Lögberg - 12.05.1955, Side 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 12. MAÍ 1955
HERMANN FREYBERG:
INJUNA — drottnari frumskóganna
17NDA þótt vísindamönnum
" hafi tekizt að ráða marga
ieyndardóma náttúrunnar, eru
lifnaðarhættir þess dýrs, sem
lengi var álitið vera tengiliður
milli manna og dýra (sumir
halda það jafnvel enn þann dag
í dag), górilla-apans, öllum jafn-
mikil ráðgáta.
Það er alls ekki auðvelt að
nálgast bústaði fjallagórillunn-
ar, sem er tiltölulega meinlaus
apategund, en þó er miklum
mun erfiðara að hafa uppi á
felustöðum hinnar stórvöxnu
skógargórillu.
Síðast, er leið mín lá um
frönsku nýlenduna Gabun á
vesturströnd Afríku, heyrði ég
sagt frá negraflokki, er byggi á
sömu slóðum og skógarrisar
þessir hefðust við á stórhópum
saman. Mér tókst að finna flokk
þennan, vinna bug á tortryggni
hans og fá nokkra menn úr hon-
um til leiðsögu inn í frumskóg-
inn, sem var þarna lítt kannað-
ur og hinn versti yfirferðar. Fer
hér á eftir stutt frásögn af því,
sem fyrir mig kom í þeirri för.
N'gagi, boðberi morgunsins
Það ríkir nótt í frumskógin-
um, sem hylur hinar víðáttu-
miklu sléttur Kongóhéraðsins,
Kameruns og frönsku Mið-
Afríku eins og dökkgrænn, ó-
kleifur múrveggur. Myrkrið er
svo svart, að manni finnst það
hljóti að vera hægt að sneiða það
niður með hníf. Andrúmsloftið
er þykkt og mettað rotnunarþef,
og maður á erfitt með að anda
því að sér undir moskítónetinu.
Maður hrekkur allt í einu upp
frá því að vera mitt á milli
svefns og andstyggilegrar
martraðar við það, að óhugnan-
legt öskur rýfur þögn skógar-
víðáttunnar. Röddin er geysilega
sterk og villt. Er það mannsrödd
eða rödd einhverrar af þeim ó-
vættum frumskógarins, sem
negrarnir trúa statt og stöðugt
að eigi þarna heimkynni sín?
Maður er allt í einu glaðvakn-
aður og skimar út í drungalegt
umhverfið, þar sem farið er að
votta fyrir dagskímunni. Maður
veit, að þótt ekki sjáist enn votta
fyrir himinblámanum og lauf-
þakið hvelfist yfir mann, grá-
grænt, grafkyrrt og þjakandi,
eru fyrstu geislar glóðheitrar
Afríkusólarinnar farnir að
verma efstu brúnir fjallanna.
Hið drynjandi öskur, sem hljóm-
aði gegnum frumskóginn, var
nefnilega boðberi þess.
Ægilegt, hvellt og andstyggi-
legt öskur, sem ekki verður líkt
við neitt mannlegt hljóð, er
kveðjan, sem foringi hvers gór-
illuflokks flytur fyrstu skímu
dagsins. Frumskóganegrarnir
segja, að þetta sé fyrsta hljóðið,
sem rjúfi hina djúpu og ægi-
legu þögn hitabeltisnæturinnar,
og því kalla þeir hann, þennan
risavaxna skógarmann, sem allir
óttast, N’gagi, „boðbera morg-
unsins“. En enginn, sem ekki
hefp- sjálfur heyrt þetta öskur,
morgunkveðju górillaapans, get-
ur gert sér í hugarlund óhugn-
anleik þess náttúruhljóðs.
Ég hef oft heyrt þetta öskur, |
bæði í frumskógum Gabuns,
Kameruns og Kongos. Enda þótt
það vekti hjá mér óstjórnlega
skelfingu, sérstaklega í fyrstu
skiptin, sem ég heyrði það,
skelfingu, sem hvítir menn læra
fljótt að sigrast á, en negrarnir
aldrei, fylgdi þó skelfingu minni
í þetta skipti nokkur ánægja,
því að nú vissi ég, að þetta sjald-
gæfasta og dýrmætasta villidýr
Afríkuskógarins, sem ég hafði
svo lengi leitað að og vonazt
eftir að finna, var loksins á
næstu grösum. Nú var um að
gera að yfirgefa náttstaðinn sem
fyrst, án þess að borða morgun-
verð, og hraða förinni í áftina
þangað, sem öskrið heyrðist, því
að annars væru górillurnar brátt
allar á bak og burt, og þá yrðum
við gnn að leggja á okkur frek-
ara erfiði og baráttu, fleiri daga
og nætur í þessu rökkvaða, loft-
iTla skógarvíti.
*
INJUNA — skógarmaðurinn
risavaxni
Aldrei mun ég gleyma þeirri
stundu, er ég sá górilla-apa í
fyrsta sinn. Síðan eru liðin
nokkur ár, en oft dreymir mig
þá stund, þegar ég sef í ein-
hverju gistihúsinu, og þá hrekk
ég upp æpandi.
Ég var staddur í frumskógum
Gabuns með skógarhöggsmönn-
um. Dag einn gekk ég inn í
skógarþykknið, til þess að líta á
okoumetrén, sem svonefndur
gabunviður er unninn úr. Gagn-
stætt venju minni var ég vopn-
laus. Ég gekk áfram eftir breið-
um veginum, sem ruddur hafði
verið, til þess að flytja eftir stór-
viðinn, skoðaði trén og gætti
þess ekki, hve langt ég var
kominn, svo brátt var ég kominn
lengra inn í skóginn en ég hafði
ætlað.
Allt í einu sá ég eitthvað, sem
líktist manni inni í grágrænu
rökkrinu. Ég skyggndist betur
um, þar sem ég hélt, að mér
hefði missýnzt. En það, sem þar
stóð, ef til vill tuttugu metra
frá mér, reyndist vera risavaxið,
hræðilegt villidýr. Þéttur, grá-
svartur hárlubbi lafði niður af
öxlum þess. Þegar augu mín
höfðu vanzit skógarrökkrinu
nægilega, greindi ég einnig and-
litið. Það starði á mig, líkast
andliti villimanns, afmynduðu
af bræði, nema hvað það virtist
helmingi stærra. Og nú komst
skyndilega hreyfing á þetta kaf-
loðna, risavaxna vöðvaflikki.
Ég greip til þess eina ráðs, sem
ég átti völ á í þessum kringum-
stæðum, ég sneri við og hljóp í
áttina til bækistöðva minna. Og
þá var eins og ég heyrði hljóð-
látt fótatak nakinna ilja á eftir
mér. Ég hljóp eins og ég ætti
lífið að leysa. En þegar ég leit
sem snöggvast um öxl, eftir hér
umbil fimmtíu skref, sá ég grá-
an skugga fyrir aftan mig, sem
gat ekki verið fjær en sem svar-
aði nokkrum metrum.
Var til nokkurs að hlaupa?
að voru tæpast meira en fjórir
metrar milli mín og vilíidýrsins,
og ég bjóst við, að á næsta augna
bliki mundi þessi loðna ófreskja
ráðast á mig.
En í því skjátlaðist mér. Um
leið og ég nam staðar, nam gór-
illan einnig staðar. Stór, kringl-
ótt og dökk augu, sem illskan
leiftraði úr, störðu á mig. Þarna
stóð ófreskjan með dinglandi
handleggi, vaggandi skrokk og
geiflandi kjaftinn. Ég hörfaði
aftur á bak, skref fyrir skref, og
górillan fylgdi mér eftir. Öskrin,
sem hún rak upp, urðu sífellt
háværari og illúðlegri. Ég nötr-
aði af ótta við að verða kraminn
til bana af þessum geysidigru
handleggjum. Ég sneri við í
snatri og stökk af stað, og
ófreskjan fylgdi mér enn eftir.
Og þá, er apinn hafði rétt náð
mér í annað sinn, flaug mér í
hug, hvað orðið gæti mér til
bjargar. Ég sneri við í skyndi,
en nú beið ég ekki eftir honum
eins og í fyrra skiptið, heldur
gekk til móts við hann og öskr-
aði á hann eins og raddbönd og
lungu þoldu. Og það heppnaðist,
þótt ég tryði því varla. Nú var
það apinn, en ekki ég, sem hörf-
aði skref fyrir skref aftur á bak.
Mér óx kjarkur. Ég hafði heyrt,
að górillur réðust mjög sjaldan
á menn, en flýðu frekar, ef þær
hefðu veður af þeim. Að minnsta
kosti dró þessi górilla sig í hlé
og hvarf inn á milli skógar-
trjánna.
Þessi fyrsti fundur minn við
górilla-apa vakti hjá mér löng-
un til þess að kynnast nánar
lifnaðarháttum þessara tröll-
vöxnu apa. Þegar ég kom aftur
til bækistöðva minna, sendi ég
eftir höfðingja Babúnóanna.
Hann fræddi mig á því, að
Babúnóarnir. litu á górilla-
apana sem menn, sem útlæga
bræður sína. Þegar ég bað höfð-
ingjann að lána mér nokkra
menn, þar sem ég ætlaði á
górilluveiðar, færðist hann á-
kveðið undan því. Hann reyndi
að gera mér ljóst, að það væri
miklu betra að fara á fílaveiðar,
þar sem upp úr því væri þó
eitthvað að hafa; mikið kjöt
handa ættflokki hans og dýr-
mætt fílabein handa hvíta herr-
anum. En ég lét næsta lítinn
áhuga í ljósi fyrir fílaveiðum.
Ég vildi fyrst leita fylgsna gór-
illanna, til þess að geta sjálfur
athugað lifnaðarhætti þeirra úti
í náttúrunni. Hafði þessi stóri
górilla-api, sem elti mig, kann-
ske ekki verið að athuga mig á
sinn hátt? Hann gat auðvitað
ekki hugsað. En ég hafði að
minnsta kosti aldrei orðið þess
var hjá öðrum dýrum, sem egnd
höfðu verið upp, að þau hættu
af eigin hvötum að elta fórnar-
dýr, sem þau hlutu að finna, að
þau hefðu í fullu tré við.
Ogolo, höfðinginn, var hinn
þverasti. Hann sagði, að górilla-
aparnir, Injunarnir, eins og þeir
voru kallaðir þarna, nytu vernd-
ar voldugs Ju-ju og mundu
hefðna sín grimmilega, ef þeir
væru ofsóttir með skotvopnurn,
og hann lét mig skilja það á sér,
að hann og töfralæknir hans
vissu vel, hvar górillurnar væri
að finna. Ég stakk upp á því, að
hann sendi eftir töfralækni sín-
um og svo skyldum við þrír
ræða málið. Hann féllst á það.
Töframaður Babúnóanna
Eno var greindarlegasti og
slungnasti náunginn, sem ég hef
nokkru sinni fyrirhitt meðal
innfæddra manna. Þegar ég tók
eftir slægðarbrosinu á honum,
sem stakk gersamlega í stúf við
þvermóðskufullan munnsvipinn
á höfðingjanum, skildist mér
strax, að þar hefði ég eignazt
bandamann. — Töframaðurinn
settist á hækjur sínar við varð-
eldinn hjá Ogolo og mér, og
stundarkorn var alger þögn. Ég
kveikti mér rólega í sígarettu,
þótt ég þráði ekkert heitar en
hafa hraðan á, og beið. Ég lézt
ekki taka eftir, hversu græðgis-
lega þeir störðu á sígarettuna
mína. Loksins, er hún var nærri
því uppreykt, tók ég fimmtíu
stykkja kassa upp úr vasa mín-
um og henti sinni sígarettunni
til hvors þeirra. Það var Eno,
sem loksins rauf þögnina.
— Sno er hinn góði faðir gór-
illanna, sagði hann á mállýzku,
sem var sámansett úr máli
Babúnóanna og portúgölsku-
blendingi. — Hann talar við
hinn gamla höfðingja hinna
týndu bræðra sinna og segir
þeim, hvar þeir geti fengið nóg
að borða.
Ég stakk tipp á við hann, að
hann tæki mig með sér og sýndi
mér, hvernig hann talaði við
górillurnar. Hann sagði, að það
gæti hann ekki, nema Ogolo
leyfði það. Þá bar Ogolo sjálfur
fram uppástungu. Ef ég lofaði
því, að skjóta ekki á górillurnar,
mætti Eno taka mig með sér til
þeirra og sýna mér lifnaðar-
hætti þeirra. Auk þess yrði ég
að skjóta fíla handa þorpsbúum
og gefa Eno og sjálfum honum
„mikið, mikið tóbak“ og værðar-
voðir í ofanálag. Hinum fylgdar-
mönnunum yrði ég líka að borga
með tóbaki og værðarvoðum.
Ég hefði lækkað mikið í áliti
hjá þeim, ef ég hefði strax geng-
ið að öllu þessu. Því hófust nú
langar umræður og samningar.
Ég áskildi mér rétt til að beita
vopni, ef á mig yrði ráðizt. Auð-
vitað varð að semja vandlega
um þýðingu hugtaksins „mikið,
mikið tóbak“ og einnig um tölu
værðarvoðanna. Og þegar ég
skreiddist inn undir moskító-
netið, vissi ég, að daginn eftir
mundi ég fara þá för, sem
skemmtilegust yrði og um leið
hættulegust allra ferða minna í
Afríku.
Hjá drotlnara frumskógarins
Sólin skein í heiði, en inni í
hinu draugalega, grágræna
rökkri • skógarþykknisins var
mér sú staðreynd ljós af því
einu, að þjakandi svækjuhitinn
þröngvaði svitanum út um
hverja einustu svitaholu á lík-
ama mínum. Eno brauzt í gegn-
um kjarrið á undan mér, og á
eftir komu burðarmenn með
byssur mínar, nesti, eldunartæki
og tjald. Eno var furðu leikinn í
að brjótast gegnum þennan villi-
gróður, sem virtist nærri því
óyfirstíganlegur. Þetta var geysi
lega erfið för. Vafningsjurtir og
trjákrónur mynduðu fast að því
órofið þak yfir höfðum okkar.
Dauðaþögn ríkti. Þannig liðu
margar stundir. Þá komum við
allt í einu í rjóður, og brenn-
heitir sólargeislarnir skína aftur
á okkur. Ég gef strax fyrirskip-
un um að tjalda. Jafnvel hina
dvergvöxnu negra langar lítið til
að halda lengra inn í frumskóg-
inn þennan daginn. Við búumst
því til nætur dvalar. Ég læt opna
nokkrar niðursuðudósir og mat-
reiða saðsama máltíð. Síðan fæ
ég mér bragð úr viskíflöskunni
og leggst því næst í rúmið mitt í
litla tjaldinu. Negrarnir leggj-
ast á strámottur.
Mig hafði dreymt eitthvað
hræðilegt. Ég opna augun með
erfiðismunum. Mér liggur við
að æpa, því að eitthvað kalt
strýkst yfir andlitið á mér. Þá
heyri ég lágværa rödd: — Þey,
herra!
Ég legg við eyrun. Ég heyri
eitthvert hljóð, líkt og hrotur,
utan úr dimmunni. Fyrst skil ég
ekkert í, hvaðan það geti komið.
Ég setzt upp. Það er einhver að
hrjóta. Og ekki aðeins einn,
heldur eru það margir saman,
sem hrjóta svo hátt þarna úti í
myrkrinu, að ekki getur verið
um menn að ræða. — Injunar!
hvíslar negradvergurinn. Ég
glaðvakna á svipstundu og
hlusta á þetta óhugnanlega
hljóð. Nú heyri ég raddirnar
greinast í sundur.
— Hvar eru þeir? hvísla ég.
Ég sé ekki handa minna skil í
myrkrinu. Ég þekki ekki einu
sinni Eno, þótt hann standi rétt
hjá mér. Ég sé bara, að hann
bendir með hendinni. Nú skil
ég allt. Það er górillaflokkur
rétt hjá okkur, og það er frá
þeim, sem hroturnar stafa. —
Nú öskra þeir rétt strax, hvísl-
aði litli negrinn. Og við bíðum
báðir eftir öskrinu „N’gagi“, sem
boðar dagrenninguna. Ég má
ekki hreyfa mig. Og þá — ég
hrekk í kút! Heljaröskur glymur
gegnum skóginn; greinilegt,
langdregið: — N’gagi! N’gagi!
Eno hvíslar í eyra mér: — Dag-
urinn er að renna upp. Ég verð
enn að liggja kyrr. Þá færðist
roði upp á himinhvolfið. Það er
að daga. Þá má ég rísa á fætur,
og svo höldum við aftur af stað
inn í frumskógarþykknið. En nú
eigum við ekki langa leið fyrir
höndum.
Eno fleygir sér niður og skríð-
ur inn í þyrnirunn. Ég fylgi
dæmi hans með gætni. Hann
bendir þegjandi fram fyrir sig
með fingrinum. Fyrst greini ég
ekkert. Svo kem ég auga á apa
— eða — jú, það er api — górilla
api, og með honum apaungi.
— Injuna er að leita sér að
vatni, hvíslar Eno. Nú sé ég allt
greinilega. Þetta er górillamóðir
með barnið sitt. Þau standa í
smárjóðri, sem sólin skín yfir.
Eno kippir í ermi mína. Hann
bendir upp í lofíið. Og nú kem
ég auga á gráhærða ófreskju,
sem situr á vafningsjurt, er teyg-
ir sig á milli greina á risavöxnu
tré, fimm metrum fyrir ofan
hina apana. Vafningsjurtin
sveiflast til og sígur sífellt neðar
undan þungum skrokki gamla
górillaapans. — Hvað er hann
að gera? hvísla ég. — Varlega,
herra — hann er að leita að
vatni.
Nú fyrst skildi ég allt. Vafn-
ingsjurtin er nefnilega full af
hreinu, síuðu rigningarvatni.
drekka þessar vafningsjurtir sig
bókstaflega fullar af rigningar-
vatni upp úr jörðinni og geyma
það til þurrktímans. Nú er
vafningsjurtin, brún á lit og
gild á við mannslæri, sigin það
langt niður, að kvengórillan nær
til hennar. Hún rífur hana opna
með klónum, en þá stekkur grá-
hærða ófreskjan til jarðar,
hrindir konu sinni frá og grípur
vafningsjurtina. Hann þrýstir
vörunum að opinu og svolgrar í
sig vatnið. Kona hans bíður hjá
honum og fylgist nákvæmlega
með öllu. Þegar karlinn hefir
svalað þorsta sínum og ætlar að
sleppa vafningsjurtinni, grípur
konan hana. Og það, sem ég sé
næst til hins villta dýrs, fyllir
mig undrun.
Karlinn hafði áður svalað
; þorsta sínum á sérgæðingslegan
hátt, og ég bjóst við, að apynjan
mundi fara eins að, en það fór á
aðra leið. Hún togaði af heljar-
kröftum í þunga og seiga vafn-
ingsjurtina og dróg hana svo
neðarlega, að litli apinn náði að
þrýsta víðum munninum að op-
inu. Síðan hélt hún jurtinni
fastri, meðan hann svalaði
þorstanum. Þá fyrst, þegar hann
sneri frá henni, fékk hún sér
líka að drekka. Var það móður-
ást? Eða eðlishvöt?
Ég hafði fylgzt með öllu, gagn-
tekinn spenningu. Mig langaði
meira en nokkru sinni fyrr til
að sjá meira af lifnaðarháttum
górillanna. Þegar fjölskyldan
lagði aftur af stað inn í frum-
skóginn, ætlaði ég að hlaupa á
eftir þeim. En Eno hélt fast í
mig. — Ég ætla að tala við þá!
sagði dvergurinn. Hann reis
hægt á fætur. Ég sá enn móta
fyrir grábrúnum skrokki karl-
apans inni í dökkgrænu kjarr-
inu. Eno gekk til hans.
Töframaðurinn íalar við
górilla-apann
Ég þreifaði aftur fyrir mig.
Þar átti sá að vera, sem byss-
urnar bar. En ég greip í tómt.
Ég sneri mér við með gætni.
Bak við mig var enginn. Dverg-
arnir höfðu flúið. Kjarkur
þeirra hafði brostið, þegar þeir
sáu hinn stóra „týnda bróður“
sinn. Ég var vopnlaus.
Það var síður en svo þægileg
tilfinning, að vera vopnlaus á
næstu grösum við villidýr. En
þar sem Eno, lítill og að því er
virtist fíngerður negri, gekk
vopnlaus og nakinn til górilla-
apans, sem var helmingi stærri
en hann, gat ég sem hvítur mað-
ur ekki verið þekktur fyrir
annað en fylgja dæmi hans,
hvaða afleiðíngar sem það hefði
fyrir mig. Ég reis því hljóðlega
á fætur og fylgdi honum eftir,
en það urðu ekki nema fáein
skref. Þá stökk górilla-apinn allt
í einu fram úr kjarrinu í veg
fyrir Eno.
Og nú skeði það undarlegasta,
sem ég hef nokkru sinni orðið
sjónarvottur að. Þarna stóð risa-
vaxið dýr upprétt, svo að loðið,
kraftalegt brjóstið þandist ógn-
andi út, með geysilanga hand-
leggi og brettar granir, svo skein
í tennurnar. Og fyrir framan
það stóð fíngerður negradverg-
ur, vopnlaus, sem ekkert hafði
til jafns við apann nema —
munnvíddina.
Eno hóf samræðurnar. Hann
öskraði á górilla-apann hárri
röddu. Og hann svaraði! Hann
öskraði líka. Öskur hans var
öðru vísi en öskur dvergsins,
það var hvellara og ónotalegra,
en þó var það einhvern veginn
áþekkt. Eno svaraði með djúpri
röddu. Og apinn svaraði honum
dimmum rómi, líkt og hann urr-
aði. Þannig öskruðu þeir hvor á
annan um stund. Ég veit ekki,
hversu lengi það stóð yfir, en
þegar því lauk, sneri górillan í
okkur breiðu bakinu og hvarf
inn í kjarrið. Eno kom til mín
aftur. — Hann segir, að þú eigir
að fara burtu, herra! Ég hló. —
Hvernig getur hann hafa sagt
það? spurði ég. En negradverg-
urinn svaraði með alvörusvip: —
Hann segir, að þú sért ekki
bróðir hans og eigir að fara
burtu. Ég vildi elta dýrið, en
sagði, að ég skyldi bíða, því að
Eno hélt aftur af mér. Hann
hann ætlaði að sýna mér fleira.
Og ég átti ekki annars úrkostar.
Ég var einn saman og vopnlaus,
svo ég gat ekkert gert. Og er
við höfðum setið hálftíma þegj-
andi í grasinu, fór Eno með mig
þangað, sem fyrir voru ein-
kennilegri strákofar, er mest
líktust negrakofum. Þar sváfu
górilla-aparnir. Eno sagði mér,
að hver fjölskylda byggi út af
fyrir sig. Hver górilla-api á eina
konu, og það er ekki fyrr en
aldurinn færist yfir hann, sem
hann lætur leiðast til þess að
stíga víxlspor í hjónabandinu.
Eno brosti, slóttugur á svip. —
Og þá vill hann kornungar gór-
illakonur! sagði hann. Það var
þá alveg sama sagan og hjá
negrunum. Þegar þeir taka að
reskjast, kaupa þeir sér hálf-
stálpaðar negrastúlkur fyrir
kofana sína.
Eno afsagði með öllu að veita
górillaöpunum eftirför. Ég varð
að halda minn hluta samnings-
ins, hvort sem mér líkaði betur
eða verr, og snúa heim til þorps-
ins með dvergnum. I þá ferð fór
heill dagur, og að honum lokn-
um kom ég þreyttur heim til
höfðingjans Ogolo, án þess þó
að vera fullkomlega ánægður
með árangur ferðarinnar.
Ogolo kaupir sér konu
Ogolo var hæstánægður. Hann
hafði fengið svo mikið af værð-
arvoðum, sígarettum og pípu-
tóbaki, að hann var orðinn ríkur
maður. Og hann hugsaði sér að
verja þessum auðæfum sínum
skynsamlega. Hann átti fjórar
konur. Nú vildi hann fá sér þá
fimmtu. Fallegustu stúlkuna í
þorpinu, og hún hét Ujii. — Að
vísu voru fallegar stúlkur í
næstu dvergaþorpum, en negra-
dvergur lætur sér aldrei til hug-
ar koma að leita sér kvonfangs
utan þorps síns. Þetta veldur
nánum skyldleika þorpsbúa,
enda dyljast aðkomumanninum
ekki úrkynjunareinkennin. —
Ogolo tók okkur Eno með sér,
þegar hann heimsótti föður Ujii,
til þess að fala hana af honum.
Manninum fannst mjög mikið
til þess koma, að hvítur maður
skyldi koma til hans í konu-
kaupaför. Og ég gat ekki varizt
þeirri hugsun, að slægvitri
þrjóturinn hann Ogolo hefði tek-
ið mig með sér, til þess að ná
fyrir þá sök hagstæðari samn-
ingum.
Ujii, stúlkan, sem um var að
ræða, kom aðeins rétt sem
snöggvast á vettvang. Hún rétti
okkur öllum tréílátið með á-
fenga drykknum, sem dvergarn-
ir þarna bjóða öllum gestum
sínum. Ujii var á að gizka tólf
ára gömul, en álíka þroskuð og
átján ára stúlka hjá okkur. Mér
fannst hún að vísu ekki sérlega
falleg, en það er auðvitað
smekksatriði. — Nú hófust enda-
lausir samningar. Ogolo sýndi
íoðurnum hvað eftir annað voðr
irnar, sem hann hafði fengið hjá
mér — eða að minnsta kosti
nokkrar þeirra; þær fallegustu
hafði þessi litli refur auðvitað
skilið eftir heima — og nokkra
sígarettupakka. Hann varð sí-
fellt græðgislegri á svipinn, en
rétt þegar hann var að ganga að
tilboðinu, kom móðir stúlkunn-
ar á vettvang. Þegar hún heyrði
tilboð höfðingjans varð hún hin
reiðasta. Hún vissi, hvað í húfi
var, þegar samið var um falleg-
ustu stúlkuna í þorpinu, og hún
hafði hugsað sér að hafa sem
allra mest upp úr henni, ekki
hvað sízt, þegar höfðingi þorps-
ins var annars vegar. Hún tal-
aði hátt og reiðilega við mann
sinn, og það varð til þess, að
hinn ágæti höfðingi Ogolo varð
sífellt hógværari. Loksins, þeg-
ar samningarnir virtust ætla að