Öldin - 01.01.1896, Side 29

ÖLDIN.
29
toll á gullið og háan innflutningstolláallar
nauðsynjavörur. Að auki eru ótal kvaðir
og skyldugjöld, sem undirtyllur stjórnar-
innar heimta. Alt þetta hindur hendur
manna og heftir allan iðnað og framfarir.
Yalencia er stærsta borgin í ríkinu
næst Caracas; íbúar um 30,000. Er hún
uppi í fjalladölunum vest-norðvestur frá
höfuðstaðnum og alllangt frá sjó. Hafn-
staður Valenciamanna er Puerto Cabello og
liggur járnbraut milli bæjanna. I Yene-
zuela er og elzta borgin, sem Evrópumenn
grundvölluðu í Ameríku, borgin Cumana,
skamt fyrir norðan Orinoco-ósa og niður við
sjó. Var sá bær grundvallaður árið 1512.
Jarðskjálftahætt er í ríkinu og hefir
Caracas einu sinni (1812) að heita mátt
lagst í rústir þess vegna. Á sama hátt
hafa mörg þorp eyðilagsttil hálfseða alveg
á ýmsum tímum.
Árstíðir eru að eins tvær í Venezuela,
hvor um sig 6 mánaða löng. Aðra 6 mán-
uðina er votviðrasamt og heitt og er það
vetrartíðin. Hina 6 mánuðina þurt veður
alt af og heitt, og er það sumarið. Heitt er
þar altat og undir öllum kringumstæðum
og því enginn vetur, eftir almennum skiln-
ingi þess orðs á norðurlöndum. Þegar rign-
ir, þá flæðir vatnið úr loftinu eins og helt
væri úr fötu, eða öllu heldur tunnu, í lát-
lausri hríð.
Verkstæðis-iðnaður er lítill sem eng-
inn í ríkinu. Nálega allir hlutir eru
keyptir á verksmiðjum í öðrum löndum,
að undanteknum máske vindlum, súkku-
laði og skófatnaði bændalýðsins. Auður
landsins er innifalinn í námunum, og í
kvikfjárhjörðunum. Vörurnar, sem f)-am
oru boðnar til útílutnings cru aðallega
kafli, kokoa, bórnull og húðir. Jarðyrkjan
er á áþekku stigi. Flatarmál rílcisins er
um 400,000 ferhyrningsmílur, en ekki eru
meira en 4000 ferh.mílur ræktað land, eða
1%. Verzlunarmenn eru Venezuelamenn
ekki, enda verzlunin nálega eingöngu í
höndum útlendinga, einkum Þjóðverja og
Holiendinga. Englendingar eiga lítið
við hana, en þeir aftur eiga flestar námur,
járnbrautir, gufuskip o. þ. h. Af þessu
leiðir að í ríkinu skiftast menn í tvo flokka
aðal-lega: ríkismenn og fátæklinga. Kík-
ismennirnir, sem fá stórfé á ári hverju í
afgjald af landfiæmi sinu, eða hús-eignum
í bæjum, leggja ekki peningasína á vöxtu,
í banka eða sjóði, heldur í kistuhandrað-
ann í heima húsum. Slíkt hið sama gera
allir í Venezuela, þegar þeir eignast pen-
ing umfram daglegar þarfir. Af þessu
leiðir tvent. Fyrst það, að alt sem gert
er til framfara, er gert með peningum út-
lendra manna, og það, í öðru lagi, að til
skamms tíms var ekki til nema einn ein-
asti banki í öllu ríkinu,— Verzlunar-bank-
inn í Caracas. I landi þar sem hver ein-
staklingur út af fyrir sig, heflr bankann í
svefnherbergi sínu og þar sem erlendu
kaupmennirnir borga innlendu vörurnar
með ávísun á aðfluttan varning, þar gerir
það tilfinnanlega lítið tjón, þó fátt sé um
banka. Að kaupa ávísun á pósthús og
senda öðrum, fjær eða nær, er nokkuð sem
ekki er til í ríkiuu og sem fáir hafa hug-
mynd um. Þurfi maður að senda ávísun
úr einu héraði í annað, einum bæ í annan,
getui- maður það því að eins, að maður
komi sér vel við kaupmanninn. ViJji
maður koma boggli í fjarlægt hérað, verð-
ur maður að láta sér lyndaað bíða þangað
til einhver kunningi manns fer þá leiðina
og tekur hann af manni.
Margir æðristéttarmennirnir senda
börn sín til útlanda til að mentast. Stór-
ríkir menn allir senda þau til Evrópu, en
þcir sem takmarkaðri efni hafa senda þau
til Bandaríkjanna. Þessi erlenda mentun
á meir en lítinn þátt í að mynda hina
pólitisku stefnu mentuðu mannanra og
framferði þeirra alt. Og þegar um dag-
lega framkomu þeirra er að ræða, er ekki
úr vegi að geta þess, að það er leitun á
þjóð jafn kurteisri, góðgjarnri eða eins