Kirkjublaðið - 01.10.1896, Qupperneq 3

179
sem lifði göfgara lífi en Páll postuli, hyer hefir betur en
hann fundið til hátignar Guðs og vanmáttar sjálfs sín?
Vjer getum naumast hugsað oss að hann hafi talað í
þjónustu lýgi og spillingar, þegar hann á þessum stað er
að lýsa leyndardóm friðarins, sem hann hefir fundið með
því að missa allt til að ávinna Krist.
Það sem sannast verður vitað um einhvern mann, er
það ekki annað og meira en vitneskjan um ávirðingar
hans og syndir hans? Setjum svo að vjer þekkjum þær
afdráttarlaust, en þekkjum vjer þá manninn til fulls?
Langt í frá. Þrátt fyrir þetta þekkjum vjer ef til vill
manninn ekki hótið betur en hundarnir, sem sleiktu sár
Lazarusar, þekktu hina góðu sál, sem borin var af engl-
unum i faðm Abrahams. Guð þekkti syndir Páls, en
hann þekkti annað og meira en það hjá postulanum.
Guð hafði reynt hann og prófað, las allt f sálu hans,
leiddi hann á lífsbrautinni, sá hann kossfestan með Krísti,
sá hann lifandi lifi Krists, klæddan Krists rjettlæti. Þetta
var fullkomin þekking.
Guð sá hvernig trúin á Krist hafði kippt Páli burt
frá hinum fyrra vonda vegi. Postulinn leit nú yfir lif
siit. Fyrir fiestum er það ástin á hinu jarðneska í ein-
hverri mynd, sem mestu hefir ráðið í lífssögunni. Sterk-
ar ástríður, stuttar unaðssemdir og langar sorgir voru að
baki, en minnst af því vakti nú fyrir sálarsjón postul-
ans. Páll minntist nú á liðinni æfi kaflans, þegar hann
ofsótti Krist með þvi að ofsækja játendur hans, og kafl-
ans þegar ákafinn og kappið var mest f honum að afia
sjer sjálfur rjettlætis, sem allt reyndist fánýtt. Lögmál-
ið er vofa aldarinnar: »Eigi má sköpum renna«; það er
viðkvæðið, það er engin undankoma frá afleiðingum
syndarinnar. Það er bara eitt, sem dregur úr þessari
voðalegu tilhugsun fyrir aldarinnar sonum, og það er
þetta að vofan ásæki þá eigi lengur en þessi fáu ár sem
þeir eiga eptir þangað til að svefninn endalausi tekur
við. Postulinn leit nú á allt þetta út frá sinni lífsskoð-
un, en við þennan sama óvin hafði hann glímt. Hann
hafði á liðinni tíð náð markinu sem hann keppti að, ept-
ir rjettlætiskröfu lögmálsins var hann ólastanlegur, og þó