Kvennablaðið - 01.11.1896, Side 7

87
árvöllunum. Á Landinu eru mjög margar jarðir
komnar í eyði vegna þeB.s, og bólar ekki einu
sinni á túngörðunum, svo er sandurinn djúpur.
Eyjðlfur sýndi okkur og sagði frá sandgræðslunni
og hvernig þeir reyndu að rækta melinn, sem
einn veitir sandinum viðnám. Hann er mikill á-
huga- og framfaramaður og heflr haldið fyrirlest-
ur þar í sveit um ýmsar framfarir.
í Svínhaga er fallegt mjög, að svo miklu leyti
sem fallegt getur verið, þar sem sandurinn um-
kringir á alla vegu. En áin prýðir svo mikið,
spegilsljett og skær, túnið er sljett og grænt,
eins og fagur grasblettur í eyðimörku. Skammt
þaðan i norður er Hekla, en í austur Þríhyrning-
ur, Þríhyrningshálsar og fleiri fell, sem jeg man
ekki hvað heita. Þar fengum við fylgd alla leið
austur að Knafahólum, þar sem þeir Þorgeir sátu
tyrir Gunnari á Hlíðarenda. Piltur sá, sem fylgdi
okkur, var, eins og allir Rangveliingar, mjög
kunnugur Njálu. Hann sýndi okkur hvar sagt
væri að þeir Gunnar hefðu riðið ofan að Rangá
og barizt. Það er skammt frá Keldum, þar sem
Ingjaldur bjð, og datt mjer í hug að þar mundu
þeir Fiosi hafa riðið að austanverðu Rangár upp
á leið til Þríhyrningshálsa, þegar þeir töluðu við
Ingjald.
Á Keldum töfðum við lengi og fylgdi Skúli
bóndi okkur að Stðrðlfshvoli. Rangvellingar líta
út fyrir að vera gleðimenn, eru fjörlegir og gest-
risnir og líkari Norðlingum en Árnesingum, nema
ef vera skyldu Hreppamenn, sem eru líkari Rang-
vellingum. Á Stórðlfshvoli býr Ólafur læknir
Guðmundsson og kona hans Margrjet Magnús-
dóttir, systir Bjarnar rektors Ólsens, en dóttir
hinnar góðkunnu höfðingskonu frú Ingunnar, sem
lengi bjó að Stóruborg í Húnavatnssýslu. Við
Margrjet vorum kunnugar frá uppvaxtarárum og
þótti mjer gaman að heimsækja hana á þessari
austurför. Þar vorum við um nóttina og fram
yfir hádegi daginn eptir og höfðum ágætar við-
tökur. Þau hjón ætluðu bæði að fylgja okkur, en
þá komu tveir menn, sinn úr hverri átt, að sækja
lækninn, enda er hann að sögn mjög sóttur og
vel látinn. Við urðum því að láta okkur nægja
fylgd frúarinnar, og var jeg líka vel ánægð með
það, því margs var að minnast að fornu og nýju.
Frá Hvoli fórum við að Breiðabólstað í Fljótshlíð,
þar sem sjera Tómas Sæmundarson bjó. Við skoð-
uðum legstein hans, sem andlitsmynd hans er á
í marmara. Sjera Tómas kannast flestir við, sem
lesið hafa (Fjölni’ eða heyrt hans getið. Við vor-
um svo óheppin, að hitta ekki prestshjónin þar
heima. Ekki þykir mjer fallegt í Fljótshliðiuni
fyr en innarlega. Sandarnir eru orðnir svo mikl-
ir, og Þverá rennur víða upp við tún og brýtur
alltaf meira og meira af uudirlendinu. Manni
dettur ósjálfrátt í hug það sem Jónas Hallgríms-
son kvað:
„Þar sem að áður akrar huldu völl,
ólgandi Þverá veltur yfir sanda,
sólroðin líta enn hin öldnu fjöll
árstrauminn harða tögrum dali granda“.
Við fórum rjett fyrir ofan Gunnarshólma, og gát-
um því ekki sjeð fegurð Hlíðarinnar þaðan.
Úr hlíðinni fórum við beina leið austur að
Þorvaldseyri í gððu veðri. Á þeirri leið sáum
við ekkert markvert að undanskildri fegurð sveit-
arinnar undir Eyjafjöllum, nema nokkra krakka
við smalamennsku, sem gengu berfætt, og kvað
það vera siður á surnrum víða austur um sveitir.
Ein lítil berfætt stúlka, sem við hittum, sagði
okkur til vegar, og gaf jeg henni krónu fyrir.
Það var gaman að sjá, hvað aumingja andlitið
varð hýrt, alveg einsog hún gæti ekki trúað, að
hún ætti bvo mikla peninga. Hún reyndi til að
tylla sjer á tá til að geta kysst okknr í staðinn.
Á Þorvaldseyri vorum við um kyrt í 2 daga,
mest vegna óveðurs. Þorvaldur bóndi er líka
góður heim að sækja, og þegar maður er svo
heppinn að vera kunnugur honum, þá er hægt að
hafa nóg að spjalla einn eða tvo daga. Hann
fylgdi okkur síðan austur að Skógafossi, og
komum við á þeirri leið að Drangshlíð. Prests-
konan þar er uppalin í Rvík og þekkti jeg hana
lítið eitt. Þau tóku okkur mjög vel, og reið
presturinn með okkur alllangan veg og sýndi okk-
ur einkennilegan helli, sem Hrútshellir er nefndur.
Þ. fór líka með okkur að Holti til sjera Kjartans.
Þeir fylgdu okkur síðan inn undir Seljaland. Þann
dag fórum við að Syðstumörk og fyigdu hjónin
þar okkur daginn eftir inn í Þórsmörk. Enekk-
ert þótti mjer varið í að sjá hana í samanburði
við það sem iátið hefir verið af henni. Þórsmörk
er dálitii skógi vaxin tunga með Goðalandsjökul
til hægri handar, þegar inn eftir er farið, Merkur-