Kirkjublaðið - 01.10.1896, Page 11

187

miklu landskjálftahörmungar gengu yfir Evrópu ummiðja
öldina sem leið, var að konungsboði haldinn sjerlegur
bænadagur um land allt; að þessu sinni kemur eigi slíkt
boð, en lyptum, kristnir vinir og bræður í hinu litla og
veika þjóðfjelagi, sameiginlegri hjartans bæn til Guðs,
að vægja oss og líkna, blífa oss fyrir voða náttúrunnar
•og styrkja oss til að verjast sjálfskaparvítunum.
Jeg veit varla hvort jeg hefði farið að gjöra land-
skjálftavoðann að umtalsefni í Kbl., hefði jeg eigi fjmir
skemmstu dottið niður á orð eptir Björnstjerne Björnson,
sem mjer þykir svo vænt um að halda á lopt. Hann
segir að pólitfkin sje hin fullkomnasta mynd sem náung-
ans kærleiki þjóðfjelagsins birtist í. Þegar maður hugs-
ar um allan sorann og hjegómann, staglið og stritið í
pólitíkinni, þá eru þessi öðlingsorð svo hressandi. Hug-
sjón pólitíkurinnar er náungans kærleiki.
Jeg hverf að öðru en þó nokkuð skyldu efni. Þeirri
hraparlegu heimsku er þráfaldlega haldið fram, að væri
ríki og kirkja skilin að skiptum, væri að mestu lokið
hinum kristilegu áhrifum á löggjöf og landstjórn, eða með
öðrum orðum að »kristilegt þjóðfjelag« geti eigi þrifizt að
marki nema með ríkiskirkju. Því ekki það? Spursmál-
ið er ekki um hið ytra fyrirkomulag, heldur hitt hvað
kærleiksandi kristindómsins hefir náð langt og læst sig
djúpt í brjóstum þeirra mörgu, sem meira eða minna
hafa ráðin og völdin 1 hinum smærri og stærri hvirfing-
um þjóðfjelagsins. Náungans kærleikinn er hugsjón póli-
tíkurinnar og politíkin getur því aldrei verið án hins
kristilega salts, en þar með vil jeg engan veginn sagt
hafa að þeir sem öðrum fremur eiga að vera talsmenn
kristindómsins sjeu sjerstaklega kjörnir til að gefa sig
að pólitík, þeir vinna opt meira gagn með því að standa
fyrir utan stríðiðog halda hátt merkinu, hinni kristilegu hug-
sjón, náungans kærleikanum.
Náungans kærleiki vors fátæka þjóðfjelags hefir eptir
öllum vonum þegar sýnt sig í allríflegum samskotum til
byggðanna, sem orðið haía fyrir landskjálftatjóninu. Það
væri að bera í bakkafullan lækinn að árjetta frekar en
gjört hefir verið áskorunina um drengileg samskot enda