Öldin - 01.03.1896, Blaðsíða 16

48
ÖLDIN.
landinu úr öllum áttum, og allir eða flestir
eru þeir tilbúnir að þreyta við straum-
harðar elfur, ókieiía skóga og hamrabelti,
í þeirri von að finna annan eins blett.
Smámsaman safnast og á staðinn aðrir en
námamenn og málmaleitendur. Þangáð
kemur fyrst einn verzlunarmaður, svo
annar og sá þrið.ji, til þess alt er að hafa í
þessum ókunna fjallasal, sem fullnægt get-
ur hversdagskröfum manna. Búðir og í-
veruhús rísa upp í hrönnum, í bæjarstæði
sem mælt heíir verið i grend við námana.
Brautir eru höggnar og ruddar í allar
áttir og hestar og múlasnar fara fram og
aftur í löngum lestum, fyrst mcð klyfjar og
síðan með vagna og æki, af vistum fyrir
fólkið í námabænum aðra leiðina, en með
sýnishorn af gull-blendingnum hina.
Þegar minst varir koma fram menn
með fé til að byggja gufubáta til að flytja
guil-blendinginn burt frá nf.mabænum og
vistir og vörur að honum. Og ekki svo
löngu síðar sér járnbrautarfélag gróða-
bragð í að bygga járnbrautarkvísl að hin-
um sí-vaxandi námabæ. Þegar það verð-
ur hijóðbært drífa auðmenn þangað úr öll-
um áttum og kaupa upp eina námu-lóðina
á fætur annari. 0g vegvísendurnir,
málmleitarmennirnir, sem þar hafa barizt
til þessa, margir hvorjir árangurslítið, vegna
efiiaskorts, grípa þá oftast fyrsta tækiiæri
og seija eign sína fyrir það sem boðið er.
Þeim eru taldir peningarnir. Kaupin eru
gerð. Eftir svo strangt stríð og með vas-
ana fulla af peningum finst þeim þá að
þeir eiga nokkra frídaga skilið. Þeir lifa
eins og konungar, eða eins og þeir hugsa
að konungar lifl, um stund, en fyrr en þá
varir, er auðurinn farinn. Þeir eru tóm-
hentir eitir. Jafnframt peningunum er
æfi þeirra á þessum stað úti. Þar er ekki
tækifæri fyrir þá lengur. Ilamrabeltin í
lilíðunum umliverfls hið vaxandi þorp
bergmála ekki lengur þeirra axar og
hamarshögg, Eins og að. framan er sýnt
eru þessir undanfarar, þessir þrekmiklu,
fríu, kærulitlu málmleitendur liöfundar
þeirra framfara allra sem hér eiga sér stað.
Þeirra þoli og þori er það að þakka að hér
er að rísa upp þýðingarmikill bær með at-
vinnu fyrir tugi þúsunda manna nær og
fjær. Ef til vill dregur bærinn nafn af
fundarmanni fyrstu námunnar, en ef til
vill ekki. Það er alt undir kringumstæð-
um komið. En hvert heldur sem er, verð-
ur altaf einhver til að minnast höfundar-
ins, hins þrekmikla, hugrakka fjall-göngu-
manns, sem nú flýr á ný út í óbygðirnar,
til að hefja sama leik á öðrum stað. Dags-
verki lians er lokið og æflsól iians í þessu
dalverpi hnigin til viðar undireins og um-
heimurinn fer að hafa gagn af fundi hans.
Hann hverfur út í fjalla-geiminn, burt frá
hinurn þvingandi siðurn og reglum fjöl-
mennisins. Þau bönd þolir hann ekki.
Þetta er rétt lýsing af hinu þýðingar-
mikla starfi og lífsstríði málmleitendanna.
Að svo sé, það vitna námabæir svo hundr-
uðum skiftir, um þveran og endilangan
Klettafjalla-bálkinn.
Til sönnunar því hve starf málmleitend-
anna er þýðingar-mikið, þarf eltki annað
en benda á árangurinn af málmfundi þeirra
í Kootenay-héraðinu í Britisli Columbia.
I Canada að minnsta kosti hefir ekki annað
verk verið afleiðinga rneira á seinni árum.
Það víssi enginn livert nokkur málrnur eða
enginn var til í Kaslo-Slocan-héraðinu,
fyrri en liaustið 1891, að fáeinir málm-
leitarmenn fundu þar fyrir tilviijun fyrstu
gull og silfurnámurnar. Afieiðingin af
þeim fundi er sú, að héraðið er nafnfrægt
orðið hvar sem ensk tunga er töluð. Hér-
aðið er nú þegar viðurkent auðugasta
silfurnámu-héraðið sem menn þekkja og'
altaf finst mcira og meira af málminum,
gulliog silfri og ýmsum öðrum málmi.
Innflytjendur þangað skifta hundruðum í
hverri viku. Gufubátar ganga fram og
aftur á hverjum degi eftir bæði stöðuvötn-
um og Columbia-fljótinu. Járnbrautirnar