Kvennablaðið - 30.04.1903, Qupperneq 5

KVENNABLAÐIÐ.
ÍQ
faðir eða hvort eg hefi neitað þér um nokkuð, —
og jafnvel nú. — Hefðir þú bara sagt til í tíma“.
„Á meðan eg ber ekki hringinn hans . . . ."
„Það er ómögulegt — þótt eg feginn vildi.
Þú veizt ekki hvað þú biður um, eða hverjar af-
leiðingarnar yrðu".
Hún varð hrædd við ótta- og angistarsvipinn,
sem á hann kom.
„Eg er ekki af aðli eins og festarmaður þinn",
hélt hann áfram rólegri, „en eg get þó Kka verið
stoltur fyrir mig, og haft mínar lífsreglur. Hvert
heit hefir sitt gildi, og eg met ekki minn dreng-
skap minna, en hann metur sinn aðalsmanns heiður".
„Og það er rétt af þér faðir minn", sagði hún
stolt. „Og fyrir mig skaltu aldrei þurfa að líti-
lækka þig".
„Þegar það gildir hamingju þína, þá get eg
líka keypt hana því verði".
„Af því að eg veit það, þá heirata eg ekkert".
„En ef þú álítur þig neydda ?“
„Ásakaðu þig ekkert. Eg er dóttir þ i n “ .
Hún sneri sér fram að dyrunum, hrædd um
að hann mundi sjá, hvernig andlitsdrættir henn-
ar titruðu.
„Bíddu við!“ beiddi hann og rétti að henni
rautt safi.insskinnshulstur. „Telpan mín skal fá
þetta í dag til minningar um ást föðurs sín“.
„Gimsteinarl"
Steinarnir glitruðu á móti henni með harðleg-
um, köldum, kvíðvænlegum ljóma. En hún gat
ekki fengið af sér, að særa hann með því, að
neita að taka við þeim.
„Það er ofmikið. Hvernig ætti eg að geta
þakkað það?“
„Með þvf að sýnast glöð í bragði".
„Með því að vera það“, sagði hún og hélt
niðri í sér grátinum, og brosti framan í hann.
Hundarnir fóru að gelta niður við hliðið. Það
var merki þess, að gestirnir fóru að koma.
Nú var telifóninum hringt.
„Farðu upp pabbi, og lofaðu mér að taka á
móti erindinu".
„Nei“, svaraði hann og ýtti henni út.
„Flýttu þér heldur í minn stað upp og gættu
að, hvort mamma er tilbúin. — Nú, nú, ertu ekki
enn þá farin", sagði hann óþolinmóðlega.
Hún fór, en leit þó áður á hann með kvíða-
blöndnum ótta.
„Halló 1“
Hendur hans skulfu og það suðaði fyrir eyr-
um hans, eins og fossniður, sem orðin í hljóðber-
anum druknuðu í. (Frh).
Sjónleikament.
ATT er það, að í allmörgu erum vér
Islendingar eftirbátar annara þjóða.
Það er líka eðlilegt, því mun meiri
örðugleikar eru á, að fylgjast með andlegum og
verklegum framförum, þegar þrjú hundruð mílna
haf liggur á milli umheimsins og vor, heldur en
þegar menn eru svo heppnir, að vera fæddir og
uppaldir í sjálfum menta- og framfaralöndunum,
og geta haft daglega fyrir augunum stórstfga
framfarir í öllum greinum.
Af engu, sem að andlegum þroska og ment-
un lýtur, erum vér þó svo snauðir sem flestu þvf,
sem fögrum listum tilheyrir, að undanteknum
skáldskapnum. Málaralist, myndasmíði, sjónleika-
list, sönglist og hljóðfærasláttur, alt þetta er f
bernsku hjá oss. En fyrsti vísirinn að því er þó
kominn í ljósmál nú þegar, og vona og óska
menn, að hann nái að blómgast og bera ávexti.
Leikfélagið hér f borginni hefur unnið þarft
en vanþakklátt verk, með því að gangast fyrir að
sjónleikum væri haldið hér uppi á vetrum, og á
það þökk og heiður skilið hjá bæjarbúum fyrir
það.
Þvf miður hefir leikfélaginu ekki orðið hald-
samt á sínum færustu og fjölhæfustu leikurum.
Kemur það einkum af þröngum fjárhag, af þvf
félagið getur ekki borgað svo há laun, að þeir,
sem á öðru eiga völ, geti slept neinni atvinnu
fyrir það.
Félaginu er því lífsnauðsynlegt, ef það á að
geta áttnokkura framtíð, að útvega sér nýja krafta.
En því miður er hér ekki á miklu völ í þá átt,
sem stafar meðfram af því, að hér er enga kenslu
að fá í þeirri grein. Víða geta ef til vill góðir
hæfileikar til þessa verið til, en fyrst þarf að upp-
götva þá, og síðan glæða þá og fullkomna. Leik-
aralistin er ekki „humbug", sem hver og einn er
fær um að stunda. Hún verður að vera mannin-
um meðfædd, ef hún á að vera list. En svo
verða þessir hæfileikar að glæðast, leikarinn
verður að fá góða mentun í mörgu, sérstak-
lega verður hanu að tala móðurmál sitt hreintog
rétt, og hafa sem allra eðlilegastar allar hreyfing-
ar. Hann þarf að hafa góðan málróm og falleg-
an framburð, hvort sem hann talar eða les. Til
alls þessa þarf hann tilsagnar við, helzt hjá góð-
um leikurum. Og þá kenslu er ekki hér að fá.
Það er ekki meira en eitt ár síðan, að eins-
konar „dramatiskt Konservatorium" (leikarakenslu-
stofnun) var stofnuð í Kaupm.höfn. í dönskum