Lögberg - 13.12.1951, Síða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. DESEMBER, 1951,
San Diego, California, 29. nóv. 1951
KÆRKOMIÐ FRÉTTABRÉF
Höfundur þessa fróðlega fréttabréfs, hr. Vigfús Ouðmwndsson, scm
nú er á ferðalagi kringum hnöttinn, dvaldi vestan hafs um hriö og bar
fiéndurti okkar þá saman, og eims á tslamdi um sumarið 1946, er ég leit
til hans að Hreðavatni i Borgarfirði þar, sem hann rekur fyrirmyndar
greiðasöluhús; hann er fjölhœfur gáfumaður, sem gefiö hefir sig við
útgáfu tímarita og blaöamensku. —Ritstj.
Samvinna Norðurlanda
Ávarp Sleingríms Sieinþórssonar forsælisráðherra, flull á hinum
norræna degi, 29. sepiember 1951
Hr. Einar Páll Jónsson,
ritstjóri Lögbergs, Winnipeg.
Kæri riisijóri: —
Ef til vill manstu eftir undir-
rituðum frá einstaka samfund-
um í Winnipeg fyrir h. u. b. 1/3
úr öld síðan og örstuttri stund,
er þú leizt inn í Hreðavatns-
skála, þegar þú varst heima á
Fróni fyrir fáum árum.
Því miður gat ég ekki komið
því við að sjá framan í ykkur
samlandana í nyrðri byggðum
ykkar hér í álfu um leið og ég
fór vestur yfir í haust. En ég
kom í Spanish Fork og víðar í
Utah til íslendinganna og af-
komenda þeirra þar. Þangað var
unaðslegt að koma og undrast
ég þá ræktarsemi og hlýhuga
til þess sem íslenzkt er, sem enn
er þar að finna, þótt flestum sé
þar reyndar orðið tregt um ís-
lenzkt mál. Þó fann ég þar um
20 manns, sem gat meira og
minna talað íslenzku, en æfinga-
skortur í málinu er tilfinnan-
legur, sem eðlilegt er, þar sem
þörfin knýr nær aldrei á að ís-
lenzkt mál sé notað og byggðin
afskorin um nær heila öld frá
ættjörðinni og að mestu leyti
frá öðrum íslendingabyggðum í
Ameríku. En væri t. d. í Spanish
ork áhugasagiur og leiðandi ís-
lendingur um íslenzkt mál (um
tíma), er ég viss um að þó nokk-
uð margir karlar og konur þar
yrðu fegin að æfa sig í a'ð tala
íslenzku með honum. T. d. sögðu
mér tvær myndarkonur af ís-
lenzkum ættum, sem giftar eru
í Spanish Fork þarlendum
mönnum, að þær hringdu oft
upp hver aðra til þess að tala
saman íslenzku í símanum og
æfa sig í henni; það væri eina
tækifæriðj sem þær hefðu til
þea* að halda við því sem þær
hefðu lært í íslenzku hjá for-
eldrum sínum, þegar þær voru
litlar telpur. — Það er auðvitað
eðlilegt, að greint og myndar-
legt fólk og ræktarsamt við Is-
land, eins og fólkið í Utah er,
vilji gjarnan geta talað íslenzku.
Það finnur m. a. að það eykur
þroskann og þekkinguna, að
kunna fleira en eitt tungumál
og þá einkanlega svona merki-
legt og myndarlegt mál éins og
íslenzkan er.
Gestrisnin og hlýhugurinn,
sem ég mætti í Utah meðal Is-
lendinganna þar og afkomenda
þeirra var alveg frábær og
verður mér ógleymanlegt hvar
sem ég fer. Og sama er sagan
hér á Kyrrahafsströndinni. Er
nú búinn að vera í stærstu borg-
unum hér í Kaliforníu. Alls
staðar hefi ég fundið fleiri eða
færri íslendinga, sem hafa tekið
mér sem væru þeir bræður mín-
ir eða systur.
Skal nefna aðeins nöfn nokk-
urra þeirra, sem mér eru minnis-
stæðastir. í San Francisco:
Ólafur Jónsson frá Brekku í
Húnavatnssýslu, ágætur dugn-
aðarmaður og höfðingi í lund
og bróðir hans Jósep, sem ég
kynntist þó minna. Andrés
Oddstað frá Oddstöðum í Lunda-
reykjadal og systursonur ’An-
drésar gamla Fjelsted á Hvítár-
völlum — greindur fróðleiks-
maður og hinn bezti íslendingur,
ásamt konu sinni hugljúfri, syst-
ir hinna voldugu Stonesons
bræðra. Eru þau einnig ættuð, úr
Borgarfirði. Guðjón Brown ætt-
aður af ísafirði og kona hans
Ólafía Barbara Sveinbjörnsdótt-
ir frá Hlíðarenda í Flókadal.
Sérstaklega elskuleg hjón og
góðir íslendingar. Þá mætti ég
einnig þar í borg mörgum fleiri
góðum íslendingum, svo sem
Jóni Ólafssyni frá Skálpastöð-
um og seinna að Bakka í Leirár-
sveit. Var hann smali hjá for-
eldrum mínum á Eyri í Flóka-
dal, þegar hann var 11 ára, og
ég var þá 7 ára drengur með
honum oft fram á heiði að læra
að sitja yfir kvíaánum. Ein-
kennilegt að rekast nú á Jón
aftur hér vestur við Kyrrahaf,
eftir rúmlega hálfa öld. Meðal
Islendinga, er ég rakst á í San
Francisco voru Þórður Einars-
son frá Álftastöðum á Skeiðum
og kona hans Þorbjörg Magnús-
dóttir úr Grindavík. Hafði Þórð-
ur verið all-lengi með Jóhannesi
Jósefssyni á frægðarferðum
hans hér víðsvegar um álfuna
og barist með honum við blá-
menn og berserki. Ýmsa fleiri
ágæta íslendinga hitti ég þarna
í borg, svo sem Þórir Jakobsson
úr Þingeyjarsýslu og systkini
Sigtryggs úr Laxárdal í sömu
sýslu, Filipus Filipusson og
dóttur hans (hjúkrunarkonu)
frá Gufunesi við Reykjavík og
ýmsa fleiri.
í Los Angeles er mér minnis-
stæðastur Skúli G. Bjarnason
frá Litla-Hrauni í Árnessýslu
og Margrét kona hans, dóttir sr.
Oddgeirs heit. í Vestmannaeyj-
um, ásamt sonum þeirra Odd-
geiri og Haraldi. Er heimili
þeirra sérstakt fyrirgreiðslu-
heimili Islendinga í Los Angeles.
Má segja að Skúli sé sérstakur
útvörður Islands þar í borg og
fjöldi íslendinga, sem á honum
góðan greiða upp að unna. —
I Inglewood, sem er eiginlega
hluti af Los Angeles, þótt það
sé kölluð önnur borg, fann ég
m. a. G u n n a r Matthíasson
(Jochumssonar skálds), greind-
an, fróðan og skemmtilegan
mann og hans elskulegu konu
Guðnýju, dóttur Árna Sveins-
sonar í Argyle í Manitoba. Eru
þau hjón níjög íslenzk í anda
og skemmtileg heim að sækja.
Og allt þetta sama má segja um
nágranna þeirra, hjónin Jóhann-
es Sveinsson úr Reykholtsdal,
sem fór þaðan fyrir rúmlega 50
árum vestur til Klondike og
gerðist þar gullgrafari um skeið,
og konu hans Jóhönnu Ingi-
björgu Vigfúsdóttur ættaðri af
Langanesi í N.-Þingeyjarsýslu,
en uppalin í Markerville 1 Al-
berta í nágrenni og náinni vin-
áttu við Stephan G. og fjöl-
skyldu hans. Er Jóhannes nú
einn á lífi af systkinum sínum,
en hinar ágætu konur að Hnaus-
um í Nýja-íslandi, voru systur
hans: Ingibjörg, Helga og Gróa.
Jóhannes er drengur hinn bezti
og góður Islendingur — og
Borgfirðingur, sem ég held öll-
um þyki vænt um, sem kynn-
ast — og kona hans er hinn á-
gætasti fulltrúi þeirra íslend-
inga, er alist hafa upp hér í
landi, en sem eru fullir af góð-
vild og ræktarsemi til Islands
og þess sem íslenzkt er.
Ýmsa fleiri íslendinga hitti ég
í Los Angeles, svo sem frú Guð-
nýju Thorvajdson, forseta Is-
lendingafélagsins þar, h i n a
mestu myndarkonu, einnig börn
Stígs Þorvaldssonar í Dakota,
sem ég fann fyrstan Islendinga
og gisti hjá, þegar ég kom úr
„villta vestrinu“ á æskuárunum.
En Stígur, sem var úr Breiðdal
í Suður-Múlasýslu og hinn
mesti myndarbóndi, tók mér
forkunnar vel þá í gamla daga.
Einnig sá ég Jón Þorbergsson
áður forseta íslendingafélagsins
í Los Angeles, og féhirði þess
Guðmund Guðlaugsson í Holly-
wood, bróður Benedikts garð-
yrkjumanns í Deildartungu,
Þcírstein Guðmundsson Torfa-
sonar (úr Reykholtsdal og Flóka-
dal) o. m. fl. ágætt fólk.
Var reglulega ánægjulegt að
koma saman með íslendingun-
um á smásamkomum, sem höfð-
inglyndir landar stofnuðu til á
heimilum sínum til þess að
fagna íslendingum ðýkomnum
frá íslandi. Voru þar þá m. a.
sungin íslenzk ættjarðarljóð
hárri raustu. Virtust ýmsir góð-
ir söngkraftar (Gunnar Matthías
son . fl.) vera meðal „landanna"
— Getur það varla annað en
vakið hrifningu Islendinga, sem
koma að heiman, hve ræktar-
samur fjöldi manna er hér
vestra, sem er af íslenzku bergi
brotinn — við margt það sem
íslenzkt er, jafnvel þótt þeir
kunni ekkert í íslenzku máli.
Það eina, er ég gæti helzt sett
út á þá í þessu efni, sem enn
kunna íslenzku vel eða allvel,
það er það, hve þeir tala oft lítið
íslenzkt mál, þegar þeir koma
saman sem íslendingar. Þá
finnst mér að þeir ættu allir
sem geta, að tala „ástkæra yl-
hýra málið og allri rödd fegra“.
Verð oft var við að marga af-
komendur íslendinganna langar
til að tala íslenzku og sjá eftir
að hafa ekki lært hana á æsku-
árunum meðan þess var góður
kostur. En með því að tala ís-
lenzku sem oftast, þegar íslend-
ingar koma saman, æfist fólk í
malinu, án þess að það kosti
nokkuð. Æfingaleysið í málinu
er oft versti þröskuldurinn.
Landið þetta er að mörgu dá-
samlegt og fer vel með íbúa sína.
Hér í Californíu, og þó einkum
hér suður við Mexico, er oftast
sólskin og nær logn og blíða.
Hitinn er nú á daginn venjulega
þetta 60—80 stig (F.) í skuggan-
um og jörðin er algræn allan
veturinn. Ung kunningjakona
mín frá Akranesi, sem búin er
að vera 3 ár í Los Angeles, sagði
við mig um daginn, að það eina
sem hún kysi að væri í viðbót
við það sem er hér í veðrátt-
unni, það væri að kæmi stór-
rigning eða snjókoma og rok
svona einu sinni í mánuði! Hún
kvað sér finnast lognið og blíðan
alltof tilbreytingalítið. — En
sem afleiðing af veðurblíðunni
mun samt hin hraðvaxandi
fólksfjölgun vera. Hér í borg
hefir t. d. íbúatala sjöfaldast
síðasta aldarfjórðunginn. Los
Angeles sýslan má heita að sé
að verða ein samfelld borg, sem
hefir um fjórar miljónir íbúa,
þótt einstakir hlutar hennar
séu ennþá kallaðir ýmsum sér-
stökum borgarnöfnum og séu
sérstök borgarfélög. Sennilegt
er að eftir nokkurra áratugi
verði Los Angels stærsta og
fólksflesta borg í heimi. Og jafn-
vel að þá verði Suður-California
að mestu orðin samfelld borg
talsvert upp frá ströndinni, þótt
enn séu þar margir og stórir
akrar þaktir margskonar úrvals
ávöxtum og öðrum dýrmætum
jarðargróðri.
Hér í San Diego mun vera
miklu færra um íslendinga
heldur en í San Francisco og
Los Angeles, en þó nokkrir eru
hér. Ekki farinn að kynnast
þeim nema lítið ennþá. Þó er
ég t. d. strax búinn að finna hér
Láru Helgadóttur (Mrs. Golden)
uppalin í Borgarfirði. Var hún
fyrsta starfsstúlka mín, um
tveggja ára skeið, eftir að ég
fór að búa í Borgarfirði, en þá
var hún innan við tvítugt, fyrir-
myndar stúlka, dugleg og heið-
arleg, Nú er hún búin að vera
gift yfir 20 ár Mr. Golden, hér-
lendum dugnaðarmanni, er veit-
ir forstöðu stórbygginga fram-
kvæmdum hér í borg. Er hann
m. a. að ljúka nú við banka-
byggingu í miðborginni, sem
kostar á aðra miljón dollara.
Hafa þau hjónin myndarlegt
heimili í einu fegursta íbúðar-
hverfi borgarinnar. — Eyjólf
Eiríksson prentara úr Reykja-
vík er ég líka búinn að tala við
hér. En hann var að læra prent-
iðn í prentsmiðjunni í Reykja-
vík, sem ég lét prenta DVÖL
mína í fyrir 12—15 árum og var
hann þá oft hjálplegur mér á
ýmsan hátt eins og prentarar
eru mjög oft við þá, sem lesa
prófarkir og þurfa að koma inn
ýmsum breytingum og lagfær-
ingum í lesmálið á síðustu
stundu, áður en það fer inn í
prentvélina. En Eyjólfur er
fluttur að heiman fyrir nokkru
hingað vestur og unir vel hag
sínum hér. Systkini hans og for-
eldrar, hið bezta fólk, er heima
í Reykjavík. Fáeinum fleiri ís-
lendingum er ég að byrja að
kynnast hér og það er sama
sagan og áður hér vestra: mynd-
arlegt og mannvænlegt fólk.
Þegar ég, að frekar stuttum
tíma liðnum, held út á hafið
breiða, að vestan við þessa góðu
álfu, þá mun ég minnast með
sérstöku þakklæti og hlýhuga
íslendinganna, er ég hefi kynnst
í þessu landi. Mér finnst að
flestir þeirraigeti fagnað prýði-
legri afkomu og fjöldinn þeirra
sé myndarfólk, sem* sé gamla
Fróni og hinum íslenzka kyn-
stofni yfirleitt til stór sóma.
Heill sé ykkur, sem leitist við
að Islendingar og íslenzk rækt-
arsemi lifi sem lengt í Vestur-
heimi!
Með vinsamlegri kveðju,
Vigfús Guðmundsson
Bókmenntafélagið
kýs sex nýja
heiðursfélaga
Aðalfundur þess var á þriðjudag
Sex nýir heiðursfélagar voru
kjörnir á aðalfundi Bók-
menntafélagsins þann 30.
október síðastliðinn.
Heiðursfélagarnir nýju eru
prófessorarnir Jón Helgason í
Kaupmannahöfn og Richard
Beck og Stefán Einarsson í
Vesturheimi, Gísli Sveinssðn
fyrrum sendiherra í Osló, en
hann gekk á sínum tíma manna
mest og bezt fram í því að flytja
Hafnardeild Bókmenntafélags-
ins hingað heim. Þá voru tveir
útlendingar kjörnir heiðursfé-
lagar, en það voru Anne Holts-
mark í Noregi og Dag Ström-
back í Svíþjóð.
Á fundinum var skýrt frá
væntanlegri útgáfu fyrir yfir-
standandi og næsta ár og verður
kostað kapps um að ljúka sem
fyrst útgáfu æviskráima eftir
Pál Eggert Ólason og er þess
vænzt að henni verði lokið á
næsta ári. Fjórða bindi er nú í
prentun og kemur væntanlega
út fyrir jólin. Auk þessa kemur
svo Skírnir út bæði árin, en út-
gáfu Annálanna og Prestatalsins
verður sennilega frestað þar til
lokið er við að gefa Æviskrárn-
ar út.
Vegna fjarveru sinnar hefir
próf. Sigurður Nardal sagt sig
úr félagsstjórninni, en stjórnin
kaus í hans stað próf. Einar Ól.
Sveinsson þar til reglulegt
stjórnarkjör fer fram í félaginu
á næsta ári.
—VÍSIR, 2. nóv.
Góðir áheyrendur!
1 dag halda hinar fimm Norð-
urlandaþjóðir sameiginlegan há-
tíðisdag um öll Norðurlönd. Nor-
rænu félögin, er spenna um all-
ar þjóðirnar hafa Norrænan dag.
Þá er eðlilegt að margir
spyrji: Hvað er norræn sam-
vinna? Er norræn samvinna
nokkuð annað en orðagjálfur —
fögur orð flutt við ýmis tæki-
færi — orð, sem geta hljómað
vel í veizlum og á ráðstefnum —
en eru nánast án alls raunveru-
leika.
Ég vil segja örfá orð um þetta
frá mínum sjónarhóli:
Sú kynslóð, sem nú er að verða
gömul og ég heyri til, en átti
sín æskuspor frá aldamótum
síðustu og fram um 1941, varð
fyrir geysilegum vonbrigðum.
Við trúðum því á æskuárum
okkar, að veröldin væri á fram-
fara vegi. Við þóttumst þess full-
viss, að styrjaldir og hvers kon-
ar ofbeldi gegn einstaklingum
og heilum þjóðum væri að baki.
Vaxandi frelsi, jöfnuður, bræðra
lag væri framundan.
Þessi trú og von unga fólks-
ins frá fyrsta tug þessarar aldar
hefir dáið — orðið að ösku-
hrúgu — í tvemiur heimsstyrj-
öldum frá 1914 og raunar lát-
lausu styrjaldarástandi um heim
allan síðustu 40 árin.
Þessi vonbrigði aldamótakyn-
slóðarinnar hafa orðið örlaga-
rík. Margir hafa tapað trú á að
ríkjandi þjóðskipulag eigi til-
verurétt. — Hafa glatað trú á,
að sú menning, sem hin vest-
rænu menningarríki hafa reist
af grunni síðustu aldirnar fái
staðist. — Öryggisleysi — von-
leysi hefir gripið um sig. Unga
kynslóðin nú mun þó eiga um
enn sárara að binda í þessum
efnum, en okkar kynslóð.
Helztu tilraunir hinna vest-
rænu menningarríkja til þess
að koma í veg fyrir styrjaldir og
hvers konar ofbeldi í viðskiptum
þjóða í milli, hafa verið að stofna
til friðsamlegs alþjóða sam-
starfs, þar sem unnið væri sam-
kvæmt réttum lýðræðisreglum,
en ofbeldi útilokað.
Þjóðabandalagið, sem stofnað
var eftir heimsstyrjöldina fyrri
liðaðist sundur. Gafst algerlega
upp við sitt megin verkefni —
varðveizlu friðarins. Á rústum
þess hófst hin síðari heims-
styrjöld.
Samtök Sameinuðu þjóðanna
nú eiga í vök að verjast. Loft
allt er lævi blandið — ofbeldis-
öfl vaða uppi víða um heim og
leitast við að eyðileggja frið-
samt þjóðasamstarf. En þrátt
fyrir þessa reynslu trúi ég því
ákveðið að eina úrræðið til
verndar friði og réttlæti sé að
leiða sem flestar þjóðir til frið-
samlegs samstarfs þá leið verði
að fara framvegis, þrátt fyrir
ýms vonbrigði.
' Norðurlandaþjóðirnar e r u
smáar. Vér íslendingar erum
smæst þeirra. Þessar þjóðir eru
náskyldar. Uppruni þeirra sá
sami í meginatriðum. Tunga og
öll menning váxin af sömu rót.
Vér Islendingar lítum á þessar
þjóðir sem eina fjölskyldu og
viljum styrkja samstarf milli
hinna einstöku ríkja sem mest
og bezt.
Samvinna Norðurlandaríkj-
anna fimm er mikil og margvís-
leg. Sú sanivinna hefir markað
veruleg spor á ýmsum sviðum
— bæði varðandi atvinnumál og
menningarverðmæti.
Engum, sem til þekkir, dettur
nú í hug, að styrjöld geti brot-
ist út milli Norðurlandaþjóða,
þótt þær hafi áður borizt á
banaspjót — og þrátt fyrir hinn
styrjaldaróða heim. Hverju er
það að þakka? Án efa að veru-
legu leyti hinu fjölþætta og
nána samstarfi, sem þróast hef-
ir milli þessara þjóða síðustu
áratugina, og nær æ til fleiri
viðfangsefna.
Ég endurtek því: Helztu úr-
ræði — já, ég vil segja því nær
eina úrræðið til þess að fyrir-
byggja árásir og ofbeldi, er að
efla kynningu þjóðanna. Leiða
þær til friðsamlegs samstarfs á
sem flestum sviðum. Fá þjóð-
irnar til að skilja, að vér erum
bræður og systur — öll um borð
á sama farinu. Þetta er hugsjón
samtaka sameinuðu þjóðanna
og þetta er sú hugsjón, sem nor-
ræn samvinna er reist á.
Eitt sinn sem oftar var ís-
lenzkur fiskibátur í róðri. Sorta-
bylur og æsivindur skall yfir.
Veðurofsinn og hafrótið kastaði
hinni litlu bátskænu til og frá.
Áhöfn bátsins þreytti baráttu
gegn stormi og særoki og ein-
beitti sér að því, að ná landi, en
það virtist vonlaust eins og að
fór. Ágjöfin óx — þeir, sem
stóðu í austri, höfðu ekki við.
Loks fór svo að vonleysið hel-
tók áhöfnina. Ræðararnir lögðu
inn árar. Stýrimaður ætlaði að
yfirgefa stýrið. Þeir sem stóðu
í austri sögðu að tilgangslaust
væri að reyna frekar. Allir virt-
ust vonlausir — nema aldraður,
gráskeggjaður maður, sem var i
austri. Þegar vonleysið og
þreytan heltók alla, beygði hann
sig niður, sökkti fötunni sinni í
sjóinn sem var í bátnum, helti
úr henni út fyrir borðstokkinn
og sagði: „Ég ætla nú að hella
úr samt“. Hann æðraðist ekki.
Þetta hafði þau áhrif á félaga
hans, að þeir tóku aftur til starfa
gegn ofurvaldi Ægis. Og þeir
sigruðu — náðu landi, vegna
hetjulundar hins aldna sjógarps.
Þetta er sönn saga. — Ein af
hetjusögum úr lífi íslenzkra sjó-
manna.
En er ástandið í alþjóðamál-
um ekki eitthvað svipað því,
sem gerðist í fiskibátnum litla.
Vantrú og vonleysi heltekur
marga — og það jafnvel svo, að
þeir telja gagnslítið eða jafnvel
gagnslaust að vinna að þjóða-
samstarfi.
Ég vil segja við ykkur nor-
rænu félögin, sem berjist fyrir
samstarfi Norðurlanda allra. —
Haldið starfi ykkar áfram. Vinn-
ið að sem mestu og nánustu
samstarfi milli þessara þjóða á
öllum þeim sviðum, sem það á
við. Með því stuðlið þið að vax-
andi samúð milli norrænu þjóð-
anna. — Að vaxandi þroska og
menningu.
Þótt þessi ríki, hver um sig
séu smá á mælikvarða stórveld-
anna, og þess vegna ekki mikl-
ar líkur til þess að þau hafi úr-
slitaáhrif á gang heimsmála, þá
hefir þó komið í ljós, að ef
Norðurlandaþjóðirnar standa
saman geta þær látið til sín
taka, svo að um munar.
Farið að eins og sjómaðurinn
íslenzki, sem ég gat um áðan.
Haldið áfram að ausa ferjuna,
þótt fárviðri sé og hafrót.
Gefist ekki upp, þá mun sigur
vinnast.
Heill norrænni samvinnu!
—TIMINN, 2. okt.
Hi-Sugar
New Hybrid Tomato
Sugar content so
high they taste like
grapes, eaten raw.
Golf ball size, fiery
red, flrm, perfect
form, quite early. A
table sensation for
pickles, preserves,
garnishing, salads,
desserts, etc. Makes
big heavy bearing
plants growing up
to six feet across,
or can be staked.
Single pjants often
yield a bushel of
ripe fruit. A dis-
tinctly n e w and
unusual garden de-
light. Pkt. of 35
seeds, 35c postpaid.
FREE—Our big 1952
Seed and Nursery
Book.
14R
KAUPENDUR LÖGBERGS
Á ÍSLANDI
Gerið svo vel að senda mér sem fyrst greiðslu fyrir
yfirstandandi árgang Lögbergs, kr. 75.00. Dragið
ekki að greiða andvirðið. Það léttir innheimtuna.
Æskilegt að gjaldið sé sent í póstávísun. Þeir sem
eiga ógreidda eldri árganga, eru vinsamlega beðnir
að snúa sér til mín.
BJÖRN GUÐMUNDSSON
FREYJUGATA 34 . REYKJAVÍK