Öldin - 01.11.1895, Blaðsíða 13

ÖLDIN.
1n
(o
jings presturinn var ekki sérlega audríkur
og hann varð að japla mest á sömu orðun-
um gegnum hvorttveggja. Iiann tugðist
einlægt á því, livílíkt stórmenni, dánumað-
ur, bændaöldungur, sveitarstólpi, sveitar-
prýði og mannval lægi hér liðið lík á svört-
um fjölum. Að hann leyfði sér að kalla
hann öllum þessum heiðursnöfnum, væri
af þeim ástæðum, að hann hefði verið
framúrskarandi búmaður, í smáu og stóru,
og þar af leiðandi ríkismaður. Ilann hefði
verið guðhræddur og kyrkjurækinn, og æ-
tíð borgað kyrkju og presti sómasamlega
skyldugjöld, sem í guðsnafni bæri að greiða
meðan hinn síðasti peningur væri eftir.
Og enn fremur vildi hann benda á hans ó-
viðjafnanlega dánumenskudæmi, sem stæði
hér ijóst og lifandi frammi fyrir öllum.
Nefnilega systursonur hans. Hann hef'ði
tekið hann að sér ómálga barn, ásamt
heilsulausri móður, .—- en systur — sem
hann hefði annast eins og besti bróðir í tvö
ár; þá hefði dauðinn tekið hana. Alt þetta
hefði liann gjört án eins eyris endurgjalds
fyr eða síðar. Allir vissu hvaða myndar-
mann hann hefði gert úr þessum fóstur-
svni sínum. En svo að síðustu, ofan á
þetta dánumannlega uppeldi, hefði hinn
látni verið búinn að búa svo um, að hinn
ungi maður settist í sæti sitt.-----
Mér þótti sannleikurinn þokukendur
hjá prestinum, sem öði um. Allir gerðu
mig og móður mína sáluga að gustuka-
skepnum, sem þessi stórríki maður hafði
svo af eðallyndi slett ofan í. Eg var því
ekki neitt sérlega alúðlegur við prestinn,
þegar hann fór að snúast í kring um mig
strax og búið var að moka ofan í gröflna,
til að sníkja eftir verkalaunum sínum, með
hræsni og sleikjuskap.
Um leið og ég fór, spurði ég prestinn
eftir hvað mikið hann vildi hafa fyrir fyr-
irhöfn sína.
“Ó, blessaðir verið þér, ég fer ekki að
prísa það. Eg veit að þér borgið mér
sómasamlega. Já, sómasainlega, það er
alt, góðurinn minn.”
Eg fann að hann vildi skrúfa út sem
mest að mögulegt væri. Ég fór ofan í vasa
minn eftir peningunum, því ég vildi ekki
láta svona gráðuga skepnu telja til skuld-
ar hjá mér með réttu. Ég taldi peningana
fram úr lófa mínutn í lúkuna á lionum;
þegar ég byrjaði að telja, var fýlusvipur á
honum, því honum var ómögulegt að sjá,
á hvað miklu ég hélt. Augun voru upp-
glent og varirnar þandar út fyrir tann-
garðinn. Þegar ég hafði talið 10 krónur,
fór höfuöleðrið að lagast, þegar ég veifaði
þeirri 15. komu brosdrættir í bæði munn-
vikin og fjör leiftraði í augunum, og þeg-
ar ég lét 20. krónuna detta í lófa hans,
hneigði hann sig ofur værðarlega og aftan-
skyn ánægjunnar leið yflr andlit hans.
Hann tók í hendina á mér og þakkaði mér
fyrir. Sagði að ég væri sómamaður, enda
hefði ég af einhverju að taka, og velti um
leið vöngum.
IV.
Það voru liðnir nokkrir dagar frá jarð-
arförinni. Ég hafði hailað mér upp í rútn
þreyttur af göngulagi um daginn. Ég var
að hugsa um að bregða mér út að Töngum
daginn eftir. Þá var ýtt við mér og sagt
að tveir menn væru komnir, sem bæðu að
lofa sér að vera. Ég bað að fylgja þeim
inn. Svo heyrði ég að fólkið fór að spyrja
þá frétta. Þeir voru gleiðir í svörum ;
sögðust ekki segja annað en skipskaðann
af Skaganum, en það hefði nú líklega frézt
áður. Onei, það hafði ekki heyrst neitt
um hann. Ja, það var í garðinum sem
gerði á fimtudagskveldið var, að farist
hafði bátur með 5 manns á, 2 kvenmönn-
um og 3 karlmönnum. Og hvaðan ? Þeir
sögðu að báturinn hefði verið frá Vogi.
Og hvaða fólk var þetta sem druknaði ?
Ja, þeir voru nú ókunnugir “þar í ytra.”
Formaðurinn hefði verið nefndur Pétur,
vinnumaður frá Bökkum. En hitt fólkið