Lögberg - 12.05.1932, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. MAÍ 1932.
Bto. 7
Brúðkaupsveizlan
Saga eftir J. J. Myres.
(Niðurl.)
Nokkrum vikum seinna kom Jón
og var að bjóða okkur hjónum í
brúðkaupsveizlu. Hann sagði það
yrði nú reyndar fámenn veizla,
því dóttir þeirra hjóna og sonur
okkar hefðu komið sér saman um
að það yrðu ekki nema bara skyld-
fólkið viðstatt. Þau ætluðu að
giftast hjá prestinum. 'Svo ætl-
aði Mrs. Johnson að hafa til
veizlu-máltíðina heima strax á eft-
ir, bara fyrir brúðhjónin o!g þá
nánustu.
Brúðkaupsdagurinn rann upp
heitur og sólskipsríkur, fuglarnir
sungu og rósirnar voru rétt að
springa út. Unga fólkið fór flest
með brúðhjónunum til prestsins.
Konan mín og eg þurftum bara að
komast í tíma til Johnsons hjón-
anna, til að sitja veizluna, og kom
okkur saman um að við skyldum
fara snemma, ef Mrs. Johnson
kynni að þurfa einhverja hjálp
Það mátti þó ekki minna vera, en
við reyndum að létta eitthvað
undir með henni, því það var ó-
sköp hægt að ímynda sér, hvað
hún var að hafa fyrir þessu.
Þegar við vorum tilbúin, keyrði
ein dóttir okkar, sem hafði orðið
eftir heima, bílinn. En þegar kom
að Johnsons húsinu, mundu
mæðgurnar eftir einhverju, sem
þær áttu eftir að kaupa, og kom
þeim saman um að halda áfram
til búðarinnar í þeim erindum. Eg
bað þær þá að skilja mig eftir, því
eg vildi heldur tala við Mrs. John-
son en að fara í þessa kaupferð.
Mrs. Johnson tók mér tveim
höndum, og Mr. Johnson var rétt
að enda við að klæða sig. Hún
saigði að við hefðum nægan tíma
til að drekka kaffi áður en hitt
fólkið kæmi, það gæti auðveldlega
orðið einhver bið, og það væri
ekkert á við það að fá kaffisopa
sér til hressingar. Tók hún nú i
handlegginn á mér og leiddi mig
inn í borðstofuna og vildi vita.
hvernig mér litist á, og lét eg i
Ijós hina mestu ánægju með alt
og hrósaði henni eins og mátti
fyrir mikla rausn og frábæra
frammistöðu. Eg hafði aldrei séð
betur tilreitt veizluborð eða fínni
rétti fram borna, og var þó víst
margt ókomið á borðið. . Eg bara
kendi í brjósti um hana fyrir
þessa miklu fyrirhöfn, sem var
náttúrlega langt fram yfir það,
sem þurft hefði. (
Nú setti Guðrún mig niður við
annan endann á borðinu, en Jón
við hinn endann, og sagði að við
skyldum nú bara hugsa um að
skemta okkur vel þangað til brúð-
hjónin og hitt fólkið kæmi. Hún
sagði, með sínum mikla rausnar-
skap, að við skyldum drekka kaff-
ið okkar bara þar sem við sætum
við veizluborðið, við þyrftum ekk-
ert að óla'ga á borðinu við það. —
Hvorugur okkar var með þessari
uppástungu. Við vorum hræddir
við þetta fína borð. Hvað ef við
skyldum hella óvart niður kaffi á
snjóhvítan dúkinn?
Þarna var silfrið alt útlagt. All-
ir köldu réttirnir hver á sínum
stað. Staupunum var raðað eftir
listarinnar reglum, stóru diskun-
unum staflað á annan enda borðs-
ius, en litlu diskarnir voru í röð-
um á borðinu; og svo síðast, en
ekki sízt, voru blómin; rósirnar
voru alstaðar, bæði um herbergið
og á borðinu, raðað eftir vissum
reglum, svo að alt liti sem bezt og
skrautlegast út. En við Jón vild-
um heldur drekka kaffi í eldhús-
inu eða stofunni, en það var ekki
við það komandi. Guðrún sagði,
að við þyrftum ekkert að aflaga
á borðinu, en kvenfólkið drekki
svo kaffi seinna, kannske í eld-
húsinu.
Það var ekki um neitt að gera
nema hlýða Guðrúnu, enda var
hún komin með kaffið, og fórum
við Jón nú að drekka það í mesta
næði, því Guðrún fór að sinna
öðrum störfum.
“Margt fer nú á annan veg, en
mann grunar stundum Jón niny”
sagði eg. “Við áttum þá þetta
eftir, að láta unga fólkið tengja
okkur svona með þessari giftingu.
Þetta legst bara vel í mig og eg
er að vona að ekkert komi nú
framar fyrir, sem raskað getur ró
okkar eða valdið nokkurri andúð.
Eða hvað heldur þú?’’
“Jæja,” segir Jón, “eg held eg
sé nú loks búinn að læra að lifa.
Eg er nú búinn að læra að taka
öllu rólega, hvað sem fyrir kemur.
Nú raskar ekki framar neitt ró
minni. Svo, hví skyldi eg ekki spá
öllu því bezta? Við erum nú báð-
ir svo gamlir, að við ættum ekki
að gera glappaskotin hér eftir.
Lífið er mesti og bezti skólinn
Við lærum öll á endanum, þó seint
gangi. Eg er búinn að læra að
lofa Guðrúnu minni að ráða og
segja aldrei neitt, ef hún er í
nokkurri geðshræringu, og nú rík-
ir ró og friður á þessu heimili, lof
sé guði, í stað óánægju og sundur-
lyndis, sem oft vill verða, þegar
menn tala þegar konan vill hafa
orðið. Við karlmennirnir þurf-
um að læra að þegja og þá er
okkur vel borgið.og öllu er þá ó-
hætt. Eg veit líka að þú munir
vera búinn að finna út af eigin
reynslu, að þegar konan staðhæf-
ir, þá er bezt að samþykkja strax
og skilmálalaust, eða þá að sitja
rólegur og segja ekkert. Það er
alt, og það er líka einfalt. Auð-
vitað getur maður hugsað margt,
þegar konan sér ekki til. Eg skal
skýra betur fyrir þér, hvað eg
meina,” sagði Jón með stillingu.
En hann sagði svo ekki meira, því
Guðrún kom þá til baka og hvor-
ugur okkar hélt víst að það væri
nauðsynlegt, að tala um þetta í
hennar viðurvist.”
“Þessi veizla minnir mig á veizl-
una stóru 1930. Mikil ósköp lang-
aði mig til að fara til íslands á
þjóðhátíðina. En eg veit að þig
hefir ekki langað þangað,” sagðí
Guðrún við mig.
“Jú, mig einmitt langaði nú
meira til þess en mig hefir lang-
að til nokkurs á æfinni,” sagði eg.
“Undarlegt er það,” sagði Guð-
rún. “Þú varst þó enginn ís-
landsvinur hér á árunum, eg man
svo langt.”
“Jú, mér hefir æfinlega þótt
mjög vænt um ísland,” sagði eg.
“Því hallmæltir þú því þá, eins
og þú gerðir?” mælti Guðrún
“Bágt á eg með að fyrirgefa þér
þvættinginn um þorskhausa átið
sem þú gerðir þig sekan í hér um
árið. Já, það eru nú yfir 30 ár
síðan. En viltu annars ekki meira
kaffi?”
“Jú, þakk,” sagði eg og rétti
henni bollann, “kaffið er mjög
gott. En hvað þorskhausana
snertir, þá voru þeir borðaðir á
íslandi með góðri lyst, og þótti
tátíðar-réttur, þegar ekki var ann-
að til. Og sem eg er lifandi sál,
þá er það nú satt,” bætti eg við.
“Þú ert þá ekki hættur að ljúga
enn,” sagði Guðrún og skelti kaffi-
bollanum svo hart á borðið, að
sjóðandi kaffið heltist alt rétt of-
an í keltu mína. Eg æpti af sárs-
auka og stóð upp, eins og bezt eg
gat, og um leið ýtti eg borðinu ó-
viljandi á Jón og sporðreisti það
um leið. Það vildi svo óheppi-
lega til, að Jón misti jafnvægið
og féll aftur á bak í stólnum ofan
á gólf, en tók óviljandi í borðdúk-
inn um leið og dró alt af borðinu
ofan á sig. Og þar lá hann af-
velta og ósjálfbjarga undir öllu
saman. Svo óheppilega vildi til,
að stór skál með þeyttum rjóma
féll rétt framan í andlit honum
og blindaðist hann og hálf kafn-
aði 1 rjóma. Eg gleymdi mínum
eigin sársauka í bili, þegar eg sá
ástand Jóns, því hann var bók-
staflega kaffærður í mat og gler-
og lierbrotum.
Eg kendi svo í brjósti um hann,
að eg tók undir hendurnar á hon-
um, og fór að reyna að reisa hann
við. En hann var máttlaus og það
þurfti átak til; samt gat eg lyft
honum dálítið. í því varð mér lit-
ið á Guðrúnu og sá eg, að hún var
hamslaus af reiði, og grípur stór-
an silfurdisk úr hrúgunni á gólf-
i.nu og ætlar að kasta honum í
höfuð mér. En eg gat vikið mér
dálítið undan, en misti Jón um1
leið ofan í glerbrotin og matar-
hrúguna. Diskurinn kom í gler-
skápshurðina og fékk því Jón öll
þau glerbrot ofan í höfuðið og
diskinn á eftir. Hvolfdist diskur-
inn ofan á höfuðið á honum, en
haldan kræktist undir hökuna,
svo hann sat nú þarna með þenn-
an undarlega hatt á höfðinu. Það
er óþarfi að taka það fram, að
diskurinn fór honum illa, hann
var bæði of stór og svo dæmalaust.
illa lagaður fyrir höfuðfat. Jón
var að öllu leyti illa fyrirkallað-
ur, ef hér hefði verið um fríðleiks-
sýningu að ræða. Enda var hann
auminginn ekki að keppa um nein
verðlaun. Hann hafði bara ver-
ið að reyna að setjast upp í sak-
leysi, þegar diskurinn hvolfdist á
hann. Nú sat hann rólegur og
beið átekta. Það gat þó ekki ver-
ið notalegt að sitja svona í hrúgu
af hálfbrotnum staupum, sem eg
hafði hlunkað honum o'fan í.
Blóðið rann niður um bakið á
honum, því hann var mikið skor-
inn á höfði af glerbrotunum, en
að framan var hann í einu rjóma-
og berja-löðri. Þetta var ekki álit-
legt; nú fann eg kvalirnar af
brunanum, og fór nú að dansa um
gólfið og reyna að þurka af mér
kaffið, en það var of seint. Það
var komið sem komið var. Eg var
skaðbrendur og hoppaði á gólfinu
af kvölum, og þá kom Guðrún og
hoppaði af reiði rétt fyrir framan
mig og bölvaði í takt á íslenzku.
Ef Jón hefði þurkað rjómann
úr augunum á sér, þá hefði hann
séð hér óvanalegan dans. En hann
sat hinn rólegasti, grafkyr eins og
ekkert hefði komið fyrir og sýnd-
ist ekki vera í neinni geðshrær-
ingu.
“Þurkaðu rjómann úr augun-
um á þér, bannsettur ræfillinn,”
öskraði eg. Hann sýndist ekki
heyra það.
Eg var að verða reiður við Guð-
rúnu, eg gat ekki að því gert. Svo
nú hrópaði eg: “Guðrún, Guðrún,
þú ert. tvisvar búinn að hella á
mig sjóðandi kaffi og það er rétt
tvisvar of oft.”
“Það er vel á minst,” sa!gði Guð-
rún. “Eg skal hella á þig meira
nú strax.”
“Gerðu engin veizluspjöll, Guð-
rún,” sagði eg; “mundu að þetta
er brúðkaupsveizla barnanna okk-
ar. Við erum skyldug til þess að
sjá um, að alt fari vel og skipu-
lega fram. Ekkert má koma fyr-
ir, sem skerðir gleði brúðhjón-
anna.”
Eg rauk nú aftur aftan að Jóni
og tók undir hendur hans til þess
að reisa hanh upp, og hóf eg hann
nú á háa loft. Mér fanst að öll
velferð á himni og jörðu væri
undir því komin, að Jón 'gæti stað-
ið upp og þurkað sér í framan.
En rétt í því kemur Guðrún með
stól og reiðir hann til höfuðs mér,
en hann snerist í höndunum á
henni og hún misti af höfðinu á
mér, og stóllinn kom með fullum
krafti í höfuð Jóns, og fann eg að
hann rotaðist í höndunum á mér.
Misti eg hann þá aftur ofan í mat-
inn og glerbrotin á gólfinu. Sá eg
nú að Guðrún reiddist enn meir
við mig, þegar svona fór, og nú
kom hún au!ga á kjöthníf, sem lá
á gólfinu. Þrífur hún nú hnífinn.
Sá eg að hana mundi hvorki vanta
vilja eða lag á að brúka hann. Tók
eg nú eftir því að eg var vopn-
laus og tók að lítast illa á hvern-
ig komið var. Tók eg það því til
bragðs, að ná góðum tökum utan
um Guðrúnu og halda henni í föst-
um faðmlögum.
Þegar eg leit upp, sá e'g konuna
mína standa í dyrunum. Var hún
að virða fyrir sér allar kringum-
stæður. En eg þorði ekki fyrir
mitt líf að sleppa tökum á Guð-
rúnu, þó eg vissi að þessi faðm-
lög liti illa út.
“Svo þið hafið þá komið ykkur
saman um að drepa Jón,” segir
hún. “En nú getið þið ekki gift
ykkur nema að koma mér úr veg-
inum líka, og hér er eg. Gerið
þið nú hreint fyrir ykkar dyrum.”
Mér hafði orðið svo bylt við
að heyra þetta, »rð eg slepti Guð-
rúnu. Hún var nú líka búin að
gleyma hnífnum; en tók nú hand-
fylli of niðurskornu kjöti, berjum
og öðru sælgæti, og henti í andlit
konu minnar.
Jón lá meðvitundarlaus á gólf-
inu og fleygði konan mín sér í
faðm hans, og hefi eg aldrei fund-
ið út til hvers hún gerði það. En
það sýndist hafa góð áhrif á
hann, því hann raknaði við og
sýndist ranka við sér, og fór að
bölva á íslenzku. Þótti mér ó-
segjanlega vænt um það, því eg
hafði haldið hann dauðan. Hann
hratt nú konu minni frá sér og
stóð upp og fór að þurka framan
úr sér rjómann.
í því komu brúðhjónin og þeirra
föruneyti. Varð Guðrúnu svo bylt
við það, að hún datt í fang mitt.
En eg hratt henni frá mér í átt-
ina til Jóns og fór hún að hjálpa
honum til að þurka sér í framan.
Og um leið rann henni reiðin og
hún fór að gráta. Mér fanst það
ofur tilhlýðilegt, en hún hefði
mátt byrja á því miklu fyr.
Eg sá samt, að Jón kendi strax
í brjósti um hana. Það var ekk-
ert spursmál, að hann fyrirgaf
henni alt, sem á undan var
gengið.
Jón var nú sá eini, sem gat sagt
orð. Fór hann að skýra frá því,
K.AUP1Ð ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH &
HENRY AVE. EAST.
Yard Office: 6th Floor, Bank of
DOOR CO. LTD.
WINNIPEG, MAN.
Hamilton CThambers.
Guðrúnu, og er kominn að þeirri
niðurstöðu að Jón hafi rétt fyrir
sér, það sé bezt að þegja og borga
Fjallkonunni allar skuldir for-
feðranna að eins með þögn, tómri
þögn.
Svona ávöxtum við okkar ís-
lenzka arf.
Mikil er þjóðrækni okkar Guð-
rúnar.
E N D I R.
Islenzku tímaritin
(Framh.)
se'gir hann hafi verið lítt ment-
aður eða þá lítt lesinn. Þó mun
mentun hans og þekking hafa stór-
um aukist eftir að þeirra kynning
var, sem eðlilegt var„ því þá var
séra Jón að eins unglingur; en
þrátt fyrii^ galla, sem hann óneit-
anlega hefir haft, mun hann hafa
verið stórmenni með víðtæka þekk-
ingu. Hálfpartinn freistast mað-
ur til að hugsa, að hér kunni að
liggja til grundvallar rótgróin per-
sónuleg óvild til séra Jóns, eða
kali til Vestur-íslendinga, eða
hvorttveggja. Það er eins og
manni finnist á bak við orðin
liggi eitthvað, sem bendir í þá átt,
þó allnokkur sannleiki kunni að
Skírnir, CV. árg., 1931. Tíma-
rit bókmentafélagsins er sem
höggvið úr íslenzkum steini, sem vera í frásögninni.
að undanförnu. Það mun vera
elzta íslenzkt tímarit, sem út er
gefið, og á glæsilegan feril að
baki. í það hafa jafnan ritað
valdir fræðimenn og snjöllustu
rithöfundar. Ritstjóri þess nú—
að þetta væri alt svoltill misskiln- hefir verjg um nokkur undanfarin
ingur, sem væri algjörlega sér að ( ér—er ^rni 'Pálsson, sem Vestur-
kenna, því hann hefði í ógáti kipt ( fsienclinigum er 'ógTeymanlegur,
borðdúknum af borðinu um leið gíðan hann heimsótti ^þá 1930,
og hann hefði dottið eins og klaufi^ fræðimaður með bókmentasmekk
á gólfið. Hann sagðist vera orð- og rithöfundur snjall. Hefir] staðar; þó ekki gé öll nýbreytni til
inn svo stirður. ] skírni ekki farið aftur undir batnaðar> fyrir misbrúkun á frelsi
Eg var of reiður til að tala. Svo hans ritstjórn.
var líka bruninn alt af að verða f þessum árgangi Skírnis er efn-
“Kaupstaðarferðir 880—90” eft-
ir Odd Oddsson, er löng og ítar-
leg ritgjörð um þetta efni. Segir
hann nákvæmlega frá háttum o!g
siðum og atburðum í sambandi
við hinar erfiðu kaupstaðarferðir
þessarar tíðar, en sem nú er alt
orðið breytt fyrir þægilegri sam-
göngutæki og hagkvæmari verzl-
unarmáta, sem nútíðarmenningin
hefir innleitt á ísladi sem annars-
sárari. En Jón var líka mikið ið fjölbreytt og hugðnæmt. Skal
skorinn á höfði og víðar, og hann h§r lauslega drepa á efnið:
hafði þar að auki verið barinn L Fyrst er ritgjörð eftir Dr. Finn
rot. Svo eg, sem var mikið minna jéngon; “jjan(lrit og handritalest-
meiddur, fór að skammast mín ur 0g utgáfUr”, sem ber vitni um
fyrir að vera ekki jafn-fús til sátta mikla fræðimensku, sem þó þorra
og réttarbótum. Ritgjörðin er vel
skrifuð og er fróðlegt að fylgjast
svona í giftingu barna okkar.
Varð e'g því fyrstur til að síma
eftir lækni handa Jóni, og reyna
að stöðva blóðmissi hans.
Tengdamæðurnar áttuðu sig nú
líka fljótt og þær kystust bæði vel
og lengi, og fóru svo náttúrlega að
kyssa brúðhjónin og óska þeim til
lukku. Við Jón óskuðum þeim
líka til lukku, eins og bezt við gát-
um, undir kringumstæðunum, og
reyndum að útskýra á sem eðli-
legastan hátt slysin, sem fyrir
höfðu komið. Þó Jón væri mikið
særður, fór það nú að koma í ljós,
að hann mundi úr allri hættu. Var
þá farið að þrífa upp veizluleif-
arnar, þó veizlan væri nú reynd-
ar ekki byrjuð, og fyltu þær, eins
og þar stendur, margar körfur.
Á meðan læknirinn var að sauma
saman sár Jóns, var kvenfólkið að
setja á borðið aftur. Og stóð það
heirtia, að þegar máltíðin var til,
var Jón líka reiðubúinn. Réttirn-
ir voru nú reyndar ekki eins
margir og ætlast var til í fyrstu,
en aldrei hefir glaðari hópur setið
veizlu. Reyndar er ekki nema rétt
alþýðu mun þykja fyrir ofan sinn
skilning. Þá er “Orsakir hljóð-
breytinga í íslenzku”, eftir Dr.
Guðmund Finnbogason; vísindaleg
ritgjörð, en nokkuð þur, eins og
sumt er frá hendi þessa rithöf-
undar kemur. Skemtileg ritgjörð
samt, sérstaklega ef oftar er les-
in en einu sinni, og fróðleg mjög.
“Latínuskólinn 1872—78” pftir Dr.
Finn Jónsson, er skemtileg og Þjóðbandalagsins o. fl.” Verður
með honum á þessu ferðalagi.
“Þjóðbandalagið”, eftir Einar
Arnórsson, er merkileg ritgjörð
og all-löng, sem fólk ekki má við
að missa af að lesa og læra. Ein-
ar Arnórsson er einn af hinum
fjölfróðustu íslendingum, sem nú
eru uppi, í lögvísi, og því einn af
þeim allra fremstu, er treystandi
væri til að rita um þetta mál af
viti og þekkingu. Ritgjörðin er í
fjórum köfilum: I. Kaflinn upphaf
og aðdragandi. II. kafli “Almenn-
ar athu'gasemdir um Þjóðabanda-
lagið”. III. kafli “Félagar Þjóð-
bandalagsins”. IV. kafli “Skipun
fróðleg ritgjörð um Latínuskól-
ann frá stúdentsárum hans; kenn-
ir þar margra grasa; finst mannií
því vart neitað, að hér er ritgjörð,
sem skrifuð er af þekkingu, dóm-
greind og sanngirni, og sem hefir
við lestur ritgjörðarinnar, að íjlesendum að færa fróðleik og sögu-
flestum tilfellum sé rétt og hlut-
drægnislaust sagt frá; þó rís í
huga manns spurning, hvort hlut-
drægnislaust sé sagt frá, er hann
minnist á séra Jón Bjarnason, sem
merkastur hefir verið leiðtogi
Vestur-íslendinga, sem í hans
skólatíð var um stund kennari í
latínuskólanum. Mun mörgum
Vestur-íslending forvitni á að sjá
umsögn doktorsins um hann, sem
er á þessa leið (hann er að lýsa
kennurunum í skólanum):
“Annar var Jón Bjarnason, síð-
að taka það fram, að Jón stóð við ar prestur og biskup Vestur-ls-
borðið. Hann sagðist vera búinn
að sitja nóg í dag, og það var auð-
heyrt, að hann meinti það. Lækn-
irinn hafði vafið svo upp höfuð
Jóns, að hann var nú óþekkjanleg-
ur. En það gerði ekkert til, því
að allir, sem við borðið sátu, vissu
ósköp vel að maðurinn, sem stóð,
var enginn annar en Jón.
Síðan hefir okkur Guðrúnu
aldrei borið neitt á milli. Auð-
vitað tölum við aldrei um ísland,
eða neitt því viðvíkjandi. Eg er
svo staðráðinn í því, að brenna
mig ekki á því aftur, að nú tala
ég æfinlega við Guðrúnu á ensku.
Síðan við Guðrún hættum að
tala íslenzku, má heita, að við sé-
um fyrirmyndar Vestur-íslending-
ar. Eg held að reynslan sé búin
að kenna okkur bezta veginn til
að halda við íslenzku þjóðerni 1
Ameríku. Eg er viss um, að þetta
er bæði ný tízka og að við Guð-
rún sýnum með þessu sérstakt
frjálslyndi. Reyndar langar mig
stundum að tala á íslenzku við
Jón, því e'g man að faðir minn
sagði stundum, að ef Vestur-
íslendingar legðu ekki stund á að
halda við íslenzkunni, þá gerðu
þeir sig hreint og beint að þorsk-
hausum. En eg er hræddur við
lendinga. Hann kendi okkur guð-
fræði og landafræði í 1. bekk;
svo hætti hann, sem betur fór, við
skólakenslu. Hann var hrotta-
menni, hlutdrægur í mesta lagi o'g
óþýður mjög við þá, sem honum
var illa við, og voru orsakir til
þess litlar oft og einatt. Hann er
sá kennari, sem eg hefi lakastar
endurminnningar um. Hann var
lítt mentaður og þá að minsta
kosti lítt lesinn. Hann var ekki
annað en prestaskóla kandídat,
og þarf það auðvitað ekki að vera
neitt niðrunaryrði.”
Hvort hér er rétt sagt frá, skal
eg ekki neitt um segja; eg þekti
séra Jón ekki persónulega, en
djúpt mun tekið í árinni, er hann
legan sannleika. Einar Arnórsson
hefir skrifað svo mikið í seinni tíð
í sambandi við lögvísi o'g önnur
fræði, er þjóðinni eru þýðingar-
mikil, að í því tilliti verður hann
talinn í fyrstu röð íslenzkra rit-
höfunda; enda væri hann ekki með-
al þeirra, er í Skírni skrifa, ef hann
væri ekki þar metinn öðrum frem-
ur.
“íslendingar og dýrin”, er merki-
leg ritgjörð eftir Dr. Guðmund
Finnbogason; nær ritgjörð þessi
yfir 18 blaðsíður og er hin skemti-
legasta og fróðlegasta í alla staði.
Lýsir höf. því, hvert tignarsæti
húsdýrin skipa í hinum fornís-
lenzku ljóðum, og er fróðlegt að
lesa um það, og er hesturinn þar
fremstur; er hann og sú skepnan,
sem í nánustu sambandi hefir
verið við mennina í ö.ll þau ár
sem bygð hefir verið á íslandi, og
því næst hjarta landsmanna. í
gegn um blítt og strítt, í farsæld
og þraut hefir hann borið hita og
þunga dagsins um þúsund ára
skeið, án þess að mögla, án þess
að kvarta yfir hlutskifti sínu, nótt
eða nýtan dag. Er því ekki að
furða, þótt hesturinn eigi ítök í
hugum íslenzkrar þjóðar, fyrst og
síðast og æfinlega.
(Framh.)
Athygli! Athygli!
Þegar hart er í ári, sitja þeir venjulegast fyrir atmnnu,
er mesta sérþekkingu hafa. Verzlunarskólamcntun, er
ein sú hagkvarmasta mentun og notadrýgsta, sem ein-
staklingum þjóðfélagsins getur hlotnast.
Nú þegar fást á skrifstofu Columbia Press Ltd.,
Scholarships við tvo fullkomnustu verslunarskóla Vest-
urlandsins, með afar miklum afslcetli. Leitið upflýs-
inga bréflega eða munnlega. Fyrirspurnum svarað sam-
stundis.