Öldin - 01.11.1895, Page 11

ÖLDIN.
171
Ljósið í hríðinni.
Skáldsaga.
Samiö hefir
Snœr Snœland.
—•«.—
Niðurlag.
gæti ekki litið eftii- ðllu. Eg gengdi þessu
sem öði'u og gekk það þolanlega. Eg
heyrði út undan mér, að haun var að segja
öðrum, að hann færi nú að falla frá, og
þess vegna væri hann að venja mig við,
því að liann ætlaði mér fjaðrirnar sínar,
sem óðum væri nú að fækka.
Eg var við kyrkju sem oftar seint um
sumarið. Anna í Dæli var líka við kyrkj-
una. Eg sA það á öllu að það var ekki alt
með feldu. Eg vissi strax að ég væri hafð-
ur á uppboði í myrkrinu og undirferlinu
og hún væri búin að bjóða í mig og ég lík-
lega slegin henni. Jæja, það þurfti nú
ögn meira samt áður en lyki. Litlu þarna
á eftir kom hún að Skarði. Auðvitað vissi
ég óðara í hvaða erindagerðum það var.
Hún sagði mér svo dæmalaust lipurt frá
því, að við værum trúlofnð, í gegnum
frænda minn. Iíg var að reyna að sann-
færa hana um, að það væri ekki. En auð-
vitað dngði það nú ekki minstu vitund.
Frændi minn var nú svo góður við
mlg, að ég gat ómögulega fengið af mér
að erta liann til angurs. Eg treysfi því,
að Anna rækist á einhvern annan fljótlega,
svo að ég slippi, ef að vanda léti.
Nú einmitt var heimilisfólkið að hvisa
um það, að gamli maðurinn ætlaði mér
Önnu, og það gat verið vlðar sein fólk
liafði það á milli sin, og þá þurfti Elín ein-
mitt að koma. Einmitt þennan liðna dag
hafði ég talað um þetta mál við frænda
minn. Hann var fyrst með því, en þegar
ég var ósveigjaniegur, þá gaf hann eftir,
en bað mig að gera ekki uppistand af því
að svo stöddu. Eti hann iofaði mér að
herða ekki meira að mér í því máli, úr því
mér væri ómögulegt að fara eftir sínum
í'áðum.
Þegar ég kom inn frá því að ganga
frá hestunum, sátu gestirnir uppi í húsi
frænda og hann hjá þeim, og heyrði ég að
þeir karlarnir töluðu með ákafa um lands-
ins gagn og nauðsynjar. Sveinn fór að
segja méi’ ýmislegt sem Rósa gatnia hafði
sagt á meðan ég var úti, og svo innan um
að bera þær saman Önnu og Elínu. Eg
var eins og á stingandi nálum. Mér var
svo afleitlega illa við að Elín heyrði nafn
Önnu í sambandi við mig. Ég liætti að
taka undir við Svein, en hann hélt áfram
samt.
Svo gengu þeir fram Ingvar og frændi
og hann sagði við mig um leið : “Farðu
inn fyrir, Konni, og talaðu við stúlkuna,
henni leiðist að vera einsömul.” Eg gengdi
og settist andspænis henni. Samtalið var
eitthvað á þessa leið :
“Þið munuð ætla fram að Hvammi ?”
“Já, nú er ég loks á ferðinni þangað.
Við ætluðum að ná þangað í kveld, og
pabbi kom hér heim til að fá fylgd af því
veðrið var svo ískyggilegt. En Auðunn
vildi ekki heyra annað en að við settumst
hér að, veðrið væri svo vont.”
“Já, það var cngin nauðsyn að ltalda
lengra. Það verður betra veður á morgun
en ætlið þið að tefja lengi í Ilvammi?”
“Við ætluðum ekki að verða þar nema
tvær nætur. En máske það drífi niður svo
mikinn snjó, að við verðum lengur, eða
ég.”
“Það getur skeð, en hann getur þó
naumast varað lengi svona. snemma. Þú
ættir nú annars að vera í Ilvammi I vetur
hjá frænku þinni.”
“Því þá ?”
“Og — það er skemmra á milli,-----
Okkui' unga fólkið hérna fram i dalnum
vantar fleira af ungu og fjörugu fólki.”
“Já, það er nú eins með okkur þar
nyrðra. En heyrðu, ég var nærri búin að
gleyma að segja þér dálitlar fréttir (hún