Lögberg svo vel
gjöra að færa þeim mína vinar-
kveðju ásamt öllum hinum, er
gjörðu mér dvölina í Selkirk
ærilega og margoft skemtilega.
Sér á parti vil eg nefna Mrs.
Kristínu L. Benson og mann
hennar, er voru svo hjartagóð, að
bjóða okkur hjónunum að vera til
húsa hjá sér þann tíma, er við
dvöldum í Selkirk vegna veikinda
manns míns, Bjarna Jónassonar,
og gjörðu sitt ýtrasta til að okkur
gæti liðið vel. Mrs. Benson, með
sinni óþreytandi glaðværð, stytti
okkur marga stundina. — Fyrir
þrjátíu árum, þegar við áttum
heima í N. Dakota, var Kristín
(þá Mrs. Dínusson) okkar góð ná-
grannakona. Það eru vinir, sem
í raun reynast.
Líka er mér Ijúgt oð skylt að
nefna hvað Mrs. Allie B. Guð-
brandsson var mér hjálpleg með
alt, sem kringumstæður hennar
leyfðu og að síðustu bjó okkur vel
út til ferðarinnar vestur. Gjörði
hún það svoleiðis, að það væri svo
gott að þiggja það. “Fleira er
gott en gjafir.” Guð sér og laun-
ar öll kærleiksverk. Það þarf
ekki að minna hann á það.
Á vagnstöðinni í Regina mætti
okkur tengdasonur okkar, Mr. H.
T. Halvorson, og tók okkúr heim
til sín í “bíl”. Jóna dóttir okkar
og tvær litlar stúlkur þeirra, voru
frískar og glaðar að sjá okkur
koma. Þau eiga inndælt hús og
hefir hann góða stöðu hér 1 borg-
inni. Vonum við, að þetta verði
okkar síðasti áfanginn í þessu lífi.
1423 Princess -St.,
Regina, Sask., 23. júlí 1930.
Þórunn B. Jónasson.
KENNARA vantar fyrir Árnes
skóla No. 586, fyrir næsta skóla-
ár, átta mánaða kensla. — Um-
sækjendur verða að hafa lst class
certificate o'g góða æfingu. Til-
takið kaup. — Tilboð sendist til
undirritaðar fyrir 9. ágúst 1930.
— Mrs. Th. Peterson, sec-treas.