Lögberg - 04.01.1945, Blaðsíða 2

2
LÖGBEHG, FIMTUDAGINN, 4. JANÚAR* 1945
Þáttur kímninnar í baráttu Dana
við Þjóðverja
Grein sú, sem hér fer á eftir, er þýdd úr aðalhlaði sænska
Alþýðuflokksins, Moren-Tidningen í Stokkhólmi, og fjallar
um þátt kímninnar í mótstöðu Dana gegn kúgurum sínum.
En Danir eru gamansamir, svo sem alkunnugt er. Og
þeim eiginleika beita þeir óspart — og oft af mikilli harð-
neskju í baráttu sinni gegn þýzka innrásarhernum og
hinum dönsku handbendum hans.
Hin undirokaða Danmörk berst
gegn kúgurum sínum á margvís-
legan hátt; með skemmdarstarí-
semi, óvirkri mótstöðu, leyni-
blöðum og á margvíslegan annan
hátt. Aðeins lítill hluti íbúanna
tekur þátt í hinni leynilegu bar-
áttu, en í vissu tilliti er öll þjóð-
in virk í mótstöðunni. Það er í
þeirri baráttu, þar sem kímninni.
er beitt sem vopni.
Það hljómar einkennilega, að
tala um kímni í sambandi við
þá baráttu, sem Danmörk heyir
í dag gegn kúgurum sínum. Á-
standið er á engan hátt kími-
legt. Handtökur, brottnám, morð,
aftökur, rán og ofbeldistiltektir
er það, sem yfirþjóðin býður
fyrirmyndarverndarríki sínu upp
á. En einmitt þess vegna er kann-
sk? enn meiri ástæða til að
veita því athygli, að danska
þjóðin hefur ekki látið hugfall-
ast, og allra sízt hefur hún misst
kímnigáfu sína. Danskt skapferli
dönsk kímni er hið meðffeedda
vopn Dana gegn öllum óblíðum
tiltektum örlaganna. Og Þjóð-
verjum hefir ekki tekizt að vinna
bug á þessu skapferli. Að vísu er
danska brosið orðið bitrara og
danska kímnin harðlegri, og víst
hafa þeir dagar komið, að brosið
hvarf og kímnin var ekki höfð
á hraðbergi. En ekkert harðræði
frá hendi óvinanna hefur megn-
að að buga þetta tvennt til fulls.
Og það er einmitt hátíðleiki
þessara andstæðinga, sem um-
fram allt hefur kallað fram bros
Dananna. Það hefur aldrei ver-
ið unnt að sigra Dani með hátíð-
leika, strangleika og hörku. Oft á
tíðum hafa Danir rætt sín á mill-
um um “hið danska bros”, sem
aldrei gæti tekið neitt í alvöru.
Og oft hafa virðulegir heiðurs-
menn þrumað á móti þessu
brosi úr ræðustól og í dálkum
blaðanna. En það hefur aldrei
verið unnt að ráða niðurlögum
þess. Brosið er óaðskiljanlega
tengt dönsku lundarfari.
Atburðir síðustu ára hafa
þjálfað þetta bros, gætt það
meiri fyllingu, gert það bitrara.
En brosið, kímnin, lifir góðu
lífi í Danmörku. Og það er
beittasta vopn Dana í yfirstand-
andi þrengingum. Sú þjóð
heimsins, sem er gersneyddust
kímni stendur í Danmörku and-
spænis þeirri þjóð heimsins,
sem hefur þroskaðasta kípnni-
gáfu. Og þetta vita Þjóðverjar
sjálfir. Þeir skilja ekki hvernig
hægt er að þola allan hugsan-
legan mótgang, án þess að
hætta að brosa.
Jafnvel í hinni virku mótstöðu.
er nokkur vottur kímni. Það er
þessi kímni, sem kom í ljós, þeg-
ar skemmdarverkamennirnir,
sem sprengdu “Forum” í loft
upp síðastliðið sumar, komu
sprengiefninu fyrir í ölkassa og
létu “ölpósta” flytja sprfengiefn-
ið á staðinn og koma kössunum
fyrir í byggingunni. Það er þessi
ódrepandi danska kímni, sem
birtist í ofurlitlu auglýsingastefi,
er einn góðan veðurdag var fest
upp í búðarglugga í borginni:
De ringer og kalder,
vi kommer og knalder
Nörrebros Sabotörforretning.
Þessi sama kímni er á ferð-
inni, þegar farþegi í sporvagni
stígur á tær nábúans, lyftir því
næst kurteislega hattinum og
segir: “Afsakið, nafn mitt er
Jensen, skemmdarverkamaður.
Að lokum urðu Þjóðverjar að
banna í Danmörku þýzka dæg-
urlagið “Lilli Marleen,” sem
sungið var í útvarpi Þýzkalands
og hernumdu landanna. Danir
höfðB ekki fyrr lært lagið en
þeir höfðu búið til við það nýj-
an teksta, þar sem óspart var
hent gaman að helztu vanda-
mönnum Þýzkalands. Var þetta
síðan sungið hvarvetna á heim-
ilum og í veitingahúsum með
sýnilegri velþóknun. Þetta
gekk svo langt, að fólk þurfti
ekki annað en að heyra þennan
söng til þess að það tæki að
brosa ánægjulega hvort til
annars.
Þegar fyrsti þýzki hermaður-
inn var myrtur í Kaupmanna-
höfn og borgin var dæmd- í 1
milljón króna skaðabætur, var
það þegar á orði haft meðal
Dana, að nú yrði dr. Best
dæmdur fyrir brot á verðlags-
ákvæðunum. Hann hefði krafizt
einnar milljónar króna fyrir
eina skepnu.
Sögurnar um þýzka valda-
menn, sem ganga manna á með-
al í Danmörku, eru óteljandi,
eins og í öðrum hernumdu
löndunum. Enginn veit, hvar
þær skjóta upp kollinum. En
þær ganga mann frá manni og
vekja rr/esta kæti, sem er miklu
meiri léttir að en heiftúðugustu
formælingum yfir grimmd og
yfirtroðslum Þjóðverja. Þegar
Danir hittast á heimilum hvor
annara, er verulegur hluti
skemmtunarinnar fólginn í því,
að skiptast á nýjustu sögunum.
Ein hin síðasta þeirra er um
Rommel, sem kom til Kaup-
mannahafnar og bjó á Hótel
d’Angleterre. Fólk safnaðist
saman úti fyrir hótelinu og.
stóð þar sem fastast. Hershöfð-
ingjanum fannst í fyrstu mikið
til um þetta, en þótti síðar nóg
um og sendi undirmann sinn út
til að mælast til þess við fólk-
ið, að það hefði sig brott. “Við
bíðum,” var svarið. “Hershöfð-
inginn fer ekki framar út í
dag,” útskýrði liðsforinginn. —
“Já, en það er Montgomery,
sem við erum að bíða eftir,”
var svarað. “Hann er alltaf
vanur að vera á hælunum á
Rommel.”
Meðan stóð á umferðabanninu
eftir 29. ágúst í fyrra, og fólk
var óheimilt að vera úti eftir
klukkan 21 að kvöldi, án þess
að hafa sérstök skilríki, sem
heimilaði það, bar svo til, að
borgari í sjálenzkum kaupstað
kom heim til sín með kvöldlest-
inni. Hann hafði ekki heimild
til útivistar eftir klukkan 21, en
nú var komið fram yfir þann
tíma. Þýzkur hermaður gaf sig
þegar að honum, og krafðist
þess, að fá að sjá skírteini hans.
Maðurinn tók þegar upp öku-
skírteini sitt, rétti það að her-
manninum og sagði mjög á-
kveðinn:
— Ich habe Fuhrerkarte!
— Fuhrerkarte? sagði hermað-
urinn auðmjúkur, bar hönd-
ina upp að stálhjálminum og lét
manninn fara óáreittan leiðar
sinnar.
í þessum sama bæ, sem telur
4000 íbúa, var á fáum dögum
gefin út meira en 2000 leyfi til
að mega vera á ferli eftir hinn
tilsetta tíma. Næstum því hver
maður hafði allt 1 einu fengið
einhvern sjúkdóm, sem gerði
jað að verkum, að þeim var
nauðsynlegt að leita sérfræðinga
í öðrum bæjum. — En sjúkdóm-
ur var eitt af þeim skilyrðum,
sem nauðsynleg voru til að fá
útivistarleyfi. Að skömmum tíma
' iðnum neyddust Þjóðverjar til
að afnema umferðabannið. Það
var orðið skrítla. Helmingurinn
af íbúum Danmerkur hafði
leyfi til að vera á ferli eftir hinn
tilsetta tíma.
29. ágúst komu þýzkir skrið-
drekar á sjónarsviðið á götum
Kaupmannahafnar. Það átti að
kenna fólki að bera virðingu
fyrir hinum þýzku vopnum. Við
Nörreport steig sendisveinn 'af
hjóli sínu og lagði það upp að
þýzkum skriðdreka. Menn geta
getið sér til um það, — hvernig
muni hafa farið um virðinguna
hjá þeim mörgu, sem horfðu á
þennan atburð.
Á Ráðhústorgi hafði Ferða-
félagið selt happdrættismiða
allt sumarið, og fór salan fram
í ofurlitlum timburskúr. Kaup-
mannahafnarbúi gekk að skrið-
dreka, bankaði á rúðuna og
spurði hinn undrandi skrið-
drekastjóra: Eru seldir happ-
irættismiðar hér?
Brýningamaður kom á hjól-
inu sínu að öðrum skriðdreka,
drap einnig á rúðuna og spurði:
— Er nokkuð að brýna í dag?
Þetta var brosið 29. ágúst.
Danir, sem hafa verið í
Horseröd fangabúðunum, skýra
frá því, að Þjóðverjar hafi verið
nærri því að missa alla vald yfir
sér, þegar dönsku fangarnir
komu til yfirheyrslu með hatt á
höfði og vindling milli varanna.
Það var brosið.
I leyniblöðunum gætir kímn-
innar einnig. Það eru að jafn-
aði ekki skemmtilegir hlutir,
sem þau hafa frá að greina. En
þau veeru ekki dönsk, ef kimn-
in ætti þar ekkert griðland. —
Fastur dálkur í einu mest út-
breidda blaðinu heitir einmitt
“Brosið”. En stundum er gam-
anið grátt. Það á t. d. við um
ýmsar þær aðferðir, sem föð-
urlandsvinir nota til að skjóta
dönskum handbendum nazist-
anna skelk í bringu. Margir
þeirra hafa fengið senda út-
fararkransa eða örlitlar eftir-
líkingar af líkkistum. Við kist-
urnar hangir að jafnaði seðilþ
sem á er letrað: Pantanir einrt-
ig afgreiddar eftir máli. Undir
þessa tegund gamansemi heyra
einnig dánarauglýsingarnar.
Mörg handbendi nazistanna
hafa orðið viti sínu fjær af ótta
þegar þau lásu feitletraðar til-
kynningar í dálkum blaðanna um
sitt eigið andlát.
Hvað sem væri annars stað-
ar, hefði alvarleg hætta stafað
af nazistaforingjanum Fritz Clau
sen, sem vel hefði getað greitt
götuna fyrir kvislingastjórn. En
aðeins ekki í Danmörku. Danir
eru vel þjálfaðir pólitískt, og
Fritz Clausen hafði fyrir löngu
gert sig að pólitísku athlægi.
Þjóðverjar gátu með engu móti
notað hann. Hann hafði eyðilagt
þann möguleika löngu fyrir 9.
apríl. Danska brosið hafði drep-
ið hann pólitískt.
Danska brosið er máttur. —
Blóðsúthellingar fylgja ekki í
kjölfar þess, en það er mjög
grimmt. Engin útreið er eins
harkaleg og sú, að vera gerður
að athlægi. Brosið er máttur,
sem er mjög nátengdur sál og
anda. Það er máttur, sem ekki
er rétt að vanmeta í baráttunni
gegn því illa.
Alþbl. 2. sept.
No. 25 E.M.C.
Mannalát í North
Dakota
Þriðjudaginn 24. októiber and-
aðist Thomas Halldorson á heim-
ili sínu norðaustur af Mountain,
N.-D. Hafði hann þá verið mjög
farinn að heilsu og nærri rúm-
fastur síðustu 5 árin.
Thomas sál, var fæddur 6. apríl
1463 í Fremri Hundadal í Mið-
dölum í Dalasýslu. Foreídrai
hans voru Halldór Thorgilsson
og Málmfríður Thomasdóttir.
Thomas var tekinn til fósturs af
móðursystur sinni og manni
hennar. Hétu þau Sumarliði
Þorkelsson og Margrét Kristín
Thomasdóttir. Með fósturforeldr-
um sínum fluttist hann til Amerr
íku og beint til Norður Dakota
1882. Fljótlega nam hann land í
grend við lönd föður síns og
bræðra sinna og bjó þar fyrst.
En 6. júlí árið 1886, giftist hann
Þórvöru Eiríksson, ekkju eftir
Gísla Eiríksson, átti hún búgarð
rétt fyrir norðaustan Mountain.
Þar bætti hann svo við sig landi,
og þar bjuggu þau hjón í ást-
ríku og hamingjusömu hjóna-
bandi, þar til Þórvör andaðist
árið 1935. Og þar dvaldist svo
Thomas með börnum sínum þar
til andlát hans bar nú að. Thomas
og Þórvör voru bæði búslyng og
búnaðist þeim mjög vel. Þau
voru líka hjálpsöm og gjafmild
og gestrisin, og var heimili þeirra
hið vinsælasta. Þau hjón eignuð-
ust 8 börn, fjóra syni og fjórar
dætur. Hafði Þórvör átt 3 börn
með fyrri manni sínum, Gísla
Eiríkssyni. Nú lifa tvö börn Thor-
varar og Gísla, þau Sigríður kona
Stefáns Hallgrímson á Mountain
og Konráð í Alberta í Canada.
Einning eru sjö börn Thomasar
og Þórvarar á lífi. Margrét, Mrs.
Steinólfson, Mountain; Þóra, ó-
gift, stundaði hún föður sinn
síðustu árin; Halldór, kvæntur og
búsettur í Blaine, Wash.; Skúli
heima; María, gift í Californiu;
-Willlam, kvæntur heima; Gíslína
kona Stefáns Hanson á Mount;
ain; Elsti sonurinn, Tomas, dó
fyrir nokkru í Sask. Tveir bræð-
ur Thomasar eru enn á lífi, þeir
Kristján albróðir hans og Friðrik
háflbróðir. Þeir eru báðir mikils-
■ metnir bændur í Mountain bygð-
inni.
Thomas var vel gefinn maður,
hugsaði mikið og las eftir því sem
unt var fyrir mann, sem átti
sífelt í annríki miklu. Hann hafði
brennandi löngun til að bæta
kjör almennings, og lagði sig
fram að styðja þau fyrirtæki á
sviði mannfélagsmála, sem hann
taldi að mundu efla hag og vel-
ferð almennings. Hann var ein-
lægur trúmaður, og starfaði
mikið og vel að málum Víkur-
safnaðar á Mountain í fjölda
mörg ár. Voru þau hjón mjög
samhent í kirkjustarfsemi sinni,
og studdu söfnuðinn altaf mjög
drengilega.
Jarðarför Thomasar fór fram
sunnudaginn 29. október. Mikill
fjöldi fólks fylgdi hinum látna
til grafar, svo að varla rúmað-
ist það fjölmenni í kirkjunni á
Mountain. Séra H. Sigmar jarð-
söng og flutti kveðjumál, bæði
á íslenzku og ensku.
Margrét Bjarnadóttir, eigin-
kona Jóns Hjörtsonar, sem um
langt skeið bjó rausnarbúi í
næstu grend við Garðar, N.-D.,
en er nýlega búinn að selja bú
sitt, og hættur búskap, andaðist
á sjúkrahúsi í Grand Forks, um
hádegisbilið sunnudaginn 29. okt.
Hafði hann verið þar eina viku.
En margar vikur hafði hún verið
rúmföst á heimili dóttur sinnar
og tengdasonar, þeirra Próf. og
Mrs. Thos. Thorleifsson í Grand
Forks, N.-D. Var eiginmaður
hennar, Jón IJjörtson, þar líka
stöðugt hjá henni.
Sjúkdóms barátta Margrétar
sál. var mjög þung og ströng.
En hún naut mjög ástúðlegrar
umhyggju og hjúkrunar af sín-
um nánustu þar á hinu ágæta
heimili dóttur sinnar og tengda-
sonar.
Margrét sál. var dóttir Bjarna
Bja-rnasonar og Sigríðar Samuels
dóttur, sem ættuð voru úr Dala-
sýslu á Islandi. Lengi bjuggu þau
hjón í Garðar bygð, og dóu þar
bæði. Margrét fæddist 26. ágúst
1886 í Gardarbygð, ólst hún upp
hjá foreldrum sínum og átti þar
heima alla æfi.
Þau Jón og Margrét giftust 20.
sept. 1919. Þeim varð ekki barna
auðið. En hún ól upp MargréÞ
dóttur manns síns af fyrra hjóna-
bandi hans. Var hún henni ávalt
sem bezta móðir, og uppól hana
af miklu og eftirtektarverðu ást-
ríki. Enda voru þær nöfnurnar
ávalt frábærilega vel samrýmd-
ar. Og má segja að Margrét yngri
elskaði líka stjúpmóður sína eins
og hún væri hennar eigin móðir.
Var ástúðar samband foreldra
og dóttur þar fagurt og til fyrir-
myndar. Og sýndi Margrét Thor-
leifsson það, er stjúpmóðir henn-
ar gekk 1 gegnum sitt sjúkdóms-
stríð, að hún hafði kunnað að
meta ástúð hennar í sinn garð.
Systkini Margrétar sál. Hjört-
son, sem lifa hana eru: Mrs. G.
Jackson í Grand Forks; Mrs
Kristín Snydal; Guðlaug Bjarna-
son og Albert Bjarnason öll bú-
sett við Garðar, N.-D.
Margrét sáll Hjörtson var
mesta ágætis kona í alla staði.
Hún var greind, bókhneigð, vel
að sér. Hún var einnig frábæri-
lega félagslynd, ákaflega gest-
risin og sérstaklega góð við alla
fátæka og þá er voru hjálpra þurf
andi. Starfsemi hennar í söfn-
uði og kvenfélagi var til fyrir-
myndar. Húshald hennar var sér-
lega myndarlegt ávalt. Og æfin-
lega þótti manni sérstaklega
skemtilegt að heimsækja þau
hjón, svo að maður sóttist ávalt
eftir því að vera gestur þeirra
sem oftast.
Eins og vænta mátti var sár
harmur kveðinn að nánustu ást-
vinum Margrétar sál. við fráfall
hennar á svo ungum aldri. Enda
má segja með sanni að bygðar-
fólkið alt, og þeir sem þektu hana
vel, söknuðu hennar mjög mikið.
Jarðarför Margrétar sál. fór
fram frá heimili Hjörtsons hjón-
anna á Gardar og frá Gardar
kirkju, fimtudaginn 2. nóvember.
Veður var óhagstætt þá, en engu
að síður fylgdi henni fjöldi ást-
^menna, vina og nágranna tii
grafar, og mátti á margan hátt
merkja söknuð fólksins, og góð-
hug þess til hinnar látnu og ást-
menna hennar. Séra H. Sigmar
jarðsöng.
Miðvikudaginn 1. nóvember
andaðist Thorlákur Thorfinson
á heimili sínu í Mountain þorpi,
eftir þunga legu, og löng undan-
gengin veikindi. Hann var jarð-
sunginn frá heimili sínu og
kirkjunni á Mountain, laugar-
daginn 4. nóv. Séra Philip M.
Pétursson stýrði útfararathöfn-
inni og flutti ræðu bæði á heim-
ilinu og í kirkjunni, en séra H.
Sigmar tók einnig þátt í útfarar-
athöfninni og flutti stutt e^indi
á ensku í kirkjunni.
Það hefir nú verið ritað um
hinn látna og ekki þörf að bæta
þar við. Aðeins vildi eg minnast
á vinsældir hins látna hér í þorp-
inu og sveitinni, sem stöfuðu af
ýmsu, svo sem gestrisni þeirra
hjóna og því hve gaman var að
sækja þau heim; og líka af áköf-
um dugnaði Thorláks sál. í sam-
bandi við þjóðræknismál, og í
sambandi við að efla söng og
söngment í bygðinni, einkum
meðal unglinga. Enda var það
ekki síst meðal unga fólksins,
sem Thorlákur sál. naut mikilla
vinsælda.
Föstudaginn 8. sept. urðu þau
Sgt. John Asmundson og kona
hans Pálína fyrir þeirri sorg að
missa einkabarn sitt, nýfæddan
son, er fæddist á sjúkrahúsinu í
Grafton sama dag (8. sept.).
Nefndu þau barnið, Douglas
John. Barnið var jarðsungið í
Andvara grafreit, norður af Hall-
son þriðjudaginn 12. sept. Séra
H. Sigmar jarðsöng. Hafði faðir
barnsins, sem var í New York,
getað komið til að vera við út-
förina. Allir ala í brjósti ein-
iæga samhrygð með hinum ungu
foreldrum er urðu fyrir þessari
sáru sorg.
Fimtudaginn 9. nóvember urðu
þau hjónin Skafti Johnson Jr.
og kona hans Lillian fyrir þeirri
sáru sorg að missa barn sitt,
Loren Duane Johnson, liðlega
þriggja mánaða að aldri. Dreng’-
urinn litli fæddist í sjúkrahús-
inu í Langdon 29. júlí 1944, og
andaðist þar á þeim tíma sem
nefndur er hér að framan. Heim-
ili ungu hjónanna er í grend við
Akra, N.-D. Ættingjar, vinir og
nágrannar samhryggjast ungu
hjónunum í þessari sáru sorg,
sem hefir borið að höndum.
Barnið litla var jarðsúngið í
I Andvara grafreit laugardaginn
11. nóvember. Séra H. Sigmar
jarðsöng.
Sá mikli sorgarviðburður skeði
miðvikudaginn 8: nóvember, að
Bjarni Grover-Bjarnason, sonur
Tryggva og Guðnýjar Bjarnason,
sem búa nærri Mountain, N.-D.,
var á flugferð í hernaðarloftfari,
við flugæfingar ásamt með öðr-
um ungum hermanni, dó í flug-
slysi, sem bar að mjög sviplega.
Grover sál. var á þessum tíma
í herbúðum við Tampa Texas, en
flugvélin féll í Oklahoma ríki.
Nálægt 20. nóv. var búist við að
hinn ungi flugmaður lyki námi
sínu þar, fengi sitt flugleyfi
(Wings) og yrði á sama tíma
gjörður að “Second Leutenant
U. S. Army Air Corps Branch”.
Og var það vitnisburður Leut-
enant Cook frá Texas, sem kom
með líkið heim, að hann hefði
staðið sig sérstaklega vel í undir-
búningnum hjá öllum kennurum
sínum og því ekkert vafamál að
á sínum tíma hefði hann orðið
aðnjótandi þessa frama, sem
var í vændum. Ennfremur lýsti
þessi forustumaður frá hernum
því að Grover hefði ekki einasta
verið mikils metinn af þeim sem
með honum voru við þetta starf
heldur líka prúðmenni og hag-
leiksmaður, sem hefði verið mjög
vinsæll, eins og vænta mátti.
Bjarni Grover Bjarnason fædd
ist 6. apríl 1921 að Mountain.
Ólst hann þar upp hjá foreldrum
sínum, útskrifaðist úr barna-
skóla og miðskóla á Mountain,
og var að mestu leyti heima við
þar til hann innritaðist í Banda-
ríkja herinn, 6. maí 1942. Að
sönnu hafði hann áður verið að
starfa um noklcurra mánaða
skeið fyrst í Californíu og síðar
í Seattle, Wash.
Hinn látni hafði verið að
hugsa sér það og búast við því,
að fá frí um stund eftir að hann
lyki þessu námi sínu, nálægt 20.
nóvember. Ætlaði hann þá að
ferðast til Maryland ríkis, og þar
að mæta kærustu sinni, Miss
Margaret LaPeri frá Osnabrock,
N.-D. Ætluðu þau svo að giftast
og koma heim hingað og njóta
nokkurra gleðidaga saman á
heimilum foreldra sinna beggja,
áður en hann hyrfi aftur að
starfi sínu. En þannig tók dauð-
inn í taumana, og sá fagri draum-
ur þessara ungu elskhuga fékk
ekki að rætast. Grover sál. var
einn af hinum ágsetu ungu mönn-
um þessarar sveitar. Velgefinn,
hagur, listrænn, prúður í fram-
komu, vinsæll og vel metinn.
Grover sál. var jarðsunginn frá
heimili foreldra sinna og kirkju
Víkursafnaðar að Mountain,
þriðjudaginn 14. nóvember. For-
eldrar hans og systkini gátu öll
verið viðstödd, svo og kærasta
hans er kom að austan, og for-
ustumaður sá er frá hernum
kom og nefndur er að framan.
Við útförina var mjög mikið
fjölmenni, er sýndi vinsældir
{Frh. á bls. 7)