Kirkjublaðið - 01.05.1893, Blaðsíða 8

vökvans, sera heldur þjer við í tölu lifandi manna; þaðan
streymir hann út um allan líkamann, og færir honum
vöxt og viðgang, það er hjarta þitt, sem þitt jarðneslca
lif er undir komið, því að ef það hættir að slá er dauð-
inn vís á svipstundu.
— Ef þú verður hræddur eða hrökkur við — ef þú
mæðist, eða reynir mikið á þig — ef þú heyrir, les eða
hugsar eitthvað það, sem hrífur á huga þinn, svo að þú
viknar við — ef þjer finnst þú lifna í anda, og brjóst þitt
vermast hiýlega af einhverri ástúðlegri tilfinningu, svo að
hugsun þin verður góð og þú flnnur að þú vilt það sama
eins og Guð vill — ef þú iðrast eða þjáist af einhverri
þungri hugraun, eða ef þú verður hrifinn af tign og elsku
hins eina, sem í himninum býr, sem rúmast þar þó eigi—
þá finnur þú ætið eitthvað berjast í brjósti þínu. Það
slær út í líkama þinn og limu; æðar og taugar titra við,
— það er titringur geðshræringarinnar. Þetta eru opt
langgæð áhrif, stundum eigi nema um stund; en allt af
kemur fram hið sama: það er hjartað, sem boðar sína ná-
vist, sem segir þjer, að í þvi eru einnig rætur þíns and-
lega lifs.
í hjarta þínu býrallt það, sem í sjálfum þjerbýr; hugs-
anir og hugrenningar, líf og tilfinningar, góðar jafnt sem
illar, eru sprottnar upp frá rótum þess. Menn segja, að
einn hafi gott hjarta, annar ekki; einn sje hreinhjart-
aður, annar ekki. Hvort ert þú af þessu? Vita
skaltu, að margt býr í hjarta þinu, já, svo margt,
að það verður engum unnt að kanna það til fulls. En ef
nokkurum væri það unnt, ætti það að vera það sjálfum
þjer. Gættu þess að eins, að hjarta og hugskot er hið
sama. En innan að frá hugskotinu koma illar hugrenn-
ingar. Hjartað er þjer eins og ókannað hafsdjúp, er fá-
um eða engum er fært að kanna að fullu. En það er
þjer ætlað. »Þekktu sjálfan þig«, skoðaðu vandlega hvað
í því býr. Vertu ekki agndofa, þó að þú kunnir að finna
þar margt, sem ekki er fagurt eða gottt. Ef þú finnur þar
eitraðar rætur, þyrna og þistla, þá rífðu það upp það-
an með rótum. Ef þú finnur þar steina, eða veg harð-
troðinn, þá kasta burtu steinunum, en pældu upp hinn