Öldin - 01.03.1896, Síða 4

ÖLDIN.
30
Þar sem lemjast land og- sær
Leika vaktir draugar.
Stödd var kona, ókunn, ein,
Úti’ í reiðar-slögum,
Meðan byljir birki-grein
Brutu í skógar-höguro.
Það var Hervör—hún um nótt
Hjörvarðs dysja leitar;
Pöður-arf og gripa gnótt
Geymdan Tyrflng veit þar.
Vill nú föðurs vitja brands
Venjur hvað sem dylgja.
Fyrst hún erf'ði andann lians
Ætti vopnið fylgja.
Var það rétt að myrða mátt,
Móð og kapp, sem bar hún,
Geta’ ei sæmd né sigur átt
Sonur fyrst ei var hún?
Hún var djörf og ung og ör,
Orðin tv;tug varla.
—Austrið létti langri skör,
Lágnótt fór að halla.
Tólfum kasta örlög enn
I þeim Ijósa-skiftum—
Hcrvör stðð hjá haugnum senn
Hrævar-Ioga typtum.
Stóð um haug og henni frýr
llervædd sveit í hvirting;
Ægði’ úr dyium Augantýr,
Eldur skein um Tyríing.
* *
*
Kolbrýnd nótt er lof'ts og lands
Ljósin myrkri hjúpar,
Veröld í í veru manns
Vaka raddir djúpar.
Berst að hug og hjarta inn
IHjóð frá myrkri’ og loguin,
Þar sem Hervör heimti sinn
Hjör, að Munar-vogum.
* *
Heill þér faðir ! Heim þig sókt
Hefir dóttir þín um nótt.
Hverri hættu hærra rís
Hugur barni Angantýs.
“Ilt mun leiða’ af ofur-liug
Ef' að skortir þrek og dug—
Engri konu ætla þarf
Að hún vinni karlmanns-starí.”
Vit'ú faðir, hefju-hug
Hlaut ei neinn er skortir dug;
Hann er aðeins innra magn
Aflsins, til að vinna gagn.
“Vittu Hervör, horskri mey
Hæfa karlmanns-störfin ei;
Hennar lund við vopn og völd
Verður grimm og þver og köld.”
“Sittu hcima’ og sauma’ í vef
Sögu’ um það ég unnið hef;
Seg við unga soninn þinn :
Slíkur var hann f'aðir minn !”
Spaki faðir, mentur mest
Maður er som hæfir flest.
Þyngst er hefndin-—það ég skil—
Þeirra’ er sjálflr kendu’ ei til.
Sonur gengur móður mcð,
Minst á frásögn við hans geð ;
Örar leikur eí'tir hann
Öll þau störf, sem f'óstran kann.
“Heyji konau víg um völl
Verður gleymt að tjalda höll;
Ef ei f'rægð og sigri’ er sýnd
Sæmd, þau fyrnast, gleymd og týnd.”
“Vaskan bónda ef valið fær
Virðing er þér stórlát mær.
Fægðu’ hans sverð og skygðu’ hans
skjöld,
Skerptu’ hans lyst í f'rægð og völd.”
Hygni faðir, heyrðu mig,
Hædda metur frægðin sig
Þegar hjá í hömlum sat
Hinn, sem veit hann eins vel gat.