Alþýðublaðið - 26.08.1960, Síða 15

mjög alvarlegur. „Ég gerði
það, Ég vil að þú lítir á dá-
lítið, sem er þar og ég vil að
það hafi mikil áhrif á þig.
Komdu“.
, Ég elti hann út og hugsanir
mínar voru allar á ringulreið.
Líkhúsið! Ég hafðj aldrei á
slíkan stað komið. Ég var viss
um að ég myndi alls ekki
jkunna vel við það.
Við gengum út í gula, þétta
þokuna. Ted fylgdi mér að lok
uðum bíl. Þegar hann rann á
brott, sagði hann: „Þetta verð
ur áfall fyrir þig, en láttu það
ekki hafa allt of mikil áhrif
á þig, það hlýtur að hafa verið
yerra á bátnum“.
„Mér líður illa nú þegar“,
sagði ég lágt.
Hann beygði hægt fyrir
horn, bíllinn komst mjög
hægt áfram í þessari þoku. Ég
gat ekki annað en starað á
hendur hans á stýrinu. Fing-
ur hans voru langir og grami-
ir og neglur hans hreinar.
Sterkar öruggar hendur, hugs
aði ég. Mig langaði til að
koraa við þær, en ég hætti við
það. Ég leit í stað þess á and-
lit hans, það var fagurt í hlið-
arsvip. Ég heyrði fyrir mér
orð Alice Hobart: „Reyndu aS
verða ekki ‘hrifin af Ted
Fleming!“
Þetta hafði verið aðvörun.
Hvers vegna? Hvað vissi Alice
Hobart um þennan fallega,
sterka og kaldranalega mann,
sem ég vissi ekki. Hvers vegna
mátti ég ekki verða ástfangin
'af honum?
Það var Ted, sem sagði mér
- hyers vegna. „Ég held að það
sé bezt að þú fáir að vita það
núna, að ég er ekki að vinna í
utanríkisþjónustunni. Þeir
fengu mig lánaðan og ég gégni
til bráðabirgða embætti sem
framkvæmdastjóri“.
Framkvæmdastjóri; Ég vissi
hvað það var. Það var æðsti
titill og bezt launaða starf inn
an „þjónustunnar".
„Ég trúði því aldrei að þú
værir aðeins sendiboði11, sagði
ég og hló. ,,Þú komst svo sann
arlega ekkí fram sem slíkur“.
„Það var aðeins til að dylj-
ast. Ég nota það stundum. Ég
er í „Leynideildinni“ “.
„Hvað er nú það?“ Ég veit
að ég er alveg úti á þekju þeg-
ar farið er að tala um alls
konar deildir.
Hann bi’osti til mín. „Þú ert
alls ekki heimsk, Bertha, hefð
. irðu verið það, hefði ég ekki
valið big til þessa starfs, þó
að þú sért sú eina, sem upp-
fyllir öll skilyrðin11.
„Bertha!11 Ég lét sem það
iæri kuldahrollur um mig.
hryllilegt nafn“.
„Ég verð að viðurkenna, að
það er ekki sem fallegast, en
það verður að hafa það. Héð-
an í frá ert þú Bertha Pang-
loss. Sylvia Thomsom er dauð.
Þú verður að læra að vera
Bertha Pangloss“.
„Já, herra. En þú hefur ekki
enn sagt mér hvað „Leyni-
deildin" er“.
,,Ég á ekki sem bezt með
það. Þú getur kallað það lit-
inn hóp, sem vinnur að ríkis-
leyndarmálum bæði fyrir G2,
FBI og Alþj óðalögregluna“.
„Njósnir?11
Ted steig fast á fótbrems-
una til að komast hjá því að
keyra á óaðgætinn fótgang-
andi mann, svo hallaði hann
sér fram á við til að þurrka
af rúðunni. „Andskotinn eigi
þessa þoku! 'Við ættum að vera
komin að St. Barts núna, ef
ég hef ekki farið götuvillt.
Bíddu ... þarna er götuskilti,
sjáðu hvað stendur á því,
Bertha11.
Hann nam staðar við gang-
stéttarbrúnina, meðan ég
renndi glugganum niður og
reyndi að stara gegnum gula
þykka þokuna. Ég gat rétt séð
bókstafina, það var „Hay-
market11. Ég sagði honum það.
ið í veg fyrir að rödd mín
skylfi lítið eitt.
Ted kinkaði kolli. „Já, það
er það. Þú virðist vera hrædd
núna og það er gott“.
„Gott?“
„Já. Ég — við viljum að þú
sért hrædd. Þeim mun hrædd
ari sem þú ert, þeim mun gætn
ari verður þú. Og það er á-
í stæðan fyrir að ég fer með þig
til líkhússins núna, til að gera
þig enn hræddari. Ég held að
%ú hafir litið á þetta allt sem
stórkostlegt ævintýr. En þetta
er alvara!“
• „Það hefur ekki verið neitt
sljemmtilegt hingað til,“ sagði
ég þurr á manninn.
^^Bökk augu hans litu á mig.
„Þetta hefur ekki átt að vera
skemmtilegt, Bertha. Eftir
stutta stund verður þú aðal-
léikarinn í stórkostlegu leik-
riýi og það er mikið á hættu
alveg eins, nema hvað við
greiddum ekki eins. Við hefð-
um getað verið eineggja tví-
burar. Þetta var hryllileg til-
finning.
Ég sleit mig af Ted og tók
fyrir andlitið.
„Ég vil fá að fara! Ég vil
ekki sjá meira!“
„Ailt í lagi“, sagði hann og
fór með mig út úr herberginu.
Þegár við vorum aftur setzt
upp í bílinn, sagði hann.
„Þetta var harðneskjulegt og
mér finnst leitt að hafa gert
það, en ég varð að gera það.
Ég varð að sýna þér hve alvar-
legt þetta er. Ég vil ekki að
það fari eins fyrir þér!“ Rödd
hans var blíðleg.
Ég skalf enn af hræðslu.
„Var hún myrt?“
Hann hristi höfuðið. „Nei,
það var ekki neitt slíkt, þó það
hefði sennilega orðið svo fyrr
★
eftir
Helen
Sayle
„Skrattinn sjálfur! Ég hlýt
að hafa farið götuvillt við
Piccadilly Circus. Jæja, þá
snúum við við“.
Eftir að hann var búinn að
snúa bílnum, sagði hann; „Svo
ég víki aftur að spurningu
þinni um njósnir: Stundum,
en ekki alltaf. Venjulega ekki,
ætti ég kannske að segja. En
við og við er það eitt af verk-
um okkar“.
„Eins og núna, kannske?“
Hann leit snöggt á mig:
„Spurðu ekki of mikils. Ég er
búinn að segja þér að þú færð
að vita allt þegar tíminn er
kominn. Með tillti til þessa
hóps okkar, þá þekkjum við
ekki hvern annan. Þingið veit
ir okkur fé, án þess að vita
hverjir við erum eða til hvers
á að nota peningana. Þetta er
leynilegur sjóður11.
„Þetta er heiður fyrir mig“,
sagði ég, „þó ég geri ekki ráð
fyrir að ég hefði setið hér ef
ég hefði ekki líkst þessari
Berthu Pangloss11.
„Þú ert Bertha Pangloss11,
sagði Ted aivarlegur. „Reyndu
að muna það! Það er rim líf
eða dauða að tefla“.
Mér fannst þokan fyrir ut-
an vera kaldari og þykkari,
já, það var engu líkara en
hún teygði kalda langa fing-
ur út eftir mér.
„Er það sem ég á að gera
svona áhættusamt? Virkilega
hættulegt?11 Ég gat ekki kom-
fyrir okkur að þú leikir vel.
Þarna er sjúkrahúsið. Við för
um bakdyramegin inn“.
Við skildum bílinn eftir á
bílastæðinu og gengum gegn-
um þykka þokuna að litlum
dyrum. Loks komum við að
herbergi þar sem maður sat
bak við skrifborð. Hann stóð
á fætur þegar hann sá Ted.
„Góðan daginn, herra, Ég
geri ráð fyrir að þér viljið fá
að sjá hana?“ Maðurinn leit
á mig og hann var mjög undr-
andi á svip, svo leit hann aft-
ur a Ted.
,;Já“, svaraði Ted. „Þetta
er í síðasta skipti, Crothers.
Eftir að við förum héðan, get-
ið þér látið Yarden vita. Þér
vitið hvað á að gera“.
„Já, herra“. Maðurinn fór
nieð okkur inn í litið kalt her-
bergii Á báðum hliðum her-
bergisins voru langar skúffur,
á hvei'ri skúffu vai' hvít em-
aljeruð hurð eins og á ísskáp.
Maðurinn lét sem hann sæi
þær ekki og gekk inn að borði
við endann á herberginu.
Hvítt lak lá yfir borðinu. Án
þess að segja eitt orð, tók Ted
um handlegg minn og dró mig
að borðinu, svo lyfti hann
teppinu.
„Ó. Ó, nei!“ veinaði ég.
Það var eins og ég sæi sjálfa
mig látna. Hún lá undir tepp-
inu, augu hennar voru lokuð
og það hvíldi friðarsvipur á
andliti hennar. Og við vorum
eða síðar. Það var bílslys,
sannkölluð heppni fyrir okk-
ur“.
„Heppni?11 Ég starði á hann.
„Það var svo sannarlega ekki
heppni fyrir hana þarna
Berthu Pangloss11.
Hann hvæsti á mig. „Þú ert
Bertha Pangloss! Hve oft þarf
ég að segja þér það?“
„Fyrirgefðu. En hvers
vegna var það heppni fyrir
ykkur?“
Hann ók fyrir horn áður en
hann svaraði mér. „Við vorum
búnir að elta hana í margar
vikur meðan við brutum heil-
ann um hvernig við ættum að
fara að. Við vorum ekki enn
búnir að finna þig. Okkur
hafði að vísu komið í hug að
einhvers staðar ætti hún tví-
gengil, en við urðum að hætta
við það því við fundum enga
nægilega líka henni. Þess
vegna eltum við hana aðeins
°g fylgdumst með henni all-
an sólarhi’inginn.
„En svo varð ég að skreppa
til Washington og meðan ég
var þar rannsakaði ég málið.
Ég sat við það heiía nótt að
skoða myndir. Einmitt þegar
ég var að því kominn að gef-
8
ast upp sá ég þig. Þú vars
það sem við vorum að ieita að.
Ný í utanríkisþj ónustunnf og
ekki nokkrar líkur til að neinrt
þekkti þig. Þú varst á íslandi
og það er ekki lengra þrott eti
svo að það var hægt að senda
þig hingað með litlum fyrir-
vara. Ég_ fór með fyrstu flug-
ferð til íslands, leitaði Tubby
Barnes uppi og afganginn
veizt þú“. ;
„Aðeins hluta hans“, minnti
ég hann á. „En vesalings stúUc
an, hver var hún. Njósnari eða
eitthvað þess háttar?“ , s
„Eiginlega ekki. Hún var
sendiboði — sendiboði annars
lands. Við höfum vitað ura
hana í mörg ár“.
Annað land!_ Ég vissi við
hvað var átt. Óvinurinn! „Ég
fylgist víst ekki með lengur'þ
sagði ég. „Hvenær dó hún?“
„í fyrradag. Við vorum ó-
trúlega heppnir, eins og ég
sagði. Það ók bíll á hana þeg-
ar hún var á leiðinni heim tii
sín. Það var seint eða réttara
sagt snemma morguns. Aðeins
tveir menn sáu hvað skeði.
Maðurinn frá okkur, sem var
að elta hana, og lögreglubjónn,
sem kom á slysstaðinn. Bíl-
stjórasvínið ók bara beint af
augum! Og maðurinn frá okk-
ur notaði vitið sem guð hafði
gefið honum. Hann kallaði á
sjúkrabíl og lét aka líkinu á
St. Barts sjúkrahúsið. Lög-
regluþjóninum var skipað að
þegja. Það gerir hann líka og
því er það að vinir hennar og
kunningjar hafa ekki hug-
mynd um að hún sé dáin. Það
vonum við a. m. k. Við von-
um líka að þú getir tekið að
þér hennar hlutverk áður en.
hennar verður saknað. Húra
vah vön að fara á brott ein,
kannske þrjá-fjóra daga £,
einu, ég geri ráð fyrir að hún
hafi orðið að gera það. Þetta
ætti að geta tekizt“.
„Brrrr“, sagði ég. „Ég kann
ekki við að koma í stað lát-
innar konu“.
Ted sleppti stýrinu og klapp
aði á handlegg minn. Hann
var indæll viðkomu.
„Það er of seint að draga sig
í hlé núna“, sagði hann glað-
lega. „Ég aðvaraði þig um það
einu sinni, manstu það?“
„Ég hef alls ekki hugsað
mér að draga mig í hlé! Ég
mun gera mitt bezta. En ég
kann samt ekki við það“. ,
„Ég skil það vel. En ég held
að það verði ekki mjög lang-
ur tími. Kannske nokkrir dag-
ar. Þú færð að vita það eftir
smástund. Ég á að aka þér á
fund tveggja þýðingarmikilla
manna. Þeir munu segja bér
allt, það er að segja alit það,
sem þér er hollt að vita“.
„Mig langar líka til að fá
mér eitthvað að borða11, sagði
ég. „Eða á að svelta mig í hel?
Ég hef ekki borðað neitt síðan
í gær“.
„Seinna11, lofaði Ted. „Núna
verðum við að fara til Ken-
sington. Skrattinn eigi bölv-
aða þokuna!“
Alþýðublaðið r— 26, ágúst 1960 JJý ^