Kvennablaðið - 30.04.1903, Page 4

28
KVENNABLAÐIÐ.
Á kveldin fanst henni synd að sofa burtu svo
mikinn tíma, og á morgnana gladdist hún yfir
hverjum nýjum degi, sem hún fékk að lifa. —
Minst gaf hún um dansleika og hátíðahöld. Þá
sat hún hljóð og vissi varla hvað hún átti að segja.
„Aftanró" var hennar paradís, og þar fanst
henni hún eiga fremur heima, en nokkur staðar
annarstaðar. Hún hafði smámsaman eins og
fengið eignarrétt að henni. Hún uppgötvaði allra-
handa krókagötur, klifraðist upp á kletta og snas-
ir í kring, réri út á vötnin og tjarnirnar, og var
heimagangur í matjurtagarðinum og blómsturgróðr-
arhúsinu ekki síður en hjá vinum sínum í tómt-
húsmannahreysunum.
Ef henni var mögulegt þá vanrækti hún aldr-
ei að sjá sólsetrið af svölunum, og eins gerði hún
nú. Þegar hún var búin að klæða sig á afmælis-
daginn sinn, þá gekk hún út þangað. Héðan sá
hún litbreytingarnar á skýjunum, hvernig þeir
breyttust í fjólulituð, purpurarauð gullský, sem
sólin faldi sig bak við, eins og þegar smáger
brúðarslæða hylur blóðrauðan feimnisroða ungrar
meyjar.
Anna laut fram yfir altangrindurnar og snjó-
hvíti silkikjóllinn hennar breiddist í kring um
hana eins og hvítt ský. Þannig lá hún sokkin
ofan í hugsanir sínar.
Þar fann kandídatinn hana, eins og hann
hafði vonað.
Hún sneri sér snögglega við. Augu hennar
voru full af tárum.
„Eg hefi verið hjá föður yðar og kvatt hann".
„Kvatt hann ?“
„Hefir hann ekki sagt yður það? Eg vonað-
ist þó eftir því. Eg fer með hraðlestinni".
„Farið? og hvert?"
„Fyrst til borgarinnar, og síðan heim til mín".
Hún starði á hann og fanst um leið aðhjart-
að hætti að slá.
Þau höfðu verið saman alt sumarið — eins
og fólk er saman í sveitinni — alveg frjálst og
án tillits til allrar tízku. Gengið saman, keyrt
úti saman og róið og siglt saman. Þau höfðu
talað um alt milli himins og jarðar, og aldrei
hugsað um hvenær eða hvernig þessi samvera
endaði.
„Þér sem höfðuð hlakkað svo til þessarar há-
tíðar", sagði hún.
„Eg vissi ekki að það var tvöföld hátíð".
Sólskinið skein glitrandi á gluggarúðurnar.
Hún skygði fyrir augun með hendinni.
„Er það þess vegna?" spurði hún lágt og
eins og hvfskrandi.
Hann hafði einsett sér að gera ekki leyndar-
mál sitt opinskátt — bæta ekki á framtíðarbyrði
hennar. — En þegar hún stóð frammi fyrir honum
í allri sinni elskulegu æskufegurð, þá mundi hann
ekki eftir öðru enn því, að hann ætti að
missa hana. — Ætti aldrei oftar að fá að sjá henn-
ar ljúfa andlit.
„Já“, varð honum að orði. „Eg er ekki nógu
sterkur, nógu góður og nógu hugrakkur, til þess
að vera með í veizlunni í kveld og svo . . . .“
Hann setti hendurnar fyrir augun, eins og til
þess að skyggja fyrir voðasjón.
Hún sneri sér frá honum. En hugsanirnar
og tilfinningarnar, sem áður höfðu sofið hjá henni
vöknuðu nú alt í einu með svo míklum styrk,
að þær ollu henni Ifkamlegra þjáninga.
„Þér hefðuð átt að tala fyrri — eða þegja
nú“, sagði hún harðlega.
„Hvað er eg svo sem, að eg hefði átt að geta
talað? Gat eg etið við borð föðurs yðar, og þó
stolið hans dýrasta fjársjóði ? Eg hefði átt fyrir
löngu að fara í brott — sama dag og eg kom
hingað — því undir eins þá...........“
„Þér hafið verið huglaus", tók hún fram í.
Því hafið þér verið það? Nú er það of seint. Eg
hefi ekki rétt til að hlusta á yður“.
„En þá getur þó verið tími til þess“, sagði
hann biðjandi.
„Eg hefi gefið mitt loforð. Verið þér sælirl"
Andlit hennar lýsti eins og af himneskri fegurð.
„Þakka yður fyrirl" sagði hún og leit um leið
í hin syrgjandi ástríku augu hans.
Þegar hann var farinn, þá hné hún niður á
grindumar og hélt saman fsköldum skjálfandi
höndunum — svo sæl og þó svo ófarsæl eins og
aldrei áður. Að fáum augnablikum liðnum mundu
gestirnir koma. Hún hljóp ofan stigann og beint
inn í herbergi föðurs sfns, sem nú var í síðasta
sinni að líta í spegilinn, og reiðubúinn að ganga
upp í gestasalinn.
„Pabbi I"
Hann varð hræddur við að sjá hvað hún var
æst á svipinn.
„Lofaðu mér að vera altaf kyr hjá þér“, sagði
hún biðjandi og vafði sig upp að honum.
„Heimskinginn þinn litli, var það ekkert
annað?"
Verður því ekki breytt?"
„Breytt? Hverju? Það sem er fullgert".
„Pabbi 1“
Það lét í eyrum eins og neyðaróp, og gekk
honum alveg til hjarta.
„Þú veizt bezt, hvort eg hefi verið þér góður