Kvennablaðið - 17.09.1902, Blaðsíða 5

KVENNABLAÐIÐ.
69
af teikningunum, blöðunum og veizlunum, sem
hún hafði heyrt getið þaðan.
En margt var það, sem þurfti að gera og
ráðstafa, áður en farið væri af stað. Einhvern
þurfti að fá til að sjá um verzlunina og vera í
búðinni, og dálítið þurfti hún að fá sér af fötum.
»Þau skulu ekki þurfa að skammast sín fyrir
mig«, hugsaði hún.
Aldrei hafði henni áður fundist tíminn svona
langur, og alt jafn óskemtilegt. Jafnvel lands-
lagið varð öðruvísi. Fjöllin skygðu á. Handan
við þau var alt það, sem hún elskaði, þangað
vildi hún komast, og þangað bárust allar hugs-
anir hennar og þrár, á undan henni sjálfri.
Eimlestin, sem brunaði áfram, heillaði huga
hennar með sér, og hún ímyndaði sér að hún sæti
inni í vagninum á leiðinni þangað.
Svo rann burtfarardagurinn loksins upp.
I dögun var hún á fótum, og búin að gera
alt svo fínt og strokið í stofunni í Skógþorpi, að
hvergi sást fys eða rykkorn inni. Nú var alt
tilbúið, og hún beið eftir Holm, til að fylgja
henni og bera ferðatöskuna ofan á járnbraut-
arstöðina, og kaupa farseðil.
Enn voru tveir klukkutímar eftir þangað til
lestin fór, hún beið því tilbúin, í kápu og með
hatt á höfði, en langt fanst henni þangað til Holm
kom. Ingiríður kom líka með.
»Þú ert þá ferðbúin, sagði Holm, og rétti
henni höndina«.
»Jú, það hefi eg verið Iengi«, svaraði hún.
»Það er alt of snemt«, sagði Ingiríður.
»Það er betra að bíða niður frá, svo maður
verði ekki of seinn«, sagði Karen.
Þau fóru nú af stað. Karen tók lykilinn úr
húsdyrunum, fékk Holm hann og sagði með tár-
in í augunum:
»Þið lítið hingað inn við og við? Vökvið
þið þá blómin og hirðið um garðinn. sLevköj-
urnar« eru orðnar svo fallegar«.
A burtfararstundinni var það eins og þráin
og löngunin eftir ástmennum hennar hefði dáið
út, alt hinu megin fjallanna hefði fölnað og óð-
alsbletturinn — heimilið hennar — væri orðið
miðdepill heimsins.
»Karen kemur víst bráðum aftur, hugsa eg«,
sagði Holm.
»Já, það er ekki gott að vita«.
Hún gætti enn þá einu sinni að, hvort pen-
ingaveskið væri á sfnum stað, leit svo yfir far-
angurinn hvort ekkert vantaði. »Það erundirþví
komið, hvort þau þurfa mín með. Það er stund-
um nógu gott að eiga gamla ömmu«, sagði hún
hlæjandi.
Hún hafði ekki haft tíma til að byggja loft-
kastala á sínum æfilanga vinnudegi — nú gerði
hún það. — Það kom alt í einu annar blær á
augnaráð hennar — eitthvað svo fjarsýnt.
»Eg held að hann þurfi mín við. Eg finn
það á mér að hann gerir það«, sagði hún og
gekk ofan brekkuna. án þess að líta aftur.
FEGURÐIN.
egurðin þýðir mikið í heimi þessum.
Fegurðartilfinningin er manninum
með sköpuð, og hjá siðmentuðum
manni tekur hún æ meiri og meiri framförum.
Menn mega klifa svo lengi á því, sem menn
vilja, að hin ytri fegurð mannsins sé með öllu
einskisverð; það munu fáir viðurkenna þá
setningu. Öll fegurð hefir sitt gildi og svo
lengi sem maðurinn lifir og dregur anda, mun
hann leita eftir fegurð í einhverri mynd. Anda
gædd, eðallynd og góð kona getur með engu
móti verið ljót ásýndum. Fegurðin er eins
og ástin — hún getur trauðlega leynt sér. Sér-
hver hugsun sálarinnar setur sitt mark á and-
lit mannsins; sérhver góð hugrenning gerir
svipinn mildari; illar hugsanir gera hann harð-
an; hvert bros, hver viðkvæmnisvottur, hver
önugleiki, setur spor í andlitsdrætti mannsins,
sem eru spegill sálarinnar. En þegar sál og
hugsanir eru samræmilegar og fagrar — getur
andlitið þá verið ljótt ? Flestir heimsspeking-
ar neita því. Andlega fegurðin skín í gegnum
andlitsdrætti, sem í fyrsta áliti sýnast grófir,
varpar yfir þá geislaljóma sfnum og birtir þá
upp, eins og þegar sólin brýzt í gegnum þoku-
bólstra og sýnir oss að skógurinn er grænn
og hafið blátt, þó allt sýnist stundum áður
svart og ljótt. Enda óreglulegustu andlits-
drættir geta fengið á sig þann yndisþokka og
fínleika, sem lengur lifir en ytri fegurðin og
sífelt fer vaxandi að sama skapi, scm sál og
hjarta hreinsastog göfgast í þjónustu hinsgóða.