Lögberg - 15.12.1932, Blaðsíða 2

Lögberg - 15.12.1932, Blaðsíða 2
iils. 2. LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. DESEMBER 1932. Hugurinn hvarflar víða Eftir G. Elíasson. (Framh.), Laugardaginn 4. júní komum við Villi Björnsson að Mýri. Okk- ur var tekið, eins og sagt er, tveim höndum. Frændfólkið mitt hafði gaman af að sjá mig, sérstaklega un'ga fólkið sem ekki hafði séð mig áður. Því fanst eg ekki vera neitt verri en sextugir karlar al- ment gerást, og það má nú þykja gott hjá öðru verra. Þetta heimili, Mýri, hafði mér alt af þótt fallegt; það hafði altaf síðan 17. júlí 1891, að eg sá það fyrst, stuttu fyrir sólaruppkomu þennan áður áminsta dag, átt eins og sérstakan reit í huga mínum, reit, sem eg enn þann dag í dag hefi sérstaka löngun til að líta yfir. Á þessu heimili byrjaði eg nýtt líf í nýju landi, fátækur og fákunnandi. Það þóttu nú engar nýjungar í þá daga, þó nú sé önn- ur öldin, og sízt við hæfi þessar- ar yfirstandandi menningaraldar að vera að rifja upp erfiðleika eða ánytjungs sðgur frá þeim tima, af mér eða mínum likum. Mér þótti fallegt fyrir austan Mountain, í Norður Dakota, á þeim árum; eg hafði þá ekki víða farið | um þessa álfu, þó eg sé dálítið farinn að kynnast núna. Eg hafði mikla skemtun af að horfa vestur til Pembina f jallanna, þó þau væru ekki eins há og Snæfellsjökull, var það þó mikil tilbreyting fyrir aug- að. — Nú hafði eg ekki komið að Mýri síðan að áliðnu sumri 1903, og nú voru gömlu frumherjarnir, sem eg þekti á þeim tima, flestir til grafar gengnir o!g mörg heim- ili alveg í eyði. Mikil er breyt- ingin. Þennan sama dag fór eg með Joseph frænda mínum austur til St. Thomas, og virtist mér vera sama sagan, þegar austur á slétt- urnar kom, eða þar sem eg hafði þekt til, verið í skóla við að læra algenga bændavinnu; kennararn- ir mínir voru horfnir af sjónar- sviðinu, en heimilin stóðu eftir; þeim hafði sumum ekki farið mik- ið fram, miklu heldur á hinn veg- inn; gömlu bændurnir höfðu þó, að mér fanst, unnið trúlega, en erfingjunum orðið lítið úr. Þegar eg fór fram hjá gamla W. J. Ves- tolls plássinu, sem átti sína sögu geymda hjá mér, eða máske rétt- ara sagt, sínar endurminningar, frá liðnum skólatíma, komu mér i hug orð Gísla Brynjólfssonar úr 'kvæðinu, sem hann kallar “Far- aldur”. Það er nóg að birta hér aðeins tvær eða þrjár hendingar: “Kartagó ösku dreyfði á dreyf vindur og síðan reiði Róms rústir yfir sveif.” Þessi áminsti maður, Vestoll, sem var frá Ontario, átti fjöguf lönd og þrjá-fjórðu úr því fimta, þegar eg var þar, og þar að auki landeignir, bæði vestur í Devils Lake og fyrir suðaustan Winni- peg. Af sjö börnum hans, hefir ekkert þeirra getað átt heimili á neinu af þessum eignum, og mér var sagt, að fyrir víst eitt af lönd- um hans, milli Crystal og Eyford, hefði verið selt fyrir skatti, ekki fyrir löngu síðan; einmitt það sama land keypti hann af systur sinni og manni hennar rétt fyrir aldamótin fyrir 5,000 dollara. — Fleiri dæmi þessu lík ætla ég ekki að tilfæra, þó eg gæti það, en þetta sýnir, að bezt er að láta hóglega og vinna sig ekki alveg dauðan fyrir eignir þessarar jarð- ar, þær verða ekki æfinlega að notum, þar sem til er ætlast. Við lifum í trú en ekki í skoðun. Miklir voru þurkarnir og mikl- ar voru engispretturnar, en samt var blessað fólkið vongott um að þá og þegar mundi fara að rigna meira, og þá mundi ökrunum fara fram og engispretturnar minka. Já, Von! litilsvirði væri lífið fyrir utan þig, þó margt hnjóðs- yrðið hafirðu nú fengið að heyra, þá ertu samt hlekkurinn, sem hanga verður í, jafnvel þó eg oíg margir fleiri verði að taka und- ir með Þorsteini Erlingssyni: KAUPIÐ AVALT LUMBER hjft THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD UKNKY YVE. F.AST - - WINNIPEG, MAN. Yard Offlœ: Sth Floor, Bank of Hamllton Chambers. “Vonin mín á valtan knör, veður gæftir baga, sú hefir maga fýluför farið um sína daga.” ^ Það yrði samt mikill hljómur í loftinu, ef allar þær raddir hefðu sig upp í einu, sem geta með sanni sagt með skáldinu: “Vonin styrk- ir veikan þrótt” o.s.frv.; og alt af finst mér hugfróun að hafa yf- ir orðin, sem Benedikt Gröndal hefur upp eftir Örvar-Oddi, þau eru eitthvað svo blátt áfram og endingargóð: “Og ekkert nema vonin varir, að veröld aftur birtist ný, til hennar augað andans starir, án þess að vita neitt af því”. Líð þú þá út, hraðfara straumur tímans og berðu mig á vængjum vonarinnar inn á ókunna landið, inn í eilífðina. Það verður að segja hverja sögu eins o!g hún gengur til. Það reynd- ist rétt, sem Villi Björnsson hafði sagt mér, gamli kunninginn minn var horfinn, sem mér hafði þótt svo vænt um; það var stóra eik- in, sem stóð spölkorn fyrir austan Mýrarhúsið, og sem eg hafði hlakkað svo mikið til að finna; það var svo margt, sem eg ætlaði að tala við hana um, og segja henni frá, sem eg gat enfeum öðr- um trúað fyrir. Þú mátt brosa að mér, lesari góður, en gáðu að einu, orsakir liggja til alls. Þetta var eini kunninginn, sem eg hafði að flýja til, þegar leiðindin ætl- uðu alveg að yfirbuga mig, fyrstu árin mín í þessu landi; til hennar flúði eg og henni einni safeði eg frá öllu, sem að mér amaði. öllu sem mér lá þyngst á hjarta, og aldrei brást mér það, að eg færi glaðari í bragði í burtu undan fallegu skjólhlífinni hennar held- ur en eg hafði komið þangað. Og nú ætlaði eg að þakka henni fyrir allar áminningarnar, öll heilræð- in, öll huggunarorðin, sem hún hafði við mig talað, og ætlaði að friðmælast við hana út af því, hvað mér hefði gengið illa, hvað það hefði oft komið fyrir að eg hefði gleymt því, sem hún varaði mig við og sagði mér að eg ætti að forðast, og eg var alveg viss um, að hún mundi ekki ávíta mig. heldur þvert á móti reyna að bæta úr öllum misfellunum, og hug- hreysta mig; og eg var viss um, að það mundi verða alveg eins og áður, og eg mundi, þegar eg færi frá henni, geta tekið undir með Steingrími Thorsteinssyni og sungið með mínu lagi: “Upp glað- ur nú rís eg af grösugum blett” o. s. frv. Stóð eg þögull, steini lostinn, starði í geiminn, þreki lostinn, fyrir minnar sálar sjón hvörfluðu myndir horfnra tíða, hvað er mannleg æfi—að stríða gegn um lífsins tap og tjón. Eikin mín með öllu horfin allur stofninn burtu sorfinn, bara flagið eftir eitt; ekkert merki unt að finna, á þig nái framar minna, að.eins hefir bústað breytt. Einmana þú stóðst í stríði starði ég oft á þína prýði, íturvaxna eikin mín. Þú varst systra þinna blómf, þ'egar morgunroðans ljómi skartaði á þitt skrúða lín; þú varst minna augna yndi úti í lífsins kulda vindi hjá þér fann eg frið og skjól; undir þínum grænu greinum gafst mér bót við hugarmeinum, þegar skygði ský á sól. Þó að burtu færi frá þér, frjáls minn hugur dvaldi hjá þér, blessuð, aldna eikin mín! Nú þig framar fæ ei líta fyrir aungvum skal þó síta, með mér lifir minning þín. Það var fagurt veður, sunnu- dagsmorguninn 5. júní. Heimil- isfólk á Mýri var alt að búa sig á stað i skemtiferð vestur á Pem- binafjöll. Það er fallegur íslenzk- ur siður, að skemta sér á sunnu- dagana; það er gaman að vera með góðu fólki; er ekki þessi vísa falleg, þegar hún er látin njóta sín á réttan hátt: “Saklaus skemtun, samt þér kær, sé með igóðum mönnum, anda mannsins oft það fær auðgað heillum sönnum.” Eg er fjalla barn; góðkunningi minn í Dakota ætlar að fara með mér 200 mílur vestur á fjöll, þeg- ar eg kem næst til Dakota, en at- vikin verða nú sjálfsagt að ráða, hvort það verður nokkurn tíma. Það er ekki vert að láta það trufla hugann núna. Það Ieit ekki út fyrir, að það ætlaði að verða voðalega heitt þennan dag, og var það öllum á- nægjuleg tilhu!gsun. Svo var lagt á stað; tveir bílar fullir af fólki frá einu heimili; það þykir nú mikið hér í landi, því víða^t hvar hagar svoleiðis til, að heimilis- fólk er fátt. Þegar við komum upp á fjalla- brúnirnar fyrir vestan Mountain- ! bæinn, höfðum við dálitla víðdvöl og gengum upp á háan hól, og var töluvert útsýni þaðan yfir bygð- ina til austurs, norðurs og suðurs. og í góðum sjónauka gátum við greint frá öðru bæði kirkjuna að Hallson og líka á Sandhæðunum, en bæirnir, bæði Cavalier og Hamilton við járnbrautina, eru farnir að sjást ógrenilega af fjallatindunum, af þeirri orsök, að á siðastliðnum aldarfjórðungi hefir plantaði skógurinn vaxið svo gríðarlega á sléttunum, að mér fanst eg varla geta áttað mig, þó eg hefði átt að vera pláss- inu nákunnugur; samt sem áður hafði e!g sérlega mikla nautn af því að vera þarna staddur og fá að horfa út yfir þessa inndælu sléttu, þessa söguríku bygð, sem eg oft hefi hugsað til að væri partur af æskustöðvum mínum, ef eg mætti svo að orði komast. En það getur vel verið að það ætti betur við að heimfæra vísuna hans Þorsteins Jóhannessonar. “Þið eruð mig að flýja, fjöll, eg flý nú ykkur sjálfur, mér er hart að hasla völl heims um víðar álfur.” Við héldum svo á stað aftur og komum að heimili Stefáns heitins Guðmundssonar og frú Kristínar systur Guðmundar Grímssonar dómara; þar býr sonur hennar myndarlegu búi; þar. er fallegt heimili; þar rétt hjá bjó Jón Guð- mundsson, sem nú er nýle’ga lát- inn að Wynyard, Sask. Og ef hún Helga Stefánsdóttir frá Dalgeirsstöðum í Miðfirði skyldi lesa línur þessar, get eg fullvissað hana um, að nú sýndist mér eyðilegt á hólnum hennar. Við héldum áleiðis til Milton, og áðum, sem kallað var á íslandi, á gilbarminum skamt fyrir norð- an bæinn; hafði kvenfólkið búið sig út með lystfengt nesti handa öllum hópnum, kalda drykki og svo blessað kaffið, sem aldrei má gleymast. Eftir að hafa hvílt okkur um stund, teigað svalt og tært fjalla- loftið og notið indæla útsýnisins, litið yfir n,ýju keyrslubrautina, sem verið var að byggja vestur fjöllin, og skoðað undur fallega brú, sem var í smíðum yfir hið nafntogaða Milton gil, sem reynd- ists vo torsótt yfirferðar á frum- býlingsárum bygðarinnar, á með- an engir vegir voru . Mikill ertu, munur; nú líða menn áfram yfir allar torfærur sitjandi í hægum sessi, með hendurnar á stýrishjól- inu. Miklu orkar mannleg hönd, og hugur líka, við megum játa vissu slíka. Svo var haldið austur á hið nafnkenda óðinssæti, og er það- an fagurt útsýni yfir Rauðárdal- inn. En það voru smáský að drag- ast upp í vestrinu, og það var töluverð móða austur í dalnum, svo útsýnið var ekki eins bjart og æskilegt hefði verið; og þó við værum með nokkurn veginn full- kominn sjónauka, gátum við ekki séð mikið austur fyrir Rauðána. Það lítur helzt út frá Óðinssæti, eins og annars staðar af fjalla- brúnunum, að hver skógartoppur- inn taki við af öðrum þvert og endPangt yfir allar slétturnar. Það er eins og hver sgógarrunn- urinn taki við af öðrum; og víst er það tilkomumikil og dýrðleg sjón og ógleymanleg þeim, sem í fyrri daga sáu sléttuna auða, skjóllausa og nakta, þar sem ekk- ert var til að hvíla augað, þennan guðdómlega neista mannssálar- innar, sem altaf þráir nýja og nýja blómsturreiti á eyðimörk- inni stóru, sem i raun réttri altaf virðis auðug af nýjum frumefnum mannssjóninni • til óumræðilegs gagns og gleði. Við frændurnir fórum að renna augunum aftur í tímann, af þess- um litla sjónarhól, sem við stóð- um á; allur Rauðárdalurinn, sem var kallaður eitt stórt Winni- pegvatn. Hæðin, sem við stóðum á, lágmarkið á 45 hundruð feta háum skriðjökli, og grjótið, sem | nú sést neðan við og í fjallabrún- j unum sennilega borist alla leið vestan úr Klettafjöillum með fram- [ rás jökulsins. >. Hæðirnar austur í Minnesota, i austan við Rauðárdalinn, alveg á i sinn máta eins; annar jökull að sjó fram, og vatnið á milli jökl- i anna, nú Lake Winnipeg og Red ! River Valley, þá einu nafni kall- j að Lake Agazzis. Miklum breytingum hefir þessi j jörð, sem við lifum á, tekið, enda 1 er sagt að hún hafi verið auð og tóm og myrkur yfir djúpinu | Það var dagur að kvöldi kom- inn, og eg varð að kveðja íallega hólinn, sem kallaður er óðins- • sæti. Eg bera þaðan hlýjar og j mér ógleymanlegar minningar, þó stundin væri stutt; og eg er fólk- inu, sem með mér var, innilega | þaklátur fyrir samfylgdina, alúð- ! ina og góðvildina, sem það auð- sýndi mér, og eg segi að gömlum og góðum alíslenzkum sið. Kæra þökk fyrir mig, drengir góðir. Við héldum svo öll heim að hinu forna bóndabýli, Mýri, og vorum eftir lítinn tíma farin að hlusta á íslenzka messu, sem fram fór frá Fyrstu lútersku kirkjunni 1 Winnipeg. Sálmurinn 31 var sunginn; textinn, Guð birtist Móse í honum loganda runni: ræðan hljómaði í eyrum okkar eins og við værum í kirkjunni norður I Winnipeg; presturinn vonaði, að þó að mennirnir væru misskiftir um margt, mundu þeir þó allir koma saman í því, að trúa á einn sannan Guð. Sálmurinn 35 var sunginn, og að síðustu sálmurinn 45. Mrs. S. K. Hall söng tvö vers- in næst því síðasta af sálminum 44 í Passíusálmunum, og þótti öllum, sem viðstaddir voru, aðdá- anlega yndislegt að heyra á söng- inn hennar. Við vorum samdóma um, að þeta hefði verið bæði há- tíðleg og alvarleg stund, en sér- staklega held eg að það hafi ver- ið eg sjálfur, sem í fáfræði minni átti þá í þann svipinn bágt með að átta mig á þessum miklu breyt- ingum, sem mér fanst hafa orðið alstaðar og í öllu á þessu sem næst 30 ára tímabili, síðan eg hafði komið á þessar stöðvar síðast, og eg spurði sjálfan mig, hvort hafi meira græðst en tapast. Auðvit- að fékk eg ekkert fullnægjandi svar og varð að sætta mig við þöignina, eins og allir sem tala við sjálfa sig verða að gjöra; En rétt þegar eg var að leggja aft,ur aug- un þetta áminsta kvöld, duttu mér óafvitandi í hug þessi raunveru- legleikans orð míns kæra Þor- steins Erlingssonar, úr kvæðinu j “Brautin”, sem eg hefi lengi dáðst að: “Munið, að ekki var urðin sú 'greið, til áfan'gans þar sem við stöndum, því mörgum á förinni fóturinn sveið, en frumherjar mannkynsins ruddu þá leið, af alheimsins öldum og löndum.”j Eg sofnaði fljótt, og mig fór að dreyma. Það er galli á gjöf Njarðar, sagði hann séra Sig-1 valdi forðum daga; það er líkt með draumana okkar flestallra; satt sagt hefir mér aldrei tekist að fá úr því ríki neina verulega ráðningu að því sem eg hefi mest þráð. Eg er sjálfsagt einn af þeim mörgu nú, eða þeim fáu, sem verð nauðugur viljugur að láta mér nægja það, sem ber fyrir í vökunni, í þeirri von, að á mér rætist, þó ólíkum sé saman að jafna það sem skáldið með barns- hjártað biður sér til lífsviður- halds að þessu lífsstríði loknu: “Gef mér dag í dauða” o. s. frv. Þetta kvæði sem skáldið kallar: “Bæn eftir vissan lestur” er svo fagurt og þróttmikið að það ætti að nægja sem leiðarstjarna í myrkrinu mikla bara að mönnum takist að ráða svo fram úr öllu því sem sljófgar og lamar sjónir friðarins, að þetta líf geti orðið viðkunnanlegur tyústaður jafnt fyrir vesala og volduga, þá væri miklu afkastað, og ekki fyrir eins miklu að kvíða í framtíðinni, eins og margir nú gera sér í hugar- lund um að kunni að verða, ef ekki er bráð bót ráðin. Það er um að gjöra, að nú takist að sýna með orðum og gjörðum, að menn- irnir trúi á sigur hins góða. Það er lítt hugsanlegt, að þetta basl, þessi kreppa, sem kölluð er, vari lengi; mennirnir sjá sjálfsagt nóga vegi til að breyta um til batnaðar, og þá fyrst, en ekki fyr, fer þetta líf að verða undir- búninigur undir annað og betra og fullkomnara fyrir handan hafið NÝTT LIFSVIÐHORF Hversu margir myndu ekki fúsir tii að leggja fram hvað sem væri í þeim tilgangi að öðlast að nýju athafnamagn æskunnar? Enginn getur ábyrgst sllkt aö fullu, en I námunda við það takmark má komast me5 því að nota heilsugjafa eins og Nuga-Tone, meðalið, sem lækna sérfræðingur uppgötvaði, og komið hefir þúsundum til heilsu. Reynið eina flösku—mánaðarskerf. Þé<* greiðið lyfsalanum einn dollar, en séuð þér ekki ánægð eftir 20 daga notkun, verður andvirðinu skilað aftur. Fátt virðist sann- gjarnara. frelsarans, þegar hann var negld- ur á krossinn. Af öllum þeim, er þessi undur hafa komið fram á, er Theresa Neumann langsamlega nafnkend- ust. Fyrir fimm árum var ekki meira um annað talað í öllum blöðum heimsins, heldur en undr- in í Konnersreuth, um það leyti er 5—600 manns fór dalglega píla- grímsferðir þangað. Mergir em- bættismenn kaþólsku kirkjunnar skoðuðu Theresu og þeir fullyrtu að engin brögð væri í tafli, og á hverjum föstudegi tæki hún út þjáningar frelsarans. Theresa Neumann er fædd árið 1898. Þegar hún var 14 ára að aldri var hún send í vist. Frá æsku hafði hún verið framúrskar- andi alvörugefin. Árið 1918 varð hún fyrir áfalli o'g veiktist hún af gigt, hún varð hölt o'g allur líkami hennar bæklaður. Margar lækningaað- ferðir voru reyndar við hana, en ekkert dugði. Tennurnar duttu úr henni og læknarnir sögðu að hún þjáðist af móðursýki. Árið 1919 varð hún blind og máttlaus og neitaði algerlega um hríð að bragða neina fæðu. En svo var það á messu binnar heilögu Theresu, 29. apríl 1923, að hún fékk alt í einu sjónina aft- ur Og 17. maí 1925 fékk hún vitrun. Hún sá skært hvítt ljós og heyrði rödd, sem talaði til hennar. !Svo leið og beið þanlgað til á föstudaginn langa 1926. Þá mikla, þar sem við syngjum um núna að “hylli undir lönd”. Nú á dögum er of mikið gruflað út í það, hvernig þar sé að vera, og hvað þar sé aðhafst. Þeim penna- dráttum ætti öllum að verja til þess, að gjöra þetta virkileg’eik- ans líf, sem fram fer á þessari jörð, sem bróðurlegast og full- komnast, í þeirri trú, hverju nafni sem hún mundi nefnast, það gjör- ir minna til; bara að hún gæti varpað skæru ljósi þar sem dimt er, svo skæru,,að það hrekti burt alt það, sem í myrkrinu felst. Undrin í Konnersreuth Nú á að fara að rannsaka þau vísindalega.. Á ráðsfundi kaþólskra biskupa í Freisingin nú nýlega, var það á- kveðið, að reyna að fá föður Ther- esu Neumann til að gefa leyfi til að hún og fyrirbrigði hennar sé rannsakað vísindalega i háskóla- sjúkrastofu. Fram að þessu hafa ýmsir vís- indamenn farið til Konnersreuth til þess að rannsaka fyrirbrigðin hjá Theresu Neumann, en þeir hafa farið svo að segja jafnnær, þeir hafa ekki getað fengið full- vissu um það„ að hún nærðist ekki á neinu og svæfi ekki. Ákvörðun biskuparáðsfundarins bendir til þess, að kaþólska kirkj- an hafi nú sannfærst um það, að vísindaleg rannsókn á fyrirbrigð- unum geti ekki orðið til annars en góðs fyrir kirkjuna. Undrin í Konnersreuth gerast stöðugt. Á hverjum föstudegi gengur Ther- esa í gegn um allar þjáningar frelsarans, daginn sem hann var líflátinn. En langt er síðan, að fólki var bannað að þyrpast þangað. Sagan getur um mörg dæmi þess, að menn hafi, eins og Ther- esa, liðið þjáningar frelsarans, sérstaklega um páskaleytið eða öllu heldur á föstudaginn langa. Hin ytri merki þess eru, að blóð-, dropar koma fram þvert yfir enn-J ið, á sama stað og þyrnikórónan særði frelsarann, blóð kemur einnig fram á höndum og fótum á sama stað og naglarnir voru rekn- ir í gegn um hendur og fætur hófust þjáningar hennar fyrir al- vöru. Þá komu sár á hendur hennar og fætur og á síðuna. Seinna hefir hún fengið sár á kinnarnar og grætur tæru blóði. Meðan hún er i þessu ástandi tal- ar hún annarlega tungu, sem vís- indamenn segja að sé arameiska, það mál, sem talað var á Gyðinga- landi á dðgum Krists. Og þegar það vitnaðist fyrst, vakti það á- kaflega mikla athygli. Síðan hefir Theresa liðið þess- ar sömu þjáningar á hverjum ein- asta föstudegi. Þær byrja kl. 11 <4 og kl. 12% líður hún krossfesting- arpíslirnar. Þá opnast sárin á höndum hennar og fótum. Hún liggur í svitabaði og seinast finst henni hún líða dauðann á kross- inum. Þá hætta þjáningarnar og hún líður út af magnþrota. Því hefir verið haldið fram, að athulganir þær, sem gerðar * hafa verið á fyrirbrigðum þessum, hafi ekki verið nógu nákvæmar, og margir efast um að neinn fótur sé fyrir þeim. Og læknar hafa reynt að skýra þau á eðlilegan hátt — að það sé ímyndunaraflið, að vísu ótrúlega sterkt ímyndun- arafl, sem valdi þeim. En fari nú vísindaleg rann- sókn fram, þá verður allur efi tekinn af um þetta efni. — Lesb. Stórkostlegt rán. Reykjavík, 10. nóv. f gærkveldi, rétt áður en blaðið fór í prentun, barst sú fregn um bæinn, að tveir menn hefðu í 'gærkvöldi um kl. 9, komið inn í skrifstofu Fiskifélagsins í Lands- bankahúsinu, til Sveinbj. Egil- son. Gerðu þeir sér það til erind- is, að spyrja Sveinbjörn um skip. Er Sveinbjörn opnaði skúffu til að ná í einhver gögn, og laut nið- ur, réðust þeir á hann, börðú hann, svo hann tapaði meðvitund og bundu hann. Síðan hafa þeir látið þarna greipar sópa og stolið á þriðja þús. krónum. Komið var að Sveinbirni þarna tveim klst. síðar, þar sem hann lá bjargar- laus. — Mbl. “Þér segist elska mig — og þó genguð þér fram hjá mér í gær, án þess að líta á mig.” “Þér vitið, að ástin gerir menn blinda.”

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.