Lögberg - 25.12.1930, Blaðsíða 3

I
•LÖGBERG, FIMTLJDAGINN 25. DESEMBER 1930.
Bls. 3.
:»ÍÍÍÍ5ÍÍ4Í5Í5SÍÍ5ÍÍ£ÍS55$S4Í554ÍÍ55S*5ÍÍ4Í5Í5Í5Í4555ÍÍÍÍÍÍ4S5Í5ÍÍ5554Í5ÍÍÍ5ÍÍ4Í54Í5Í:
gSSSSS^SSSSSSSSSSSSSSSSSSWSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSy^SS
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
HALTA BRÚÐAN.
(Þýtt úr ensku.)
Þetta kvæði er til þess gert, að lítil stúlka lesi
það upp, o!g þykist vera brúðan. Hún á að vera búin
eins og gamla brúðan lýsir sjálfri sér í kvæðinu:
með stóra hettu á höfðinu, sem nái niður á háls;
svarta pjötlu eða bréf fyrir öðru auganu; vinstri
handleggurinn á að hanga niður máttlaus innan-
undir kjólnunj og ermin á þeim handlegg á að vera
troðin út einurigis niður að olnboga; hægri fótur-
inn á að vera vafinn og bæklaður. Brúðan staulast
hægt og veiglulega fram á leiksviðið og gengur við
hækju hægra megin.
Eg er gömul Jólabrúða,
eg er slitin — það er baginn —
vegleg, ný og vel til fara
var í fyrra’ á Jóladaginn.
Fyrir einu ári síðan
allir við mér brostu glaðir;
tignarsvip og táp ég átti,
tennur eins og perluraðir.
Kinnar eins og rósir rjóðar,
/ rauðar varir — yndis þokka —
augnahárin eins o!g silki,
augu skær og bjarta lokka.
-Stúlkan, sem í sokknum fann mig,
sýndist eins og bezta móðir;
yrði’ ég svona’ í höndum hennar
hélt ég aldrei, vinir góðir.
f
Nú er hárið fagra farið,
fegurð öll af kinnum þrotin;
ef é!g tæki hettu’ af höfði,
höfuðkúpan sæist brotin.
Eg hef’ bara annað augað;
urðu hinu slys að meini:
alveg inn í höfuð hrökk það;
hent var mér — ég lenti’ á steini.
Úti var ég látin liggja
lengi’ í hita — slíkur voði —.
Svo kom rigning, af mér allri
allan litinn burtu þvoði.
E!g hefi að eins annan fótinn,
af því staulast ég á hækju:
Steyptist niður’ á stétt — þar engir
stóðu’, er af mér fallið tækju.
Hvernig ætli ykkur þæti,
ef sér nokkur hugsa kynni,
handlegg sinn af seppa tugginn,
sagið alt í burtu rynni?
Þið, sem fáið fyrir Jólin
fagra brúðu, skrauti búna;
passið að hún ekki verði
aumin!gi’ eins og ég er núna.
Sig. Júl. Jóhannesson.
\------------
NÆTURSTORMURINN.
(Eftir Eugene Field.)
Ef stormurinn heyrist hvína: “þúúúúú”
i hræðslu galsi snýst.
Já,hú n er skrítin hræðslan sú,
ég henni get ei lýst.
lEn þessa rámu rödd á nótt,
í rúmið heimtar mig.
Eg kalla oft — það kannske’ er ljótt —
eg kalla hátt, þá alt er hljótt:
“Þú, nótt, hvort næðir þig?
eða’ ertu hrædd? Hvað amar þér?
Hver er hann sá sem kallar þú?”
'Oig svarta nóttin svarar mér:
“Þúúúúúúúú
'Þúúúúúúúú
Þúúúúúúúú.”
Og mamma stundum hvíslar hljótt,
ef hávær um ég geng,
að þegar veini’ og væli nótt
hún viti’ um slæman dreng.
1 bólið mitt þá beint ég fer
og bænir mínar þyl. —
En þörf að vita þó er mér
hver þessi slæmi strákur er;
ég ekkert í því skil;
því spyr ég storminn: “Hver er hann?
Já, hver er slæmur? Svara þú!”
Þá heyrist rödd, sem hræðir mann:
“Þúúúúúúúú
Þúúúúúúúú
Þúúúúúúúú.”
Og ég má til að játa það,
að ég er stundum þrár;
mér þykir verst með vindinn að
hann veit það upp áhár. —
Eg ræð þér, ef þú rengir mig,
að reyna eitthvert kvöld,
ef veðrið úti yglir sig
og óþekt hefir gripið þig
^ð vonzku’ og hrekkjum völd:
Þá spurðu storminn: “Hver er hann,
sem hefir verið slæmur nú?”
Og svar hans gengur gegn um mann:
“Þúúúúúúúú
'Þúúúúúúúú
Þúúúúúúúú.”
Sig. Júl. Jóhannesson, þýddi.

Sigríður Stórráða.
(NiÖurl.)
Hún leit til lians óuniræðgilega sorgbitnum
augnm.
“Veizt þú það ekkif” spurði konan.
En þá sneri konungur sér frá henni. Hann
hafði ekki tíma til að standa þar til að ráða
gátur, fanst honum. Það leit út fyrir, að kon-
an dróttaði því að honum að hafa rekið sig.
Hann fékk ekki skilið, við hvað hún átti.
Snarlega gekk konungur leiðar sinnar. Hann
kom ofan að konungsbryggju, þar sem skip
Sigríðar stórráðu lágu við festar. Við höfnina
komu þjónar drotningar til móts við hann; þeir
gengu allir í gullbryddum fötum með silfur-
hjálma á höfði.
Sigríður s.tórráða stóð í lyftingu á skipi sínu,
horfði út um Konungahellu og fagnaði yfir
valdi hennar og auðæfum. Hún virti bæinn fyr-
ir sér, eins og hún þegar væri orðin þar drotn-
ing.
En er konungur leit Sigríði stórráðu, kom
honum þegar í hug konan viðmótsblíða, sem
komið hafði út úr kirkjunni, fátæk og hælislaus.
Hvað er þetta, hugsaði hann með sér, mér finst
nú, sem væri hún fegurri Sigríði stórráðu.
Þegar Sigríður stórráða brosti nú við hon-
um, tók hann að hugsa um tárin, sem tindruðu
hinni annari konu í augum.
Andlit þessarar ókunnu konu var Ólafi kon-
ungi svo skírt fvrir hugskotssjónum, aS hann
gat ekki varist að bera það saman við andlits-
drætti Sigríðar stórráðu, einn á eftir öðrum.
Og um leið og hann gerði þetta, hvarf öll fegurð
SigríSar.
Hann sá, aS augu SigríSar stórráSu voru
grimmúSug og munnur hennar lostafullur. I
andlitsdrætti hverjum las hann syndarúnir.
Hann gat samt enn séS, aS hún var fögur,
en honurn geSjaSist ekki lengur andlit hennar.
Hann fór aS fá ímugust á henni eins og glófögr-
um eitursnáki.
Þegar drotningin sá konunginn koma, rann
sigurbros henni um varir.
“Eg átti eigi von á þér svo snemma, ólafur
konungur,” sagSi hún. “Eg hélt þú værir við
messu.”
Konungur fékk löngun óumræSilega sterka
til aS hafa á móti orSum SigríSar stórráSu og
gera hemji alt á móti skapi.
“MessugerS er enn eigi byrjuS,” sagSi
hann. “Eg kem til þess aS biSja þig aS ganga
meS mér í hús guSs míns.”
Um leið og konungur sagði þetta, varð hann
hörku var í augnaráði SigríSar, en þó var hún
brosandi enn.
“Kom þú heldur til mín yfir á skipiS,” sagSi
hún. “Eg skal sýna þér gjafir, sem eg hafSi
meS mér handa þér.”
Hún lyfti uppp gullbúnu sverSi, eins og til
þess aS lokka hann til sín, en konungi sýndist
hann stöSugt sjá hina konuna viS hliS hennar.
Og honum fanst Sigríður stórráða liggja eins
og ormur á auðlegð sinni.
“Svara mér fvrst,” sagði konungur, “hvort
vilt þú ganga með mér í kirkju?”
“Hví skyldi eg ganga í kirkju þína?” spurði
hún með hæSnissvip.
Þá sá hún, aS konungur hleypti brúnum og
hún varS þess vör, aS hann var eigi sams hugar
og deginum áður. Hún breytti þegar til, og
varð mild'og þægileg. _
“Gakk þú í kirkju eins oft og þig lystir,
sagði hún, “þó eg fari ekki. Af þeirri ástæðu
ætti engin óeining aS verða okkar á milli.
Drotning steig niður af skipi og kom til kon-
ungs. Hún hélt á sverði í hendi og kápu, fóðr-
aðri safala, sem hún ætlaði aS gefa honum..
En í sömu andránni varS konungi litiS niS-
ur til hafnar. 1 fjarlægS sá hann hina konuna
koma gangandi; hún gekk álút og þreytulega
og bar enn bamiS á armi.
“A hvaS horfir þú svo ákaft, Ó'lafur konung-
ur!” spurði SigríSur stórrSa.
Þá sneri hin önnur kona sér viS og leit til
konungsins og þegar augu hennar hvíldu á hon-
um, fanst honum aS gullnum glampa bregða fyr-
ir um höfuS hennar og barnsins, fegurri öllu
skrauti konunga og drotninga. En svo sneri
hún um leiS aftur við og gekk aftur á leiS til
borgarinnar og hún hvarf honum svnum.
“A hvaS horfir þú svo ákaft, Ólafur konung-
ur!” spurði Sigríður stórráða aftur.
En er Ölafur konungur sneri sér nú til drotn-
ingar, sýndist honum hún gömul og ljót og synd
og vonzka heimsins um hana á alla vegu, og
hann varð skelfdur af að hafa látiS ánetjast. .
Glófann hafði hann dregið af hönd sér, til
tð rétta henni hönd sína. En nú tók hann glóf-
ann og laust hana með honum í andlitið. ‘ ‘ Ekki
vil eg eiga þig, ljóta og hundheiðna kerling!”
sagði hann.
' Þá hörfaði SigríSur stórráða þrjú skref aft-
ur á bak. Fljótt náði hún sér aftur og svaraði:
“Þetta mætti vel verða þinn bani, ólafur kon-
ungur Tryggvason.”
Of bleik var hún eins og Hel,er hún sneri sér
frá honu mog steig á skip sitt.
■i-
Nóttina eftir dreymdi ólaf konung ljótan
draum.
Það, sem hann sá fyrir augum sér, var ekki
jörðin, heldur hafsbotninn. ÞaS var grá og
grænleit mörk og á henni stóS vatn, margra
faðma dýpi. Fiska sá hann sveima í ránser-
indum, skip sigla fram hjá uppi á mararflet-
inum eins og dökkleit ský og sólarljósið bar
daufa birtu, eins og- fölleitur máni.
Þá kom konan, er hann hafði séð í kirkjudyr-
um, gangandi eftir liafsbotninum. Iíún var álút
eins og áður og föt hennar slitin, eins og þegar
fundum bar saman áður, og andlit hennar fult
Hugarraun.
En þegar hún gekk áfram á hafsbotni,
greindust vötnin sundur fyrir henni. Það var
eins og þau hvrfu frá af óumræÖilegri lotningn
og myndaði súlur og hvelfinar, kring um hana,
svo það var eins og hún gengi í dýrlegu must-
eri.
Alt í einu sá konungur að vatnið, sem hvelfd-
ist yfir konuna, tók að skifta litum. Fvrst urðu
súlur og hvelfingar ljósrauðar, en fljótt varð
liturinn dekkri. Alt hafið varð rautt hringinn
í kring, eins og það hefði breyzt í blóð.
A liafsbotni, þar sem konan gekk, sá kon-
ungur brotin sverð og örvar, brostna boga og
spjót. Fvrst voru ekki mikil brögð að þessu,
en eftir því sem hún gekk lengur í rauðu vatn-
inu, fóru lirúgumar af þessu vaxandi.
Konungi sýndist konan loka augum, svo
hún sæi ekki. Hún var á ferð að ákveðnu mark-
miði, án þess aS tefja eða liika. En liann, sem
var að dreyma, gat eigi snúið augum sínum
brott.
Hafsbotninn sá hann þakinn brotnum skip-
um. Þung skipsakkeri sá hann, gildir kaðlar
lágu í bugðum eins og snákar, skip með brotn-
um borðum, gvlt drekahöfuð, er setið höfðu í
stafni, blíndu á hann rauðum, ægilegum aug-
um.
“Vita vildi eg hver það er, sem átt hefir í
orustu og veriS valdur að allri þessari evði-
legggin,” hugsaði sá, sem drauminn dreymdi.
Hvarvetna sá hann látna menn, þeir héngu í
hliðum skipanna eða höfðu sokkið, niður í grænt
þangið. En hann gaf sér ekki tóm til að veita
þeim eftirtekt, því augu hans urðu að fvlgja
konunni, se mstöðugt hélt göngu sinni áfram.
Loks sá konungur hana nema staðar vfir
látnum manni. Hann var búinn rauðum kvrtli,
hafði fagran hjálm á höfði, skjöld á armi og
hélt á beru sverði í hendinni.
Konan beygði sig jTir hann og hvíslaði að
honum, eins og vildi hún ekki vekja hann af
svefni: “Ólafur konugur, Olafur koungur!”
Þá sá hann, sem drauminn dreymdi, að mað-
urinn á hafsbotni var hann sjálfur. Hann fann
það greinilega, að hann var þessi látni maður.
Þegar látni maðurinn hreyfði sig ekki, kraup
konan við hlið hans og hvíslaði honum í eyra :
“Nú heffr Sigríður stórráða sent herskipa-
flota sinn gegn ])ér og hefnt sín. TSrast þú þess,
sem þú hefir gert, ólafur konungur?”
Og aftur spurði hún: “Nú líður þú beiskju
dauðans ,af því þú kaust þér mig, en ekki Sig-
ríði stórráSu. Tðrast þú þess? TSrast þú
þess?”
Þá leit hinn látni loks upp og konan halp hon-
um á fætur. Hann studdi-st við öxl hennar og
hægt og hægt gekk hún á brott með honum.
Aftur sá Ólafur konungur hana á gangi, —
á gangi nótt og dag yfir lög og láS. SíSast sá
hann, að þau voru lengra komin en skýin og
hærra en stjömumar.
Nú komu þau inn í garð, þar sem jörðin var
skínandi björt og blómin voru hrein eins og
daggardropar.
Konungur sá, að þegar konan kom inn í
garÖinn, bar hún höfuðið hátt og var léttari í
spori. Þegar ])au komu lengra inn, tók að lýsa
af fötum hennar. Hann sá, að þau lögðust sjálf-
krafa gullbryddingum og lituðust regnboga-
litum.
Hann sá líka, að yfir hvirfli hennar kveikt-
ist geislabaugur, sem varp birtu sinni yfir and-
lit hennar.
En fallni maðurinn, er studdist við öxl henn-
ar, lyfti höfði og spurði: “Hver ert þú?”
“Veizt þú ekki, Ólafur konungur?” svaraði
hún, og óumræðileg hátign og dýrÖ lýsti af
henni.
En í draumnum fyltist Ólafur konungur
miklum fögnuði yfir því að hafa kosið sér að
þjóna himnadrotningunni mildu. ÞaS var fögn-
uður svo mildll, að aldrei hafði hann kent ann-
ars eins; hann var svo mikill, að hann vakti
hann.
En er hann vaknaði, var andlit hans laugað
táram og hann hafði tekið höndum saman til
bænar.
—Sögur Breiðablika.
FANGINN OG DÓMARINN.
Hann var ungur maÖur, fríður sýnum, en lít-
il merki karakters í svipnum. Hann var ásakaÖ-
ur fyrir glæp og stóð nú frammi fyrir dóamar-
anum og reyndi að verja sjálfan sig. Hann
notaði mörg orð, en gat ekki séð í jámandliti
dómarans, hver áhrif þau höfðu. Sjálfur vissi
ann sig sannan aS sök, en þóttist viss um,
að hann gæti logið sig út úr því. Hann lauk
máli sínu. Dómarinn mælti, fast en hægt:
“Þú ert margsaga. ÞaS er von. Þú hefir
notað mörg orð, en þau hafa ekki sannfært. Eng-
inn maður, sem gerir það að vana sínum að
ljúga, man allar lygarnar. Lygina er erfitt að
muna. En það er alt af auðvelt að muna sann-
leikann. Og hann er sagna beztur, þrátt fyrir
alt..”
Fanginn leit upp. Hvert orð hafði hitt hann.
Sannleiksgildi hvers orðs Var lionum ljóst.
“Eg vil segja aarmleikann,” sagði hann loks.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor Graham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834 Office tfmar: 2—S
HeimiU 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR. O. BJORNSON
216-220 Medioal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office timar: 2—8
Heimili: 764 Victor St.,
Phone: 27 586
Winnípeg, Manitsba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834 Office timar: 2—6
HelmiU: 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og kverka
ajúkdóma.—Er að hitjta kl. 10-12 f.
h. og 2-5 e. h.
Heimili: 378 River Ave. Tals.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega k v e n n a og
barna ajókdóma. Er aö hitta frA kl.
10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Offlce Phone: 22 296
Heimili: 806 Vtctor St. Siml: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
atundar Uxkningar og gfirartur.
Til vlðtala ki. 11 t. h. Ul 4 a h.
og frá 6—8 að kveldlnu.
SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
HAFIÐ píÍR &ARA FÆTZJRT
ef svo, finnið
DR. B. A. LENNOX
Chiropodist
Stofnsett 1910
Phone: 23 137
334 SOMERSET BLOCK,
WfNNIPEG.
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlæknar.
406 TORONTO GENERAL TRITST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WTNNIPEG
DR A. B. INGIMUNDSON
Tannlæknir.
208 Avenue Block, Winnipeg
Sími 28 840. Heimilis 46 054
Dr. Ragnar E. Eyolf son
Chiropractor.
Stundar sjerstaklega Gigt, Bak-
verk, Taukaveiklun og Svefnleysi
Skrifst. sim. 80 726—Heima 39 265
Suite 837, Somerset Bldg.
294 Portage Ave.
Dr. A. V. Johnson
tslenzkur Tannlæknir.
212 Curry Building, Winnipe'g
Gegnt pósthúsinu.
Sími: 23 742 Heimilis: 33 328
J. SIGURDSSON
UPHOLSTERER
Sími: 36 473
562 Sherbrooke Street
H. A. BERGMAN, K.C.
lelenzkur lögfræðingur
Skrlfsrtofa: Room 811 McArthur
Bulidlng, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B, LL.M. (Harv.)
1 slrnakur lögmaOur.
Rosevear, Rutherford Mclntoeh and
Jolinson.
910-911 Electric Railway Chmbra
Winnipeg, Canada
Slmi: 23 082 Hetma: 71 753
Cable Address: Roscum
Lindal Buhr & Stefánsson
islenzkir lögfræðingar.
366 MAIN ST. TALS.: 24 963
peir hafa einnig skrifstofur að
Lundar, Rlverton, Gimli og
Piney, og eru þar að hitta k
eftirfylgjandl timum:
Lundar: Fyrsta miðvikudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimli: Fyrsta miðvikudag,
Plney: priðja föstudag
1 hverjum m&nuði.
J. T. Thorson, K.C.
íslenzkur lögfræðingur.
Skrifst.: 411 Paris Building
Sími: 22 768.
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
Skrlfstofa: 702 Confederation
Llfe Bulldlng.
Main St. gegnt City HaU
PHONE: 24 587
Residence
Phone 24 206.
Office
Phnone 89 991
E. G. Baldwinson, LLB.
Islenzkur lögfræðingur
809 Paris Bldg., Winnipeg
J. J. SWANSON & CO.
LiMITED
601 PARiS BLDG., WINNIPEO
Faateignasalar. Leigja hús. Ot-
vega peningalán og elds&byrgð
af öUu tagl.
PHONE: 26 349
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignlr manna.
Tekur að sér að ávaxta aparlfé
fölks. Selur elds&byrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað aamstundia.
Skrifstofusimi: 24 263
Heimasimi: 33 323
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
505 BOTD BLDG. PHONE: 24 171
WINNIPEO
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
125 SHERBROOKE ST.
Phone: 36 137
Viðtala tlml klukkan 8 tll 9 að
morgninum.
M.l.AR TECUNDIR FLUTNTNOAt
Hvenær, sem þér þurfið að láta
flytja eitthvað, smátt eða stórt,
þá hittið mig að máli. Sann-
gjarnt verð,— fljót afgreiðala.
Jakob F. Bjamason
762 VICTOR ST.
Stmi: 24 500
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farlr. Allur útbúnaður aá beatl
Ennfremur selur hann allekonax
minnisvarða og legsteina.
Bkrifstofu talsimi: 86 607
SeimOU talsimi: 58 302
Hann játaði glæp sinn, sem var smár. Og hann
bætti við:
“Ef eg hefði heyrt orð yðar„ herra dómari,
og sögð á sama hátt, þá væri eg ekki hér nú.”
Dómarinn brosti lítið eitt.
“í þeirri von, að þú viljir muna orð mín og
breyta eftir þeim, skal dómur þinn vægur. Eg
dæmi þig til að dvelja eina klukkustund á heim-
ili mínu, og segja sonum mínum hvað breytti
hugarfari þínu. GnS mun með þér vera, er þú
byrjar líf þitt að nýjn, ef þú elskar sannleikann
í smáu og stóm.”
Fanginn brosti. Hann gerði það, sem fyrir
hann var lagt.
Mörgum ámm seinna sat hann á sama bekk
sem dómarinn. — Hann var dómarinn.
— Rökkur.
V