Öldin - 01.03.1896, Síða 3

ÖLDIN.
35
Þft opnai' mér faðminn þinn fagnaðar-rík
Og fæst ckki’ um trd mína og póliiík.
Og skartið þér sótnir, þö skrautgjörn þú scrt
Og skiftir um búning við missiri livert—
Hvert missiri! ó, jí, hvern einasta dag
Um áferð þú skiftir, um blæ eða lag
Þíns dökkgræna silkis, þíns drifhvíta líns,
Með dreglunum forsælu’ og ljósgeislansþíns
Þú mun gerir engan á ætt eða stött,
Og aldrei þú skeytir um venjur og rétt,
Og sjálfráð þú breiðir þinn sóleyja-krans
A syndarans gröf og ins beilaga manns.—
Að lolcum í faðm þér þú felur mitt lík
Og fæst ekki’ um trú mína ogpólitíl'.
Og strax feldi Alfaðir ástir til þín,
Er opnaði Særinn þcr dyra-loft sín
Svo út gekkstu’ í birting á blásvali hans,
í blómskrúða vorsins meo árgeisla-krans,
Er morgunsins Hliðskjálfi íjarskygnu frá
Úr Fagrahvel' sumarsins starði ’ann þig á.
Þú óist honum son, sem var ötull og stór
Og efldastur guða—vorn norræua Þór!
Úr tden hann rak ckki ættfeður manns,
En árvakur stðð hann sem verndari hans
í hliðinu’ á Miðgarð’, með hamarinn sinn,
Að hleypa1 ekki Satan til mannanna inn.
Og Sif varð hans kóna, með sólgeislans liár,
Með sæblámans augu, með kveldroðans brár,
0g vænst allra dísa—því vorið hún ber
Og vonina’ og gleðina’ í hjartanu sér.
Og heimurinn síðan ei frásögu fann
lím fegurri konu nó liraustari mann.
Eg ann þjr, cg ann þér þú indæla jörð !
Hver árstið som klæðir þinn iffsrjóva svörð,
Hvert dökkgræna sumarsins silkið þitt skín
Við sól, eða vetrarins drifhvíta lín !
Eg leit engan samastað ijúfari’ en þig,
Og líf þitt og gröf þín er nóg fyrir mig !
Því hvað skal mér Eden og englanna hljóð
Er óma í laufskógum vorgolu-Ijóð ?
Tn heilaga /tvíld og in hlmneska ró
Er hásumar-kveldið í faðm sinn mig dróg ?
Né Zíonar fegurð og gullt.orgin gylt
Er gaugbraut um skóginn er haustlaufum
fylt ?
Né réttlætis-hjúpurinn, hreinneins ogmjöll,
Er hciðgullin Þorra-sól skín yfir fjöll ?
Já, jörð þú ert indæl—ég uni mér rór
Við æskuna’ og kryftinn,við Sifog hann Þór,
Við sæluna’ í viðleitni’ að vinna’ eitthvað
gott,
Við vonina’ oggleðina’—og liverfasvobrott.
Og fái ég orlof, um eitt er ég viss,
Þó indælt sé sungið í Paradís Krists:
—Og söngur og Ijóð þó að líki mér jafnt—-
Mér lyfti’ ég upp stundum til hressingar
samt
Þá hárfögru Vordís og harðfonga Þór
Að heimsækja’ á Þrúðvang—og drekka þar
bjór.
IV. Ileivör á hauo'i Angantýs.
Skarður máni úr sbýja-rauf
Skaut út fölum logutn
O’ná bjarg, sem brattan kl tuf
Breka’ á Munar vogum.
Vindur undi’ um eyjar barm;
Inni Sáms ey vaflð
Hafði’ í Avítan, kreftan arm
Kolsvart nætur-hafið.
Út’ á bak við löðrið Ijóst
Ljós ei nokkurt gægir;
Saman feldu biksvört brjóst
liólstra-Ioft og Ægir.
Eins og Nótt og Ólgu-sjór
Eyna svelgdi niður
Gegnum hamra lirollur fór,
Ilranna-sogin viður.
Eyjar-skeggjar skála-hurð
Skeltu' í lás að gættum,
Þektu fornan fyrir-burð—
För er nú á vættum.
Þar sem úti elding slær
Opnast fornir haugar;