Öldin - 01.06.1895, Qupperneq 16

96
ÖLDIN
hafi þcir óviljandi kveikt í skipinu. Nokk-
uð var það, að innan stundar lagði reykj-
armökk upp af duggunni og að fám mín-
útum liðnum tóku rauðar eldstungur að
rjúfa mökkinn. Innan skams var duggan
í báli og til að forðast brunann, fleygðu
skipverjar scr í æðandi öldurnar, en jafn-
vel þær vildu ekki unna þeim þess, að
drukna í næði, en köstuðu þeim á undan
sór eins og leiksoppum upp í urðina í fjör-
unni og kvöldu þar úr þeim líflð. Daginn
eftir voru öldurnar kyrðar og þá fundust
lík alira duggaranna undir hömrunum, blá
og marin, brotin og lemstruð. Forsjónin,
en ekki mennirnir, hefndi fyrir hina fá-
tæku fiskimenn.”
Það er ekki við því að búast, að sá
maður, sem er blátt áfram og ekki heflr
nokkrar viðkvæmar tilfinningar og ahlrei
hugsar um annað en sín hversdagsstörf,
það er ekki við því að búast að hann sjái
nokkuð markvert eða aðdáunarvert í þess-
ari sögu Akadiu-fiskimannanna. Að
minsta kosti lirífur hún hann lítið þó hann
lesi hana, ekki síst ef hann gerir það í mið-
biki bæjar, þar sem köllin, skröltið á stein-
strætunum og bjölluhringingar strætisvagn-
anna, glymja í eilífum, ósamræmum sam-
söng í eyrum hans. En fari nú þessi sami
maður austur að Baie des Chaleurs-flrði,
dvelji þar um stund og teigi hið salta loft,
sitji hann þar einsamall á steini niður und-.
ir flæðarmáli, umkringdur, hulinn dökk-
grænum laufum frumskógarins, sem teigir
sig alvcg ofanað hínu dimmbláa djúpi, sifji
hann þarna í kyrðinni og hlusti á hið lát-
lausa bárugnauð, og bendi hann svo öidn-
um fiskimanni að koma til sín, og láti hann
svo í þessum rómantisku kringumstæðum
segja sör söguna aftur, þá hlýtur hún að
hrífa hann — ef annars nokkurt afl getur
hrifið hann til að hugsa um annað en hvers-
dagsstörf, um dollara og cent.
Ég held því ekki fram, að þessi “flug-
ijós” sé nokkuð yflrnáttúrlegt, eða eigi
nokkuð skylt við yfirnáttúrlega atburði.
En það er víst, að til þessa heíir enginn
leyst gátuna. Látum vísindamanninn
reyna við hana, og ef hann getur ræna
Akadiufiskimanninn þessari kæru, gömlu
munnmælasögu.
Alt sem 6g hefi sagt hér að framan,
ábyrgist ég að sé alveg rétt, eins og mér
var sagt það. Ég get lílta bætt því við,
að daginn eftir að ég sjálfur.sá þetta undra-
skip, skall 4 heljar austanveður, og fylgdi
því, eins og æfinlega, steypiregn og kuldi.
Þegar ég þá stóð uppi í skóginum, undir
þaki á fiskimannshreisi og horfði á hol-
skeflurnar elta hvor aðra í æðisieik upp á
sandinn og klettana, og hlustaði á drunur
sjávarins sameinaðar hvininum í skóginum,
reis myndin frá kvöldinu næsta á undan
upp fyrir hugskotssjónum minum, engu ó-
greinilegri en hún var fyrir líkamsaugunum
áður, og þá í svipinn, að minsta kosti, tfúði
óg virkilega þessari liskimanna þjóðsögu.
Uppfinnari telefonsins.
Ilinn rétti uppfinnari telefonsins, er
sagður að hafa verið fátækur þýzkur há-
skólakennari, Philipp Eeis, frá Friedrichs-
dorf í Frankafurðu við Maine. Iíans upp-
flnding var fyrst reynd fyrir Rússakeisara
og venzlafólki hans, árið 1865. Telefón
Reis flutti lfljðm allan, söng o. s. í’rv. og
enda orð, en með köflum voru þau svo ó-
skír, að lítt mögulegt var að greina þau.
Uppflnnarinn tló 1874, ókunnur fjöldanum
og fátækur, en síðan heíir stjórnin á þýzka-
landi viðurkent hann sem fyrsta uppfinn-
ara telefónsins og reist honum minnisvarða
í kyrkjugarðinum í Friederichsdorf.
EFNI: St. Gr. Stefhansson : Úrsögnumog
sögum, tíu kvæði (Norna-Gestur—Hjaðn-
ingavig — Ætternis-stapi — Surtarlogi —
Gláms-augun—Illuga-drápa—Hirðskáldið
— Fíflið — Hergilseyjar-bóndinn — Mjöll
dóttir Snæs konungs). — F. Jacobson :
Munnmælasögur Indíána. — Lokraine :
Töfraskipið. — Uppfinnari telephonsins.
Ritstjóri : Eggert Jóhannsson.
Heimskríngla Prtg. & Publ. Co.