Lögberg - 05.05.1932, Side 2

eu. 2
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 5. MAl 1932.
Austur á Hvalsbak
Eftir Bjarna Sæmundsson.
Á SKALLAGRÍMI.
“Austankaldinn á oss blés.”
Klingelinjfeling! Það var fónn-
inn, sem hringdi kl. 7 að kvöldi 2.
maí 1930. “1505”, sa'gði eg, um: vörðinn. Stýrishúsið var opið, en
leið og eg lagði hlustina við og aðgangurinn að skipstjóraherber'g-
heyrði hin hreimþýðu og djúpu inu (“brúnni”)i lokaður, og lét eg
rodd Guðmundar skipstjóra. “Við því fyrir berast í stýrishúsinu og
skortur á vélhúsþakinu og fót-
brotnaði, svo hann varð að hverfa
heim aftur og var því ekki með í
þessari ferð, og saknaði eg þar
vinar í stað. Það var gamli Gísli.
Það var heldur dauf aðkoma
þarna, ekki nokkra lifandi hræðu
að sjá eða heyra á skipinu nema
vindur og hæpið, að sólin mundi
sjást koma upp. Kaus eg því að
leggja mig, en “Ska'lli” rann lið-
ugt út flóann, “góður á lensin” og
átti fyrir sér að “lensa” betur
áður lyki. Mun eg hafa sofnað á
Bollasviði, og vaknaði ekki fyr en
kl. 7, er við vorum við Reykjanes
og Grindavíkursjórinn blasti við
fram undan, hálfúfinn, eins og
hann er vanur að vera í “austan-
landsynningi”, þ. e. þegar vindur-
förum líðandi miðnættinu”, sagði var þar gott að vera, því stýris- inn stendur með landinu frá Eyj-
hann, “og verði eg ekki kominnj vélin hafði fengið svo ríkulegan
veiztu hvar þú átt að halla þér
að.” “Aíright, ekki skal standa
á mér,” sagði eg og klukkan 11%
var eg kominn í bil með alt mitt
hafurtask og fylgdarlið, og eftir
að hafa slagað í ýmsar áttir í 2
mínútur, vorum við komin niður
á litlu bryggjuna, þar sem “Skalli”
lá með ‘'dampinn uppi”, ferðbú-
intt austur á Hvalsbak, en svo
nefna togaramenn nú vanalega öll
hin víðáttumiklu djúpmið togar-
anna fyrir austan “Austurhorn”»
Var “Skalli” heldur skuggalegur
þar sem hann lá þarna í rökkr-
inu, ljóslaus með öllu, en margs-
konar dót til fararinnar um skip-
ið. En sú var bót í máli, að það
stóð svo vel á sjó, að bátadekks-
brúnin var nákvæmlega jafnhá
bryggjubrúninni, svo að bíllinn
hefði getað ekið með mig út á
skipið, ef piáss hefði verið þar
fyrir hann. Þurfti því ekki neina
sérstaka fimi, eða stofna sér i
neinn háska við að komast um
borð, sem hvorttveggja getur ver-
ið nauðsynlegt, þegar blásandi
stórstraumsfjara er og skipið er
sokkið niður fyrir allar hellur.
Dótinu var skotið yfir á skipið;
eg kvaddi fylgdarliðið og sté -há-
tíðlega yfir hyldýpið milli skips
og bryggju, yfir í “Skallagrím” og
gat ekki búist við að stíga á fasta
grund fyrri en eftir 11—12 daga,
en það var nú engin eilífð.
Það var sem sagt skuggsýnt um
borð og aill-ógreiðfær leið “yfir
fjallið”, þ. e. af bátadekkinu, eft-
ir þakinu á vélhúsinu, fram hjá
reykháfnum og öskurennunni og
upp á brúnina; en það var bót í
máli, að eg var nauðakunnugur
leiðinni og auk þess alinn upp í
Grindavíkurhraununum, hafði svo
að segja lært að ganga í þeim og
yl í kroppinn, að hún var vel af-
lögufær og bætti mér þannig upp
ónæðið, er hún hafði stundum áð-
ur bakað mér, með skvaldri sínu
og háreysti á nóttunni.
Það er svo sem ekkert “spenn-
andi” niðri við höfnina á þessum
um á Reykjanes, en það -var ein-
mitt beint í nefið á “Skalla”, sem
öslaði á móti austansjó og 6 stiga
gusti og fékk sér nú ærlegt þrifa-
bað, eftir dvölina í höfn, þar sem
kolaryk, aska frá eldunum, lýsi og
úrsalt úr fiskinum leggjast á eitt.
til að gera togarann, sem kemur
tima dagsins, eða næturinnar öllu þveginn og snyrtilegur af veiðum.
heldur, við afskekta bryggju á ag einhverju endemi, sem hvergi
mannlausum og ljóslausum “fiski-
dalli”, í skugga af bryggju, sem
sjálf er dauflega lýst af raf-
magni höfuðstaðarins. 12. tíminn
var því lengi að líða og ekkert
bar fyrir augun, sem vakti athygli
nema 2—3 mannhræður, sem komu
niður á bryggjuna og hurfu aft-
ur jafnharðan; áttu auðsjáanlega
lítið erindi og ekkert á “Skalla-
grím”. Loks sló bæjarklukkan
tólf, og úr því fór fólkið að tínast
að, meðal annars brytinn, en það
var ekki vor góði gamli Hilli, held-
ur einhver nýr náungi, sem eg
þekti alls ekki. Hann opnaði að
vísu fyrir mér hið allra helgasta
en þá vantaði ljós. Ljósastraum-
urinn var ekki kominn á, og Jónas
eða aðrir vélamenn ókomnir. Bryt-
inn gat grafið upp eldspýtur ein-
hvers staðar aftur í og fékk eg
þá Ijós, nægilegt til þess að fara
að koma mér fyrir í rúmi skip-
stjórans. Samt fór eg ekki “til
köjs”, því að eg vildi gjarna vera
uppi, þegar farið yrði af stað.
Skipsmenn drifu nú sem óðast að
labbandi með sína svörtu “synda-
poka á öxlunum, eða sumir —
burgeisarnir og hinir flottari, í
bílum og fór nú að lifna við og
birta af iljósum. Um eittleytið
kom “Manden for det Hele”, skip
stjórinn, en hann var ekki hinn síð-
asti um borð, og klukkan var orð-
in nærri tvö, þegar hann skipaði
þeim að leysa landfestar. Smám
er komandi nærri.
Þegar komið
það segir ekki svo lítið, ef um ó-l saman virtist bryggjan fara af
greiðfærar leiðir er að ræða.
Eg náði í skipsvörðinn, sem
hjálpaði mér með dót mitt, og
lagði svo á “fjallið”, og gekk ferð-
in slysalaust. Eg segi það ekki
til þess að stæra mig, heldur af
því, að við næstu burtför skips-
ins á undan, hafði einn af hinum
vönustu hásetum farið sömu leið,
þegar eins stóð á, en orðið fóta-
stað — aftur á bak — og á næsta
augnabliki rann “Skalli” út hafn
armynnið og hin sofandi höfuð-
borg f jarlægðist oss meir og meir,
eða við hana.
Það var nú komin afturelding
og var það ætlan mín að doka við
uppi til þess að sjá sólaruppkom-
una um fjögurleytið, en nenti því
svo ekki, enda var napur austan-

Þegar þér þarfniát
iiiiflffliiaBiniiraiiinfflniiinimnHiiHiiiffliiinniiniRiiiiiiiiiHiHiiiinnmiimiimHiiiiHrainiflnnniiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiniiiiHiiimHmiiiiHininmitiniiiiniiiiHinmniitJiimniiniiniiiiiiiiiiiiiniiiimimii
PRENTUNAR
■iiiiiifliiiM
)á lítið inn eða
skrifið til
iiiffliiiiifflRi(iiiiiifflii!iiiKiiHniiiiiiiiiiniiiiHiiniiiiiiiiiiiiiiniiiiii!!ir
One Columbia Press Limited
iiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiii
sem mun fullnægja
þörfum yðar
var austur úr
Grindavíkursjónum, hafði ágjöfin
skolað hann hreinan og flekklaus-
an og gert laugardaginn að sönn-
um laugardegi fyrir skipið og spar-
að skipshöfninni mikla fyrirhðfn.
— Fórum við um innanverðan
“Bankahn” um hádegisbil og var
þar nú ekkert að sjá, nema fáein-
ar færeyskar eftirlegukindur (þ.
e. kúttarar)i, er voru að hirða rök-
in eftir hina miklu hirðingu und-
anfarna daga. Skipstjóri var að
hugsa um að athuga "Hraunið”, en
hætti við og var því haldið rak-
leiðis austur milli Eyja, milli
Stórhöfða og Suðureyjar, og vor-
um við þar um þrjúleytið.
Mér hafði ekki liðið sem bezt
um daginn, "Skalli” var órólegur
og ‘trópiskur’ hiti (25—30 gr.) í
“brúnni” og gaf það alt velgju;
tók eg þann sjómannlega kost, að
hai’.da mér í bólinu fyrst um sinn.
Nýr og óþektur bryti færði mér
morgunmatinn óumbeðið á sæng-
ina. Hilarius hefði aldrei gert
svo lítið úr mér, en hann var nú
í landi; hann hefði komið niður og
sagt með sinni vanalegu kurteisi:
Gerið þér svo vel, það er “frúkost-
ur” og eg hefði farið aftur í og
etið hann, þ. e. frúkostinn, líklega
með sæmilegri lyst. Eg át matinn
með herkjum og lítilli lýst, en hélt
honum niðri, og eins fór um mið-
dagsmatinn; en svo 'lét eg ekki
bera mér fleiri máltíðir, því nú
fór eg að hressast og um nónbil
var e'g orðinn heill heilsu — og
sýnir það, að bezta ráðið við sjó
veiki er að éta, eins og ekkert sé
um a vera og fara svo á fætur.
Annars þurft eg ekki að fyrir-
verða mig svo mjög, þó eg léti
færa mér þessar tvær máltíðir í
“kojuna”, því að mér var sagt, að
selt hefði verið upp um daginn
fram í, en aldrei fékk eg að vita
hverjir það voru; það hafa víst
verið einhverjir blessaðir “busar”
á sjónum, en enginn af þeim góðu
gömlu “Sköllungum”.
Þegar kom austur að Eyjum,
fór að lygna og sjór að lagast. Við
fórum svo nærri Stórhöfða, að
vitinn hvarf um hríð bak við
höfðabrúnina. Seinna um sumar-
ið ók eg í bíl upp í vitann, sem er
syðust allra íslenzkra vita, aðeins
sunnar en Dyrhólavitinn. Er úr
honum hið bezta útsýni í allar
áttir, og bílvegur liggur nú upp
á höfðann, svo að auðvelt er að
komast upp að vitanum, en æði
bratt fyrir bílinn á köflum og all-
skamt út á bergsbrúnina sum-
staðar, fanst mér, en Gís'la Lár-
ussyni varla.
Við Vestmannaeyjar var nú lítið
um að vera, fáir eða engir bátar
á sjó, enda farið að líða að vetrar-
vertíðarlokum. Fáeinir útlendir
togarar voru fyrir vestan eyjarn-
ar, eitthvað um 10 í vestanverðum
Mýrdalssjó og álíka margir út af
Hjörleifshöfða. Flestir voru þeir
þýzkir og enskir. Fá þeir töluverð-
an afla hér á vorin eftir vertíðar-
lokin, einkum ýsu og þá sennilega
nýgotna og grindhoraða, ef um
stórýsu er að ræða.
Austur með söndunum gerðist
ekkert merkilegt, fremur en á
hverju strandferðaskipi, sömu
fuglana (fýl, skúm, súlu og svart-
fugl) að sjá og vanalega, en fátt
af öllum. Eg fór að sofa undan
Kúðaósi og vaknaði ekki fyr en
næsta morgun um sjö-leytið, er
við vorum við Ingólfshöfða.
Við höfðum á 18 klst. farið fram
hjá þrem höfðum, sem þegar eru
nefndir, Stórhöfða, H'jörleifs-
höfða og Ingólfshöfða. Nafnið
höfði er dregið af höfuð (sbr.
Er Þér Ilt í Nýrunum?
J>að er undravert hve fljðtt og vel
Nuga-Tone læknar nýrnaveiki og
blöðrusjúkdóma og eyðir þessum þreyt-
andi bakverk, Bftir það er ekki nætur-
friðinym raskað og þú ferð á fætur á
morgnana heilbrigður og glaður.
Nuga-Tone hefir þessi gððu áhrif,
vegna þess að það hreinsar úr líkam-
o, , , . r. ianum Þau óhollu efni, sem sjúkleikan-
Skovshoved a Sjalandl, Rlxhoft(um, valda og styrkir nýrun svo þau
í V.-Preussen, Dunnet Head a seti unnið sitt verk betur- Par að auki
C1, .i nA- r. u ' - K 1 er Nu&a-T°ne heilsugjafi, sem styrkir
Skofclandl, Capo, Cabo 1 romónskujöll líffærin, læknar hægðaleysi, eyðir
málunum Og Caput á latínu). Af,8^* 1 maganum og innýflunum, læknar
u v , , höfuðverð og svima og kemur í veg
þessum þrem hofðum svarar Stor-1 fyrir að maður megrist og verði veik^
höfði bezt til merkingarinnar í burða> Sem hlýtur að verða ef maginn
orðinu; hann hefur sig upp einsj NuBa-Tone er að tt hjá öiium lyf-
Og kúpt fell eða fjall suður Úr sölum. Ef þinn lyfsali hefir það ekki
Heimaey, tengdur við hana með heJidsJiuhúsinu.1'1' han" útveffað það fr?l
lágu eiði, en skagar annars út í
sjóinn, !grasi gróinn að ofan, með
afsleppum brúnum og standberg
neðanundir, álútur að sjá frá
h'lið, rétt eins og þar væri hausinn
á “hólmabaki’, sem ætlaði að fara
að stinga sér, en eyjan að öðru
leyti væri kroppurinn sem veifaði
sporðinum — Heimakletti og
Yztakletti — í kveðju skyni.
Hjörleifshöfðinn stendur, sem
kunnugt er, á neðanverðum Mýr-
dalssandi, hár og hxúúkóttur að
ofan, eins og hvert annað fjall, en
við nánari athugun sést, að hann
er hömrum girtur á allar hliðar,
svo varla er fært upp að bænum.
sem stendur uppi í höfðanum
vestanverðum, nema á einum stað.
— Hann hefir í fyrndinni verið
eyja, líkt og Dyrhólaey o!g Péturs-
ey úti í Mýrdalnum, umkringdur
af sjó á allar hliðar og nokkrir
drangar í kring um hann. En nú
er sjávarflöturinn orðinn sand-
flötur og úthafsaldan, sem áður
hamaðist á höfðanum, verður nú
að brotna langt úti, á flatri sand-
strönd, sem ávalt er að færast
lengra og lengra út, fyrir atbeina
Kötlu o!g jökulvatnanna, sem falla
þar til sj^var, síðast og ekki sízt
við gosið 18. október 1918, þegar
Kötlutangi varð til á örfáum
klukkustundum og ströndin færð-
ist 1% km. út, svo að nú eru tvær
sjómílur frá sjó upp að höfðanum
og sjávarniðurinn heyrist að eins
í fjarska. Líkt hefir farið fyrir
Víkurhömrum og Höfðabrekku-
fjalli, sem sjórinn hefir áður
gengið upp að, eru nú skilin frá
honum með allbreiðum sandi. Nú
er það að eins fuglinn — fýllinn
— sem suðar í þessum fornu sjáv-
arbjörgum.
Ingólfshöfði er ekkert höfðalelg-
ur á
marflatur að ofan, líkt og utan-
vert Langanes, en standberg alt i
kring, nema hvað sandbrekka er
upp að honum vestanverðum, frá
sandinum, svo að þar má komast
upp og gæta vitans, en annars er
hann umflotinn af sjó að sunnan
og austan, en afar breiðum vatna-
vaðli að norðan. Seitlast þessi
vaðall eins og gljá yfir marflata
og lálga sanda, sem skilja höfð-
ann frá Öræfabygðinni, og eru
fjórar sjómílur á milli; lítur hann
út eins og marflöt sæbrött eyja
séður úr svo mikilli fjarlægð, að
vatnar yfir sandana og er hann
ekki hár í loftinu þegar “snæfjalla
konungurinn” öræfa-ás, rís í allri
sinni tröllslegu tign á bak við
hann.
Nú var þoka í lofti, svo að ekki
sá til fjalla. Við sigldum sem
leið liggur austur Mýrabu'ginn og
voru um hádegi út af Hornafirði,
og gerðist ekkert sögulegt, nema
að við mættum tólf kríum, sem
voru að koma af hafi. Voru þær
nokkuð fljótar í tíðinni, því að við
Faxaflóa er það sagt, að krían
komi ekki fyr en um krossmessu
(14. maí, en nú var að eins 4.) og
virðist reynslan sýna, að það
skakki ekki miklu.
Kl. 1% vorum við komnir á fiski-
slóð á Papagrunni, á 70 faðma
dýpi, 12—15 sjómílur út af Eystra-
Horni (Stokksnesi). Þar er mið
sem Guðmundur skipstjóri hefir
lengi fiskað á, öðrum fremur;
hefi eg því með hans samþykki
leyft mér að skira það “Gvendar-
mið’” — (Frá þessu o'g hinum
fiskifræðilega árangri, þessarar
ferðar hefi eg greint í. skýrslu
minni í Andvara LVI. bls. 48-110,
en í pistlum í Verði 1925 og 1926
frá fyrri dvöl minni á þessum
slóðum.—Höf.)
Var ekki beðið boðanna: vörp-
unni var kastað óðara
komin upp aftur eftir eina klst..
en afli Iítill. Var svo togað, það
sem eftir var dagsins til og frá
þar í grendinni og út í Lónsdjúp-
ið, innan um fimm enska togara,
en með því að aflinn var tregur,
1—3 pokar af blönduðum fiski,
var ekki lefeið lengi yfir því, en
farið eftir miðnætti út í Hvalbaks-
hallann og komum við þangað kl.
4. Vorum við þar svo næsfu daga,
ýmist á 120—150 fðm., eða uppi á
brún Breiðdalsgrunnsins, og inni
á því, 80—90 fðm., þangað til við
urðum að leita í landvar á Papa-
grunni, undan NA-stormi, 9. maí
En þaðan fórum við aftur undir
eins og lygndi, því að þar var
fátt um fisk. Fórum við svo aft-
ur út í hallann og komumst að
lokum austur í Litla-Djúp, sem er
við A-horn Breiðdalsgrunnsins, og
toguðum þar á 110—140 fðm.
Uppi á 'grunninum var aflinn
lítill, en í Hallanum og Litla-
Djúpi var hann nokkuð misjafn,
tregur með köflum, en þess í milli
ágætur og mjög fljóttekinn. Fyrstu
dagana í Hallanum fengum við 60
poka af fiski (á 500 fiska) í 13
hálftímadráttum, eða alls 30 þús
fiska, mest þorsk og stútung, á
rúmum 2 sólarhringum. Var tíð-
ast 3—7 skiftur poki; einn morg-
un voru teknir 20 pokar — um
10,000 fiskar á 2 klst., og eitt sinn
fykst 10-skiftur poki eftir 20 mín-
útna drátt á 140—150 fðm., mest
alt þorskur. f brún Berufjarðar-
áls fékst einu sinni 11-skift (5500
fiskar!)i í hálftíma-drætti. 1
Litla--Djúpi’var hann o!g vel við og
þar var, á 110—140 fðm., mergð
Æfiminning
RAKÚEL JÓHANNSSON
(JOHNSON)
Dáinn 2. apríl 1932.
Alt af fækkar landnemunum í
þessari bygð.
Rakúel var fæddur 27. júlí 1851,
að Hólabaki í Þingi í Húnavatns-
sýslu á íslandi. Foreldrar hans
voru Jóhann Guðmundsson og
Metonía Guðmundsdóttir.
Hann ólst upp með móður sinni
til fermingaraldurs, fór þá í
vinnumensku, lengst af í Mjóadal,
og þar giftist hann 1873 Guðbjörgu
Björnsdóttur, og byrjuðu þau að
búa á parti af jörðinni. Þau eign-
uðúst þrjú börn, tvo drengi.erdóu
ungir, og eina dóttur, sem lifir og
er nú Mrs. J. Bergmann, í Blaine,
Washington.
Árið 1878 misti hann konu sína
o!g brá þá búi og fór til Reykjavík-
ur og lærði þar trésmíði hjá hr.
Jóni Gunnlaugssyni. Þegar hann
var útlærður, fór hann til baka á
æskustððvar sínar og vann þar að
iðn sinni á ýmsum stöðum. Giftist
í annað sinn árið 1886, Soffíu Guð-
mundsdóttur Ólafssonar prests að
Hjaltabakka. Móðir Soffíu var
Hal’dóra Sveinsdóttir, en móðir
Halldóru var Sigríður Skúladótt-
ir prests í Múla og Þórvarar konu
hans.
Árið 1887 fluttu þau Rakúel og
Soffía til Ameríku og settust að
á Gardar, N D., voru þar í tvö ár,
fóru þá til Grafton, N. D., reistu
af stútungi og vænum þyrsklingi. sér þar myndarlegt heimili og
þar sem fiskurinn var annars yf-jbjuggu þar í 14 ár. Þar stundaði
irleitt þorskur (málsmiskur), og Rakúel iðn sína, mest húsasmíð-
svipinn, lágur í loftinu og'margt af því vænn fiskur. Virð- ar; tóku þar fósturbarn, sem þau
ist hafa verið þarna feikn af fiski | ólu upp og mentuðu, sem er nú Mr.
á blettum, og margt af því upp- S. M. Cook, Los Angeles, Ca'lif.
vaxandi og ókynþroskaður fiskur,
sem eftir ýmsu að dæma var aust-
firzkur að uppruna, þ. e. dvalið
fyrstu ár sín við Austurland.
Dregur þessi fiskur sig þá út 5
djúpin við útjaðra landgrunnsins
að vetrinum til, en gengur svo
að því er fiskimenn ætla, norður
með grunnbrúnunum eða inn á
Árið 1904 fluttu þau til þessar-
ar bygðar og tóku land skamt
norður af þorpinu Mozart, og
bjuggu þar góðu búi 1 14 ár, fluttu
þá til þessa bæjar, Wynyard, hvar
þau hafa búið síðan.
Rakúel var prúðmenni í hví-
vetna, hægur og stiltur í fram-
komu, en þó æfinlega glaður og
grunnin og inn undir landið ó ræðinn, greindur vel og marg-
sumrin. Stundum er hann mjög, fróður, og var æfinlega skemtilegt
smár, “Hvalbaks-smákinn”; hann að heimsækja hann, gestrisinn, og
nær varla hand-fisks- eða vildi láta 'gestum sínum líða vel.
Mikið gefinn fyrir bækur, enda
las hann mikið; hagmæltur, en fór
labra-stærð (þ. e. smáþyrsk-
lingur) og er aðgerðarmönn-
um pest, því að aðgerðin tekur
feikna tíma, þegar mergðin er
mikil. Á sðari árum er lítið um
“smáka”, hjá því sem áður var,
inni á Hvalbaksbankanum. Frh.
—Lesbók.
SKILVIS FINNANDI.
Fyrir skömu stóð eftirfarandi
auglýsing í blaði í Kaupmanna-
höfn:
—Sá sem fann í gær seðlaveski
með 100 krónum á leiðinni milli
Ráðhústorgsins og Kongsins Nýja-
trogs, er beðinn að skila því þegar
í stað til eigandans, en nafnspjald
hans var í veskinu. Eg veit hver
finnandinn er.
Daginn eftir kom þessi auglýs-
ing í sama blaði:
— Sá, sem fann seðlaveski með
100 krónum í fyrradag á leiðinni
milli Ráðhústorgs og Kongsins
Nýjatorgs, biður eigandann að
sækja það til sín, vegna þess aðj ur
dult með, og góður skrifari.
Góður heimilisfaðir og hugsaði um
að alt væri sem þægilegast, því
skylduræknin var svo rík 1 huga
hans, að honum fanst að hann
aldrei geta gert nógu vel, eða lát-
ið þeirra líðan vera nógu góða,
sem hann unni. Trúmaður var
hann o'g hélt við sína barnatrú.
Fáskiftinn um annara gerðir, en
vildi láta menn og málefni æfin-
lega njóta sannmælis. Fastur fyr-
ir og varði sínar skoðanir með
rökfærslu og skynsemi, enda átti
hann víst fáa óvini.
Kona hans, sem hefir verið veik
og er enn, og sem þess vegna gat
ekki fylgt honum til grafar, hún
þakkar öllum af hjarta, sem sýnt
hafa henni hluttekning í hennar
erfiðu sorg og veikinda tímum.
Hún biður góðan guð að blessa
þá.
Jarðarförina framkvæmdi prest-
ensku kirkjunnar. Athöfnin
eg hefi ekki tíma til að heimækja
hann, og úr því að hann þekkir
mig. — Lesb.
“Svo það er silfurbrúðkaup þitt?
óska til hamingju, vinur minn.’
“Jú, það eru fyrstu tuttugu og
og hún fimm árin búin.”
fór fram bæði að heimilinu og
frá lútersku kirkjunni þ. 8. þ. m.
(apríl). Gamall vinur.
Fyrsti flækingur: Eigur mínar
voru einu sinni óteljandi.
Annar flækingur: Eg átti aldrei
neitt heldur.
JÉ