Öldin - 01.06.1895, Qupperneq 5

ÖLDIN.
85
Horfði’ hann, á meðan um líf lians þeir þing-
uðu.
Lokið var starfinu, stríðinu, raununum !
Stóð hann þar feimulaus—heið eftir laununum.
Loks mælti Þorbjörn : “Þú Illugi ef að mér
Eið til þess vinnur, líf skal ég feefa þér,
Grettis að hefna’ ekki — hinsvegar farga þér,
Hjör undan þínum ei oftar vil hjarga mér.”
“Högðu mig,” Illugi gegndi’ honum glottandi,
Griða-boð Onguls og hugleysi spottandi.
Ollum þó lmykti við ódæðið síðasta
Unglinginn vega — það mannsefnið fríðasta.
Mannskaða-öld yfir hetjunni harmaði,
Högnri í eynni er morgunsól bjarmaði !
— Aldrei á fokl vorri’ í feigð sína gengur inn
Eullhugi meiri en íslenKki drengurinn.
----Þungt var að líða frá lífdaga-gæskunni :
Ljósinu, deginum, frægðinni, æskunni ;
Alt breiddi’ út faðminn að lífinu laðandi,
Landið og hafið i sólgeislum baðandi!
Stórar og víðfleygar vonir i barminum, —
Vígmannleat sjálfstraust á kraftinn í armin-
Oskin : að lifa í Ijóðum og sögunum [um ;
Landsins síns, þegar að eytt væri dögunum.
En hvað var það alt móti hinu, að hefna’ ekki,
Heiti sitt eða sem níðingur efna’ ekki !
Dauðinn varð leiéin að ljósinu’ og sanninum,
Lífið varð blettur á hetjunni’ og manninum ;
Skap hans þann dug og þá djörfungu gaf hon-
um,
Drengskapmn lífselskan níddi ekki’ af honum.
— Þulu þó misti’ hann um æfi-för öfuga
Illugi’ á söguna — stutta en göfuga.
Hirð-skáldið.
Oft varð Sighvat æði viðsjál
Ólafs digra hoil,
Er um kouungs blíðu bitust
Beztu skáldin öll.
“Krítíkin” var hreint ei hógvær,
Hún var m/mnf/at naxit, '
Lestu fólkið nú.
Alt að einu og hann að hugsa,
Hafa sömu trú.
Þó var höll sú hlynt þeim skáldum;
Hittust, ræddu mál,
Og í skilming skýrra orða
Skerptu andans stál.
— Settur nú á sína þúfu
Syngur hver og einn,
Pokaprestur einn er orðinn,
Annar smalasveinn.
Skáldin, sem um kónga kváðu,
Kváðu fyrir gull.
— Híkis-bubbar réttu’ að Hjulmar
Reitu’ af tólg og ull.
Þá var skáldum heldur hagur
Hafa “kóngsins trú.”
— Launin, fyrir það má þaltka !
Þeirra freista’ ei nú.
Ofundsamt varð Sighvat forðum
Samt í Ólafs höll;
Hann það þorði liin sem viður
Hikuðu sér öll;
Hilmis-viuur var, en laut ei
Valdi hans um of.
— Betur orti’ hann Erlings-drápu’ enn
Ólafs konungs lof.
Rekka-sveit í svaðilföritm
Samfylgd hans var góð,
Vel í ferð hann kæta kunni,
Kveða’ í þreytta móð ;
Bændum fanst sem geisli’ í glugga
Gisting þvílíks manns,
Sumum koniun sjáleg þóttu
Svörtu augun haus.
Þegar enginn þorði’ að vekja
Þcngil svefnstyggan
Skírt svo gæti klerkur, krankan
Krakka’ er átti hanll;
Dæi barnið óskírt — óhætt
Einskis lífi var.
Milli tveggja illra elda,
Ofsa og hjátrúar.
Þegar skálcli stirðkvæð staka
Staöluð illa hraut.
Hirðskálds-nafn varð ýmsum auðkeypt
—Enn þá mun það til.
Reglan var : að kunna’ að kveða
Kónginum í vil.
— Pyrir “kónginn,” lagsi ljúfur,
Þá gat lyst og lánið Sighvats
Leyst þau vandrœðin
Aleirin lagði hann í hættu
Höfuðstallinn sinn.
Réði nafni ríkis-arfa,
Réðst ei um við menn.
— Noregs-lýðir mildan muna
Magnús góða enn.