Kvennablaðið - 15.06.1895, Blaðsíða 4

36
með sorg. Jeg, sem hafði vængi, er dæmd
til að dragast áfram. Og þú heldur að
þú getir bætt fuglinum vængi sína þótt
þú berir hann á handlegg þjer. Nei, þjer
skjátlast, glópurinn þinn. Hækjanþarna
er sá kross, sem þú hefir bundið við mig,
hún er nú von mín og aleiga. Þótt fögn-
uður lífsins og draumar fjarlægðarinnar
bendi mjer, get jeg ekki notið þeirra. Og
bárur lífsins berast fram hjá mjer án
þess jeg geti flutst með þeim að strönd-
um hinna ókunnu landa“.
"Enn allt i einu var sem leiptraði eld-
ur úr augum hennar. Hún laut niður
að Hans, brosti hæðilega og sagði:
„En margir kynlegir draumar bera fyr-
ir þá, sem fatlaðir eru. „Yiltu heyra j
einn slíkan draum? — draum, sem jeg
sje aftur og aftur! — í fyrri nótt birtist j
mjer kynlega fögur sjón. Jeg stóð i
hinum stóra sal bankans, sem fjelagið
Wallman & son eiga. Hækjuhljóðið mitt
bergmálaði í göngunum, og þegar jeg
lyfti henni upp — sjá, þá hrundu allir
hinir traustu háreistu veggir allt í kring
í rúst. Jeg sá ykkur alla liggja mulda
undir rústunum og þig líka“.
„Gangi þetta eftir“, bætti hún við með j
lágri röddu, „mín bölvun skal hvíla yfir
þjer“.
Þegar Hans, sem hljóp í burtu eins
og flóttamaður, leit við aptur, sá hann
Margrjetu bera við loft inn við skógar-
jaðarinn í kvöldskugganum, hótandi og
tignarlega sem sjálfa refsinornina, og
kveldroðinn, sem gyllti vesturloftið, ljóm-
aði í kringum hana eins og vafurlogi.
(Meira).
Heysuða.
Fyrir nokkrum árum var minnzt í
blöðum hjer á (moðsuðu’, sem álitið var
að sparaði tima, eldivið o. fl. Því var
vel tekið, og mjög víða mun moðsuða eða
heysuða hafa verið reynd, en þótti mis-
jafnt gefast, og er því víst að mestu lögð
niður aftur.
En þótt íslenzku konurnar gætu ekki
felt sig við heysuðuna, hefir hún verið
víða reynd i öðrum löndum og þótt vera
mjög hagkvæm. Hún þykir spara bæði
tíma og peninga og vera mjög hentug
fyrir þá, sem þurfa að spara og fáum
hafa á að skipa. Auðvitað sje ekki til-
vinnandi að sjóða allan mat á þann hátt.
En flestur matur, sem þarf suðu, verði
eins góður, eða jafnvel betri, úr heysuðu
en venjulegri suðu.
Það var útbúnaðurinn, sem gjörði
moðsuðuna hjer óvinsælasta. Moðbyng-
urinn í eldhússhorninu þótti vera og var
sóðalegur og óhagkvæmur. Flestir hjeldu
að moðhrúgan þyrfti svo óttalega stór,
og miklu munu þeir bæir hafa verið færri,
þar sem moðið var haft í kassa.
En mundi það nú ekki vera gjörandi,
að reyna þessa suðu á ný, einkum þeg-
ar svo margir kvarta um vinnukonuleysi?
þá ætti hver kona að verða fegin, að
geta unnið heimilisverkin með sem hæg-
ustu móti. Þó heysuðan hafi áður eftil
vill mistekizt að einhverju leyti, þá er
ekki annað enn að reyna aftur og reyna
að breyta til og laga það sem ábótavant
var. í flestum góðum útlendum matreiðslu-
bókum frá Norðurlöndum er talað um
heysuðu og heykassa, og talið sjálfsagt,