Aftanskinið - 01.01.1906, Page 2

I., 1. bl.
AK1AN8KINIU
heldur ekki uetua þriöja kaupstaðarferðin
hans síðan á kros»me89unni. Það var hægt
að fara í kaupstaðinn á dag til og frá, svo
það slökti ekki miklu niður, þótt hann skrippi
þangað annan hvorn dag eða sem því svaraði.
Hann hafði sagt Jóni fyrir verkum áður
en hann fór að heiman. Um morguninn átti
hann að líta eftir kindunum. Þegar hann væri
búinn að því, átti hann að stinga út úr larab-
húsinu. en Gunna átti að bera út hnausana
og hlaða þeim upp við hússtafninn.
Jón kom heim úr smalamenskunni laust
fyrir miðdaginn. Honum þótti þó ekki taka
þvi, að byrja á öðru fyr en haDn væri búinn
að borða, og svo fleygði hann sér aftur á
bak upp í rúmið sitt og fór að lesa »Verði
ljós!«
Loks kom miðdagsmaturinn á dÍBki. Það
var vænt framstykki af freðýsu, hálf kaka,
brauðsneið með smjörsköfu ofan á og flotmoii.
Jón !auk þessu öllu, nema beinunum, roðinu
og — diskinum. Roðinu og beinunum fleygði
har.n á gólflð, en skildi diskinn eftír á kodd-
anum sínum.
Svo fór hann og Gunna með honum upp
i lambhús.
Það var ilt aðstöðu fyrst í dyrunum, því
það voru ekki nema tvær álnir upp i rjáfrið,
en þegar inn í forgarðann kom, fór verkið að
verða þægilegra.
Gunna tók hnausana og bar þá út. Það
var fremur stutt i samtalinu. Jón var í guð-
rækilegum hugleiðingum út af því sem hann
hafði lesið i »Verði ljós!« og Gunna var heldur
ekki sérlega skrafhreifln.
Svo tók Jón alt í einu eftirþví, aö Gunna
fór að draga annað sokkabaadið. Hann ætl-
aði fyrst að segja henni til þess en það drógst
vegna uppburðarleysis. Svo datt honum í hug
að hann hefði heyrt, að sá sem tindi sokka-
band af stúlku, ætti að ráða giftíngu hennar.
Við þessa athugun sló annari hugsun einsog
eidingu niður i huga hans
Hann fór að virða Gunnu nánara fyrir
sér. Hann hafði reyndar oft séð hana þessa
dagana, en aldrei veitt henni neina eftirtekt.
Hún var lág vexti, en þrekin og hraustle g,
Hárið var dökkjarpt á lit; fléttingarnar voru
fast fléttaðar og nældar upp, en náðu bó niður
undir mitti, og hárið svo þykt, að fléttingin
var eins og digrasta reiptagl. Ennið var frem-
ur lágt og slétt, augabrýrnar loðnar, augun
dökk, smá og tindrandi. Neflð var lágt en
digurt og dálítið uppbrett að framan. Munn-
urinn var lftill, en varirnar heldur þvkkar.
Hakan var slétt með ofur-litlu skarði að neðan.
Kinnarnar miklar og rjóðar. Brjóstin hvelfd
og stór, og mærin ðll holdug og hreiflngarnar
spriklandi af fjöri. Jón komst fljótlega að
þeirri niðurstöðu, að hún væri laglegur kven-
maður. Hann hafði reyndar sóð friðari stú!k-
ur, en hann bjóst ekki við. að eiga þeirra kost.
Gunna var líka dálítið efnuð, eða svo var það
kallað, hún átti sex ær og saumavél, og það
var gott af stúlkn um tvftugt. Þegar Jón
hafði lagt þetta dálftið niður fyrir sér, varð
ályktun hans sú, að hún vaeri allra ákjóeanleg-
asta konuefni.
Svo misti Gunna af sér sokkabandið einu
sinni þegar hún fór út með hnaus. Það var
eitt af þessum göm!u íslenzku sokkabðndum.
röndótt band spjaldofið. Jón var ekki lengi
að bregða viö og taka það upp.
»Hvort viltu heldur launa fund minn eða
gefa?« spurði Jón þegar Gunnu kom inn.
»LaUDa ef það er launa vert, en gefa ef
það er einkis vert«, svaraði hún.
»Það er gott; átt þú ekki þetta sokka-
band? «
»Jú,« sagði hún og roðnaði.
»Gam!a málið segir, að sá sem flnnur
sokkaband af stúlku, eigi að ráða giftingu
hennar. Nú á ég að ráða giftingunni þinni,
hvernig lízt þér á það?«
»Ég gegni ekki þessari vit!eysu,« sagði
hún og skældi sig.
»Þetta er alveg satt, nú máttu ekkíeiga
neinn nema þanr, sem ég ve!.«
»Ég he!d það fari nú nokkuð eftir því
hver það er.«
»Eg ætla nú ekki að velja þér af verri
endanum, þvi máttu trúa. Ég ætla að velja
þér sjálfan m;g,« sagði Jón og reyndi að kýma,
til' að geta slegið úr og í, ef á þyríti að halda