Lögberg - 31.01.1935, Side 4

4
LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 31. JANUAR 1935.
Hógtjcrg
Ooflö út hvern fimtudag af
TMB COLUMBIA PREB8 LIMITBD
69B Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanftskrift ritatjórana.
BDITOR LÖGBERO, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
TerB tS .00 u m. driO—Borgigt fyrirfram
The "Lögberg” is printed and published by The Colum-
bia Press, Liipited, 69 5 Sargent Ave., Wnnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
Enskir samborgarar
hafa orðið
Nú upp á síðkastið hafa ensku blöðin hér
í borginni hælt oss Vestur-íslendingum á
hvert reipi og verður það vitaskuld metið að
maklegleikum, jafnframt því sem það veitir
oss sjálfum stundar hlé frá hliðstæðri á-
reynslu.
Blaðið Winnipeg Evening Tribune flutíi
á föstudaginn var alllanga og rösklega ritna
grein um hina íslenzku fiskimannastétt vora
hér vestra, og hittir vel naglann á höfuðið;
er þar víða um rómantískar hetjulýsingar að
ræða, er vafalaust falla í frjóvan jarðveg.
Fyrir nokkrum árum komst merkur vin-
ur fiskimannastéttar vorrar af enskum stofni,
meðal annars þannig að orði um vestur-ís-
lenzka fiskimenn:
“ Eg hefi ferðast víða um lönd og kvnst,
sjómanna- eða fiskimannalífi margra þjóða;
en það get eg óhikað staðhæft, að íslenzkir
fiskimenn á vötnunum í Manitoba skara á-
beranlega fram úr á flestum ef ekki öllum
sviðum; kjarkur þeirra á engan sinn líka;
gestrisni þeirra á engan sinn líka, og eg tel
víst, að drenglyndi þeirra eigi engan sinn
líka heldur. Islenzkum fiskimönnum er það
ekki lagið að blása í kaun; þeir bjóða byrginn
hörku og hríðarbyljum og vaxa að manngildi
við hverja þrekraun.”
* # #
Grein sú, sem hér fer á eftir birtist á rit-
stjórnarsíðu blaðsins Winnipeg Free Press,
síðastliðinn laugardag:
“íslendingar víðsvegar að í Manitoba
mintust nýlega þess heiðurs, sem einn sam-
landi þeirra hafði hlotið. Sá maður er Sveinn
Thor\raldson frá Riverton, er sæmdur var
heiðursnafnbótinni O.B.E., eða gerður var að
félaga í reglu hins brezka veldis.
Þrjú hundruð lslendingar söfnuðust sam-
an í bænum Riverton, til þess að votta honum
virðingu sína og vináttu. Seinna var honum
haldið samsæti hér í borginni.
Við þessi tækifæri bæði, þar sem margt
var lofsamlega sagt í garð heiðursgestsins,
svaraði hann ekki með því að syngja sjálfum
sér lof og dýrð; ekki með því að segja sérstak-
lega frá því, er á hans eigin daga hefði drif-
ið á frumbýlingsárunum á bökkum Winni-
pegvatns, þó slíkt hefði óneitanlega verið bæði
merkilegt og fróðlegt. En í þess stað mintist
imnn lífs og athafna hinna 'horfnu manna og
kvenna, er með honum höfðu tekið þátt í bar-
áttu landnámsáranna.
Margar eru þær blaðsíðurnar í hinni ó-* *
skráðu eða hálfskráðu sögu Manitobafylkis,
er lýsa þreki, hugrekki og fórnfærslu; en þar
skarar þó ekkert fram úr manndómi og hug-
prýði Islendinganna, sem þangað fluttu; hið
sama má segja um sonu þeirra og dætur.
Saga frumbyggjanna er saga erfiðleika
og skorts, börmunga og dauða. En í þeirri
sögu er hvorki að finna einkenni stigamanns-
ins né hugleysingjans; þar finnast jafnvel
aldrei þess dæmi, að baráttan snúist einvörð-
un,gu um hina efnalegu velgengni.
Sveinn 'Thorvaldsson gat með fullum
rétti talað fullum hálsi um efnalegar fram-
farir samlanda sinna, sem fengust með lát-
lausri elju og ósérplægni; ekki einungis frunw
bvggjanna, heldur einnig hinnar yngri kvn-
slóðar. En með því einu væri aðeins hálf-
sögð sagan, því meginþáttur þeirrar merki-
legu sögu, er einbeitt barátta fyrir mentun,
er rót sína á að rekja til þeirrar menningar,
er saga íslendinga á ættjörð þeirra ber vitni
um. Ennfromur er það saga, sem í heiðri
hefir haft söng og skáld.skap ekki síður en
starfsþrek þeirra, sem björg og blessun sóttu
í skaut jarðar og vatns.
Ef til vill hafa engir aðrir verið í þess-
um samkvæmum en íslendingar. En enginn
er sá, er þekkir sögu Manitobafylkis og bvgg-
ir á henni vonir um framtíðina, að hann rísi
ekki úr sæti í anda með Sveini Thorvaldssyni
og vinum hans og drekki skál íslenzku land-
nemaanna í Manitoba.”
A jóladag 1934
PrédiJcun eftir dr. Björn B. Jónsson.
Texti:—Eg vildi að eg vissi hvar eg
ætti að finna hann. — Job 23, 3.
Eg verð að finna hann. Eg held hvorki
lífi né viti nema eg finni hann, Guð minn og
frelsara. Alt, sem í m'ér er óskemt og lífrænt,
hrópar á lifanda Guð. Meir en barnið þarfnast
brjóstmjólk móður þarfnast eg anda þinn,
Drottinn Gnð minn. Þótt eg tíðum sofi þung-
um svefni glaums og synda, dreymir sálu
mína sífelt um einan þig, alvaldi Guð. Þú
hefir skapað mig í þinni mvnd og fyrir því
fær sála mín aldrei frið unz 'hún hvílist í þér.
E'n hvar ert þú, Guð minn? “Ó, að eg vissi
hvar eg ætti að finna hann.” Eg hefi lesið
og reynt að læra. Mér er vísað í óbygðina
og sagt “hann er þar,” mér er vísað í 'her-
bergin og sagt “hann er þar,” en hugarburð-
ir annára manna fá mér ekki gagnað. Sjálf-
ur verð eg að finna hann. Eg fæ ekki frið
fyr en eg sé Guð minn jafn bersýnilega og
eg sé eldinguna, sem gengur út frá austri og
skín alt til vesturs.
Svipað þessu er yður og farið, menn og
konur, sem þrátt fyrir ís og kulda jarðnesks
lífs finnið eldinn logá inni og verma andans
eilífu þrá eftir Guði. Þessi óslökkvandi þrá
verður því heitari sem atvik og ástæður draga
hug og hjarta meir að því, sem háleitt er og
dularfult í tilverunni. Hvort gleði það er
eður sorg, sem aflæsir dvrum sálar, útilokar
veraldar-prjál, en sest að sem jólahelgi í huga
manns, þá linnir ekki sálin gráti, nema hún
finni hann,—hann, sem hún elskar mest og
ákallar 'hæst, Drottinn Guð sinn. Þegar í
kristnu mannfélagi er hringt til jóla, og sál-
in kvéður sjálfa sig á eintal inn í helgidómi
sinna dýrustu leyndarmála, þá sefar enginn
hjartslátt sálarinnar nema hún finni hann,
sem gaf henni lífið og drauminn um himna-
ríkin háu—vouina dýru um eilífan frið. Löng-
un mannsins til Guðs er sem jólanótt, þá allir
hirðar helgra kenda vaka yfir hjörðum sín-
um, horfa til himins og bíða þess að Guð
komi til sín.
Það er þá heldur engra jóla að vænta
fyrir nokkura sál, nema svo að í henni sé þrá-
in brennandi, löngunin lifandi, eftir Guði.
Jóladagur rennur ekki upp neinsstaðar, nema
þar sem verið hefir áður jólanótt eftirvænt-
ingarinnar, löngunarinnar, sálarþorstans,
bænarinnar um Guð. Engan Guð er ííér held-
ur að finna í dag, þó helgur sé dagur og helg-
ur sé staður, nema svo, að þér séuð hingað
koi||nir til að leita að honum. Vanti yður vit-
undina um, hve tómt er alt án Guðs, skorti
hjörtu yðar heilaga þrá eftir Guði, þá finnið
þér einan Kláus 'helga en hvergi Hvíta-Krist
í jólahaldi yðar.
Er því ei svo farið með yður, kirkjugest-
ir á jóladag, að þegar þér vöknuðuð í morgun,
leið ósjálfrátt í hæðir ákall eftir Guði? Höfð-
uð þér ekki sofnað í gærkvöldi, eftir unaðsríkt
samfélag við ástvini yðar og börn á jólanótt,
með þá vitund í sál, að þér óskuðuð einkis
annars en að hafa fyrir augum ljósa og lif-
andi mynd af Guði og fá haldið um hans náð-
arhönd á leiðinni á draumalandið. Og er nú
tekur að líða að árslolcum, lífsins hinsta
gamlárskvöld að eins ókomið, hver not hafið
þér þá nokkurs annars en Guðs ? Einkis.
Sem Galílearnir forðum standið þér hér og
starið til himna. Emgin saðning, engin ró,
engin hjartans jól, nema svo að nú opnist
yður himnarnir og þér fáið Guð bæði að finna
og faðma. — En ó, “eg vildi að eg vissi hvar
eg ætti að finna hann.”
Margir yðar voru hér í kirkju í gær-
kveldi, helgri jólanótt. Þér heyrðuð barna-
sönginn blíða berast í dýrð ljósanna eins og
reykelsisfórn til hæða. Þér voruð ekki í vafa
um það, að börhin vissu hvar hann var að
finna. Guð komi til með yður, ef þér eruð
ekki sjálfir börn, Guðs börn við jólatré Jesú
í dag. 1 kirkjunni var á jólanótt sem opnuð-
ust himnar, Ijós kæmi ofan að, englar svng.ju
helgan söng og stjarnan albjört ljómaði yfir
barninu í jötunni.
Svo fanst oss í gærkvöld.
“Gömul helgisaga,” segir einhver. Gott
og vel! ‘ ‘ Gömul helgisaga, ’ ’ gömul að kjarna
til eins og þráin í mannshjartanu, helg í frá-
sögn, eins og hulin, ásjóna Drottjns. Túlkið
það, skýrið það, eins og hverjum þóknast, en
hvernig sem túlkað er það og skýrt, finnur
hjartað,—og það sem hjartað finnur, það er
satt,—Guð í jólaboðskapnum. Leita þú, vit,
og Guð leiði þig; leita þú, þekking, og Drott-
inn styrki þig, en mér, gef mér, minn Guð,
Iþig í hjartað og tak ekki frá því þinn heilaga
anda. Af því^hjarta mitt hefir fundið Guð í
Jesú Kristi, þá trúi eg og huggast læt á jól-
unum.
“Eg vildi að eg vissi hvar eg ætti að
finna hann,” hrópaði Job með friðlausa sál í
mótlæti lífsins. “Eg vildi eg vissi,” and-
varpar margur enn Eg veit, þú
vcist, hvar hann er að finna, Sá
sem finnur Krist, finnur Guð. öll
Guðs börn jarðar finna Guð sinn í
Jesú Kristi. Það er jólin, það og
ekkert annað, að sálin finnur Guð
sinn i Jesú Kristi.
« Hvað á að segja börnunum á jól-
um? Segja þeim um Guðs son, eða
segja þeim ekki neitt. Hvað á að
segja gömlum syndara eins og þér
og mér á jólunum ? Segja okkur frá
frelsaranum, eða segja okkur ekki
neitt. Hvað varðar okkur um ann-
að? Hvað annað friðar hrelda sál?
Þeir ræða um frið og fegurð, mann-
úð og mildi um jólin. Hver hlust-
ar? Sem tómahljóð í tunnu er all-
ur fagurgali, þá skorið hefir verið
hjartaö burt úr jólaboðskapnum.
Tómahljóð í hverri kirkju, tóma-
hljóð í hverri sál, þar sem tjald er
dregið fyrir ásýnd Jesú Krists, hve
fagrar myndir annars sem sýndar
eru á leiksviðum vits og lista. Takið
frelsarann úr boðskap jólanna, og
samstundis slokknar á öllum jóla-.
kertum. Jól án trúar á frelsarann
eru sem fjallið Karmel, þar sem
prestarnir ákölluðu Baal allan dag-
inn, en engum eldlegum neistum sló
niður til að brenna fórnir þeirra.
Hjörtun frelsaralaus, þar er eng-
inn eldur, engin jól—engan Guð að
finna. .
Það ætti að vera sanngjörn álykt-
un, að það sem segir til sín sjálft sé
ábyggilegt, að það sem fullnægir
þránni eftir Guði sé Guð. Kristur
Jesús, hefir það brugðist nokkurum
manni, að þar sem hjartað hefir náð
trúar- og ástar-samfélagi við hann,
þar hafi þráin eftir Guði fengið al-
gerða svölun? Hirðar krupu að
vöggu hans í Bethlehem og lofuðu
Guð. Vitringar lögðu gjafir að
fótum hans og sáu Guð í augum
hans. Börnin þutu i arma hans, þá
hann kom í bygðina. Gamalmennin
tóku hann-í faðm sér i musterinu og
fóru í friði inn í eilífðina. Kenn-
ararnir undruðust speki sveinsins
unga og námu Guðs orð af vörum
hans í musterinu. Spámaðurinn sá
Guðs himna opnast yfir höfði Jesú
við Jórdan. Myrkravaldiö hrökk
undan augnaráði hans í óbygðinni.
Eiskimenn og bændur fundu, að
Guð fór um veginn, er Kristur gekk
um strönd og—dal. Lærimeistarinn
draup höfði að skauti hans mána-
bjart kvöldið og endurfæddist við
örðin hans. Brúðhjónin blessuðu
nafn hans í Kana. Herforinginn
þáði lifgjof þjóns síns af höndum
hans. Ekkjan grét gleðitárum, er
Jesús tók son hennar úr faðmlög-
um dauðans og lagði hann aftur lif-
andi að brjósti móður. Múgurinn
heyrði í orðum hans Guðs rödd tala
á fjallinu. Hafið laut honum er
hann sigldi um úfna hrönn. Storm.
urinn hneygði sig, er Jesús sagði:
“vertu kyr.” Við fótmál hans hvert
er saga: Líkþráir hreinsast, daufir
heyra, blindir fá sýn, haltir ganga,
dauðir risa, — en undursamlegast
alls: fátækum er boðuð lífsins guð-
spjöll. Magdalena þerrar iðrunar-
tárin, hórkonan syndgar ei framar,
tollheimtumaðurinn skiftir eigum
sínum milli fátækra, glæpamaður-
inn fer frá aftöku sinni inn í para-
dís. Lærisveinar knýta trygð við
hann, postular meðtaka heilagan
anda af honum. Hjartað hans eisk-
ar svo heitt að hann deyr, — deyr
svo menn fái fundið Guð. Uppris-
inn, uppstiginn, ávalt nærverandi,
alt af biðjandi fyrir öllum, hallast
hann enn að hvers manns sál, og
sálin segir: Drottinn minn og Guð.
Hver þarf þá að andvarpa: Eg
vildi að eg vissi hvar Guð er að
finna? f
Sál, mannleg, syndug, óró sál!
Til hvers komst þú i Guðs hús
þenna jóladag? Þú komst að því
að hringt var klukkum í hjarta þinu,
það var vakin í þér meðvitund um
það, að þú værir ekki einfær, ekki
sjálfbjarga, þú yrðir að fá hjálp.
Þú kendir til óróa, þú fanst til
sektar hjá sjálfri þér. Þú hefir ef
til vill verið búin að gíeyma orsök-
um óróans. En það er nú svo með
manninn, að þótt fyrr.ist yfir atvik-
in, þá situr sektin kyr einS og þokan
svarta í afdalnum. Það verður ein-
hver að koma og hjálpa þér út úr
þokunni. “Eg vildi eg vissi hvar
hann er að finna,” sá Guð er mig
leiðir út úr þokulæðing sektar-vit-
undar minnar. — Þess vegna komst
þú hingað, hvort sem þú gerðir þér
grein fyrir þvi eða ekki. Þú komst
ekki til þess fyrst og fremst að sjá
hér ljósafjöldann mikla og prýði
kirkjunnar. Þú komst ekki fyrst og
fremst til að hlýða á þenna fagra
söng. Þú komst ekki til að heyra
mig veikan og dauðlegan bróður
þinn, flytja ræðu. Þú komst af þvt
þú vildir fá að vita hvort hann er
hér að finna, sá Guð er gleðji sálu
þína með því að leiða þig út úr
þoku og vanlíðan vitundar þinnar.
Sála þin, maður, er hingað komin
til að hrópa til lifanda Guðs að
frelsa sig úr eymd sinni og synd.
Og veistu nú, í kirkjuna kominn,
hvar hann er að finna? Kom með
mér. Eg skal sýna þér. Lít þarna,
lút þarna. Já, það er ekki annað en
jata i fjárhúsi. En skilur þú það
ekki, að svona mikið getur Guð
elskað, svona mikið þráð að frels
þig, að hann býr um guðdóms-anda
sinn í hreinni sálu hins útvalda
barns og leggur guðlegt hjarta sitt í
reifar máttvana holds, svo þú vitir,
hversu fátæk sem sál þin er, hversu
mikið moð sem er i garðanum, sem
þú kallar líf þitt, að þá vill Guð vera
þar og láta bera þangað til þin gull,
reykelsi og myrru dýrari gjöfum
vitringanna úr austurvegi, himnesk-
ar gjafir endurlausnar, friðar og
fagnaðar. Eða veistu ekki hver
hann er, sem liggur vafinn reifum
í jötunni? -Veistu ekki að það er
Guð þinn? Veistu ekki að Guð er í
sálu þessa barns? Manstu ekki hve
Kristur reis úr reifunum? Manstu
ekki hve hann reist upp frá dauðan-
| um ? Manstu ekki hvað hann kendi
, á f jallinu ? Manstu ekki hvað hann
sagði á krossinum ? Hefir þú gleynvt
j því, er hann talaði að skilnaði þá
| hann hét sálu þinni því, að vera með
I henni alla daga. , Manstu ekki hvað
hann var góður, hugrakkur og öll-
um hjálpsamur? Gleymir þú orði
hans: “Sá, sem hefir séð mig, hefir
séð föðurinn.” Leitar þú, maður,
að Guði en gengur fram hjá Kristi?
Starir þú út í bláinn, en krýpur ekki
að jötunni. Þú um það. í frelsis-
baráttunni hrópaði þjóðhetjan
syðra: “Gef mér frelsi, eða gef mér
dauða.” Eghrópa: Gef mér Jesúm
Krist, ella afmá mig af jörðunni
“Fyrir hálmstrá herrans jötu frá
hendi eg öllu: lofti, jörð og sjá.”
Vér vitum öll, hvar hann er að
finna—hvar Guð er. Hjartað veit
það, og þegar hjartað veit þarf
engra vitna við. Vér vitum að sá,
ér vér elskum, er frá Guði kominn
og Guð er í honum. Vér viturn, að
þó trú og vonin nái skamt, þá nær
ástin samt samfélagi við hið elsku-
lega, guðdómlega hjarta, sem hér á
jörðu bærðist í barmi Jesú Krists
og nú bærist á himnum, hér á himn-
um guðlegrar náðar; bærist ávalt
sem bróðurhjarta við sjálfs vors
barm, biðjandi, blessandi, leiðandi,
hressandi anda vorn með og í sam-
félagi síns heilaga, elskandi anda.
Af því Jesús Kristur kom i heim-
inn frá Guði, komu jól í bygðir
jarðneskra manna. Af því Jesús
Kristur kom til þín, átt þú nú jól
hjarta þínu. Dagar jólanna liða
skjótt, jólakertin brenna út. Eftir
þrettándann hverfur aftur þessi
prýði kirkjunnar. Harður þorri er
fram undan, kuldi og stríð hvers-
dagslegs lífs. En Jesús hverfur
ekki af jörðunni. Jesús víkur ekki
úr hjartanu. sem elskar hann. Jóla-
kerti trúarinnar á hann logar að
eilifu. Einmánuðir eilífrar sælu taka
við af þorra og góu þessa jarðneska
vetrar í þeim sálum öllum, sem sól-
arylinn geyma í trúnni á frelsarann.
Þú komst hingað, þrekuð sál og
þreytt, og hjarta þitt hrópaði: eg
vildi að eg vissi hvar hann er að
finna, Guð og frelsarinn minn! Nú
hefir þú á helgum jóladegi grúft
þig niður að barnsvöggunni í Betle-
hem, grátið tárum sektar þinnar
niður á kinnar barnsins helga, beðið
með heitu hjarta Guð að fyrirgefa
þér syndir þínar, skapa í þér hreint
hjarta, leiða þig á vegum Jesú
Krists hverja lífsins stund; og nú
hefir Guð alvaldur lagt föðurhönd
sina á höfuð þér hér í guðsþjónust-
unni og blessað þig. Nú vefur
faðmur Guðs ykkur bæði börnin sín
í einu lagi, þig, synduga barnið sitt,
og jólabarnið sitt blessaða, sem er
frelsari þinn.
Nú veistu hvar hann er að finna.
Hvort sem það er dagUrinn í dag
eður einhver annar, þá er það jóla-
dagur tilveru vorrar sú stund, er
Kristur heldur innreið sína í vitund
vora,—svo sem til Jerúsalemborgar
Pálmadaginn.
“Við biðum þín . . . og ár og aldir
liðu
og enginn kom.
Og við, sem alt af vorúm hædd og
svikin,
glötuðum trúnni á tilfinningar okkar
og fundum það, að okkur skorti
skilning
og vit til þess að vona.
En bak við neyð og örvæntingu
okkar
var hulin þrá. Og okkur dreymdi
drauma
um æðri mátt, um konung konung-
anna,
sem kæmi bráðum . . .
og bæri sjálfum sannleikanum vitni
og gæti lesið leyndar hugrenningar
og elskað þá, sem aðrir fyrirlita.
Við biðum þin, sem boðar líf og
frelsi.
Velkominn, velkominn til Jerúsalems
borgar,
Jesús frá Nazaret.
Lýs okkur veg með ljósi augna
þinna,
l og lyftu, herra, líknarhendi þinni,
svo hrynji af okkur saur og syndir
jarðar.
Lát sannleikann i sálum okkar
drotna
Lát mátt þinn streyma og styrkja
okkar vilja.
Við eigum engin blóm og engin
klæði
og ekkert nema—þig.
Velkominn, velkominn til Jersalems
borgar, y
Jesús frá Nazareh”
Guð er kbminn. Vér höfum
fundið hann. Gleðileg jól!
Athugasemd:—Prédikun þessi er
hér birt samkvæmt tilmælum víðs-
vegar að.—Ritstj.
RIGINMBNN
góðir og slcemir.
Eftir því, sem prófessor við há-
skólann í Hartford, dr. Harneel
Hart, segir í bók, sem hann hefir
gefið út ekki alls fyrir löngu, hefir
það töluvert að segja í hvaða stöðu
mennirpir eru, hvort þeir reynast
góðir eiginmenn eða ekki.
Raunin verður sú, að þessir reyn-
ast heldur lélegir í hjónabandinu:
umferðasalar, leikarar, starfsmenn
við síma eða ritsíma, hraðritarar,
læknar og blaðamenn. Aftur á móti
reynist hjónaband bænda, presta,
iðnaðarmanna og prófessora vel.
Hvað eiginkonurnar snertir, eiga
einkadætur, einberni, að vera slæm-
ar eiginkonur.—Mbl.
■ r 1
FRUMLEGUR MAÐUR.
Eftirfarandi frásögn var í sænsku
blaði, um vinnumann í Stávnes.
Hann hét Emanuel Johannsson og
dó fyrir skömmu, 53 ára gamall.
Emanuel hafði frámunalega gott
minni. Hann vissi t. d. upp á hár
hve mörg vers voru í hverjum sálmi
í sálmabókinni. Og væri hann
spurður um eitthvert vers, gat hann
óðara þulið það utanað. — Hann
kunni alla sálmabókina útanbókar.
Var afbragð i hugarreikningi. Hann
gat reiknað hin þyngstu dæmi í hug-
anum, en að öðru leyti var hann
ekki sérlega greindur. Af bókum
eða blöðum hafði hann ekki ánægju,
en hann hafði því meiri ánægju af
fallegum fötum og kaffidrykkju.
Það var hvorki meira né minna en
50 fatnaðir og 365 pör af sokkum
sem fundust í fórum hans. Hann
drakk að jafnaði 30 bolla af kaffi
á dag. Varð hann eins og gefur
að skilja að borga þetta með kaup-
inu sínu. En engu að síður átti
hann álitlega fúlgu í banka, þegar
hann dó.—Mbl.
♦ Borgið LÖGBERG!