Kvennablaðið - 15.06.1895, Blaðsíða 3

35
Á elleftu istundu.
Eftir Oscar Berkamp.
(Framh.) Mörg ár eru liðin síðan. Mar-
grjet von Lenor varð að ganga við hækju.
Læknarnir höfðu haft góðar vonir um
að hún mundi verða alheil aftur. Hún
hafði legið rúmföst mánuðum saman,
jafn-þagmælsk og hrosandi; síðan hafði
faðir hennar ferðazt með hana frá ein-
um baðstað til annars, eu áraugurslaust.
Hægri fóturinn varð alltaf styttri.
Eftir því sem árin liðu fleiri, varð hin
unga mær æ þunglyndari og fámæltari.
Sólhlýja brosið var dáið á vörum hennar,
og aumingja Margrjet var orðin beisk-
yrt og heiftrækin.
Einn dag kom Hans Wallmann hlaup-
andi yfir heiðina með byssuna og veiði
töskuna á öxlinni og hundana hlaupandi
við hlið sjer.
Rádýrin vóru á beit í skógarjaðrinum,
en í dag fekk Hans sjer ekki villibráð.
í dag raulaði hann ekkert lag.
Hann fleygði sjer niður í grasið. Allt
var svo hljótt og þögult í kringum hann,
og var sem hann heyrði þúsund raddir
náttúrunnar, sem hann hafði svo oft áður
hlustað á með Margrjetu.
Hversu oft hafði hann á skóla-
árum sínum hugsað um hana, og beðið
hana fyrirgefningar í hjarta sinu? í
skarkala og glaumi, þegar íjelagar hans
drukku og svölluðu í kringum haun,
hljómaði nafn Margrjetar með grátkæfð-
um gleðihljómi í eyrum hans. Og þeg-
ar freistingarnar bentu honum, þá var
nafn hennar jafnan skjöldur og verja
hans.
En — dreymir hann nú, eða er hann
vakandi? Er það mögulegt, getur þetta
verið Magga litla?
Þarna inn í skógarganginum gengur
einhver við hækju og stefnir beint til
hans. — Það er ung mær, svo töfrandi
fögur, líkari draumsjón en lifandi konu.
En ef draumsjón þessi hyrfi, áður enn
hann gæti sagt nokkuð af öllu því, sem
honum hefir legið svo þungt á hjarta öll
þessi ár!
„Margrjet!u
Hann fleygði frá sjer byssunni eg
töskunni.— Hann liggur fyrir fótum henn-
ar. Hann veit varla sjálfur, hvað hann
segir; það er ástin, sem þekkir ekki sjálfa
sig, stundum vandræðaleg sem barn, sem
nýbyrjað er að tala, stundum djörf og
örugg, ýmist bæn eða skipun. — „Jeg elska
þig Margrjet. Littu niður á mig, og
fyrirgefðu hinum seka. Jeg gjörði þig
ungur ófarsæla, lofaðu mjer nú fullorðn-
um manni að gjöra þig sæla“.
Hann talaði bæði með ljettri von og
þungum kvíða. En Margrjet þagði, og
öll náttúran í kringum þau þagði líka.
Hann leit nú upp vonandi og biðandi
eftir svari hennar. En hversu bregður
honum í brún! Hinn blíði saklausi svip-
ur á enni Margrjetar — stjarnan hans,
sem ávallt hafði brosað á móti honum
— var horfinn. EJdur brann úr augum
hennar og svip, er hún leit upp og segir:
„Þú ætlar að bæta allt það illa sem þú
hefir bakað mjer, heimskinginn þinn!
Getur þú ímyndað þjer hvað það er, að
klippa vængina af fuglinum. Sólin og
stjörnurnar eru ekki til fyrir mig síðan
þann ógæfudag. Jeg sje það nú að eins