Kvennablaðið - 17.09.1902, Blaðsíða 4

68
KVENN ABLAÐIÐ.
oft áhyggjum. Hann hefir sína dutlunga, alveg eins
og eg hafði á æskuárunum. Aumingja móðir mín!
Eg sé nú að það hefir ekki verið létt verk, að ala
mig upp.
Ógæfan er sú, að eg er of mjög önnum kafinn.
Og út á það drekkur fólkið mitt, — er eg hræddur
um. Eg hefi engan tfma handa því.
Aumingja Irmu hefur fallið það nærri, og Magn-
ús notar sér það, til þess að taka sér of mikið sjálf-
ræði. — Jæja, það er nú ekki til þess að gera sér
órósemi af, en það er hættulegt að alast upp á auð'
ugu heimili, þar sem allt er í yfirfljótanlegum mæli.
I sumar hefi eg ráðið hingað kandídat Laurén,
sem er sagður mjög efnilegur maður í öllu tilliti,
líklegur til mikils í framtíðinni. Eg vona mikils góðs
af veru hans og áhrifum.
Eins og þú veizt, þá höfum við á sumrin verið
utanlands við hina og aðra baðstaði, eða leigt okk-
ur sumarbústað. Eg er orðinn leiður á því, og fyrir
5 árum keypti eg mér dálítinn jarðarskika, fáeinar
dagsláttur að stærð, fyrir utun borgina. Þar er
ljómandi fallegt, það liggur við lítið vatn, og þar
er hæfilega stór skóggarður, tilbúinn að mestu af
náttúrunni. '/4 mílu vegar er til næstu járnbrautar-
stöðva. Eg lét undir eins fara að efna til lystigarðs,
og hann gefur ríkulegan ávöxt. En „Villan“ var
nokkuð lengi á ferðinni. Þó höfum við búið þar nú
í tvö sumur.
Hér úti á minni litlu Aftanró er eg miklu frjáls-
ari og farsælli maður, og hingað hugsa eg mér að
draga mig og lifa hér í ró og næði blátt áfram, von-
andi að finna þá rósemi, sem liggur í sjálfu nafninu.
Hvað bjart og gott sem lífið hefur verið, þá
þreytir það þó til lengdar. Og þær stundir eru til,
þegar hugsanirnar nerna staðar, eða leita aftur í
tímann, og koma aftur og aftur með spurningar, sem
ekki verða þaggaðar niður.
Fossinn þarna heima hjá þér, stendur mér oft
fyrir sjónum, og stundum í draumum mínum finst
mér eg vera hefilspónn, sem hrífst með. Vil halda
mér uppi — standa kyr — en get það ekki. Ef mað-
ur er kominn á stað, þá berst maður óðfluga ofan
eftir — ofan fyrir bergið — og að komast upp aft-
ur, — það getur enginu.
Þú þekkir viðskiftalífið — í smærri stíl auðvit-
að — og veizt hvað skuldadagarnir þýða. Mér
finst stundum að allt lífið sé einn einasti stór skulda-
dagur, eða eftirkrafa, sem hver dagurinn setur öðr-
um. En allt skal gjaldast að lokum.------------Hversu
margir af oss verða þá ekki „gjaldþrota", móðir
mín ?---------
Þegar eg les bréfið, og sé hvað mikið rugl eg
hefi skrifað, þá liggur mér við að rífa það í sund-
ur. — En það verður nú að sitja við þetta, sem það
er. Maður fær stundum allra handa hugleiðingar (
einverunni — það kemur fyrir við og við.
Eg sé Önnu úti á grasblettinum fyrir utan glugg-
ann. Sólin skín á hárið hennar og Ijósleitu fötin.
Glugginn stendur opinn og hún bendir mér. Vill
að eg komi út og skoði blómin, sem eru að springa
út. Það er meiri unun að horfa á hana sjálfa!
Þú mátt reiða þig á, að eg kem bráðum að
Bæjarfossi, móðir mín. Að minnsta kosti að vori,
ef ekki fyr. Anna stendur nú við gluggann með
blómvönd af hvítblómum í hendinni, og biður að
heilsa „föðurmóður með:
Antoni þínum".
# * *
I þessu bréfi var margt, sem varð henni að
umhugsunarefni, og þó rann það alt saman í
þetta eina orð: »Aftanró«.
»Það er fagurt nafn á litlum sumarbústað,
og segir þó svo mikið«, hngsaði hún með sér.
I huganum sá hún það alt saman. Son sinn
á skrifstofunni, Önnu úti á grasbalanum, blóm-
skúfana, aldintrén, sem voru nýsett niður, og
sveitalega íveruhúsið.
»Aftanró«!
Fyrir hana sjálfa var nú kominn tími til að
fá hana. — Hún, sem var nærri því sjötíu ára.
»Hefi eg fengið hana? Get eg fengiðhana?«
spurði hún sjálfa sig, og svarið varð: »Nei« —
ekki fyrri en eg hefi séð hann enn þá einu sinni.
Þráin getur legið sofandi í mannshjartanu,
eins og sæðiskornið í vetrarhvíldinni, og vaknað
upp aftur eins og það, af sólskini, vorblæ og endur-
lífgandi regnskúrum. Vaxið svo og fest rætur —
þroskast — og rutt að lokum öllu öðru í brott.
Vorið leið, sumarið kom, og bráðum voru
þessar einu hugsanir ríkjandi hjá Karenu:
»Eg vil fara þangað! Eg verð að fara þang-
að ! H a n n kemur víst ekki, og eftir því get eg
ekki beðið. Eg gæti dáið áður en eg sæi hann,
eða barnabörnin mín.. Hann hefir svo lengi tal-
að um að eg væri gömul — löngu áður en eg
var það — nú er eg það, og má engan tíma
missa.-------— Hann verður fimmtíu ára í ágúst
------hún brosti við þá tilhugsun, að hann hefði
spurt hvort hún myndi eftir því.
»Eg skal koma þeim alveg óvart, á sjálfan
fæðingardaginn, og ekki nefna það einu orði
áður«. —
Það var alt annað að leita hann uppi, heima
hjá sér úti á landinu, eða hitta hann í skraut-
hýsinu inni 1 borginni, sem henni fanst hún þekkja