Lögberg - 03.12.1953, Blaðsíða 7

7
Fréttabréf fré Vancouver
Haínarhátíð ,
Fögur stund og hátíðleg var
að elliheimilinu Höfn þann 4.
október síðastliðinn. Þá var há-
tíðlegt haldið 6 ára afmæli
stofnunarinnar. Dagurinn var
bjartur og hlýr. Haustblærinn
var rétt að byrja að falla yfir
tréin og blómin, en annars var
dagurinn eins og um hásumar.
Já, það er ekki ofsögum sagt af
veðurblíðunni hér í Vancouver.
Fjöldi fólks var að Höfn þennan
dag og allir voru glaðir og kátir.
Fyrst var stutt og ánægjuleg
skemmtiskrá og var hr. Leifur
Summers í forsæti í fjarveru
forseta heimilisnefndarinnar, hr.
S. Sigmundssonar, sem ekki er
í bænum nú um skeið. — Hr. Ó.
Hawardson, varaforseti heimilis
nefndarinnar skýrði frá ýmsu,
sem síðastliðið ár hefði verið
gert heimilinu til endurbóta og
fegrunar, t. d. hefðu verið keypt
ný og vönduð hitunartæki, hús-
ið vandlega málað að utan og
hefði þetta kostað mikið fé. Af
orðum ræðumanns gátu allir
ráðið í hversu mikið starf
heimilisnefndin vinnur af fúsum
vilja í frítímum frá daglegum
störfum. Ræðismaður íslands
B.C., hr. L. H. Thorlakson,
minntist á það í gagnorðu ávarpi,
er hann flutti á íslenzku, að
miklar þakkir ættu þeir skilið,
er ynnu að heill og hag heimilis-
ins svo öldruðu fólki væri hægt
að veita þar hið bezta athvarf
og skjól. Undirritaður mælti þar
einnig nokkur orð og bað al-
föður að vaka yfir heimilinu nú
og um alla framtíð. Einnig var

Bíðið þess ekki að
vetrarveðrið veikli
YÐUR
FORTIFY YOURSELF WITH
WAMPOLES
* óxtrack c/ |
? CocL Líver /
O H
°nd tonit with Sunshioc
Abrlfaríkt í notknn
Kkkort fisk eða lýsisbrnRð
tvísöngur og samsöngur allra
viðstaddra og lauk skemmti-
skránni með því að sungnir voru
þjóðsöngvar Islands og Canada.
Forseti kynnti ræðumenn * og
dagskráratriði og þakkaði öllum
fyrir komuna. Talaði hann bæði
á ensku og íslenzku, því bæði
málin eru honum jafn töm.
Voru síðan bornar fram ágæt-
ar veitingar, er „Sólskins“konur
önnuðust og var mikil þröng í
kringum kaffiborðið og þar, sem
skyrið var veitt, því alstaðar
hefir sá ljúffengi íslenzki réttur
ómótstæðilegt aðdráttarafl. —
Svona leið dagurinn og vissu-
lega var það fagur drottins
dagur. Góðar afmælisgjafir
bárust heimilinu: meira en 500
dollarar í peningum og margir
góðir og gagnlegir munir.
Heimilisnefndin þakkar hinar
góðu gjafir og velvild alla, er
heimilið nýtur og vonast eftir
því að sem allra flestir hafi
Höfn í huga.
Frá safnaðarstarfinu
Margt mætti segja til fróð-
leiks og öðrum til fyrirmyndar
úr lífi og starfi safnaðarins í
þessari borg. Þar er trúfastur
hópur að verki og smám saman
fjölgar meðlimum safnaðarins.
Vafalaust munu flestir íslend-
ingar hér, þótt enskumælandi
séu, sameinast um það mikla og
göfuga verkefni, sem bíður fram
undan, sem er kirkjubyggingin.
Því í sinni eigin kirkju mun
söfnuðurinn sameinast í lofgjörð
og tilbeiðslu og í fórnfúsu starfi
að öllum safnaðarmálum. Einnig
mun þá öll félagsstarfsemi Is-
lendinga hér eflast að miklum
mun, þar sem hið ágætasta tæki-
færi mun veitast til fundar-
halda í samkomusal kirkjunnar.
Amælishátíð
Svo var það annað, sem ég
sérstaklega vil minnast á og
þakka af heilum hug. Það var
auglýst að sameiginleg kaffi-
drykkja yrði í samkomusal
dönsku kirkjunnar eftir messu
þann 6. sept. síðastliðinn, en
messuna flutti ég að vanda kl.
1 e. h. — Þegar við hjónin
ásamt börnum okkar gengum
inn í salinn sungu allir: Happy
birthday to you. Síðan var sezt
að fagurlega skreyttu veizlu-
borði með blómum og kertaljós-
um og dýrindis afmælisköku
með fimmtíu kertum. Kvenfélag
safnaðarins hafði undirbúið
þetta af sinni alkunnu rausn og
CHOOSING A FIELD
A Business College Education provides
the basic information and training with
which to begin a business career.
Business College students are acquiring
increasing alertness and skill in satisfy-
ing the needs of our growing country for
balanced young business people.
Commcnce Your Business
Training Mmmediateiy!
For Scholarships Consult
THE COLEMBIA PRESS LIMITED
PHONE 74-3411 695 Sargent Ave., WINNIPEG
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN, 3. DESEMBER, 1953
smekkvísi. Forseti safnaðarins,
hr. Sigfús Gillis, bauð gesti vel-
komna og ávarpaði sóknar-
prestinn með hlýjum orðum og
árnaði honum og fjölskyldu
hans allra heilla, og las upp sím-
skeyti og kveðjur, sem borizt
höfðu víðsvegar að, meðal ann-
ars frá forseta ísl. lúterska
kirkjufélagsins og frú hans. —
Ræðismaður Islands, hr. L. H.
Thorlakson afhenti prestinum
veglega afmælisgjöf frá safnað-
arfólki og vinum og flutti eftir-
farandi afmæliskveðju, er hann
hafði gjört:
Falið var mér að heiðra prestinn
á hans hálfrar aldar
fæðingardegi.
En það er ekki nóg að óska og
vona
að sólin skíni yfir framtíðarvegi.
Það verður því aðeins ef unnið
er í víngarði drottins af dáð og
dygð.
Látum oss starfa með séra
Eiríki
í sívakandi trúfesti og tryggð.
Að óska og vona er ekki nóg.
Við þurfum leiðtoga trúa og
sterka,
og séra Eiríkur er sá maður,
er leiðir í drottins heilaga verki.
Sem fyrst þurfum við að eignast
bæði prestshús og kirkju.
Prýðileg bæði að utan og innan.
Presturinn góði vísar veginn
að byggja og styrkja og tengja
saman.
Að endingu af hjarta við óskum
að ókomin ár verði sem fegurst.
Góður Guð blessi, leiði og styrki
séra Eirík og hans fjölskyldu.
Presturinn þakkaði hjartan-
lega fyrir þann heiður, sem hon-
um hefði verið sýndur og fyrir
gjafir og allar fagrar óskir.
Áður en ég lýk þessum frétt-
um vil ég einnig þakka af alhug
fyrir þau vinsamlegu orð, sem
fylgdu myndinni af mér í Lög-
bergi í tilefni af fimmtugs-
afmælinu. E. S. Brynjólfsson
A Tribute to the memory of
Jon B. Thorsteinsson
"All the boundless universe is Life
— there are no dead"
By Mrs. I. J. OLAFSSON
Jon B. Thorsteinsson was born at Borgarfjörður, Iceland,
December 17th, 1898, the oldest son of Bjarni Thorsteinsson and his
wife Bjorg Jonsdottir. With his parents he came to Winnipeg in
the year 1903. They lived there for four years, moving to Selkirk
in 1907. He received his education in Selkirk and Winnipeg. In
1918 he joined the Royal Flying Corps with service in Canada.
June 27th, 1923, he married Agnes Helen Millidge of Selkirk and
established a.home in Winnipeg, where he lived until his passing
October 30th, 1953. He is survived by his wife, two sons Jon Edwin
Bjarni and Orville Roy, and one daughter Helen Bjorg. Also two
sisters, Anna Magnusson and Helga Funk, and one brother,
Thorsteinn.
He entered the service of the Winnipeg Electric Company
June 6th, 1921, and was in their employ until the time of his death,
a period of thirty-two years. At the time of death he was a Relay
and Plant Metering Engineer. He
was a member of the American
Institute of Electrical Engineers,
also a member of the Masonic
order.
Jon was in many ways an un-
usual man; possessing a combina-
tion of many of the finest traits
of character. He had a keen un-
derstanding of the deeper things
in religion, literature and art.
He had an outstanding technical
knowledge in his sphere of work;
that knowledge he shared freely
with his fellow-workers. He was
also endowed with great ability
of a practical nature where his
mind was keen and alert. He was
a perfectionist in any under-
taking for his engineering work.
By nature he was retiring and
self-effacing; ever ready to give
credit to others which belonged
to himself. Many deeds of kind-
ness performed for his fellow
men were rendered in that same
modest and self-effacing manner.
We, who knew Jon through
the years, remember him as the
perfect gentleman; never physic-
ally robust, which perhaps made
the quality of soul more notice-
ableable. We remember him as
a man who lived in our midst and
yet seemed to live apart in a
world of his own. Into that sanc-
tuary only his nearest and dear-
est were allowed to enter with
him. In his latter years he shrank
from crowds and from the noise
and hurry of modern life. After
the day’s work he sought the
quiet and peace of his lovely
home, enriching his soul by the
study of good books. The family
was united by bonds of love
where each one watched over
and sought to serve the other.
There was also an unusually
strong bond between him and his
brother and sisters. They too
sought to give of their own
strength to strengthen the other.
During the last nine years Jon
seemed aware of the fact that he
might be living on borrowed
time; he reduced recreational
activities and used the time well
in shouldering the ever-increas-
ing responsibilities as the Win-
nipeg Electric expanded. He also
used the time in providing for
Jón B. Thorsteinsson
the future of his loved ones
and in up-building his spiritual
strength. Among his treasured
and most used possessions were
his Icelandic Bible and a book of
prayers across the agés.
In the quiet of his home, in the
presence of his lovely wife, who
always sought to be by his side,
the final call came. Without
warning and without suffering
he stepped into that fuller life.
His funeral took place on
November 2, All Souls Day, ac-
cording to the church calendar.
The large attendance bespoke of
the fact that he was held in high
esteem by his friends, employers
and fellow workers. The service,
simple and beautiful, was held at
Gardiner’s Funeral Home, con-
ducted by Dr. M. E. R. Boudreau
of Norwood Presbyterian Church
with burial in Little Britain
Cemetery, near Selkirk.
The final words at the grave-
side were spoken by Rev. S.
Olafsson of Selkirk Lutheran
Church, in the language loved by
his parents and himself, conclud-
ing with the Lord’s prayer, as he
learnt it in childhood and had
so often repeated it in latter
years.
The memory of Jon Thor-
steinsson will always be cher-
ished as that of a devoted, loving
husband, father and brother; a
loyal friend and an honorable
upright citizen.
Úr sögu
Þeir, sem nú eru sextugir,
hafa lifað meiri umbrota- og
byltingatíma en nokkur önnur
kynslóð á jörðu hér. — Svo
miklar hafa breytingarnar orðið,
að tala má nú um nýjan heim,
að vísu ekki betri en hinn gamla
að öllu leyti, en þó gjörólíkan.
Af því, sem til framfara horf-
ir, má eflaust telja að mestar
breytingar hafi orðið á sam-
göngum, og er því ekki úr vegi
að minnast hér á sögu bílanna.
Nú eru 68 ár síðan að tveir
Þjóðverjar, Karl Benz og
Gottlieb Daimler, voru sinn í
hvoru lagi að fást við að finna
upp benzínhreyfil. Og það eru
rétt 60 ár síðan að fyrsta bif-
reiðin var reynd opinberlega.
Það skeði í Massachusetts í
Bandaríkjunum og sá, sem bíl-
inn sýndi var J. Frank Duryea.
Árinu eftir var háður fyrsti
kappakstur í Frakklandi á vél-
vögnum og var ekið milli París
og Rúðuborgar. 21 vélvagn tók
þátt í keppninni, en aðeins 17
komust alla leið. Ökuhraðinn
var þá 6,1—11,6 mílur á klukku-
stund. Sigurvegari varð Pan-
hard-Levassor, fyrsti vélvagn-
inn, sem var með hreyfil í húsi
framan á. Árið 1902“ var aftur
háður kappakstur milli París og
Vínarborgar, og þá náði einn
vagn þeim hraða, sem þá var
talinn furðulegur, 71 míla á
klukkustund.
Hreyflarnir voru þá enn í
bernsku, en alltaf var verið að
endurbæta þá. Árið 1895 fundu
menn upp á að kæla hreyfilinn
með vatni. Stýrishjólið var
fundið upp árið 1903. Um þær
mundir veðjaði amerískur lækn-
ir, H. Nelson Jackson, um það,
að hann gæti ekið þvert yfir
Bandaríkin á þremur mánuðum.
Þrátt fyrir margs konar óhöpp
tókst honum þetta á 20 daga
skemmri tíma en tiltekinn var,
en ferðalagið kostaði hann 8000
dollara.
Fyrsta bílauglýsing í Banda-
ríkjunum birtist í „The Scienti-
fic American“ hinn 30. júlí 1898.
Hún var um Winton — bíl, sem
sagt var að gerði „hesta óþarfa“.
Og það lá við að þessi gömlu
bílar útrýmdu hestunum með
því að fæla þá svo að þeir færu
sér að voða. Þessi skröltandi og
smellandi ferlíki á vegunum
voru slík plága, að almennings-
álitið fordæmdi þau. Þessi andúð
náði svo langt, að í einu héraði
var gerð samþykkt um það, að
ef hestur þyrði ekki að fara veg
vegna bíls, þá skyldi bílstjórinn
„taka farartæki sitt í sundur hið
snarasta og fela stykkin í grasi“.
Einn hugvitssamur maður, Uriah
Smith að nafni, kom þá fram
með þá snjöllu hugmynd að hafa
frambyggingu bílsins eins og
hestshaus í laginu, svo að hest-
arnir skyldu ætla að þarna væri
einn þeirra á ferð!
Annar maður'ætlaði sér að út-
rýma bílunum þegar í stað.
Hann beitti tveimur hestum
fyrir bíl og ók fram og aftur um
götur Detroit-borgar, en á vagn-
inum var spjald, sem á var
letrað stórum stöfum: „Þetta er
eina ráðið til þess að koma
Winton áfram“.
Winton-verksmiðjunni geðjað-
ist ekki að þessari fyndni, en í
stað þess að lögsækja manninn
tók hún það ráð að vega að hon-
um með sams konar vopni. Hún
beitti einum af bílum sínum
fyrir hestvagn og ofan á hest-
vagninum lét hún standa gaml-
an asna undir spjaldi, sem þetta
var letrað á: „Þetta er eina
skepnan, sem ekki getur ekið
WinTon“. Svo var þessu farar-
tæki ekið á eftir hinu og þá gafst
maðurinn með hestana upp.
Árið 1899 skýrði hermálaráðu-
neyti Bandaríkjanna frá því, að
það hefði keypt þrjá bíla, en til
vonar og vara væri hver þeirra
svo útbúinn að „beita mætti
fyrir han múldýrum, ef hann
gæti ekki runnið af sjálfs-
bílanna
dáðum“. Upp úr þessu kom svo
það, að farið var að hafa tvo
hreyfla í hverjum bíl, þannig að
öruggt væri að bíllinn kæmist
áfram þótt annar bilaði .
Árið 1895 voru aðeins fjórir
bílar til í Bandaríkjunum, um
aldamótin voru þeir orðnir 8000
og nú eru þeir taldir rúmlega 54
miljónir. Árið 1917 ferðaðist
hver maður að meðaltali 450
mílur á ári, með alls konar
farartækjum. Nú ferðast bænd-
ur þar að meðaltali 11.020 mílur
á ári< —Lesb. Mbl.
Söngskemmtun í
Vancouver
Ég vil vekja athygli allra
þeirra í Vancouver, sem lesa ís-
lenzku blöðin, á söngskemmtun,
sem haldin verður föstudaginn
11. des. kl. 8 e. h. í Sweadish
Hall, 1320 E. Hastings Street. —
Söngflokkurinn, sem mun
syngja, kallast The White Cane
Choir og í honum eru 12 konur
og 12 korlmenn, sem eru blind
nema einn karlmaður og þrjár
konur. Þessi kór var stofnaður
árið 1949 á vegum Vancouver-
deildar kandisku blindra stofn-
unarinnar. Á hverju ári, síðan
hann var stofnaður, hefir hann
oft komið fram opinberlega og
hlotið verðlaun í kórasam-
keppni og viðurkenningu og að-
dáun allra þeirra, sem yndi hafa
af fögrum söng.
Tilgangurinn með stofnun og
starfsemi kórsins er að sýna,
hvað blinda fólkið getur lagt
fram í menningar- og sönglífi og
til þess að styrkja hverja þá
starfsemi, er miðar til heilla og
gleði alls almennings. — Og hér
er ég nú kominn að því atriði,
sem eflaust mun vekja óskipta
aðdáun og innilegt þakklæti í
hugum íslenzks fóífcs og er það,
að allur ágóðinn af söngskemmt-
uninni rennur til starfsemi ís-
lenzka lúterska safnaðarins hér
í Vancouver. — Mun frú Lára
Elíasdóttir Sigurðsson, sem
vinnur á skrifstofu blindra-
stofnunarinnar hér og nýtur
heilhuga velvildar blinda fólks-
ins, hafa minnst á það við leið-
andi menn í kórnum að íslenzka
söfnuðinum væri það mikið
áhugamál að reisa sér kirkju og
þetta væri mikið verkefni fyrir
fámennan söfnuð. — Vildi kór-
inn fúslega veita sína aðstoð,
þar sem verkefnið væri gott og
fagurt. 'Dák svo Kvenfélag safn-
aðarins að sér að annast um
undirbúning samkomunnar og
er því söngskemmtunin haldin
á þess vegum; munu konurnar
einnig sjá um kaffiveitingar að
söngnum loknum og gefst þá
öllum viðstöddum tækifæri til
að heilsa upp á kunningja og
vini og ræðast við um stund.
Vil ég nú biðja lesendur ís-
lenzku blaðanna að vekja at-
hygli þeirra, sem þeir þekkja,
en ekki sjá íslenzku blöðin, á
þessari samkomu, sem mun
verða öllum er þangað koma til
mikillar ánægju, og jafnframt
veitist táekifæri til þess að votta
kórnum virðingu og þakkir
fyrir vinarhug og frábæra vel-
vild. —
Vinsamlegast,
E. S. Brynjólfsson
OILNlíjffGNITE
Cobble and Stove for
hand-fired furnaces.
Booker Nut for Bookers.
Stoker Size for Stokers.
All Oil Treated.
John Olafson, Representative.
PHONE 3-7340