Kirkjublaðið - 01.02.1894, Blaðsíða 2

Þú vaktir helga hljóma;
þín hjartnæm trúarljóð
þau lengi enduróma
í eyrum vorri þjóð.
I söngum safnaðanna
þú sífellt enn ert nær.
Nú himneskt hósíanna
á hörpu Giuðs þú slær.
Þú samdir kirkju-sögu,
um sigurs forna tíð,
um hennar mörgu mögu,
svo margt er reyndu strið.
Nú sæti sjálfur áttu
í sögu kirkjunnar,
og með þeim búa máttu,
er mestir voru þar.
Já, það var kristin kirkja,
sú krossins eikin há,
er »fáir framar styrkja,
en falli margir spá«; —
þú hana mattir móður
og mætur sonur varst;
opt hennar vegna hljóður
í hjartað sárt þú skarst.
Að ofan ernir draga
í atið hennar blóm;
að neðan ormar naga
og narta beittum klóm:
Hið efra ljettúð leikur
með lífsins heilög rök;
hið neðra öfund eykur,
ef eitthvað finnst að sök.
En sá, er það ei þoldi,
varst þú, með andans stál,
þvi hjer í veiku holdi
bjó hraust og göfug sál.
Og orðsins björtum brandi