Öldin - 01.01.1896, Síða 1

Entered at the Winnipegr Post Oífíce as second class matter.
IV., 1.—2. Winnipeg’, Man. Jan. og Febr. 1896.
Nýársgjöf.
EFTIE
Kristinn Stefáxsson.
t>:ið blés nokkuð kalt yíir klaka og snjó
Yið komuna ársins ins nýja,
Og sár-döprum bjarma á svellin fægð sló
Frá sólu í drunganum skýja.
Og stormnepjan kembdi þ'i snj ískýin oin
Og snj jhára d.rýgði hún losið,
Og rann yiir skafiana, rak svo upp vein
Við rúðugler hélað og frosið.
Þá var mér í hjarta’ önnur vetrarköld tíð,
Með va>gðarlaust frost sitt og dauðann,
Og draumrdsir liáðu sitt dauðiega stríð
Og duttu á hjarngaddinn auðan.
Mcð viðkvæmni horfði’ ég á rósnnna röð,
Sem ræktað og geymt hafði’ ég hjá mér;
Og kvaddi svo öll þeirra bliknuðu biöð,
Sem bárust í stonninum frá mér.
Ó, far vel, ég sagði.—Svo fer það loks alt
Þá frostkuldinn nær blöðum rósa:
Það er hér á jörðunni allvíða kalt,
Og ýmsu mjög liætt við að frjósa.
Og þegar ég hugdapur liugsaði’ um það,
Með liug fyltan skugg-sælum myndum,
Þá kom hún sem geisli við bláhimins bað,
Sem blikar á lang-fjærstu tindum.
Ilún kom mér í sá’u með söng og með þor
Og svölun í þvcrrandi tári,
Með sætleik og ilm og með sólarheims vor,
Og sólgcisla blómstur í liári.
Hún leiddi fram sól undan blájökla brík,
Þá brendi sig inn í mig þreytan.
Svo kysti’ ’ún mig mjúklát og miskunarrík,
Með munninn af kossunum heitan.
Þá færðist mér allheitur ylur í blóð
Frá æskunnar brosandi dögum ;
Svo söng hún mér ástvænt og ijómandi ljóð
Úr lifandi hjartnanna slögum.
Mér birti’ í huga og breyting varð snögg:
Á burtu fór vetur með klaka;
En þangað kom rjóð og svo rök som af dögg
Ilver rósin mín aftur til baka.
KVÆÐI.
EPTIR
Stephan G. Stephansson.
Myndin.
Þau sátu þögul saman
Eitt sorglegt vetrar-kvöld.—
Þá hófst ’ann upp úr hljóði
Og hristi út af móði:
Er núna nokkuð gaman,
að nýju <;Öld” ?
’Ún stökk upp, stúlku-kindin,
Og strax kom blaðið með —
Þvi bóklærðust á bænum
Var Beta’, i kjólnum grænum :
Eg lield að “hún” sé myndin
Sem tef ég séð !
Á brattan bláncfs-tindinn
’Ann ‘•brillum” þrýsti ríkt.—