Kvennablaðið - 28.01.1901, Qupperneq 5

KVENNABLAÐIR.
5
setti norrœti gydja í gvdasölum standi
með glóbjart hár og augu blá og sttór.
Á íslattdi eg enn þá veit að lijir
Eykyttdils og Helgu fógru blóð,
og það mun renna tnargar aldir yfir
í ceðutn kvennar’ á vorri feðra slóð.
En kvenna hag skal hlúa á nýjum öldum,
því höndin þeirra fyrst oss studdi blíð.
Og konum íslands kœrar þakkir gjöldum,
er kveðjum öld og heilsum nýrti tíð.
Vér biðjum allir: Lifi mœr og móðir
og minning þeirra skreyti heiðurskranz.
Þœr vaka með sem verndar englar góðir
og vinna með að sóma œttarlands.
Hallfröðr.
Skuldadagarnir.
(Þýtt).
ESS konar vill maður helzt ekki þurfa
að sjá. Það var nógu leitt að það
skyldi koma fyrir nokkutn rninna
verkamanna«.
»Og því þá einmitt mig? Var eg nokkuð
verri enn hinir? Baróninn hefði átt að sjá bann-
settan eldorminn vefja sig um handlegginn á
mér, og mig heimskingann þrífa í hann með
þessari hendinni til að gera hana líka ónýta. En
það var svo óttalega sárt, að eg vissi ekki af mér
fyrir sársauka«.
»Það batnar ekki við það, þó talað sé um
það«, sagði baróninn, sem óskaði af ölltt hjarta
að hann hefði gengið fram hjá vesalingnum, —
eins og svo oft áður, og ekki látist sjá hann.
»Nei, segið það ekki, það er það eina, sem
er léttir að«.
»Verið þér sælir«.
»Eg ætlaði að eins að segja að — — eg
■hafði ekki smakkað í staupinu, var alveg meö
sjálfum mér. Læknirinn sagði að hann hefði al-
drei séð slíkt sálarþrek — hann sagði einmitt
það orð — og þegar svo handleggurinn«. —
»Eg hefi ekki tímá til að hlusta lengur á
þetta«.
Kryplingurinn glotti snöggvast með þrjósku
— illgirnislega.
»Það er gott að hafa fæturna eftir — því
þeir hlýða mér « .
»Ekki ætíð held eg. Svenson ætti nú að
fara heim og hátta. Þenna hósta lízt mér ekki á«.
»Ekki mér heldur. En hvað fæturna snert-
ir« — — —
»Þá missa þeir stundum jafnvægið«.
»Getur vel verið, eitthvað verður maður að
hafa sér til gamans — það veit baróninn vel.
Hann hló illgirnislega um leið og hann hóstaði
og sagði: »Villan« er svo nærri verksmiðjunni—
og eg er heldur ekki blindur«.
»Ef Svenson væri með sjálfum sér.-----—
Farðu nú heim. Sko, þarna er nokkuð handa
honum«.
Spegilfögur spesla var látin í lemstraða lóf-
ann, sem greip hana með áfergju.
»Þakka mikillega bæði fyrir þessa hérna og
fyrir skaðabæturnar«. Seinasta orðið var sagt
með biturri gremju.
»Þegar félagið tiltók upphæðina, vonaði það
að peningunum yrði varið betur en raun varð á.
Ef við hefðum vitað . . . «.
»Mig gildir einu hvað herrarnir eða félagið
hugsar, því að eg átti limina, sem brunnu af
mér þarna inni í vélahúsinu, og því á eg pen-
ingana, ímynda eg mér«.
»Mér kemur það auðvitað ekki við — en
konunni yðar«.------
Andlausa föla andlitið kipptist við — »Við
erum orðin ólfk hjón. Baróninn hefði átt að sjá
okkur á brúðarbekknum. Verið þér sælir og
þakka fyrir skildinginn. Eg þurfti hans einmitt
| við núna«.
Þegar Anton hafði grátið sig þreyttan og
sofnað út áf frá þessari stærstu sorg á æfi hans,
þá gekk Katrín út og settist á arinhelluna úti fyr-
I ir bæjardyrunum.
Þegar hún sat þarna hálf-álút, með hend-
urnar krosslagðar í kjöltu sinni, þá sýndist hún
njóta þeirrar rósemi og hvíldar, sem var svo ó-
lík hinu kvíða-fulla og skimandi augnaráði
hennar.
Vornæturdimman breiddist nú út yfir ná-
grennið, þar sem svartan skóginn bar við loftið,
J sem breyttist út við sjóndeildarhringinn í gult og
grænblátt, og uppi í háloftinu voru mjólkurhvítar
skýjaræmur, en svo varð alt fölara og litlausara.
Fossinn, sem undir vinnuglamrinu á daginn
heyrðist ekkiog gleymdist, minti nú aftur á sig í
næturkyrðinni, og eins og færðist nær með sinni
breytingarlausu sífeldu hringiðu, sem öll önnur
hljóð næstum köfnuðu í, en bara kornmylnuhjóls-
i ins glamrandi söngur heyrðist gegnum hana.