Kirkjublaðið - 01.11.1891, Qupperneq 10

74
lofa þeesum dauða bókstaf í svo mörgu miður verulegu
að vísu að standa ósnertum á pappírnum, en láta sem
flest skapast og ráðast af venju og kringurnstæðum, án
þess að tildrað sje upp nýjum lagabókstaf, sem áreiðan-
lega verður jafn líflítill eptir fleiri eða færri áratugi og
ýmsar tilskipanir 18. aldarinnar eru nú.
Samþykkt var að »þeir sem altarisgöngu sækja, til-
kynni það prestinum eigi síðar en einni klukkustundu
áður en messugjörð byrjar og má hann þá eigi neita um
hana«.
Nærri iiggur að spyrja: Hvað verður þá úr
hinum litlu leifum kirkjuagans í lútersku kirkjunni, það
vill segja, að banna megi opinberum og harðsvíruðum
syndurum að vera til altaris þangað tii þeir bæta ráð
sitt. (Smalkald. gr. III, 9) ?
Nefnd var sett, prófastur sjera Zófónías Halldórsson
og prestarnir sjera Hálfdán Guðjónsson í Goðdölum og
sjera Jón Magnússon á Mælifelli, til að íhuga endurskoð-
un handbókarinnar fyrir væntanlegan hjeraðsfund í
næstk. júnímánuði.
Að afstöðnum hjeraðsfundinum átti prófastur fund
með 6 prestum, og stofnuðu þeir lestrarfjelag með sjer,
og skyldi helmingur bókanna vera guðfræðislegs efnis;
bjóða skyldi vissum mönnum í sýslunni að vera með.
Annað mál, sem á þeim fundi kom fyrir, var að afnema
víndrykkju alla við jarðarfarir og var það álitið að vera
á góðum vegi. Báðum þessum atriðum liafði prófastur
hreift í umburðarbrjefi til prestanna vorið áður.
(Meira síðar).
Hverju svara prestarnir.
Eptir
sjera Hjörleif prófast Einarsson.
Hverju svara prestarnir? spyr ritstjóri Kirkjublaðs-
ins í októberblaðinu á 63. bls. Spurningin er um upp-
fræðingu barna og ungmenna í kristindómi, og þá sjer-
staklega um það, hvað gjöra eigi frekar en gjört hefir
i