Öldin - 01.01.1896, Síða 28

28
ÖLDIN
þaðan með gufuskipi fram til Trinidad og
þaðan með gufuskipinu “Orinoco,” er geng-
ur á milli Trinidad og Ciudad Bolivar. Er
það allgott, en gamaldagslegt gufuskip,
með stefnishjóli og geflr ágætt farþegjarúm.
En einkennileg mjög er sú ferð. Eftir að
farþegi stígur á skipsfjöl, verður hann einn
að leita eftir lífsþægindum og viðurværi.
Slíkt gerir enginn fyrir hann. Því, að
undanteknum þeim sem mega til að stjórna
skipinu og vélum þess, taka allir til — far-
þegjar og skipverjar — að spila upp á pen-
inga og eru að því alla leiðina. Eru það
takmarkalaus ósköp af peningum, sem
þannig eru unnir og tapaðir á einni ferð.
Ain er breið og lygn eins og stöðupoll-
ur. Það heizta sem ber fyrir augað á þeirri
ferð, eru laufmikil tré á bökkunum, sem
byrgja. ýtsýnið til beggja handa, flákar af
leirum fram af bökkunum og hólmar hér
og þar í fljótinu með sama moldarlitnum,
og að síðustu má telja hina ameríkönsku
krókódíla — Alligators. Það má sjá nóg
af þeim hvar sem er í fljótinu og meðfram
því. Nokkru áður en til Ciudad Boliver
kemur, lendir gufuskipið í þorpi allmiklu,
sem Las Tablas heitir. Það er lendingar-
staður fólks og varnings á leið til gullnám-
anna í Guiana. Þó er það eiginlega til
málamynda, að hér er komið við á uppeft-
irleið, því hvorki fá menn að fara af sjálfir
né taka flutning af skipinu, sem ætlaður er
til Guiana, af því að þar er engin tollbúð.
Menn verða því að halda áfram til Ciudad
Bolivar, ijúka erindinu á tolllbúðinni, taka
sér far til Las Taklas með sama skipinu og
þá fyrst fá menn að lcnda og afferma vör-
ur sínar.
Ciudad Bolivar, sem telur 20,000 íbúa,
er einmitt við fyrstu grynningarnar í fljót-
inu. Lengra ganga því hafskipin ekki.
En langt þaðan upp eftir fljótinu ganga
stórir og botnflatir gufubátar. Ef menn
vilja geta menn enda komist á bátum, eftir
álum eða afföllum, frá Orinoco yfir á Rio
Negro-fljótið og af því aftur með öðrum af-
föllum yfir á hið volduga Amazon-fljót.
Straumvatnasamgangur þessi er merkileg-
ur ekki síður en þýðingarmikill fyrir allan
þennan hluta landsins.
Þegar maður yflrgefur gufuskipið f
Las Tablas, leigir maður hesta eða múlasna
til að ferðast þaðan áleiðis til Guiana og
gullnámahéraðsins sem nú er þrætt mest
um. Á þeirri leið fer maður um hinn þétta
suðurlandaskóg og svo laufmikinn, að lauf-
in í þessu trénu flækjast í þau af hinu og
mynda samhangandi flœkju og svo þétta,
að sólarljósið gengur ekki gegnurn flók-
ann. I þessurn sífelda skugga og í rakan-
um, hitagufunni upp úr grasinu og jörð-
unni, þrifast óteljandi ósköp af flugum alls-
kónar og skorkvikindum. Sá óaldarsægur
og hinn brennandi hiti gera ferðalag á
þessari leið lítt þolandi, og þegar út úr
skóginum kemur og sléttan (llano) tekur
við, verður hitinn svo ofsalegur að enda
svælcjan og flugurnar í skóginum eru engu
verri viðfangs. Ein einasta ferð um þenn-
an skóg er eftirminnileg alla æfl. Auk
flugnanna og fiðrildanna með öllum litum
sem þar sveima sí og æ, er þar einnig fult
af fuglum allskonar, frá hinum smærstu til
hinna stœrstu,—páfagaukar, macaws, flam-
ingos = eldlitu fuglarnir, og margar aðrar
fáséðar fuglategundir. Þar eru og apar í
trjánum í þúsundatali og höggormar í ótal
hlykkjum hvar sem maður lítur. Allur
þessi fugla og apafjöldi heldur uppi lát-
lausu argi og gargi alla leiðina, svo að al-
drei er stundar hlé.
Á þessari leið er hin nafnfræga Callao
gullnáma sem á sinni tíð var óneitanlega
hin arðsamasta náma í heimi,—gaf af sér á
fáum árum í hreinan ágóða milli 15 og 20
milj. dollars. Nú er hún ekki eins arðsöm
og þó ekki fyrir þurð gullsins. í því ná-
grenni er fjöldi af auðugum gullnámum,
svo auðugum, að óvfst er að menn þekki
aðrar jafnauðugar, en allar arðlausar og
ónotaðar eða því sem næst. Ástæðan til
þess er sú, að stjórnin leggur útflutnings-