Lögberg - 06.12.1945, Blaðsíða 6

Lögberg - 06.12.1945, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGLNJN 6. DESEMBER, 1945 JACKUELINE eftir MADAME THERISE BENTZON Marien þorði ekki að þrýsta hendi hennar í þetta sinn, hendi hennar sem hafði verið litli vinurinn hans svo lengi, hann bara tók í hendi hennar með trega. “Þér líður illa, vesalings Jackueline mín!” herti hann upp hug sinn til að segja. “Ó, nei, ekki svo mjög,” svaraði hún, með augnatilliti sem bar vott um, sjálfstilfinningu og fyrirlitningu. “Á morgun verð eg albata aft- ur.” Og er hún sagði þetta hló hún, eins og ekkert amaði að henni. En hún var ekki albata dagirm eftir, og varð að liggja í rúminu í marga daga. Læknirinn sem kom til hennar talaði um “Ástar hita”, og kendi um það ofmikilli bráðþroskun, og ráð- lagði að hún skyldi taka sjóböð fyrir lengri tíma. Þessi hitaveiki, sem var- alls ekki mikil, varð til góðs fyrir hana, það gerði henni mögu- legt að jafna sig í rólegheitum, eftir þau von- brigði, sem hún hafði orðið fyrir. Madame de Nailles tók veikindi hennar ekki svo alvarlega, að hún væri altaf hjá henni. Jackueline var oftast ein, og gluggablæjurnar dregnar niður. Ifún lá þar í hálfdimmunni, sem hafði sefandi áhrif á taugar hennar. Þögnin var rofin af og til, með málróm Modest, sem kom til hennar til að gefa henni meðulin. Þegar Jackueline hafði tekið þau, lokaði hún augun- um og í hálfgerðu svefnmóki fór hún að hugsa um þau leiðindi sem fyrir sig höfðu komið. Það var altaf það sama sem óaflátanlega sótti á huga hennar. Hvaða samband gat verið milli stjúpu hennar og Marien? Hún reyndi að framkalla í huga sínum, alla þá vináttu sem verið hafði milli þeirra, en það var ekkert í því sem ekki var öllum ljóst. Ekkert sem hún gat munað eftir að væri á nokkurn hátt grunsamt. En er hún hugsaði meira um þetta, þar sem hún lá í rúminu, kom henni í hug ýmislegt, sem litla eftirtekt höfðu vakið. Það gat eins vel meint ekki neitt, eða mikið- En hún gat ekki skilið að svo væri, en hún vissi að hann hafði kallað hana “Clotild”, og hann hafði jafnvel þorað að þúa hana, er þau töluðu saman tvö ein — þetta var sem hún hafði heyrt með sínum eigin eyrum. Slagæðin sló harðara og harðara, eftir því sem hún Jiugs- aði meira um þetta, og höfuðverkurinn jókst.- í málara stofunni hans, — þar sem hún hafði notið svo margra skemtilegra stunda — höfðu þau Marien og stjúpa hennar nokkurntíma mætst þar í ásta æfintýri? Stjúpa hennar og Marien! Hún gat ekki skilið hvað það meinti. Átti hún að brúka hræðileg orð um þau, orð sem hún hafði séð í sögubók- um, þar sem þau höfðu verið brúkuð um slíkar konur, eins og Margaret af Burgundy, ísameau of Bavaría, Anne Boleyn, og aðrar prinsessur sem höfðu getið sér vont nafn? Hún hafði leitað það uppi í orðabókum hvað þau orð meintu: “Að svíkja hjúskaparloforð sitt. Og jafnvel þetta orð gerði henni ekki skiljanlegt hvað hórdómur meinti, og hún fór að reyna að gera sér það skiljanlegt á hinum löngu ein- veru stundum sínum meðan hún lá í rúminu. Þegar hún fór að hressast, svo hún gæti gengið úr einu herbergi í annað, var hún í sniðlausum náttkjól, svo það var meir áberandi að hún hafði hækkað, en megrast, meðan hún var veik. Hún gekk hiklaust inn í bókaherbergið og að bókaskápnum; lykillinn hafði verið skilinn eftir í skápnum, því allir höfðu óyggjandi traust á ráðvendni Jackueline. Hún hafði aldrei fyr á æfi sinni svikið loforð sitt; hún vissi að vel- uppalin ung stúlka átti aðeins að lesa þær bækur sem henni voru fengnar. Henni hafði aldrei til hugar komið að taka bók úr skápnum til að lesa, fremur en að taka peninga úr buddu einhvers; allt fram að þessu augnabliki, en nú er hún hafði mist alla virðingu fyrir þeim sem áttu yfir henni að sjá, áleit hún sig lausa undan þeirri skyldu að hlýða þeim. Hún notaði því fyrsta tækifæri til að taka út úr skápnum skáldsögu eftir George Sand, sem hún hafði heyrt talað um, sem mjög hættulega bók; hún þóttist viss um, að þar mundi hún fá ráðn- ingu á því viðfangsefni sem nú lá þyngst á huga hennar. En hún henti bókinni frá sér, er hún fann að þar var ekkert annað að hafa, en af- sakanir fyrir hrösun giftra kvenna. Eftir það las hún margar skáldsögur, sem hún valdi rétt af handahófi, margar þeirra gamlar, eða sem henni fundust gamaldagslegar. Eini tilgangur hennar með því að lesa þessar til- finninga æsandi sögur var til að komast að, eins og hún hafði áður komist að, við lestur Ijóð- mæla, einhverju sem svaraði til hennar kring- umstæðna, en hún varð brátt þess vör, að allar þessar tilfinningaríku söguhetjur, í hinum svo- kölluðu slæmu bókum, voru konur, sem höfðu átt slæma eiginmenn; auk þess voru þær annað- hvort ekkjur eða gamlar konur — að minsta kosti þrjátíu ára gamlar! Það var furðulegt! Það var ekkert — alls ekkert — um ungar stúlk- ur, nema stöku tilfelli þar sem þær gáfu upp alla von um framtíðarsælu. Hverslags órétt- læti! Meðal þeirra voru tvær, sem hún hafði meiri samhygð með en öðrum. Það voru þær madame de Comos og Renée Mauperin. En hve hræðileg hryðjuverk voru þær ekki bendlaðar við! Hversu margslags táldrægni, svik og blekk- ing lá dulin undir hinu ytra siðmenningar yfir- skini og virðuleik, sem í daglegu tail er kallað “heiminn”! Höfuð hennar og heili varð að leik- svðii, þar sem ókunnur leikur var sýndur. Það sem vér lesum er gott eða slæmt fyrir oss, eftir því hugarástandi sem vér erum í, er vér lesum það, — eftir því hvort það göfgar hugsunarhátt vorn — eða gerir hið gagnstæða. í því hugar- ástandi sem Jackueline var í, var lestur þessara bóka hreint og beint eitur fyrir hana. Eftir að Jackueline var komin til heilsu aftur eftir allar þær þjáningar, sem hún hafði liðið á sál og líkama, hafði hún dökka hringi í kringum augun, sem bar vott um kvíða eða hræðslu, eins og fyrsta þekking þess illa getur hafa haft áhrif á augu Evu, eftir hún hafði tekið hið forboðna epli. Þessi eftirleitun hennar varð henni tli lítillar upplýsingar. Hún var í eins mikilli óvissu og áður, en hafði auk þess búið sér til ýmsar falskar ímyndanir. Það tók hana langan tíma að ná sér til fulls, hún var óstyrk og fór sér hægt, henni fanst eins og hún hefði verið einhversstaðar í ókunnugu plássi langt í burtu, og væri nú komin heim. Henni fanst nú alt í kringum sig leiðinlegt og öðruvísi en það var, þó engu hefði verið breytt. Foreldrar hennar höfðu, að því er séð varð, gleymt öllu í sambandi við myndina. Hún hafði verið send burt til Grandchaux, sem mátti heita að vera það sama og hún hefði verið grafin nið- ur. Herbert Marien hafði tekið upp sinn gamla vana, innilegri umgengni við fjölskylduna. Eftir það gaf hann æ minni og minni gaum að Jackue- line, hvort það var vegna þess, að hann kendi henni um þau óþægindi, sem hann hafði orðið fyrir, þar á heimilinu, eða hann var hræddur við að brenna sig í þeim eldi, sem hafði sviðið hann, meir en hann vildi viðurkenna fyrir sjálf- um sér, hver getur sagt um það? Ef til vill hag- aði hann sér samkvæmt fyrirskipunum. 6. KAFLI. Blómið í klaustrinu. Eitt af því fyrsta sem Jackueline gerði, eftir að hún kom til heilsu, var að heimsækja Giselle frændkonu sína í klaustrinu. Hún leitaði ekki eftir samfundum við þessa frændkonu sína þeg- ar henni leið vel og skémti sér glóð og kát, því henni fanst hún heldur afkáralega búin og lík nunnu; en enginn gat verið innilegri og sýnt meiri samhygð vini sínum sem átti bágt, en Giselle. Það var eins og náttúran sjálf hefði ætlað hana fyrir Sister of Charity — Grá-systir, — eins og Jackueline kallaði hana stundum, og gerði gys að því, hve gáfnasljó henni þótti hún vera, sem höfðu fremur verið deyfðar en auknar með þeirri mentun, sem hún hafði fengið í klaustrinu. Benedicts nunnuklaustrið stendur á afviknu svæði austan verðu við Seine-fljótið. I kring- um það voru matjurtagarðar og smábyggingar. Gras var gróið víðast hvar upp á milli hnullung- anna í gangstéttinni upp að klaustrinu. Það var ekkert ljós eða lampi með fram strætinu, og þar sást engin lögregluþjónn. Yfir klaustr- inu og öllu þar í kring ríkti kyrð og dauðaþögn. Akasíur (acacia) sem stóðu á pöllum innan við hinn háa múr, sem inngirti klaustrið, og teygðu laufkrónurnar yfir hann, féllu á vorin, eins og snjó flygsur ofan á þá fáu, sem gengu þar fram hjá. í gegnum skrautlegt hlið var gengið inn á stóran ferkantaðan flöt, öðru megin þessa flat- ar var kapellan en hinu megin á móti klaustur- dyrnar. Þangað fór Jackueline ásamt hinni gömlu fóstru sinni, Modest, sem fylgdi henni. Hún hafði ekki tekið upp þýzku-nám sitt aftur, og var að reyna að komast hjá því eins lengi og hægt var, að hafa nokkra umgengni við Frau- lein Schult, sem hafði vitað um hennar heimsku- legu ímyndun, og kanske færi að tala um það aftur. Aftur á móti, að ganga með Modest, var eins og hún væri horfin aftur til bernskuára sinna, minningar, sem friðuðu hug hennar með sæld og friði, sem henni var nú svo nauðsyn- legt, það voru endurminningar hihnar horfnu paradísar, er hennar unga sál, hrein og hvít, hafði svifið í án sorgar og sársauka. Dyragæzlu nunnan vísaði þeim inn í gesta- stofuna. Þar voru nokkrar skólastúlkur, sem voru að tala við foreldra eða skyldmenni sín, sem komið höfðu til að sjá þær, en sem voru þó aðskildar frá þeim með lágri pílára milligerð, sem máluð var svört, og gaf þeim er innan milligerðarinnar voru, útlit eins og það væru fangar, og sem þyrðu ekki að láta nokkra inni- lega tilfinningu í ljós við foreldra eða vini, en þær máttu taka á móti sælgætis- og matargjöf- um þeirra, sem komu til að sjá þær. “Eg kem með dálítið af súkkulaði handa þér,” sagði Jackueline við Giselle, undir eins og hún sá frændkonu sína, sem henni fanst líta betur út í sínum svarta klausturslopp en í vana- legum kvenbúningi. Hennar ljósgula hár var greitt aftur (a la chinois) frá enninu, til að líkjast þýzkri madonna; Giselle hafði ofurlítið kúpt enni, sem höfðuskeljafræðingarnir segja okkur að sýni einlægni og göfugt innræti. Áður en Giselle þakkaði Jackueline fyrir það, sem hún gaf henni, sagði hún forviða: “Mon Dieu! hvað hefir gengið að þér?” Hún talaði hærra en vanalega, en það var regla í klaustrinu, að tala saman í lágum róm, svo það truflaði ekki annara samtal. “Hvaða ósköp ertu breytt!” “Já, — eg hefi verið veik,” svaraði Jackue- line kæruleysislega. “Eg var veik af sorg,” bætti hún við í lágum róm, og leit til nunnunnar, sem var á verði og gekk fram og aftur með skil- veggnum, hvort hún væri að hlusta eftir því sem hún sagði. “Spurðu mig engra spurninga! Eg get aldrei sagt þér það — en eg get sagt þér það eitt — að lífssæla mín er búin — búin,” sagði Jackueline. Henni fanst hún hafa svo mikið áhrifavald er hún var að segja þetta; það sefaði ofurlítið harma hennar. Það var vafalaust viss ánægja í því, að láta einhvern horfa inn í hið takmarka- lausa djúp líðandi sálar. Hún bjóst við að Giselle yrði ákaflega for- vitin, og hafði ákveðið fyrirfram að segja henni ekki neitt; en Giselle bara stundi við og sagði í hluttekningarróm: “Ó, vesalings elskan mín! Eg er líka fjarska vansæl. Ef þú bara vissir —” “Hvernig? Hamingjan góða! Hvað getur hafa komið fyrir þig hérna ?” “Hérna? Ó, auðvitað ekkert; en eg á að fara úr klaustrinu innan skamms — og eg get getið mér til hvað muni þá liggja fyrir mér.” Er hér var komið samtali þeirra, tóku þær eftir því, að nuunan, sem- var á verði, var að hlusta eftir því sem þær voru að tala, Giselle breytti strax umtalsefninu, og talaði í hærri málróm, þar til hún var farin fram hjá þeim; þá notaði hún strax tækifærið til að segja Jackueline leyndarmál sitt. Af samtali ömmu sinnar við madame d’ Argy hafði hún komist að því, að madame Monredon ætlaði að gifta hana. “Það ætti ekki að þurfa að gera þig kvíða- fulla,” sagði Jackueline, “nema ef þú vilt hann ekki.” “Það er sem eg er óviss um — kanske það sé annar en eg ímynda mér. Eg veit varla — eg er hrædd, mjög hrædd um að það sé einn af nágrönnum okkar úti í sveitinni. Amma hefir stundum verið að tala um, hve hagsmuna- legt það væri að sameina bæði óðölin, þau liggja hvort að öðru, eg veit hvað hún meinar. Hún ,vill mann handa mér, af ^óðri ætt, sem hefir fgóða stöðu — einhvem, eins og hún segir, sem þekkir lífið dálítið —• það er, ímynda eg mér, einhvern, sem vel er kominn af æskuskeiði, og sem hefir ekki mikið hár á kollinum — eins og Monsieur de Talbrun.” “Er hann mjög ljótur — þessi Monsieur de Talbrun?” “Hann er svo sem hvorki ljótur né fallegur. En hugsaðu bara; Hann er þrjátíu og fjögra ára!” Jackueline roðnaði, og fanst þessu eins og beitt að sér, er hún hugsaði til sín sjálfrar í þessum efnum. “Hann er helmingi eldri en eg,” sagði Gis- elle. “Auðvitað, það væri hræðilegt ef hann yrði altaf helmingi eldri en þú — til dæmis, ef þú værir núna þrjátíu og fimm, væri hann sjö- tíu, og hundrað og tuttugu þegar þú yrðir sextíu ára, að hann er helmingi eldri núna en þú ert, er hann bara seytján árum eldri en þú ert.” í miðri þessari samræmu, sem var farin að vekja athygli nunnunnar, hættu þær sem fljót- ast og hlóu, en það var einungis hlátur þeirra, sem eru vansælir. Svo hélt Giselle áfram. “Eg þekki hann ekkert, en eg er hrædd við hann. Eg nötra af hræðslu, af að hugsa til að rétta honum hendina, af að tala við hann, verða konan hans. Hugsaðu þér bara, jafnvel af að þurfa að þúa hann!” “En gift fólk þúar ekki hvert annað nú orðið, það er talið ruddalegt,” sagði Jackueline. “En eg verð að kalla hann skírnarnafninu sínu!” Hvað heitir Monsieur' de Talbrun skírnar- nafni?” “Oscar.” “Húh! Það er ekki neitt sérlega fallegt nafn, en þú getur auðveldlega komist hjá þeim erfiðleikum — þú getur sagt ‘góði minn’. Svo að öllu samanlögðu er þitt böl léttara en mitt.’ “Vesalings Jackueline!” sagði Giselle og vöknaði um augun af samhygð. “Eg hefi mist í einu allar vonir mínar, og eg hefi komist að þeirri hræðilegu niðurstöðu, að það sé rangt af mér að segja nokkrum frá því, ekki einu sinni skriftaföður mínum.” “Hvað er að heyra þetta! en þú getur þó sagt móður þinni frá því.” “Þú gleymir því, að eg á enga móður,” svaraði Jackueline, í þeim róm, sem gerði Gis- olle hrædda. “Eg átti einu sinni elskulega mömmu, en nú hefir hún minni hluttekningu með mér í böli mínu en nokkur annar; og faðir minn; það bara gerði illt verra að tala við hann um það,” sagði hún og néri saman hönd- unum. “Hefur þú nokkurn tíma lesið, nokkrar skáldsögur, Giselle?” “Hum,” sagði nunna sem gekk framhjá þeim, eins og til aðvörunar. “Já, tvær eða þrjár af sögum Walter Scotts.” “O! Þá getur þú ekki ímyndað þér neitt líkt því, sem eg get sagt þér.—Hvað þessi nunna er viðbjóðsleg, hún stansar altaf þegar hún kemur nærri okkur! Því getur hún ekki gert eins og Modest gerir, að lofa okkur að tala um okkar málefni útaf fyrir okkur?” Það leit út fyrir að þessi Argus, með svarta skýlu, hefði heyrt eitthvað af því sem þær töluðu saman, þó hún hafi kannske ekki heyrt harmasögu Jackuiline, en hún hafði heyrt sumt sem Giselle sagðS,, því þegar hún kom til hennar, sagði hún með hægð: “Þa hryggir okkur allar að missa þig hjeðan, barnið mitt; en mundu það, að maður getur þjónað Guði hvar sem er, og frelsað sál mína — út’ í heim- inum, engu síður enn í* klaustrinu.” Svo hélt hún áfram göngu sinni, og brosti vingjarnlega til Jackuiline, er hún fór; hún mundi að hún hafði séð hana nokkrum sinnum í gestastof- unni í klaustrinu er hún kom að heimsækja Giselle, og leist vel á hana, þrátt fyrir það að hún kallaði hana “loft fluguna,”—“þessi nýja mentun er eins og fluga sem sveimar í loftinu,” sagði hún við sig sjálfa og stundi við. “Þessar vesalings nunnur vilja ekki að við hugsum um neitt annað en annað líf,” sagði Jackuiline, og ypti öxlum. “Við eigum að hugsa um það fyrst af ölluð” sagði Giselle, alvarlega. “Mér finst stundum að eg ætti að vera áfram með þessum stúlkum sem hafa alið mig upp. Þær eru svo góðar, og þær virðast að vera svo sælar. Auk þess stendur mér minni ótti af þeim en ömmu minni. Þegar hún skipar mér, þori eg ekki að mótmæla neinu sem þún segir, jafn vel. — Þú heldur kannskje að eg sé fjarska sjálfselsk. Eg er bara að tala um mig sjálfa. Veistu hvað þú átt að gera, núna þegar þú ferð? Þú ættir að fara inn í kapelluna, og biðja af öllum mætti sálar þinnar fyrir mér, að eg komist klaklaust gegnum þá erfiðleika sem fyrir mér liggja. sem eg sagði þér um, og eg skal gera það sama fyrir þig. Að hver biðji fyrir öðrum er hinn bezti grundvöllur undir einlæga og varanlega vináttu.” Giselle hafði fjölda mörg klaustur spakmæli, svo að segja á fingrum sér, og þegar hún sagði þau, gaf málrómur hennar og útlit orðunum persónulega meiningu. “Þú hefur rétt að mæla,” sagði Jackueline, snortin. “Eg hef haft gott af því að koma til þí^ þiggðu þetta súkkulaði.” “Þú verður að þiggja þetta,” sagði Giselle, og rétti henni lítið, en skrautlegt spjald, með helgum orðum og táknum á. “Vertu sæl, vina mín — heyrðu, hefurðu nokkurntíma hatað nokkurn?” “Nei, aldrei!” svaraði Giselle. “Jæja, eg hata — hata — já, eg skal fara inn í kapelluna. Eg þarf að gera dálitlar sær- ingar.” Hún hló að sjálfri sér fyrir að hafa sagt þetta síðasta orð — sama kuldahlátrinum, sem hún hafði hlegið áður, svo fór hún; stúlkurnar, sem voru fyrir innan girðinguna fylgdu henni með augunum, og öfunduðu hana af að vera frjálsa ferða sinna. Hún fór yfir auða svæðið og yfir að kapellunni, og Modest gamla með henni, sem féll é kné og signdi sig er hún kom inn. Hin dularfulla hálfdimma þar inni, sló á purpura-blæ frá hinum marglitu gluggum, virtist eins og gera þessa litlu kapellu stærri, sem var skift í tvent, með pílára grind, þar sem nunnurnar gátu verið og hlustað á guðsþjón- ustuna, án þess að vera séðar. Þögnin þar inni var svo djúp, að hið lága bænakvak heyrðist varla. Þessir tilbiðjendur hefðu vel mátt ímynda sér að vera hundrað rastir frá öllum hávaða veraldarinnar. sem virt- ist að deyja út við klausturveggina. Jackueline las, og endurlas, eins og ósjálf- rátt orðin, sem voru prentuð með gullnu letri á spjaldið, sem Giselle gaf henni. Það voru táknmyndir á spjaldinu, en hræðilega ljótar; en orðin voru þessi: “Ó, ef eg hefði vængi eins og dúfan, þá skyldi eg fljúga burt og vera frjáls!” “Vængi!” endutók hún, og dró andan létt- ara. Það var eins og andardrátturinn aðskildi hana frá sér sjálfri, og frá þessum heimi, sem hafði ekkert framar að bjóða henni. Ó, hve langt var nú síðan hún hafði gengið í kirkju, til að offra kerti, svo bænir hennar yrðu heyrð- ar og veittar, sem hún efaðist ekki um að yrði! Alt var hégómi! Þar sem hún horfði á pílára- skilvegginn, þar sem svo margar stúlkur og konur voru, sem svo skjótt höfðu snúið bakinu við þessu jarðneska lífi, lifðu nú lausar við alla harma, sorgir og freistingar þessa heims. Jackueline virtist nú fyrst geta skilið, því Giselle harmaði það, að hún mætti ekki alla tíð njóta þeirrar blessunar og friðar, sem ríkti í klaustrinu. Hún fann hitastraum, sem kom frá reykelsiskeri, og mildan reykelsis-ilm, sem hún andaði að sér í þessari algjörðu kyrð, sem var alt í kringum hana. Hún ímyndaði sér að hún væri að hverfa frá heiminum, snúa við hon- um bakinu. Hún sá sig í nunnubúning, star- andi augunum til himins, fölleita, alvarlega, standandi hinu megin við skilvegginn.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.