Kvennablaðið - 30.04.1903, Qupperneq 6

30
KVENNABLAÐIB.
blöðum, sem lýsa þessari stofnun, er sagt, að það
hafi komið í mjög góðar þarfir, því margir, sem
hafi viljað komast að leikhúsunum, hafi ekki getað
keypt sér kenslu hjá beztu leikurunum, og lent
svo í höndurn þeirra, sem lítið hafi getað kent.
Nú hafa þrjár dömur tekið sig saman um að
kenna leikbyrjendum, og standa þær fyrir þessari
kennslu, sem danska blaðið hrósar rnjög. Þessar
dömur neita: frú Hedvig Qviding-Faaberg, frú
Anna Ingwersen- Greibe og frú Agnes Nyrop f.
Miback.
Frú Qviding er fræg söngkennslukona, og hefir
verið við operur í stórborgum í Þýzkalandi, og
sungið við konserta þar, t. d. í Berlín. En sér-
staklega hefir hún fengist við að kenna söng, og
kent helzt leikhúsafólki. Sumt af því hefur jafnvel
orðið frægt fyrir söng.
Frú Ingwersen-Greibe hefir verið io ár við
konunglega leikhúsið í Kaupm.höfn og naut þá
tilsagnar frú Heiberg, hinnar frægu leikkonu, sem
allir þekkja. Frú Agnes Nyrop er danskona við
konunglega leikhúsið. Hún kennir framgöngu og
hreyfingar (plastik) við þetta nýja „konservatorium".
Frú Quiding-Faaberg kennir nemendunum að
syngja söngva, sem lyrir geta komið í leikjum,
og bera þá fram með réttum hreyfingum, svip og
áherzlu. Og frú Ingwersen-Greibe, sem nú er
ekki við neitt leikhús riðin, kennir hina eiginlegu
leikaralist: að tala, og koma fram á leiksviðinu.
Allar þessar dömur kenna heima hjá sér, nema
þegar leika skal saman með öðrum, þá hafa þær
auðvitað leiksvið til að kenna á.
Það værisannlega tími kominntil, að einhverjir
hér á landi, sem hefðu sérstaka leikarahæfileika og
gæut lagt fram góð meðmæli, sæktu um styrk til
þingsins til þess að fá sér einhvern snefil af þekk-
ingu um, hvernig þeir ættu að haga sér á leiksviðinu.
Ef vér eigum að geta eignast leikendur, sem vert
sé að horfa á, þá verðum vér að leggja eitthvað
af mörkum, svo þeir geti að minsta kosti kynt
sér leiki og leikment annara þjóða, og fengið sér
nauðsynlega undirbúningsmentun til að geta stund-
að þessa list, sem hefir svo mikið mentalegt og
siðferðislegt gildi, þegar hún er meira en nafnið
eitt. — En til þess að geta staðið vel í þeirri
stöðu, þarf mikla elju og áreynslu, mikla mentun
og góða tilsögn, dugnað og þolgæði. Þá geta
menn á endanum komist langt, þar sem hæfileikar
og vilji eru fyrir.
Stuttar trúlofanir.
INUM merka rithöfundi Max O' Rell
llka ekki langar trúlofanir. Hann
telur þær óráð. Venjulega afsökunin
sé, að unga fólkið þurfi að þekkjast,
áður en það stígi svo þýðingarmikið spor. Aum-
ingja fólkið ! Hvað ætli það sjái mikið á trú-
lofunartímanum af hinum sanna innra manni
hvors annars ? Og hvað kemur hjónabandið trú-
lofun við ? Alls ekkert. Það má óhætt segja,
að fólk geti eins vel lært að ríða á tréhesti, eða
lært sund á gólfdúknum í daglegu stofunni. »Eg
hefi þekt fólk, sem hefir verið trúlofað í io ár,
og altaf er að burðast við að þekkja hvað ann-
að. Trúlofað fólk er ekki saman allan daginn,
en það eru einmitt smámunirnir 1 samverunni,
sem oft drepa alla gleði og hamingju 1 hjóna-
bandinu.
Þegar á alt er litið, þá er trúlofunarástand-
ið oftastnær ekki annað en viðkvæmar skemti-
göngur, samtal og ástabréf. Þá reyna hvoru-
tveggja að sýna á sér beztu hliðarnar.
En því er nú ver, að hjónabandið er hluta-
velta, og menn verða að vonast eftir að fá góðu
drættina. Ef báðum þykir vænt hvoru um ann-
að, og eru trygglynd og heiðarleg, þá getur alt
farið vel. En fyrir hinum er ekki gott útlit. Lát-
um svo ógæfuna skella á — að eg ekki nefni
smjörverð — (og ef til vill líka fjársölu og fisk-
verð). — Þá er alt komið um koll.
Ef eg mætti ráða, þá vildi eg aldrei leyfa
neinni stúlku að trúlofa sig, fyr en eg vissi, að
sá maður, sem hún elskaði eða héldi að hún
elskaði, hefði ástæður til að gifta sig. Hún yrði
að bíða þangað til eg hefði kynt mér fortfð
mannsins og framkomu við móður og systur, yfir-
menn og undirgefna. Eg mundi grenslast eftir
siðferði hans á unglingsárunum, og reyna að
komast að, hvort hann gæti gert konu farsælu.
Ef eg fengi þá vissu, eða að minsta kosti sterk-
ar líkur til þess — þá mundi eg segja: »Eftir
því sem eg sé bezt, þa er alt í ágætisreglu. Hypj-
ið þið ykkur nú upp að altarinu með fyrstu ferð«.
- »-
Eldhússbálkur.
Eldavélin. Það sem vér heimtum af góðri
eldavél er:
i. Að hún sé af einfaldri gerð, og gott að
hreinsa hana.
a. Að hún dragi vel súg, en sé þó eldi*
viðardrjúg.
Ef vélin er útbúin með ónauðsynlegu útflúri,
spjöld eða soghvolf, þá er verra að halda henni
hreinni og hafa su^inn_Jiæfilegan.