Lögberg - 25.12.1930, Blaðsíða 5

LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 25. DESEMBER 1930.
Bls. 6.
Siglið með Cunard línunni
pér hafið máske frestað ferð yðar til gamla landsins, nú fyrir jólin
vegna þess að þér hafið óttast, að þér fengjuð ekki að koma aftur
til Canada.
pér getið farið til föðurlands og komið aftur tii Canada nær sem
er innan árs frá því þér farið. pví ekki að heimsækja frændur
yðar heima snemma 4 árinu og koma svo aftur I vor með konu
yðar og börn.
Bf þér getið ekki farið heim í vetur, ættuð þér að kaupa farbréf hjá
Cunard línunni handa konu yðar og bömum, að koma til yðar til
Canada. En miklu væri það skemtilegra að geta farið og orðið
þeim samferða til Canada.
Hin góðkunna Cunard lína fér eins vel með yður eins og bezt má
vera, ágætt fæði á hraðskreiðum hafskipum og öll önnur hugsanleg
Þæ^indi með lægsta verði. Cunard línan hefir umboðsmenn I öll-
um löndum í Evrópu. Vér getum sent peninga fyrlr yður til
hvaða lands sem er I Evrópu fyrir lægsta gjald.
Spyrjið Cunard umboðsmanninn á yðar eigin máli, um hvað sem
er viðvlkjandi ferðalögum, vegabréfum og öðru slíku. Pað kostar
ekkert.
Siglið með Cunard línunni frá Halifax
Boston eða New York
Sveitasiðir í Borgarfirði
fyrir 60 árum.
Eftir Kristleif Þorsteinsson,
bónda á Stóra-Kroppi.
Mér er mjög fjarri skapi, að
segja hér frá því, sem slær skugga
á hina eldri kynslóð, en samt hlýt
ur að koma hér fram í þessum
lýsingum mínum sitt hvað, sem
hinu unga fólki kann að koma til
bugar að hneykslast á. En þá
vil eg biðja menn að gæta þess,
aö þjóðin hér átti þá að stríða við
svo marga örðu'gleika, sem nú er
búið að ryðja úr vegi ýmist að
öllu eða nokkru leyti. Hér var
þá enginn kaupstaður nær en í
Reykjavík og þar að eins danskir ar
okurkarlar, sem flestum þótti
bezt að hafa sem minst saman við
að sælda. Þá voru engir vegir,
nema hinar gömlu götur, er hest-
ar höfðu troði ðmeð hófum sínum
öld eftir öld. Samt var þó alt af
eitthvað að bóla á ýmsum nýung-
um og unga fólkið var þá, eins og
nú, dálítið að reyna að halda sér
til og vera móðins. Voru það eink-
um stúlkurnar, sem vissu það, að
þeim reið það ekki á litlu að klæða
sig vel og snoturlega. En sá bögg-
ull fylgdi skammrifi, að til þess
að hið svokallaða tilhald gæfi
stúlkum nokkurt gildi, urðu þær
sjálfar að vera fjölhæfar í allri
allri fatagerð. Þegar séra Stef-
án Ólafsson í Vallanesi kveður
um stássmeyjuna tólf ára gömlu,
sem sat í sorgum af því að hún
rnátti ekki fara að giftast, þá er
það móðir hennar, sem ber því
við, að hún sé of fákunnandi, seg-
ir móðirin þá við dóttur sína:
“þú kant ekki að spinna þráð né
hör á rokk og ekki að semja sokk
og ekkert verk að vinna.”
Þetta, að kunna að vinna, var
sá hofuðlærdómur, sem allar
stúlkur þurftu að hafa numið, áð-
ur en þær gen!gu í hjónabandið.
Þegar framsýnar og góðar mæð-
ur bentu sonum sínum á það,
hvers þyrfti sérstaklega að gæta
við konuvalið, þá var það stærsta
atriðið, að ættin væri ókynttalaus
og þar næst, að konuefnið
k.vnni að breyta ull í fat og mjólk
í mat. Þá þótti það kostur, o'g
hann ekki svo smár, að hún væri
loðin um lófana, en svo var til orða
tekið, þegar um einhverjar reitur
var að ræða. Var þá sagt um þá,
sem fengu auðugt kvonfang, að
þeir dyttu ofan í lukkpottinn.
I Sitthvað fleira þrftu ungir
menn að athuga, er þeir fóru að
líta í krin'g um sig, eða með öðr-
um orðum, að skygnast um eftir
konuefni. Ýmsum hygnum mönn-
um mönnum sýndist rétt að horfa
ekki hærra fyrsta kastfð en á fóta-
búnað. Skór, sokkar og pilsfald-
ur voru oft góðir boðberar um
hagleika og hreinlæti og væri þar
úr heimaunnum ullarvoðum. Þá heimafólk varð konan að klæða ekkert hégómamál, að konan kynni
var að ofan peysa yzt klæða, var hátt og lágt með heima unnumj að breyta ull í fat. En ekki var nóg
hún ýmist úr vaðmáli eða prjón- mlíkum. Lambhúshettuna á höf- með það. Hún þurfti líka að kunna
uð. Flauel var jafnan framan á uðið, og leppana í skóna, og hverja að lita fötin og til þess að forðasi
ermum og börmum, hvort sem flík, jafnt inst sem yzt, varð hún sem mest innkaup á lit, sem öðru,
peysan var prjónuð eða ofin. Þá að vinna. Saumþráðinn spann hún
kom enn til viðbótar þríhyrnt ull-' úr togi og hvert nálspor varð hún
arsjal á herðum. Þegar kven- a, sauma í höndunum. Saumavél-
fólkið gekk þannig búið að úti-'ar komu ekki í Borgarfjörð fyr en
vinnu, vildi hið síða pils flækjast nokkru eftir 1870, og eg hyfeg að
um fætur og saurfeast. tJr því þær hafi fyrst fluzt til landsins
mátti nokkuð bæta með styttu- á þeim árum. Prjónavélar komu
bandi, sem þá var brugðið um miklu seinna og tóvinnuvélar því
mittið til viðbótar við alt það sem seinna. Maður hlýtur því að dást
áður var þar komið. Voru pilsfell- að því hva iðnin gat orkað miklu.
ingarnar dregnar upp um mittið En alt frá veturnóttum til vors
og styttubandinu hnýtt þar yfir.' mátti heita hvíldarlaus skorpa við
Var þessi aðferð kölluð að stytta ullarvinnu, fyrir alla sem í bað-
sig. Aðrar brugðu pilsunum und- stofu sátu, bæði konur og karla.
ir styttubandið , var það kallað Sama var um næturgesti, strax er
að “bretta sig upp”. Stundum vildi þ«ir höfðu glæðst í þur föt og borð-
stúlkum gleymast þessi bjarferáð að, voru þeim fengin verk í hend-
til hreinlætis, en það hafði oftast ur. Ekki var svo latur flökkukarl,
slæmar afleiðingar. — Fór þá svo aí5 hann kæmist hjá vökuvinnu,
að Iokum, að pilsin trosnuðu að nema með því eina móti, að hann
neðan og urðu saurug. Var því væri feóður lesari og læsi þá hátt
slíkm flíkum stundum líkt við eða kvæði fyrir fólkið. Engir
skötubörð eða stórviðarsög. En voru svo miklir klaufar, að þeir
sárt hefir það verið fyrir stúlkur, Sætu ekki eit skinn, en það voru
að heyra þá samlíkingu frá pilt- Þeir látnir gera, sem ekkert kunnu
um, sem þær vildu ganga í augun ti1 ullarvinnu. En skinn voru þá
á. Frá slíkum raunum bjarga nú noutð í undirsængurver, í loðfeldi
hinir stuttu kjólar.
Upphlut með silfurmillum og
silfurreim klæddust konur þá
hversdagslega, en aldrei nema
undir peysu. Upphlut yztan klæða
sem voru harðir yfir rúmum milli
rekkjuvoðar og brekáns, og enn
fremur voru peysr saumaðar úr
loðnum skinnum vel letm.
skinnpeysur voru hinar beztu
flíkur í vetrarfrostum. Ekki nægði
alt snotura og lýtalaust, var A-'f“' é« *ld~x/ Ungdæmi mínu- Þa það> að yinna ö]] íganggföt heima>
stæða til þess að taka fleira til
athugunar, svo sem framfeang og
fataburð. Á þeim árum sem hér
ræðir um, var mjótt mitti og mik-
io hár talið til kvenlegrar fegurð-
ar og spöruðu stúlkur því ekki,
höfðu bæði konur og karlar silf-
urnálar sem héngu við skyrtu-
hálsmálið. Var eyrnaskefill á
annari nálinni, en tannstöngull á
hinni. I
varð hún að leita fyrir sér í heima-
högunum og þar voru líka litarefn-
in fyrir hendi, sum engu lakari en
hin útlendu. Skógarlauf, mosi,
lyfjagrös, sortulyng og margt
fleira; alt hafði þetta marg-
breytilega liti í sér fólgna og
kunnu konur prýði svel að not-
færa sér þá. Voru ýmsar skart-
flikur ,svo sem millipils, áklæði,
brekán ofe fleira, litað úr innlend-
um efnum.
Það var næsta ótrúlegt, hve kon-
ur entust til þess að þeyta rokk-
inn hvíldarlaust frá morgni til
kvölds. Þótt þær væru komnar á
áttræðisaldur, spunnu þær í einni
lotu allan daginn. Vaninn, frá
blautu barnsbeini, var búinn að
temja líkamann, svo að vinnan
varð létt.
Það erfiðasta og um leið fárán-
legasta verklagið við tóvinnu var
tunnuþófið, þar sem tveir strák-
lingar lögðust á gólf ofe tróðu á
milli sín einar 40—50 álnir af
vaðmáli innan í botnslausri
tunnu. Hafði þetta þann kost
fram yfir fótaþóf að þannig mátti
^ þæfa helminfei lengri voð í einu
Slíkarj lagi. Þessi vinnu-aðferð hugsa ég
að sjáist ekki lengur hér um Borg-
arfjörð, og þess vegna get ég
hennar hér. Þess má feeta, að þóf-
ararnir hlóðu einhverju dóti und-
ir höfuð og herðar og yfir sér
það varð að vinna rúmfötin líka.
Rekkjuvoðir, koddaver ofe brekán,
alt var þetta heimilisiðnaður. Hin höfðu þeir brekán. Voru kapp-
þykku brekán, með tentum bekkj- J samir menn móðir og sveittir svo
um alla vega litum sjást nú ekki j að upp af þeim rauk allan tímann,
Til þess að hið mjóa mitti yrði lengur. Voru þau bæði falleg og sem verkið stóð yfir Mig minnir
sem vonlegt var, að halda þessari(sem mest áberandi, þóttu hin hin mest búmannsþing. Eitt síkt'afc þjóðskáldið Matth. Jochumsson
prýði sinni sem bezt til góða. Þeg- mörfeu pils bráðnauðsynleg. — Og brekán lét ég Þjóðminjasafnið fá' geti þess, að hann hafi þæft í
þegar stúlkur ætluðu að halda sér nú fyrir . nokkrm árum. Hafði
til fyrir alvöru, þá nægði víst það vrið notað daglega yfir rúm
ekki minna en fjögur eða fimm í meira en fjörutíu ár og var þó
pils eitt yfir öðru. Og til þess heilt ofe óbilugt að sjá. Reynslan
að fá enn reglubundnari og á- var búin að kenna mörgu hinu
kveðnari útskot á öll þessi pils, eldra fólki það, að ekkert borgaði
var það fundið upp, að hafa mjó- sig eins vel og það, að vanda voð-
an stálvír vafinn upp sem gjarðir ir sem allra bezt. Þótt húsfreyja,
ofe festa hann innan í þau. Þetta með aðstoð heimilisfólks og gesta
nefndist “krinólín”. Þóttu þau gæti nú fullnægt hinum brýnustu
svo mikið stáss, að febrotnar heimilisþörfum með ullarvinnu,
bændadætur upp í sveit þorðu þá kröfðust bændur þeirra þess
varla að taka þau upp. Samt varð að fá þar til viðbótar söluvoðir.
hefði þótt svipur hjá sjón, hefði ^að ur’ að dætur presta og helztu Þeir sem fóru í skreiðarferðir vest-
hann séð þessa blómarós sveima1 kænda réðust í að skaría með þcss- j m- fýrir Snæfellsjökul, töldu sér
snoðklipta ofe í kjólgopa, sem faldi ari miklu Prýði- En hentugur var vísastan fisk fyrir vel unnið vað-
Jón skáld Thóroddsen er að
lýsa stúlkunni, sem bezt tók á
móti honum er hann kom lúinn af
hergönfeunni, þá segir hann með-
al annars:
Svo var mittið mjótt hið fríða,
að mátti spönnum yfir ná.
Svo var lokkaljósið þýða,
sem leiftri geislar sólu frá.
Svo var augna blessuð blíða,
að bræða mátti kaldan snjá.
Hugsað gæti ég, að Thóroddsen
fyrir
mitti.
honum þetta dásamlega
Mér sýndist á mínum yn'gri ár-
um, ýmsar stúlkur leggja þó enn-
þá meiri áherzlu á þetta mjóa
þessi búningur ekki hér upp til mál. Alt voru þá vöruskifti á af-
sveita, eins og húsum var þá urðum sjávar og sveita. Peninfe-
háttað, hin þröngu bæjargöng itl- ar voru ekki nefndir, heldur var
létu þau ekki, ofe þá átti þessi bún- reiknað í vættum, álnum og fisk-
ingur ekki vel við, er sezt var í m. Meðal annars var þá tekið svo
söðul, ef vindur var . Aldrei varð til
tunnu á sínum ungdómsárum.
Fyrir sextíu árum var allur að-
keyptur matur fluttur á heimilin að
vorin. Skreiðarferð vestur undir
jökul var farin úr sumarmálum,
en til Akraness um vetrarvertíð-
arlok. Ein ferð til Reykjavíkur
var tíðast farin síðustu daga júní-
mánaðar. Þá var kornmatur flutt-
ur heim. Þessi löngu ferðalög
knúðu fólkið annars til þess að
bjarfeast mest við heima fengna
fæðu, svo sem skyr og fjallagrös.
Mikil áherzla var lögð á það, að
fá sem mest undan sumri, en svo
tekið til orða um björg þá,
var
sem málnytupeningur gaf af sér.
Að búa á landkostajörð og hafa
margar ær í kvíum, það var talin
tryggð undirstaða fyrir sældar-
. búskap. En þá kom nú verulega
mitti heldur en piltar gerðu tetta skraut almenningseign hér í ast, að þeir væru k^mnTA^álnÍm tH husmoðurinnar að kunna
nokkra kröfu til, því einhlítt þótti Borgarfirði vegna hinna ýmsu ar.
fæstum, að mittið væn mjott, galla, sem það hafði í för með sér, I pi.,.: wa_
margt kom fleira til álita, er en samt má þesg ð stúlkal . 8 gJ Þ ’ .
» ðl . f ; ’ “ almenningur, sizt karlmenn,
dæma skyldi um kvenlega fegurð.
Það voru hin svo kölluðu líf-
stykki með hinum f jaðurmögnuðu
stálteinum, sem stúlkur klæddust
í daglega ofe reimðu eins þétt að
sér og þær þoldu. Auk þess sem
þau gerðu vöxtinn stundum nett-
ein bjargaðist
þennan búning.
ur Hvítá
Fór hún
fyrir
í ána
vel að breyta mjólk í mat. Frá
fráfærum til rétta voru annnir
húsmæðra þyngstar og vandamest-
ar. — Þótt konur vildu gæta alls
snoturlega klæddir í þessum vað- hreinlætis við mjólkurmeðferð,
væri
. málsflíkum. Um það varð fyrst og gátu þær aldrei varist öllum utan
a erju at, sem hvolfdi í st°r-; fremst ag hufesa, að flíkin væri hlý að komandi óhreinindm með þeim
vi ii. Var rent í bátnum, tveir og endinfeargóð, en þá vildi hún áhöldum, sem þá voru fyrir hendi.;
armenn, sem d,ru nuðu^ báðir, um ]eið verga nokkug grófgerðJ öll mjólk var sett upp í trogum, og
og svo s u an, sem var í krinó- vjðhafnarflíkur karlmanna voru ekki var hún talin fullsett, fyr en
‘lnl T; f 1 ^ ^ ymdUr PllS' stutttreyjur, sem náðu rétt niðurjeftir þrjú dægur. Gat því sitt af
legri, höfðu þau Iíka þann kost, ln svo a U°. aU* a ytirhorii5i á buxnastrenginn. Voru þær nær- hverju rykast á hana á þeim tíma.
að þau léttu nokkuð undir þann Jkeð^fS •kdn yaðish Þetta skornar og einhneptar. Þótt þær' Smjörpappír Þektist þá ekki. í
þunga, sem því hlaut að vera sam-j ^ f 1 yrif sextlu arum- Varð kæinj ur höndum hagleikskvenna hans stað var notaður líknarbelfe-
fara, að klæðast hinum mörgu pils- ^ U an 6,1 eiisu. feiftist og átti Qg væru að ollu vandaðar eftir ur, eða þá belgir úr kindaskinnum.
um. Flestar stúlkur og konur n° Ur ðrn' ^gg eg hun s® enn föngum, voru þær víst harla Ijótar. Rjómann síuðu allar konur á trýgli,
töldust ekki alklæddar, hvorki f . 1 €gna Þess að jietta var j,á voru yZtar kiæga hinar svo-
sumar eða vetur,, fyr en þær eina> sem e!í #at sagf krínólínu koliuðu kaffur. Þær VOrU vanalega
i til hross, varð ég að láta þessa
sögu fylgja.
höfðu utan yfir eina eða tvær
skyrtur, strengt um sife lífstykki,
eða upphlut og farið í þrjú pils,
hið yzta skósítt, þar yfir
hengdur vasi, sem hneptur
með mittisbandi og svo þar
svunta.
var hann sem önnur búsáhöld
heimasmíðaður, trogmyndaður
þríhyrningur, sem féll yfir strokk-
inn. Niður úr trýglinum var gat,
inntlegar
Jóla og Nýársóskir
til vorra mörgu, íslenzku
viðskiftavina.
Martin & Co. Easy Payments Limited
203 Winnipeg Piano Building
I úr þykku vaðmáli, víðar ofe síðar,
| með slagi eða kraga, sem tók nið-
Það eru nú liðin meira en eitt ur fyrir herðar og fram að oln- 0g þar yfir var látin saman vafin
var Iiundrað ár síðan stúlka ein hér í boga. Á hálsmálinu voru silfur- taglhárskarfa, sem nefndist síg-
var Borgarfirði kastaði þeim klæða- skildir, er krækt var saman, og illj þannig lafeað rjómasigti er nú
yfir, burði, sem hér að framan er lýst. belti var um mitti. Reiðbuxur ef til vill hvergi til og þess vegna
Allar þessar flíkur voru var það Guðný, dóttir séra voru hneptar utanlærs og grænn minnist ég á það hér. Á þjóð-
Snorra á Húsafelli. Hvort sem listi á endilöngum skálmunum, sem minjasafnið þarf það að komast
hún var við útivinnu eða hún hludi hnappa og hnappafeöt, en með öðrum úreltum búshlutum.
ferðaðist á hestbaki klæddist hún innanlærs voru þær glæddar sút-l Stundvísar urðu húsmæður að
í buxur. Hún var bæði hög og skinni. Ekki voru það nema betri vera, svo ekki yrði hallmjalta, en
fjölhæf á alla vinnu, en af sam- bændur, sem höfðu svona kostu-j svo var það orðað, væri það ekki
tíð sinni var hún haldin geggjuð leg reiðfðt. Fátækari menn höfðu gert á sama tíma. K1 6 á hverjum
fvrir þennan fáránlega klæða- aftur á móti einfalda vaðmáls- morgni fóru þær að hita hið svo-
burð. Nú er það séð, að hún hef- úlpu yzta klæða, oftast gráa eða kaIlaða búverkavatn. Úr því vatni
ir verið meira en hundrað ár á sauðsvarta. í rosaveðrum klædd-: bökuðu þær öll trog, fötur, strokk,
urdan tímanum, og má það víst ust menn skinnstökkum, því um trýgil ofe hvað eina, sem við
fremur reiknast framsýna en sjúk- aðrar vatnsheldar flíkur var ekki mjólkurmeðferð var notað. Að
dómiir. | að tala. Þá voru líka skinnsokkar þvj ioknu kom strokkun og mjalt-
Hinum gamla skautbúningi hefi alment notaðir til þess að verja
éfe ekki ástæðu til þess að lýsa fætur vatni.
hér í þesu erindi, enda gerist þess
ir kúa. Þessu var öllu lokið kl. 8.
Þá voru ær reknar á kvíaból til
mjalta. öll þessi sama vinna end-
Hin heimaunnu ullarföt voru
ekki þörf, því rækileg lýsing er 'mjög hlý 0|g góð ti] að kiæða urtók sig að kvöldinu. Byrjuðu þá
til af honum í Eimreiðinni eftir af sér vetrarkulda, en í sumarhit-1 búverk aftur kl. 6, en lokið skyldi
Daniel Bruun. Frir sextíu árum um voru þau þung og þreytandi.
skautuðu allar konur við altaris- yar það því oft, að karlmenn voru
göngu og á brúðkaupsdögum. Sum- á nærfötum einum, bæði við hey-
ar skautuðu líka, er þær voru skap og fjársmölun. En ekki þótti
leiddar í kirkju eftir nýafstaðinn það prúðmannlegt að ganga þann-
barnsburð. Við önnur tækifæri sá ig fyrir gegtj, eða á almanna færi.
eg aldrei konur skauta. . , Margir báru ljósbláa prjónapeysu
Við giftingu kvenna voru hin yzta klæða að sumarlafei. Voru
svokölluðu tilhaldsár hjá liðin, að þær oft silfurhneptar. Litu þær
þeim fyrir mjaltir. Þar sem tvær
konur mjólkuðu á annað hundrað
ær, tók það að minsta kosti tvo
klukkutíma í mál. Frh.
— Lesb.
SMÆLKI.
— Hvernig í ósköpunum ætti
giftur maður að geta dregið nokk-
minsta kosti feátu fæstar skartað snoturlega út. Annars voru öll uð saman nú á dögum?
lengi með mjóu mitti úr því. En þeissi heima unnu föt talandi vott-j — Jú, það er hægt með; því að
þá fór fyrst að reyna á þolrif ur um það, hvernig húsfreyjur voru legfeja krónu í sparibaukinn fyrir
þeirra í öðrum efnum. Alt sitt verki farnar. Sá þá bezt, að það var hvert rifrildi við konuna.
Ice Box Cookies—Ný hugmynd
Búið til deigsnúðinn og geymið hann í kæliskápn-
um yfir nóttina, eða annarsstaðar þar sem kalt
er. Daginn eftir getið þér þægilega skorið hann nið-
ur og bakað kökurnar án þess að hafa mjöl til að
varna því að þær klessist.
Reyniö þessa Purity
Cookie aöferð
1 boIU amjör, 2 bollar
brúnn sykur, 2 egg, 3%
bolli Purity flour, 2 te-
skeiCar bökunarduft,
bragðbætir, bolU hnot-
ur og rúsínur,
saxað eftir vild.
önnur ný aöferö
Purity Nut Smacks
Neöri kakan: 1 bolli
hvltur sykur. 2 oz.
smjör, 2 eggjarauöur,
1% bolli Purity Flour, 1
teskeiö bökunarduft. •—
Eftri kakan: 2 eggja-
hvltur vel þeyttar, 1
bolli brúnn sykur, 1
bolU saxaðar hnotur.
Látiö efri kökuna yfir
þá neðri og bakið I %
- ”1
A f öllu efninu
er mjölið þýðingarmest.
Kaupið Purity og ver-
iði viss. Pað er övið-
jafnanlegt að gæðum,
malað með mestu ná-
kvæmni úr besta West-
ern hveiti. Ágætt fyrir
allskonar sætabrauð.
Weatern Canada FIou*
Mills Co. Limited
Toronto
Winnipeg, Calgary
Gætið að nafni voru á Purity Flour sekkjunum. Það er
trygging yðar fyrir góðum vörum frá áreiðanlegu félagi.
Haustlestir
Sæi’ einhver sálu mína,
hann sæi “mann á ferð”;
hún er að koma úr kaupstað
með kram af margskonar gerð.
Hún dregur bjargir í búið,
því búin er sumartíð,
og von er á löngum vetri,
og von er á kulda ofe hríð.
Á hestinum fyrsta er harmur,
á hestinum öðrum böl,
á hestinum þriðja hákarl,
á hestinum fjórða öl.
Á hestinum sjötta “Hvammar”
á hestinum sjöunda líkt,
á aftasta hestinum ósköp,
bæði’ ergelsi og fleira slíkt.
í krambúðum sál mín er kímin,
í kaupunum hvergi naum,
og fyrir þetta þeir fengu
hvern fémætan sumardraum.
Kontanta krít og víxla
kannast mín sál ei við,
enda’ er hún löngu orðlögð
fyrir ágætan sálarfrið.
Svo pukrast hún líka með pela
í pilsvasanum á sér,
og hann á að hugga og gleðja,
hvernig sem annað fer.
Innihaldið er ágætt,
eins og að Kristinn veit;
Hún syngur við fyrsta sopa
af sælunni rjóð og heit.
Árnar í andans heimi
þær eiga’ ekki brú né vað,
og heiðarnar eru háar,
en hvað er að fást um það?
Sál mín er fljót f förum
ofe folarnir brokka hratt;
nú hrökk líka upp af einum;
það var ergelsið sem að datt.
— Lesb. Z.
Hún bíður ein
Hún bíður ein
svo ung og hrein —
við unnarstein.
Hann stökk úr vör
ofe steig á knör
með snúðug svör.
Að bíða hans,
að leiti lands
við lága strönd.
Hann kom í byr
og kofadyr
hann knúðf fyr.
Hin unga mær
með augu skær
kom út til hans.
Við atlot mist
stóð eftir kyst
hin unga mær.
Hún bíður, — ær
þótt ýfíst sær,
hin aldna mær.
Haf er blátt,
þótt háf sé grátt,
og heimur eins.
Böðvar frá Hnífsdal.
Lesb.
FISHERMEN’S SUPPLIES LIMITED
Verðlækkun
LINEN—30/3 — 35/3 — 40/3— 45/3 og 50/3, sérstök auka
verðlækkun 10% af verðskrár verði
SeTTsland Cotton — 60/6 — 70/6 og 80/6, Sérstakur
afsláttur 15% af verðskrár verði.
Natco Cotton — 60/6 og 70/6 31/* möskvar.
Þessi net reyndust mjög vei á Winnipegvatni í fyrra vet-
ur. Sérstakt verð feegn peningum $2.95 pundið.
Sérstök verðlækkun á saumþræði og öðru, sem að netum
lýtiir. — Mikið upplag í Winnipefe. — Net feld ef óskað er.
Skrifið oss og spyrjið um verðlista, eða komið og finnið oss.
FISHERMEN’S SUPPLIES LTD.
132 Princess St., Cor. William & Princess, Winnipeg
Telephone 28 071
DUSTLESS
COAL and COKE
Chemically Treated in Our Own Yard
Phone: 87 308 TuneEsE
D. D. W00D & S0NS
LIMITED
WARMING WINNIPEG HOMES
SINCE “82”