Öldin - 01.03.1896, Qupperneq 30

62
ÖLDIN.
livar sem á hann var litið, en viðbjóðsleg-
ur engan vegin.
Þannig leizt mér 4 Verlaine einmitt
þegar hann hafði náð sínu hæzta stigi í
ijóðagerðinni — unnið sér ævarandi minn-
ingu. Hann var blátt áfram og barnaleg-
ur og tók með barnslegu sakleysi á móti
hverjum þeim skildingi, er komumaður
skildi eftir á hyllu hjá honum. Iiann tal-
aði ensku vel og var að mér virtist stoitari
af því en nokkurn tíma kvæðum sínum,
sem auðsætt er að hafa komið honum að
litlu liði í efnalegu tilliti. Áður en ég
kvaddi hann las hann mér kvæði, er hann
þá nýlega hafði ort í minningu um 50 ára
afmæli sitt. Þegar ég fór stóð hann í dyr-
Unum með lampann í hendinni og lýsti mór
niður stigann, og eftir honum þar, í nátt-
klæðunum með rauða nátthúfu á höfðinu,
man ég á meðan ég lifi. Nú er liann ekki
meir. Og fyrir hann er gröfin engan veg-
in óaðgengileg, eftir skólana á Englandi,
og hanabjálkaloftin, failgelsin og spítalana
í Tarís!”
* *
*
Til sambuiðar við þennan ólánsmann
sem kvað svo mikið og vel í flokki dreggj-
anna i þjóðasamsteypunni í París og sem
hann vitanlega aldrei fékk neitt fyrir, er
fróðlegt að líta á hvað önnur skáld hafa
fengið fyrir einstök kvæði sín. Fyrir
kvæðið “ Ciiilde Harold ” fékk Byron
$20,000; fyrir “ T)on Juan” $15,000.
Fýrir “Lalla Bookh” fékk Tliomas Moore
$15,750; fyrir saf'nið : “ Irish Melodies”
$45,000. Á seinni árum voru tekjur
Tennvsons fyrir skáldskapinn út af fyrir
sig $40—50 þúsundir á ári, þó hann fyrst
frainan af hefði sem ekkert uj>p úr Ijóða-
gerð sinni, ekki einu sinni að hann fengi
nokkuð fyrir önnur eins kvæði eins og
“ Maud ” og “ In Memoriam.” Fyrii- rit-
verk sín öll, í bundnum og óbundnum stíl,
fékk Sir Walter Scott II milj. doilars.
Fýrst framan af fékk Longfellow litið sem
ekkert fyrir kvæði sín, en fetaði þannig á-
fram að hann fékk að síðustu $20 fyrir
hverja einustu línu (í kvæðinu “The
Hanging of the Crane ”), og lét eftir sig
350 þúsund dollars virði af eignum. Enda
Whittier, ekki alþýðlegri en hann er, lét
eftir sig 200 þús. dollars vii’ði af eignum.
— Það sannast á Verlaine málshátturinn :
“Sitt er hvað, gæfa og gjörfugleiki.”
Nýr verkahringur.
Rithöfundar og skáld hafa, eigi all-
sjaldan kvartað yfir því í seinni tíð að út-
gefendurnir, sem kosta prentun á bökum
þeirra, fái meginhlutann af öllum ágóðan-
um. Þess vegna haía rithöfundarnir ekki
ósjaldan talað um það á síðastl. 2—3 árnm
að þeir sjálflr þurfi að takast í fang útgáfu-
kostnaðinn. I París var myndað félag í
þessu skyni fyrir eitthvað ári síðan. Á-
kveðnir menn mvnda dómnefnd, sem ies
öll handrit, sem bjóðast. Þyki handrit.ið
þess virði að prenta það, gcfst höfundinum
tækifæri til að fá það prentað fyrir ákveð-
ið gjald. Enn sem komið er veit almenn-
ingur ekki hvernig þetta fyrirtæki hepnast-
Á Englandi hafa rithöfundar talað um á-
þckt samvinnufélag, en ekki er það mynd-
að enn. En þar hefir nú einn maður út af
fyrir sig, Robert Buchanan, kej’pt sér
prentsmiðju í því skyni að gefa út skáld-
skap sinn sjálfur. Er hann nú að gefa út
sitt fyrsta Jjóöasafn og segir hann að bók-
salarnir hafl nú þegar pantað svo mikið
upplag, aðágóðinnafþví borgi allan ko3tn-
að sinn við útgáfuna. Ilvað sem hann sei-
ur meira segir liann að verði hreinn ágóði
ogfullyrðir hann að ágóði sinn af þessari
fyrstu bók verði meir en helmingimeirien
ef hann hefði selt einhverju prentfélaginu
handritið.