Öldin - 01.06.1895, Qupperneq 14

94
ÖLDIN.
irnir, sem þar búa nú, eru uppfullir með
þessar g-ömlu munnmælasögur. Þcss
vegna er enginn staður ákjósanlegri fyrir
ferðamanninn og þá því síður fyrir sanna
vini þess, sem rómantiskt er.
Það er ekki langt síðan ég dvaldi þar
nokkurn hluta sumars, í litlu þorpi niður
við fjörðinn, og gafst mér þá kostur á að
sjá eina undra-sjónina, sem fjörðurinn er
svo auðugur af. Með þremur kunningj-
um mínum var ég eitt kvöld <á reiki niðri í
fjöru, þegar mér alt í einu birtist undra-
verð sýn frammi á firðinum og ekki langt
undan landi.
Eldlegt skip sveimaði með haígð á lá-
dauðum sænum. Möstrin og seglin sáust
glögt þó myrkt væri, rauð á lit, ekki cid-
rauð, en dekkri miklu — líkari blóði. Alt
virtist skipið sveipað óskýrum Ijósbjarma
og fyrir því sáust hin voveificgu, blóðrauðu
möstur og segl þess bctur, segl, sem héngu
hreyfingarlaus á ránum þó skipið sjálf't
væri á hraðri ferð.
Það var þungt loft og heitt um kvöld-
ið, en þó fór svo mikill kuldahrollur um
okkur félaga, að við skulfum eins og í frost-
nepju, þegar við þegjandi störðum á þcssa
sviplegu sjón.
Eftir litla stund var cins og skipið
hriktist til, rétt eins og kylja mikil hefði
alt í einu þanið seglin. I sömu andránni
tók það skrið áfram og sökk niður í hið
dimmbláa djúp, án þess heyrðist svo mikið
sem öldugjálfur.
Enginn okkar félaga hafði tilhneiging
til að vera hjárrúarfullur, en þessi sýn,
þetta skip með þessum lit, hafði eitthvað
það við sig, að okkur stóð ógn af. Það
hafði enginn okkar séð neitt þvílíkt áður.
Hvað var það, þetta vofu-skip ? Af bú-
endum við fjörðinn var ef til vill ekki einn
tugur manna, sem ekki hafði heyrt getið
um “töfraskipið.” Af yngri kynslóðinni
voni þeir að vísu ekki svo margir, sem gef-
ist hafði tækifæri aðsjáþað með eigin aug-
um, en allir gömlu mennirnir hafa séð það
upp aftur og attur. Því til sönnunar má
geta þess, að 1861 var þessari sjón lýst í
blaðinu “Colonial Times,” sem þá var gef'-
ið út í Chatham í Nýju Brúnsvík. Allir
fiskimenn við fjörðinn kannast við þetta
Ijós, og trúa staðfastlega, að birting þess sé
vís fyrirrennari mannskæðra austanveðra.
Ljós þetta lítur ekki æíinlega eins út
og hefir mér cnda verið sagt, að það hefði
mjög sjaldan þá mvnd, sem að ofan erlýst.
Stundum birtist það að cins sem eldur, án
þess að taka á sig nokkra sérstaka mynd.
Þó er það oftar, hvernig helzt lit sem það
hefir, að það heflr skipsmyndina í för með
sér. Hefl ég' enda heyrt skynsamt fólk,.
bæði karla og konur, segja, að það hafl séð
svipi í mannsmynd 'æða aftur og fram í
eldliafinu á þessu eldlega skipi.
Sannleikurinn er, að þetta töfraskip
isést ekki nema endrum og sinnum og al-
drei á nokkru ákveðnu tímabili. Þcss
vegna eru það ekki nema tiltölulega fáir
menn, sem sjá það. Trúðuleikarai- og sýn-
ingamenn, sem á ákveðnum tíma setja sig
niður við fjörðinn, tilað draga að sér fjöld-
ann auglýsa hver í kapp við annan, að frá
sínum tjaldbúðum sé hcntast að sjá undra-
skipið, en eins og mörg önnur loforð slíkra
pilta, reynist það fals og til. Töfraskipið
hlýðir ekki boði neinna flökkuleikara.
Það skeikar ekki að þetta Ijós sést æ-
tíð einum til tveimur sólarhringum á und-
an austaaroki. í því efni er það nokkurs-
konar verndar-engill fiskimanna, og illa
fer fyrir þeim, scm ekki liirðir urn þessa
vísbending frá sendiboða sjóguðsins, sendi-
boða Neptuns gamla. Enginn hugsUnar-
samur og varkár íiskimaður lætur hjá líða,
að bjarga bátnum sínum, sem liggur við
granna stjórataug skamt unda.n landi, eftir
að hafa séð votta fyrir þcssu Ijósi. Geri
hann það ekki, má hann eins víst eins og
ekki búast við, að sjá bát sinn í hundrað
molum uppi í fjörugrjóti morguninn eftir.
Já, töfraskip þetta er virkilegur, hræðilcg-
ur fyrirboði æðandi vinds, steypiregns og