Lögberg - 02.09.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. SEPTEMBER 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eftir Edgar Wallace.
Hún greip fram í fyrir honum og sagði:
“Ef þér viljið að eg sé hér þar til að þér
hafið hreinsað yður af þeim heimskulega á-
burði, þá bera fer eg strax,” svaraði hún.
“Meinið þér þá, að það sé engin, ekki minsta
brún af grun né efa í huga yðar?”
“Nei, ekki einu sinni brún. Þér brúkið
skrítileg orðatiltæki”, sagði hún brosandi.
Hann hugsaði lengi um þetta áður en hann
talaði.
“Munið þér þegar við mættumst fyrst, í
húsi gamla Eli Josefs — að hér sögöuð að
yður gæti aldrei liðið vel, þar til að þér hefð-
uð fengið bróður morðingja yðar hengdan?”
Það fór enis og hrollur um hana.
“Eg held það sé nú engin snefill eftir af
þeirri ímyndun í huga mínum framar, það
voru bara stóryrði, framkomin af sársauka.
Eg er nú farin að skilja hversu óttalegt það
er”.
“Þau þögðu bæði um stund. Það var sem
honum væri ógeðfelt að yfirgefa hana; og
hún vildi ógjarna sjá hann fara.
“Lögreglustarfið er ekki viðfeldin atvinna.
Þér munið hvað fór okkar á milli í lögreglu-
réttinum? Mundi það hryggja yður mjög ef
þér væruð —” honum varð erfitt um að ljúka
við setninguna — “ef þér væruð giftar lög-
reglumanni?”
Hún sagði ekkert, svo hann hélt áfram.
“Hvað svo sem skeður, ætla eg að hætta lög-
reglustarfinu um næstu áramót. Mér hefir
boðist að gerast forstjóri fyrir stórt kaffi rækt-
unar félag í Brazilíu — þér vitið ekki að eg
er sérfræðingur í kaffirækt?”
Hún hristi höfuðið.
“Væri það ekki skemtilegra en vera lög-
reglumanns kona?”
Anna horfði í gaupnir sér.
“Já, eg býst við að það væri.” Eftir augna-
bliks umhugsun:“ Eruð þér að hugsa um að
gifta yður, Bradley?” Hún herti upp hugann
til að horfa í augu hans.
“Já, mér er að detta í hug að eg ætii að
fara að gifta mig,” sagði hann.
“En spursmálið er hvort stúlkan sem mig
langar til að giftast, mundi vilja mig, ef eg
færi fram á það við hana —” sagði hann með
ofurlitlum glettnis keim.
“Eg held að það sé kominn tími fyrir yður
að fara heim, Mr. Bradley,” sagði hún, er hún
opnaði hurðina fyrir hann. “Klukkan hálf
fjögur að morgni til er ekki heppilegur tími
til að ræða um giftingamál, eða haldið þér
það?”
Hann brosti að þessu.
“Eruð þér hneigðar fyrir kaffi?”
Hún svaraði ekki fyr en hann var kominn
út úr dyrunum.
“Eg skal ekki drekka neitt annað en kaffi
hér eftir,” sagði hún, og lokaði hurðinni.
29. kafli.
Morguninn eftir kom þjónustu stúlkan henn-
ar inn til að segja henni, að Mark biði við
, dyrnar, og óskaði eftir að fá að tala við hana.
Henni varð alls ekkert bilt við það. Hún
i.afði fengið nýjan styrk og traust. Hún sagði
stúlkunni að láta hann koma inn.
“Góðan daginn,” sagði hann og byrjaði að
friðmælast fyrir hegðun sína nóttina áður, en
hún greip fram í fyrir honum og sagði.
“Okkar vinskap er lokið, Mark, honum var
í raun og veru lokið fyrir löngu síðan — þeg-
ar eg komst að því hvað það var sem eg
var að vinna fyrir yður.”
Hann tók þessu góðlátlega, og reyndi ekki
að bera neina vörn fyrir atvinnu sína, eða,
að smygla eyturlyfjum út meðal fólksins, en
talaði um eðli og tilgang sinn að versla með
bannaðar vörur.
“Það eru stórir peningar í því, og sama
sem engin samkepni,” sagði hann kæruleysis-
lega.
“Eg var að koma á fastri skipulagningu
með það, þegar Bradley var ge^ður yfirmað-
ur tollsmyglunar lögregludeildarinnar. Það get
ur tekið mig langan tíma til að koma við-
skiftum mínum í gott lag aftur, þvi í milli-
tíðinni verða nýjir útsölumenn búnir að ná
svo miklu af viðskiftunum frá mér.”
Hún horfði undrandi á hann.'
“Heldur umhugsunin um það sem þér eruð
að gera, nokkurntíma vöku fyrir yður?” spurði
hún.
“Líf allra þeirra sem þér hafið eyðilagt,
unga fólkið sem þér gerið að vesalingum, og
alla þessa hræðilegu glæpi, sem eru framdir,
sem afleiðing af sölu þeirra eiturlvfja sem
þér verslið með — það var eitt slíkt tilfelli í
dag í Manchester —”
“Verið þér ekki svona barnalegar,” sagði
hann brosandi. “Þér eruð orðin eintóm tilfinn-
ingasemi, Anna. Þér getið ekki heldur lifað
án þess að meiða einhvern. Sama daginn sem
þér flytjið úr þessari íbúð, verður hún tekin
af fjölskyldu sem hefir börn, sú íbúð er það
hafði áður verður tekin af annari fjölskyldu,
sem ekki hefir börn — ef þér hugsið rækilega
um þetta, þá sjáið þér að með, því, að þér
hafið verið hér í þessari íbúð, hefir einhver
fjölskylda orðið að gera sér gott af að búa í
lélegu hreysi í úthverfi. Það er eklci einn
einasti þráður í fötunum sem þér brúkið,
sem ekki hefir meitt einhvern að búa til —
heldur það vöku fyrir yður?”
Þetta var svo villandi samanburður, að hún
lét sér ekki til hugar koma að svara því.
“Nei, það sem heldur fyrir mér vóku er,
hverjir hagnast á viðskiftum mínum. Eg gat
auðveldlega selt min hluta í þessari verslun
fyrir hundrað þúsund sterlingspund, og eftir
að lögreglan fór að ónáða mig, gat eg samt
búist við að fá gott verð fyrir minn hlut;
en umboðsmenn mínir eru keyptir úr minni
þjónustu, af einhverjum, sem eg veit ekki
hver er, sem meinar það, að einhver verður
á stuttum tíma ríkur á að ná í sínar hendur
þeirri skipulagningu, sem eg hefi byggt upp
með mínum kröftum og forsjálni.”
Hann virtist vera svo niðursokkinn í þessa
umhugsun, að hún hélt að hann hefði komið
bara til að tala um það og ekkert annað.
“Það sem nú veldur mér mestum ervið-
leikum er, að koma því nógu fljótt til við-
skifta vina minna. Þér voruð mér ómetanleg
hjálp, Anna. Eg veit ekki hvað eg hefði getað
gert án yðar.”
Henni bauð við þessu skjalli. Þá komst
hann loksins að aðal efninu.
“Eg veit ekki hversu lengi að þér verðið
hér á landi, en áður en þér farið, er eg viss um
að þessir náungar sem eru að reyna að ná
mínum viðskifta samböndum úr höndum mér,
munu leitast við að fá allar þær upplýsingar,
sem þér getið veitt. Það eru nokkrir umboðs-
manna minna sem engin veit um, nema eg, og
þér. Eg hefi treyst yður meir en nokkurri
annari manneskju á æfi minni. Ef leitast verð-
ur eftir nokkrum slíkum upplýsingum hjá
yður, þá bið eg yður að láta mig vita, hver
eða hverjir það eru.”
“Eg verð ekki nema örstuttan tíma hér
eftir í Englandi,” svaraði hún.
“Þeim er vel kunnugt um það, og það er
þess vegna að eg kom hingað til að nota þetta
tækifæri til að tala við yður. Hafið þér sagt
Bradley?” spurði hann með ákefð.
Hún hristi neitandi höfuðið.
“Eg bjóst við því. En þér hafið kannske
sagt einhverjum öðrum frá því, eg veit það
ekki, eg vildi heldur að þér segðuð Bradley
frá því en nokkrum öðrum. Það versta sem
kæmi fyrir þá, er að þeir yrðu tekmr fastir
og mér væri ósárt þó þeir fengju að eyða
því sem eftir væri af æfinni í Dartmoor
fangelsinu, eg get ekki þolað að neinn græði
stórfé á minni skipulagningu.”
Hann talaði um þetta eins og hver önnur
heiðarleg viðskifti. Hann hvorki skammaðist
sín fyrir, né hrósaði sér af því sem hann hafði
gert. Ef um sjálfshrós var að ræða, þá var
það sprottið af meðvitundinni um, að hafa
skipulagt sölusamband um allt landið.
Hann breytti umtalsefni allt í einu, spurði
um fyrirætlun hennar, en mintist ekki orði
á það sem kom fyrir á Heimilinu, eða að
hann var í herbergi hennar þegar hún kom
heim frá Meyjarstiganum; hann mintist ekki
heldur á Eli Josef, þar til hann var að fara.
“Eg veit upp á hár hverju eg má eiga von
á frá Eli gamla — hann var búinn að selja
sig lögreglunni áður — áður en hann hvarf.
Hann er í þeirra þjónustu nú, og ef Bradley
gæti fengið ábyggilega sönnun, væri eg í fang-
elsi. En hann getur ekki fengið neina sönnun,
sem honum dugar.”
“Haldið þér að Eli Josef hafi svikið yður?”
spurði hún.
“Svikið mig!” hreytti Mark út úr sér.
“Auðvitað ekki. Það eru að minsta kosti
fimm hundruð manns í þessu landi, sem vildu
svíkja mig, en engin þeirra hefur staðfesta
kæru á móti mér.”
Anna fór út eftir miðdaginn, og á leiðinni
sá hún Sedemann gamla tilsýndar.
Hann var talsvert við skál, og slagaði tals-
vert. Hann söng með hárri röddu drykkju-
vísur, lögreglumaður gekk spölkorn á eftir
honum. Anna var að fara í búðir til að kaupa
ýmislegt til ferðarinnar til París. Það var
næstum undarlegt hversu lítinn áhuga að hún
hafði fyrir því. Þegar hún var komin inn
í búðina þá mundi hún ekki hvað það var sem
hún ætlaði að kaupa, því ef hugur hennar
sagði París, þá sagði hjartað Brasilía, og mest
af því sem hún keypti átti betur við Brasilíu
en París. Hún var stödd í búð á Oxford stræti,
þegar hún varð þess vör að Tiser var í hum-
átt á eftir sér. Hann var æfinlega vel búinn,
en í þetta skipti var hann "sérstaklega fínn.
Hann gekk til hennar, með bros á andlitinu,
og neri saman sínum hvítu og beinaberu hönd-
um í ákafa. Það var hans vegna þegar hann
var í einhverri æsingu. Hann var eins og
vanalega á nálum, og var altaf að líta aftur
fyrir sig eins og hann byggist við að einhver
væri að veita sér eftirför. Hún sneri sér að
því sem hún var að kaupa, vonandi að hann
mundi slangra í burtu út í fjöldann. En það
hepnaðist ekki, því fáum augnablikum seinna
stóð hann fast hjá henni.
“Gott kvöld, Miss Perryman, eg vona að eg
hafi ekki komið á óhentugum tíma; en mætti
eg biðja yður að sýna mér þann heiður að
drekka te með mér? Það er veitingasalur á
annari hæð”.
Henni datt fyrst í hug að þiggja ekki boðið,
en Anna var svo gerð, að hún vildi ekki særa
neinn. Undir niðri getur skeð, að hún hafi
hugsað að sér gæfist tækifæri að komast að
einhverju sem hún þráði að vita.
“Eg skal fara upp og velja borð fyrir okkur,”
sagði hann með ákafa, en hún hneigði sig
ofurlítið til samþykkis.
“Eg er viss um, að eg má reiða mig á að
þér komið, mín kæra Anna, látið mig ekki
verða fyrir vonbrigðum.”
Tiser hafði lag á að hverfa svo ekkert bæri
á. Hreifingar hans voru svo lymskulegar og
snarar að fólk eins og veitti honum enga
eftirtekt. Hann var horfinn áður en hún gat
litið við. Það leið góð stund þar til húr. fór
í lyftuna upp á aðra hæð, og hún fann hann
sitjandi við borð, við glugga sem sneri út að
Oxford stræti. Hann flýtti sér svo mikið að
standa upp og fagna henni, að hann var
næstum búinn að setja um borðið.
“Fyrst af öllu ætla eg að segja yður, mín
kæra ungfrú,” byrjaði hann að segja þegar
hún var sest, “eg átti engan þátt í því sem
skeði í fyrrinótt. Eg varð svo hræddur þegar
Mark —”
“Við skulum ekki tala um það Mr. Tiser”,
sagði hún.
“Jæja, einmitt það,” hraðaði hann sér að
segja.
“Það var mjög ógeðslegt. Það var ómann-
legt — svívirðilegt. En Mark er nú til svona,
mín kæra Anna.”
“Hafið þér séð Eli Josef,” spurði hún.
Hið skjalla hvíta andlit hans fölnaði enn
meir, ef það hefði verið hægt.
“Nei, eg hefi ekki séð^minn kæra Eli. Und-
arlegur maður. Það er eins og hann sé ein
persónan í skáldsögum Dickens.”
Það var rétt komið að Önnu að segja, að
hann sjálfur líktist ekki svo lítið vissri per-
sónu í David Copperfield, en hún hikaði við
það.
“Svipurinn hans, tildæmis,” hélt Tiser á-
fram. “Það er eitthvað svo viðfeldið við hann
finst yður ekki? Eg trúi ekki að hann sjái
anda — trúið þér slíku, mín kæra Anna?”
Hann leit útundan sér til hennar það var
ákafi í auguatillitinu. Hún var rétt í þann
veginn að segja að hún legði engan trúnað á
það, en hún hugsaði sig um áður en hún
svaraði.
“Hann sér svip Ronnies, er ekki svo? Hún
hálf sá eftir að hafa spurt þessa, svona blátt
áfram, því áhrifin sem spurningin hafði á
Tiser var næstum ótrúleg, kjálkarnir sigu og
andlitið afskræmdist af ótta.
“ímyndið yður það ekki! í guðanna bænum
talið ekki um það,” sagði hann með skjálfandi
rödd.
“Eg þoli ekki að heyra það. Það er svívirði-
legt — hræðilegt.”
“Trúið þér að hann sjái svipi dauðra manna?”
Hún spurði þessa, meir tiil að draga úr
angist er kvaldi huga hans, en til að komast að
hans persónulega áliti.
“Nei, eg trúi því ekki, það er fjarstæða —
óvísindalegt. Eg lauk háskólaprófi í náttúru-
vísindum, kæra Anna. Slíkt er fjarstæða. En eg
er taugaveiklaður, og þoli ekki að tala um
anda — drauga.”
Önnu hafði vaxið ásmegin. Hún gat sagt
það nú, sem fyrir fáeinum vikum var óhugs-
anlegt að hún hefði getað sagt.
“Eli Josef sá þegar Ronnie var myrtur, var
ekki svo?”
Tiser gaf ekkert merki, hvorki til samþykkis
né neitunar; hann starði á hana, með opinn
munninn og í andlitinu sáust drættir sem
líktust brosi, en voru ekkert annað en við-
bjóðslegar grettur.
Hún endurtók spurninguna.
“Eg veit það ekki — í guðanna bænum, við
skuluhi tala um eitthvað annað.”
Hann tók stóran hvítan klút úr vasa sín-
um, og þurkaði svitann af andliti sér .
“Þér verðið að koma heim til mín einhvern-
tíma, til að drekka te í litla húsinu mínu,
ekki á Heimilinu. (Eg á lítið fallegt hús á
Bayswater Road”.
Hann hætti alt í einu eins og hann hefði
orðið einhvers var.
“Hvað gat komið mér til að segja þetta?”
spurði hann sjálfan sig í óttablöndnu hvísli.
“Þér segið Mark ekki þetta, góða mín? Eg
veit ekki því eg sagði það, eg veit ekki því
eg sagði yður það. Það sýnir það traust sem
eg hefi á yður. Mér skyldi þykja gaman að
sýna yður það, eg hefi þrjú þúsund sterlings-
punda virði af húsgögnum í því — eg hefi
sparað saman dálítið af peningum. En þér
segið ekki Mark frá þessu?”
“Það er alls ólíklegt að eg tali um neitt
við Mark,” svaraði hún.
Hann dró þungt andann og brosti.
“Mark er slunginn, en eg er hræddur um
að hann sé búinn að vera. Það er heimsku-
legt af honum að minnast á yður við lög-
íegluna, en eg er hræddur um að hann sé bú-
inn að gera minn kæra Bradley að óvini
sínum — hvaða genius að sá maður er! Hann
er langt of góður maður til að vera í lög-
regluliðinu. Hann ætti að vera —”
Hann fann ekki orð yfir það sem hann
vildi segja, en Anna hugsaði með sér að hún
hefði getað gefið honum rétta orðið.
“Já, Mark er búinn að vera,” sagði Tiser
mjög glaðlega.
“Hann hefir haft langan tíma til að græða
peninga, og nú, ef hann er hygginn, ætti hann
að hverfa og ekki láta sjá sig hér íramar.
Hann fellur á sinni takmarkalausu hégóma-
girnd. Er það ekki aumkunarvert, min kæra
Anna, að svo margir menn, sem eru, að öðru
leyti gáfaðir, og sérstaklega hæfir fyrir sína
stöðu, skulu stranda á sama skerinu!”
Hann stundi þungan yfir slíkri ógæfu.
“Að hvaða markmiði stefndi hégómagirnd
hans helst?” spurði Anna. Henni hefði verið
skemt með þessum hræsnisvaðli Tiser. undir
öðrum kringumstæðum. Tiser ypti öxlum, og
var í ofurlitlum efa um hvað hann ætti að
segja.
“Hégómagirnd hans er ekki bundin við neitt
eitt,” svaraði hann..
“Hann tildæmis ímyndar sér að hann einn
hafi byggt upp verzlun sína, og að hann sé
eini maðurinn sem sé fær um að stjórna
henni. Það er að vísu satt að hann hefir
marga umboðsmenn, sem öðrum er ekki kunn-
ugt um.”
Hann brosti íbyggilega.
“Ekki einu sinni yður, mín kæra Anna,
býst eg við. Umboðsmaðurinn hans í Cardiff,
tildæmis — eitthvað dularfullur náungi. Þér
fóruð stundum þangað, var það ekki?”
Anna svaraði engu, en Mr. Tiser neri sam-
an höndunum, og lagði undir flatt.
“Hversu orðvör sál þér eruð, Anna. Eg býst
við að þér farið bráðlega til París, og takið
upp yðar fyrri stöðu aftur? Það hlýtur að
vera hræðileg þvingun á yður. Eg þykist
alveg viss um að Mark hefir ekki reynst
yður mjög örlátur — yður er óhætt að viður-
kenna það.”
“Eg hefi ekki gefið honum neitt tækifæri
til að sýna mér neitt sérstakt örlæti,” svaraði
hún.
Tiser brosti ísmeygilega.
“Auðvitað. Maður gæti ekki sóst eftir hvili
slíks manns, að minsta kosti er eg ekki svo
sinnaður. Eg sagði við sjálfan mig í morgun.
Tiser, þú verður að gjöra það sem sómi þinn
býður þér, gagnvart ungu stúlkunni. Farðu
í bankann og taktu út fimm hundruð sterl-
ingspund — og eg gerði það.”
Hann stakk sendinni í vasa sinn, og hún
heyrði að það skrjáfaði í bankaseðlum.
“Fimm hunduð pund,” endurtók hann. Það
getur hjálpað yður dálítið fyrst í stað —”
“Yður mun vera í hug að vita hvað umboðs-
maður, Marks, sem er í Cardiff heitir; þessi
fimm hundruð pund eiga að vera borgun
fyrir að eg segi yður það?” spurði hún blátt
áfram.
“Einmitt rétt. Þér eruð aðdáanleg.”
Hann kypraði ofurlítið saman varirnar; hann
hélt að hann hefði unnið hana með skjallinu.
“Þér eruð þá þessi stóri óþekti?”
“Hvað?” spurði Mr. Tiser skelkaður.
“Eruð þér þá maðurinn sem Mark er að
tala um, að hafi stoliö hans illræmdu verslun?”
Skælur og grettur komu á andlit hans við
það sem Anna sagði.
“Hvað sagði Mark?” spurði hann í stam-
andi róm.
“Illræmd verslun — saccharine —”
“Mark veit að það er einhver sem er að
ná allri hans viðskifta skipulagningu frá hon-
>> *
um —
“Ekki er það eg,” sagði Tiser undir eins.
“Eg bið yður, kæra Anna, ef hann skyldi
spyrja yður um það, að segja honum að það
sé ekki eg. Eg var bara að reyna yður — ha
ha-”
“Þessi uppgerðar hlátur var allt annað en
sannfærandi.
“Tryggð mín og trúlyndi við Mark, er og
hefir verið mitt lífs akkeri, því megið þér
trúa, kæra Anna”.
Hún rendi te í bolla. Ef hún hefði ekki
verið hressingar þurfi, hefði hún ekki þáð
það, hún sá nú til hvers að hann hafði boðið
henni hressingu. Hún þagði um stund, en
spurði svo:
“Hver drap bróður minn?”
Hún leit á Tiser þegar hún bar fram spurn-
inguna. Hann hrökk við, eins og hann hefði
verið stunginn, og gat ekki í nokkur augna-
blik gefið frá sér hljóð.
“Bradley,” sagði hann dræmt. “Mark sagði
yður það.”
(Framhald)