Lögberg - 25.12.1930, Blaðsíða 7

LÖGBHRG, FIMTUDAGINN 25. DESEMBER 1930.
Bls. 7.
Sigrún
Það er sannfæring mín, að ekk-
ert bænarandvarp, stigið upp af
rnannlegu hjarta, né andvarp mál-
leysingjans fari erindisleysu.
— R. K G. S.
Það eru nú allmörg ár síðan
hún Sigrún stóð á hlaðinu í Felli,
feimin, niðurlút, og leit út undan
sér broshýru hornauga til þess, er
talaði við hana, og byrjaði svo að
syngja.
Fyrst var röddin feimin, eins og
veran, sem átti hana, veik og hik-
andi fyrir hræðslusakir; en svo
smástyrktist hún. óttinn varð að
styrk, hræðslan að kærleiks-
hljómi..
Röddin breiddi úr sér yfir þögl-
an, fræþrunginn kálgarðinn og út
yfir fjörðinn, sem tók við fyrir
neðan kálgarðinn.
Þá var röddin orðin eins og
skrautfjaðra-fugl, sem syngur með
fluginu einu. Hún sveimaði yfir
firðinum, faðmaði gnípótt fjallið
fyrir handan hann; hún endur-
hljómaði yfir kálgarðinn, marg-
troðið hlaðið og snjáðu steinana
á því. Hún setti hýrle.ikssvip á
gamla torfbæinn í Felli.
Hún var eins' og himnesk kveðja,
er hóf sig til flugs í kvöldkyrð-
inni og upplýsti fjörðinn og um-
hverfið hans.
Sigrún var sjö ára. Hún var
dökk á hár og brúneyg og and-
litið sýndist fagurt. Hún var nett
og smá á allan vöxt og jafn-ynd-
isleg í hreyfingum og hún var í
brosi og rödd.
Sigrún var fátæk.
Ekki var þó öll fátæktin inni-
falin í því, að hún átti hvergi eyri,
né í því, að hún var að jafnaði í
öllum fötunum sínum, né í því að
kjóllinn hennar, eini kjólinn, var
snjáður, þráðaber o!g svo marg-
þveginn, að ómögulegt var að
gizka á, hvernig hann hafði verið
litur upphaflega. Líka var hann
svo þröngur, að hann stóð henni
á beini og ekki hægt að hneppa
efstu hnöppunum.
Ekki var fátækt Sigrúnar held-
ur aðalleíga fólgin í þvi, að hún
átti enga brúðu, þó henni væri
það mikil hugraun á stundum. En
æskan er úrræðagóð. Sigrún bögl-
aði saman gömlum fatagörmum i
þesslegan böggul, að hún Igat í-
myndað sér að það væri brúða.
Þannig bættist úr því, þegar
þörfin kallaði eftir.
Nei, fátækt Sigrúnar var enn-
þá einkennilegri og átakanlegri, en
alt þetta.
Fyrir skortinn á fé, fatnaði og
gullum, aumkuðu menn hana með
tillitum o!g stundum með orði. Að
sú meðafkvun risti ekki djúpt, var
auðséð á fátækt Sigrúnar.
Það er hægt að bæta úr fé-
leysi, fataleysi og brúðuleysi, en
úr fátækt Sigrúnar var all-erfitt
að bæta, enda gerði enginn til-
raun til þess.
Auðug heimasæta á heimili
Sigrúnar, átti níu silkis’vuntur og
fjórtán brjóstnálar. Henni var
gefin tíunda silkisvuntan o’g fimt-
ánda brjóstnálin á meðan Sigrún
var í snjáða kjólnum sínum.
Það er líka eitthvað meira vit í
því að gefa konu, sem átti margar
jarðir í vændum og mikið meira
af fé og fatnaði en hún þurfti að
brúka, heldur en að gefa bláfá-
tækum barnsaumingja, eins og
henni Sigrúnu, sem aldrei virtist
líklelg til þess að geta gefið þúfna-
koll eða sauðareyra í staðinn.
En fyrst svo lítið var sint hin-
um auðráðnu þörfum Sigrúnar,
þá var lítil von á, að úr átakan-
legustu þörf hennar væri bætt.
Sigrún átti engan föður.
Sá maður var hvergi til í allri
tilverunni, lifandi eða dáinn, sem
Sigrún hefði lagalegt leyfi til að
kalla föður sinn.
Sá, er til var nefndur, sem
íaðir Sigrúnar, sór það fyrir
rétti, að hann væri það ekki —
sór fyrir hana, eins og íslenzk
tunga orðar það.
Eini vegurinn til að hnika því,
var að taka málið upp aftur og
reyna að sanna, að þessi maður
hefði framið meinsæri. Til þess
þurfti drenglyndi, dáð og fé, og
— hreina samvizku og kjark af
hálfu móður Sigrúnar.
Landslögum samkvæmt, var
henni boðinn eiðurinn fyrst, en
hún vogaði ekki að taka hann.
Hvort þar réði vafi máls eða
kjarkleysi óupplýsts og ístöðu-
lauss huga við eiðstafinn sjálfan,
vissu menn ekki. Hlín var engin
biskupsdóttir. Hún var óbrotin al-
þýðustúlka, sem hafði verið inn-
rætt það eitt, að hún ætti að hlýða
og gefa. ,
Hlín hlýddi og Hlín gaf. Hún
hlýddi húsbændum sínum með
dygð við erfiðið úti o'g inni, og
hún gaf alla þá krafta, sem hún
átti til þess, hispurslaust og
þegjandi.
Hlín var læs. Hafði lært kverið
sitt sæmilega, að minsta kosti
hvað utanbókar kunnáttu snerti,
var landslögum samkvæmt, stað-
ffcst sem ákveðinn játandi krist-
innar trúar og gat með naumind-
um párað svo lítið sendibréf, að
vel læs maður kæmist fram úr
því.
Að öðru leyti kunni Hlín harla
lítil deili á heiminum, né var henni
það ljóst, hvað trú sú er, sem hún
hafði játað, hafði að færa henni
persónulega fyrir þetta líf, —
nema það, að hún ætti að hlýða
og gefa.
Of Hlín hlýddi og Hlín gaf —
gaf eins og hálfviti, þó hún væri
af guði gefin fullvita, þar til hún
stóð frammi fyrir heiminum með
blýgðun.
Þá tók heimurinn sterkasta afl-
ið, sem hann þekti, og beitti því
að henni, þar til hún var troðin
niður ásamt barni sínu í mestu
smánina, sem konu getur hent.
'Og þar sat Hlín.
Og þar sat Sigrún hin saklausa,
brennimerkt, með ódrengs blóði í
æðum og aðstoð umkomulítillar
móður.
Hlín tók Sigrúnu á arma sér,
og bjar!gaði lífi hennar eftir því
sem máttur hennar orkaði.
Hlín vann fyrir henni í vistum.
Engin hjón buðnst til að taka
Sigrúnu, en sveiti gapti við henni
á hverjum hreppsfundi.
Sveitin hefði þurft að borga um
bundrað og tuttugu krónur með
barninu, en hæzta kvenmannskaup
í sveit var um sextíu. Það var því
sízt að undra, þó sókn og vörn
væri fim og frækin um úrræðin
fyrir Hlín.
Hreppsnefndin kynokaði sér við
að le'ggja meðlagið ofan á mögl-
andi meðbræður sína, þar sem líka
um hraustan kvenmann var að
ræða annars vegar.
Hins vegar togaði auragirndin
eftir meðlaginu.
En hreppsnefndin var sterk og
hörð í sóknum og vörnum.
Sumum í henni, sem fanst þeir
geta bent á, að þeir væru “ekki
eins og aðrir menn”, fanst það
sanngjarnt, að fyrst Hlín hefði
borið Sigrúnu inn í heiminn, þá
væri henni skyldast að bera hana
í honum.
Bóndinn í Felli, að mörgu leyti
fremsti maður sveitarinna'r, en
sem einhvern tíma hafði þurft að
berja sér á brjóst, bauðst loks til
að taka Hlín fyrir vinnukonu, með
Sigrúnu, að sléttum kaupum.
“Hann gerir það til að græða á
því,” sögðu þeir, sem vildu fá
meðlagið. Hann græddi á öllu.
United Grain Growers
LIMITED
IN BUSINESS 25 YEARS
Paid-up Capital 53,180,803.37
Reserve and Surplus 527490,981.11
Total Pdid -up Capitdl,
Reserve and Surplus
Let this Company Handle Your Grain
Þeir mintust ekki á það, að
hann byrjaði búksapinn jafn tóm-
hentur og þeir, o'g hafði mætt
meiri erfiðleikum á sjó og landi,
en flestir þeirra.
“Hann græddi á öllu,” sögðu
þeir.
Víst var um það, að hjónin. í
Felli sáu, að framfarir lífsins
iágu ekki síður í handarvikum en
aurum. Þó það síðara sé einnig
afl þeirra hluta, sem gera skal;
og að fullþægilegt væri að taka
velvinnandi, þægan og geðgóðan
kvenmann, fyrir fæði sjö ára
barns,
Hlín og Sigrún voru því báðar
í Felli.
Hlín var fríð sýnum, vel vaxin,
brjúneyg, dökkhærð og litfríð; fá-
orð og háttprúð í dagfari; dygg
og dugleg til vinnu, húsbóndaholl
i orði og verki, hvar sem hún fyr-
irfanst.
Hún lagði aldrei kapp á neitt,
nema fylgjast vel með við vinnu
sína. í orði gaf hún allstaðar eft-
ír, brosti bara við þeim, er hún
átti orð við, ef hún hélt í kapp
færi eða ógöngur fyrir sig.
Hlín var þæ'gðin ein að eðlis-
fari, til allra er hún umgekst.
Góður ræðari undan straum, en
óhæf í móti.
Sölvi var um sextugt. Ekki
þótti hann álitsmaður í sjón, né
hefðu menn leitað ráða til hans í
vandamáli, en fjáður vel að aur-
um.
Eigi sótti hann sjó, né fékst við
stórræði á landi, en fjárgeymslu
hafði hann oft á hendi og þótti
farast hún vel.
Honum höfðu verið eignuð fjög-
ur börn af fjórum konum og
engri kvænst.
Sigrún var fjórða barnið.
Eftir að Sölvi sór fyrir Si'g-
rúnu, sögðu guðhræddar konur,
að augnaráð hans hefði breyzt,
augun orðið sí-hvarflandi og að
hann deplaði þeim stöðugt, og að
á auði sínumð, því eina er hún
átti.
Hvergi heyrðist minst á nýjan
kjól, fallega skó og sokka, brúðu
eða — skólagöngu.
Sumarið leið, og sólargangur
lækkaði. Haustið kom með and-
kuldann og sífeldar hráslaga rign-
ingar.
Alt af hnipraði Sigrún sig
lenigra inn í þráðbera, velþvegna,
litla kjólinn sinn og skinnskórnir
blotnuðu og sokkatötrin lika, og
kné hennar engdust oft að brjósti
af kuldanum.
Kálgarðurinn var fullur af
bústnum og bráðjifandi rófum, og
kálblöðin rennandi og skrjáfandi,
þrýstust saman, eins og fólk með
garðurinn er þö&ull og fjallið er
gnípótt.
Fjörðurinn ýfist í stormi, en er
sléttur í logni.
“Hún er dáin, hún Sigrún.
Þjáningatími hennar var ekki
langur; hún fékk heftuga barna-
veiki og var dáin eftir tvo daga.”
Rannveig K. G. Sigbjörnsson.
Kveðjuorð Kerulfs
E. Kerulf, sendir mér kveðju
sína, sem birtist í Löbrergi
4. þessa mán., sem eg er honumi
þakklátur fyrir, því það má kalla,
að postulleg andagift felist í þeim
fréttaþyti, er haustvindarnir fóru* kveðjuorðum. Þó er þar eitt at-
llm riði, sem ekki er alveg rétt til-
fært, en gerir því dálítinn snún-
ing á réttum skilningi á umræðu-
efni. Þar kemst E. K. þannig að
oi ði
Svo kom veturinn og þá kóln-
aði enn meir. ^
Fjörðurinn varð ísi lalgður og
fjallið fyrir handan hann krýndi
sig ís og vafði sig snjó.
Lifandi rófurnar voru horfnar
úr kálgarðinum, en frosin moldin
eftir, og í einu horninu voru kál-
blöðin kotrosknu afslitin og
frosin í hrúgu.
Gamli bærinn á Felli hafði líka
sveipað um sig snjófeldi.
Áhuga og orka voru öflin, sem
ráku búskapinn á Felli.
I Þau rifu þúfurnar af túninu
og gerðu úr sléttu. Þau rifu
grjótið úr jörðu og bygðu úr því
túngarða og hús. Þau sneru
holtum og melum í iðlgræn tún.
Þau sóttu fisk í sjó og beittu
sauðum á heiðar. Þau unnu fólki
föt á vetrum og hirtu um bú-
skapinn.
Það var því sízt að undra, þó
hfcimilisfólkið á Felli tæki hvíld
sína með þörf.
Sigrún var líka ein vakandi í
baðstofunni þessa nótt.
Henni leið ömurlega.
Hún hafði verið eitthvað lúrin
aldrei mætti hann horfa beint
augu annars manns.
s undanfarna daga, ekki veik, en
ennþá kyrrlátari en vandi hennar
var, þó venjulega bæri ekki mik-
ið á henni.
í dag hafði hún ráfað inn í eld-
húsið, sem oftar, að orna sér við
hlóðirnar, en reykurinn var þá svo
kæfandi, að hún varð að hörfa aft-
Húri vitnaði tií efsta dóms, að'llr eftir stundarkorn
hún hefði sagt satt.
Um fjórir tugir manna voru
Hlín var um tuttugu og fjö'gra
ára aldur, þá er Sigrún var sjö
ára. Sjaldan mintist hún á einka-
mál sín, og þá við húsmóðurina,
þegar hún gerði það.
ásamt þeim mæðgum á heimilinu.
En'ginn lagði til þeirra fyrir ó-
gæfu Hlínar, en þegar hún mint-
ist á einkamál sín, var sem skelf-
ingu slæi yfir hinar ungu stúlk-
urnar, og þær sem hæzt hlógu og
harðast hlupu, spurðu í angist:
Hvers vegna?
Ekki skar útlit Si'grúnar úri
þrætunni. Hún var undur lík
móður sinni, að eins fegurri.
Eina tegund auðlegðar átti Sig-
rún, það var rödd svo fögur, að
undrum sætti, og lagvís að sama
skapi.
Líka það mál hallaðist að móð-
urhliðinni, því enginn vissi til að
Sölvi gæti raulað vísu, en Hlín
var lagviss o!g söng vel; kom það
í Ijós við Iestrana á sunnudögun-
um, því endranær söng hún ekki.
Ekki vildi hún samt byrja, þó
hún kynni bezt lagið af öllum i
baðstofunni, en hún var örugg að-
stoð þeim áræðnari og ósönghæf-
ari.
Mikla ánægju höfðu menn af
því, að láta Sigrúnu litlu synlgja
fvrir sig. Hún kunni margar vís-
ur og virtist næm á þær líka.
Hvernig sem á því stóð, var það
eitt erindi öðrum fremur, sem sózt
var eftir að hún syngi. Hlín hafði
lært það á Sáluhjálparehrssam-
komum, sem hún hafði komið á í
kaupstaðnum með móður sinni.
Erindið er á þessa leið:
“Ó, vínviður hreini,
þú eilífi eini,
eg ein er nú greinin,
sem föst er við þig.
í gleði og harmi,
með himneskum armi,
minn hjartkæri Jesú,
þú umvefur mig.
Kór:
Ei þvílíkan vínvið ég þekki,
sem þú, herra Jesús, ert mér,
um eilífð ég sleppi þér ekki,
ég öll nú er samgróin þér.”
Öllum kom saman um, að ekk-
ert syngi Sigrúp betur en vers
þetta. Oft var hún beðin um að
syngja og því oftast komið svo í
krin'g, að hún syngi það að end-
ingu eða þá eitt, eins og sumar-
kvöldið áður áminsta, því það var
þetta, sem hún söng þá.
En Sigrún var jafn fátæklega
til fara, þó hún gæfi öðrum óspart
Það slær svo afleitlega ofan í
reykháfinn núna,” sagði elda-
konan.
Þegar Sigrún háttaði, hafði
hún höfuðverk.
Fólkið var mikið færra í Felli,
en um sumarið, en hátt á annan
tug samt, í baðstofúnni, og hún
því alskipuð.
Sigrúnu langaði ákaflega mikið
í ferskt loft. Henni fanst loftið
svo afar þurt.
“Eg hafði bent yður á vísu
eftir Snorra, sem kollvarpaði öll-
um kenningum yðar, en í stað þess
að stinga þessu niður hjá yður og
nota það til þess að fá réttari
skoðun á málinu, en þér höfðuð
haft áður, þá segist þér nú ekki
taka við hans tannahvarfs hleypi-
skarfi.” Svona orðuð bending frá
honum hefir enn ekki komið fram
í hans skýringabraski, því gat ekki
þetta svar frá mér, er hann setur
þarna við, átt við neina þá bend-'
ingu, sem hann þá var ekki búinn
að skapa, þegar e'g gaf honum
þetta svar. Sú bending frá hon-j
um, er það átti við, var á annan:
hátt, sem hér skal sýnt verða.
í grein sinni í Lögbergi 12. júní:
farast honum þannig orð: “Eg
vildi mega stinga því að M. S.,!
hvort honum fyndist ekki réttara,1
að beina illkvittni sinni hér eftir
til Snorra.” Við þessari illkynj-j
uðu flugu gaf eg þetta svar: að
eg tæki ekki við hans “tannahvarfs
hleypiskrafi”. (Tekið úr vísu írlfs
Uggasonar, til Þorvaldar ens
veila.)
Annað hvort hefir E. K. gleymt
því, sem hann hafði sagt, eða þá,
að hann hefir 'gripið til þess ör-
þrifaráðs —■ líklega í nauðvörn —
að fara rangt með, sem grein mín
í Lögbergi 11. sept. sýnir að hann
hefir þó gert. Það Iítur helzt út
fyrir, að hann hafi gert þessa
breytingu í því skyni, að gefa
mönnum rangan skilning á þessu
svari, og koma því svo fyrir, að
því væri beint til Snorra. Virðist
slík aðferð lúaleg. En eg er enn
ekki löglega forfallaður frá því,
að svara fyrir mig, því gerir mér
þetta ekkert til meins, er eg get
leiðrétt þessa hans misfellu.
ÆFIMIIMNING
HENRIETTA VILHELMINA
MARTEINSDÓTTIR CLASEN
er fædd 8. október 1859, í Kefla-
vík í Gullbringussýslu. For-
eldrar hennar voru þau hjónin,
áminstur herra Clasen, af dönsk-
um ættum, og frú Þorgerður
Gunnlausdóttir, ættuð af Vatns-
leysuströnd. Fyrstu samveru-
ár sín héldu þau hjón vertshús
í Keflavík, en fluttu síðar til
Hafnarfjarðar, í sömu sýslu, og
voru þar við sömu atvinnugrein.
Það fyrsta og helzta, sem
sagt er að fólk hafi veitt at-
hygli af séreinkennum Henri-
ettu, var fágætt hreinlæti og
einnig listgáfa. Listgáfa henn-
ar, sem hún aðallega beitti á
fatasaum og aðrar kvenlegar
hannyrðir, fleygði henni svo
fram, í sínum eigin heimaskóla,
að hún er talin að hafa átt fá-
ar sér líkar, sem tóku þó fullan
íslenzkan skamt af skólaveru.
Margar stúlkur leituðu tilsagn-
ar hjá henni í þessum uppá-
haldsgreinum hennar.
Árið 1887 fluttist hún vestur
um haf, og giftist ári síðar, (21.
okt.) fyrri manni sínum, Sveini
Guðbjarti Friðrikssyni, ættuð-
um úr ísafjarðarsýslu. Var það
nettmenni og bezti drengur.
Þau eignuðust tvo syni: Mar-
tein Friðrik, fæddur haustið
1889, og Karl Viktor, fæddur
1892.
Eftir f jö!gra ára sæluríka sam-
búð með þessum manni sínum,
misti hún hann árið 1892, sem
orsakaðaist af þessleiðis slysi,
að hann féll ofan af húsi. Þau
ár, sem sambúð þeirra varaði í
þessu landi, voru þau búsett á
Mountain, N. Dakota.
Sex árum síðar, 12. apr. 1898,
giftist hún seinni manni sín-
um, Guðlaugi Magnússyni, frá
Arnarbæli á Fellsströnd í Dala-
sýslu, sem þá var búsetur á
Gimli. Man. Hann var stakur
sæmdarmaður, og átti að fullu
leyti þá samanþjöppuðu eink-
unn, sem fólust í þeim tveim
orðum, er séra Jón Bjarnason
hafði um hann, að vera “valin-
kunnur fræðimaður”. Guðlaug-
ur dó, úr innvortissjúkdómi, 25.
des. 1917. Sjö mánuðum áður
en hún varð fyrir þeim harmi,
mætti hún þeim sviplega og sárt-
þjakandi missi, að yngri son-
ur hennar, Karl Viktor, drukn-
aði norður á Winnipegosis-
vatni, 27. maí 1917.
Vorið 1918 flutti hún til Mar-
teins sonar síns (sem þá var
aktýgjasmiður í Elfros, Sask.)
og tengdadóttur, Margrétar
Hallgrímsdóttur, Hallgrímsson-
ar, Árnasona skálds á Skútum
1 Eyjafjarðarsýslu. Voru börn
hennar vel samtaka í að sykra
henni ökornna æfidaga, alt til
þess að hún á síðstl. ári dó, úr
innvortis sjúkdómi, 19. maí.
Henrietta var fremur smá
vexti, en nettkvendi á alla lund.
Hún var talin seintekin, en þar
sem hún feldi vináttu, var hún
vinaföst, var valin kona og að-
dáanleg móðir.
Hennar síðasta áhugaefni, og
sem hún með óskertri rænu bjó
vfir til síðustu andartaka, var
það. að komast heim á gamla
landið okkar. og njóta þar hins
mikla hátíðarhalds. sem þar fór
fram á síðastl sumri.
Myndin af henni. sem fram-
an við bessi orð standa, var
tekin af h^nni heilbrigðri, hálf-
nm mánuði áður en hún dó. og
áHi að vflra framvísað á skrif-
sfofu stiórnarinnar. við móttöku
farbréfsins, er hún hugði að
taka.
Allir. sem nutn kvnningar af
áminstri heiðurskonu, munu á-
valt. minnast hennar með vin-
arhu!g og þakklátsemi.
18. des. 1930.
Arnljótur Björnsson.
“Þú mátt ómögulega lilggja of-
Nýr flokksforingi
Frjálslyndi flokkurinn í Ont-
ariofylki, hefir valið sér nýjan
En flokksforingja nýlega. Hann heit-
hvað viðvíkur með þá vísu Snorra,
er hann minnist hér á, að koll-
varpað hafi öllum mínum kenn-
in!gum, þá sé eg ekki, að sú fyrir-
an á fötunum,” sagði móðir henn-j mynd hafi getað gollvarpað neinu
ar, en Sigrún sótti eftir því. Svol nema sjálfri sér, þar sem engum
sofnaði Hlín.
Sigrún vildi fyrir hvern mun
vera ofan á fötunum. Henni var
Dánarfregn.
Látinn er merkisbóndinn Bjarni
Pétursson, i Blaine, Washington.
Bar andlát hans að í svefni, árla
dags 13. des. síðastliðinn. Hann
var orðinn háaldraður maður.
að verða afskaplega heitt. Höf-
uðverkurinn fór versnandi. —
Sigrún fann vol'gan óloftsstraum-
inn leggja í vit sér, og hvernig
Sem hún bylti sér, sótti þessi
straumur upp í hana.
Hún gerði ýmist, að fara ofan
á fötin eða undir þau. Hann Jón
gamli lá þarna í næsta rúmi í kör.
Hann var við það að moltna lif-
andi. Handleggsbeinið var í
sundur. Hann fann lítið til þess
sérstakle'ga, en var leiður orðinn
á lífinu.
Húsfreyjan var góð við hann.
Þessu var ekki hægt að hjálpa.
En nú fanst Sigrúnu hún finna
sérstaklega lyktina af Jóni.
Hitinn í líkama hennar óx. Verk-
urinn í höfðinu, — sársaukinn í
hálsinum, setti kvalaspenning á
allan líkama hennar. Hún opn-
aði munninn, reif í brekánið.
Hlín vaknaði.
Mörgum mánuðum seinna, þegar
fjallaþeyrinn og hafgolan föðm-
uðust á fjöllum uppi, túnin glóðu
í sólskini og fíflum, og svalandi
grængresið andaði dýrðinni að
þeim, sólin hafði kyst öll tár af
hverju lautarblómi, en þau á hjöll-
um og hólum dönsuðu í tíbránni,
og Jón gamli í Feli var kominn
heim, þá skrifaði húsfreyjan í
Felli bréf; í því stóð þetta: “Hún
er dáin hún Sigrún. Þjáninga-
timi hennar var ekki langur. Hún
fékk heiftuga barnaveiki ’og var
dáin eftir tvo daga.”
Steinarnir í hlaðinu eru snjáð-
ir, því hlaðið er troðið. Gamli
bærinn er grasi vaxinn, traustur
og og vingjarnlegur á svip. Kál-
ir Mitchell Frederick Hepburn og
er sambandsþingmaður fyrir
West Elgin, Ont. Var fyrst kos-
inn 1926 og aftur 1930. Hann er
enn ungur maður, að eins 34 ára,
hefir orðið það á, að taka upp þájfæddur 1896. Fyrstu þrjú árin
grautargejrð, ;að rnugla saman c-ftir að hann lauk háskólanámi
fyrri og síðari parti átthendrar gtundaði hann bankastörf í nokk-
vísu, um ósamstæð efni.
Svo er annað atriði í þessari
kveðjugrein, sem eg vildi minnast
á. E. K. segist hafa nefnt Gunn-
laug Orsmstungu höfuðskáld, og
það hafi Snorri gert líka. En þá
er það fyrir þá vísu, sem Gunn-
laugi er ranglega eignuð í sög-
unni, að Snorri hefir talið hann
höfuðskáld. Sú vísa stendur í
Kormákssögu, og er þar eignuð
Kormáki, enda ber hún 'glöggsæa
líkingu af öðrum hans vísum. En
af vísum Gunnl. ber hún svo
langt, sem gull af eiri. En þrátt
ur ár, en síðan hefir hann stund-
að ostagerð. Síðan 1923 hefir W.
E. N. Sinclair, K.C., verið leiðtogi
flokksins, en eins og kunnugt er,
Fáein þakkarorð.
Við, börn Halldóru sál. Árna-
sonar, er lézt 15. nóvember s. 1.,
vottum hér með okkar alúðar-
fylsta þakklæti öllum þeim, er á
einn eða annan hátt réttu henni
hjálparhönd í hennar síðustu sjúk-
dómslegu, einnig þeim er heiðruðu
ir.inningu hennar með nærveru
sinni við jarðarförina; en sérstak-
lega þökkum við Jónasi Hel'gasyni
hefir frjálslyndi flokkurinn átt 0g konu hans, er tóku móður okk-
litlu gengi að fagna í Ontario nú!ar á sitt heimili nokkru eftir að
æði lenlgi: Það var í vikunni sem'hún veiktist, hvar Mrs. Helgason
leið, að flokkurinn hélt þing all-, hjúkraði henni með sinni alkunnu
fjölment í Toronto og breytti ■ lipurð og umhyggju, sem henni er
stefnuskrá sinni að einhverju svo eiginleg. Þar fyrir biðjum við
leyti, og kaus sér hinn nýja leið-^þann, sem ekki . einn vatnsdrykk
toga. Það er ekki búist við, að Mr.
Hepburn muni segja af sér þing-
fyrir það, var Gunnlaugur skáld j mensku á sambandsþinginu fyrst
og svo vel hagorður, að hann hefði
um sinn. heldur verði Mr. Sin-
getað gert það full-skiljanlegt í^clair áfram sem leiðtogi flokksins
bundnu máli, að hann gæfi Helgulí fylkisþinginu fram að næstu
skikkjuna, ef það hefði nokkuru kosningum.
sinni átt sér stað, að hann hafij ________________________________________
þá gert það, og þá líka reynt að
færa það í vísu. Verður því með
þessa vísuhendingu: “hagvirki svá
fagra”, sem E. K. vill færa í
skikkjuna, nokkuð böggulsleg
skýring um skikkjugjöfina, líkt og
með “lit” og ”laut” með fleiru,
sem hann hefir verið að rogast
með í sínu skýringabasli, er hann
tætir í smátutlur, út úr réttu sam-
bandi við efnisþráðinn í vísun-
um.
einn
ólaunaðan, að endurgjalda á þann
hátt, er hann sér hlutaðei'gend-
um bezt henta.
Mrs. G. Bjarnason,
Gladstone P.O.
Guðjón Árnason.
Páll Árnason,
Langruth P O.
Svo bið eg vin minn Kerulf, að
láta það ekki hryggja sig, hvað
slarf mitt hafi orðið endasiept í
sumar. Því enn hefi eg nóg að
starfa, sem mér þarfara væri að
vinna, en að vera að svara hanS
vísindagreinum, þótt mikils séu
þær virði. Því mun eg Iíka hér
eftir svara þeim í sem fæstum
orðum, — eða helzt engu.
M. S.
Rosedale Kql
MORE HEAT-LESS ASH
Exclusive Retailers in Greater Winnipeg-
Lump $12.00 Egg $11.00
Coke9 all kinds, Stove or Nut $15.52N
Souris, for real economy, $7.00 per ton
Poca Lump — Foothills
Canmore Bricquets
Credit to responsible parties
THOS. JACKSON & SONS
370 Colony St. Phone 37 021