Lögberg-Heimskringla - 14.09.1961, Qupperneq 14

14
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 14. SEPTEMBER 1961
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
Römm er
sú taug
Framhald skáldsögunnar
Þar sem brimaldan
broinar
KVENFÉLAGSFUNDUR
Á STEINNESI
Fólkið á Nesinu hafði alltaf
haft gaman af því að tala um
Maríönnu, og ekki minnkaði
skrafið um hana, þegar hún
kom aftur frá Reykjavík.
Ónýt og montin hafði hún
alltaf verið, en nú hafði hún
þó stórversnað. Það var sagt,
að hún lægi í sólbaði heilu og
hálfu dagana, þegar sólskin
var, en svæfi, þegar kaldara
væri. Hún var ekki lengur
hrædd við að verða veðurtek-
in. Dóttirin var líka farin að
liggja í sólbaði til samlætis
móðurinni, og þá kom það
stundum fyrir, að maturinn
var ekki tilbúinn á réttum
tíma.
„Mér finnst þetta hálf ve-
sælt,“ sagði Helga við þær
mæðgur einu sinni. „Matur-
inn kom alltaf á réttum tíma
hjá þér, Dadda mín, meðan þú
varst ein í bænum, en síðan
móðir þín kom, kemur það
varla fyrir nokkurn dag, að
hann sé tilbúinn á réttum
tíma. Mér þykir ólíklegt, að
pabbi þinn verði lengi ánægð-
ur með það.“
„Ég kom til þess að hvíla
mig eftir svefnleysið og
saumaskapinn fyrir sunnan,
en ekki til þess að böðlast í
bæjarverkunum,“ sagði Marí-
anna.
„Það er svo sem eftir þínum
hugsunarhætti," sagði Helga.
„En þú gætir þá látið vera að
tefja fyrir dóttur þinni. Þú
hefðir ekki átt að segja það
jafn mörgum og þú hefir gert,
að þú hefðir komið til þess að
hjálpa henni. Aumingja stelp-
an. Hún stóð sig svo vel, áður
en þú komst. Það er leiðinlegt,
ef það fer allt í afturför fyrir
henni. Það er farið að hæðast
að þér um alla sveitina, Marí-
anna. Sérstaklega út af þess-
ari sólhlíf, sem þú ert alltaf
með, þó að þú farir ekki nema
ofan á víkurbakkann eða út á
túnið.“
„Ó, eins og það megi ekki
þvaðra um mig, pakkið. Það
hefir lengi gert það, og er
sjálfsagt svipað og það var. Ég
var alltaf einmana í þessari
sveit, vegna þess að ég var
ekki eins og íbúar hennar.
Mér bregður auðvitað talsvert
við, þegar ég kem frá siðuðu
fólki, sem kunni að meta
mig.“
„Ég sá nú aldrei þessa vini
þína,“ sagði Helga. „Ekki einu
sinni að Tómas gæti annað en
sniðgengið þig. Þú skalt bera
svona lagað á borð fyrir aðra
en mig, vinkona, góð.“
„Ég skal nú reyna að herða
mig,“ sagði Dadda. „Þetta er
satt, sem Helga segir. Það er
skammarlegt að geta ekki haft
matinn til á réttum tíma, þar
sem Lilli er svona þægur.“
„Ég held að þú ættir að
reyna að fá þér léttari stöðu,
góða mín,“ sagði Maríanna.
„Það er ósköp að sjá ykkur
systurnar. Þig á kafi í mat-
arverkunum, en Málfríði allt-
af á strákabuxum utan bæj-
ar. Það var annað hlutskipti,
sem ég hafði ætlað ykkur.
Auðvitað áttuð þið að verða
kaupstaðarfrúr.“
„Þú varst nokkrum sinnum
búin að dyntast yfir því hvað
það yrði gaman, þegar þú ætt-
ir alla Látravík og værir laus
við mótbýlisfólkið," sagði
Helga. „Nú er sú óskin upp-
fyllt, en ánægjan er víst ekki
eins mikil og hún átti að
verða.“
„Nei, ég get ekki fundið til
þeirrar ánægju, sem það átti
að veita mér, nema ég fengi
góð húsakynni og öll þægindi
eins og fyrir sunnan,“ sagði
Maríanna.
Hún skrifaði Tómasi þetta
kvöld og bar upp fyrir honum
vandræði sín, en henni til
mikillar undrunar fékk hún
ekkert svar. Þá skrifaði hún
aftur, en brenndi því bréfi og
bað um hann í síma. Hann
sagði henni þær fréttir, að
hann væri búinn að eignast
son, mesta efnisdreng. Stella
væri heima hjá móður sinni,
en hann borðaði á matsölu.
Ekki var nú samt mikil um-
hugsunin, hugsaði Maríanna,
en sagði það samt ekki, að
kerlingin skyldi ekki hafa
tengdason sinn í fæði meðan
svona stæði á.
„Ég sé ekki annað ráð en ég
skreppi suður og matbúi
handa þér, væni minn. Það
verður allt of dýrt fyrir þig
að borða á matsöluhúsi,“
sagði hún.
„Nei, nei. Þetta er að verða
búið. Stella fer að koma heim
aftur. En oft hef ég óskað að
ég gæti horfið norður að
Látravík til að borða þar með
ykkur, og svo auðvitað horf-
ið heim aftur. Ég er smeykur
um að þú fáir að sjá okkur
næsta sumar. Þá verður pabbi
búinn að gleyma þessari
sennu, sem varð á milli okkar
í vetur.“
„Ég tel óvíst að þú sjáir mig
í Látravík þá, en líklega verð-
ur faðir þinn þar til að taka
á móti þér. Ég tek ekki á mér
heilli fyrir óyndi.öö
„Það er náttúrlega ekki ann-
að en það, sem ég var búinn
að segja þér, að þú myndir
ekki fella þig vel við sveita-
lífið eftir þægindin í Reykja-
vík. En allt hefir nú sína
kosti og eins það að búa í
sveit. Hafa nóga mjólk ókeyp-
is og margt annað.“
„Heldurðu að þú gætir út-
vegað mér þægilegt leiguhús-
næði fyrir haustið?“
„Það efast ég stórlega um.
Það liggur ekki á lausu hús-
næðið hérna eins og þú
þekkir.“
Svo bað hann að heilsa í
bæinn, kvaddi og skellti
heyrnartækinu á. Hún hafði
ætlað sér að tala meira.
Um kvöldið fór hún að
segja manni sínum og dætr-
um frá því að Tómas væri bú-
inn að eignast son og vildi
endilega fá sig suður. Hann
þættist vita að hún væri vit-
laus í óyndi.
„Ég vona að þú útvegir mér
húsnæði fyrir sunnan áður en
vetrar, Hallur? Svo er ég far-
in burtu frá öllu þessu drasli
hérna,“ sagði hún hálfhlæj-
andi við mann sinn.
„Nú er þetta þá öll hjálpin,
sem þú ætlaðir að veita dótt-
ur þinni við húsverkin?" sagði
Hallur og skipti snögglega lit-
um. „En ég segi þér það þá í
eitt skipti fyrir öll, að ég
borga ekki húsaleiguna fyrir
þig þar. Ef þú ferð frá mér
núna, er ekki um annað að
tala en skilnað. Mér dettur
ekki í hug að hanga í svona
löguðu hjónabandi lengur. Þú
getur valið.“
„Það er bara ekkert öðru-
vísi,“ sagði hún ráðþrota.
„Svo þykir mér líklegt að
þú reynir að hugsa ofurlítið
meira um matarverkin en þú
hefir gert hingað til, þegar
farið verður að hreinsa dún-
inn. Þetta hafa ekki verið
nokkur vinnubrögð hjá þér
undanfarið,“ sagði Hallur.
„Þú vilt samt hafa mig,“
sagði hún.
„Ég er að vona, að þú verðir
einhvern tíma leið á því að
liggja eða sitja aðgerðarlaus
allan daginn og farir svo að
haga þér eins og manneskja."
Þetta varð hún að láta sér
lynda, að vera atyrt eins og
krakki.
Þegar farið var að hreinsa
dúninn, bættust tvær stúlkur
við, það var Lóa í Vogum og
stúlka innan úr dal. Þá varð
mikið meira að gera og Marí-
anna fór að hjálpa til meira
en hún hafði áður gert. Þá
varð hýrari svipurinn á hús-
bóndanum.
Maríanna var með sífelldar
ráðagerðir við ungu stúlkurn-
ar. Lóa og Málfríður áttu báð-
ar að fara suður þá um haust-
ið. Málfríður á kvennaskól-
ann, Lóa í einhverja atvinnu.
Báðar áttu þær að vera í fæði
hjá henni því að í höfuðstaðn-
um þóttist hún ætla að vera.
„Ég fer varla að yfirgefa
Nesið,“ sagði Lóa. „Hvergi er
eins fallegt og hérna í Látra-
vík á vorin, og það er gaman
að vera í dúninum.“
Þetta seinasta sagði hún
einungis til þess að ganga
fram af Maríönnu, því að
dúnhreinsunin var bæði leið-
inleg og erfið að allra dómi.
„Þú yrðir ekki lengi að
skipta um skoðun, þegar þú
sæir Reykjavík. Þá langaði
þig varla hingað út á Nesið
aftur.“
„Þetta er nú Málfríður búin
að sjá og kynnast allri þessari
dýrð og ætlar þó aldrei að fara
frá Látravík aftur. Og svo
kom Dadda líka hingað.“
„Þær eru báðar svipaðar
föður sínum í skoðunum.
Halda sér rígfast við sveita-
lífið.“
Einn daginn hringdi for-
stöðukona kvenfélagsins til
Maríönnu og bauð henni að
koma á fund til þeirra inn að
steinnesi.
„Auðvitað gengur þú í fé-
lagið aftur fyrst þú ert kom-
in í byggðarlagið."
Maríanna þakkaði henni
kærlega fyrir, en það var nú
bara svoleiðis að hún treysti
sér ekki á hestbak. Það var
orðið svo óvanalegt að nota
hesta til ferðalaga. í Reykja-
vík hafði hún alltaf farið í
bíl hvert sem hún fór.
Þetta voru þó ekki nema
fjögur ár síðan hún var þar í
sveitinni og þá hafði hún far-
ið á hesti á hvern kvenfélags-
fund. En svo var nú bíll til
inni í dalnum. Kannske væri
hægt að fá hann leigðan til
þess að ná í hana, sögðu kon-
urnar.
Hallur útvegaði bílinn til
að sækja hana út eftir. Marí-
anna var ósköp ánægð, þegar
hún sá kvenfélagskonurnar
standa á hlaðinu á Steinnesi
til þess að fagna henni. Þær
buðu hana velkomna á fund-
inn og í sveitina.
„Náttúrlega gengur þú í fé-
lagi fyrst þú ert komin hing-
að,“ sagði forstöðukonan.
Ég veit nú ekki, hversu
lengi ég verð hér. Mér finnst
nú heldur útúrborulegt þarna
út frá eftir allt sældarlífið í
höfuðstaðnum og þægindin
þar,“ sagði Maríanna.
„Blessuð láttu þér ekki
detta í hug að yfirgefa Nesið
strax aftur. Þér leið víst ekki
svo vel þarna fyrir sunnan,
þar sem þú ert bæði búin að
fylgja systur þinni og föður
til grafarinnar með stuttu
millibili,“ sagði konan á Stein-
nesi. „Það verður helduf
skemmtilegra fyrir þig a
vera þarna hjá dætrum þínuru
og litla drengnum, sem hva
vera sVo fallegur."
Maríönnu varð undarleg3
við. Þeim var ekki alveg 0
kunnugt um hagi hennar her
fyrir norðan.
„Hann er ákaflega líhur
mömmu sinni, bjarthærður og
bústinn,“ sagði hún. „En svo
eru nú tvö önnur börn
Reykjavík, fín og falleg.“
„En þar sem Tómas er ekk1
í þeim húsakynnum að Þu
getir verið hjá honum, uý1
urðu þeirra ekki eins vel. ” .
er nú svona, fólk leigir ek 1
nema það minnsta, sem Pa
getur komizt af með, þvl a
húsaleigan er víst svo hrseo
lega há þarna fyrir sunnau
segja allir, sem til þekkja>
hélt þessi málgefna og t°is
kunnarlausa kona áfram-
Maríönnu féllst alveg hug
ur. Því að auðvitað hafði hu11
ætlað að segja þeim ítarleg9
frá því, hverju hún ha
kastað frá sér til þess að ge.u
hjálpað dóttur sinni við hU
skapinn í Látravík, en þa s
þessi skrafskjóða vopnið
höndum henni. Þetta hlaut a
vera eftir Helgu.
„En hvernig haldið þið n
að mér verði innan brjós
ef allar frúrnar úr Reykja
vík>
að
að
sem búnar voru að ráðgera
koma í heimsókn til
hafa þá ekki annað að bjo
þeim inn í en torfbæinn.
auðvita*
kemur Tómas minn ai
með konuna og börnin
Maríanna.
“ sagð1
Sannleikurinn er oft un^
irlegri en lygin.
"ít
Vandratað er meðalhófið-
☆
Fyrst er allt frægast.
☆
Betur sjá augu en auga-
SERVICE COUNTS
For prompt and efficient service
deliver your grain to the
Federal elevator in
your community.
Jfeöeral
G R A { N UIMITED
J .. . , .

reykjavik
Fram og aftur frá New York
★
■ STÓRFELLDUR
<r _ . _ . : SPARNAÐUR f
váfi * FJÖLSKYLDU-
^ U * FARGJÖLDUM
’Veírarfargjöld. Ferðisi efiir 15. ágúsí
og komið eflir 15. október.
UPPLYSINGAR HJA ÖLLUM FERÐASKRIFSTOFUM eða
SKRIFIÐ EFTIR
HINUM NYJA XI
BÆKLINGI
OKKAR.
ICELANDIC mhunes
610 Fifih Ave., New York 20. N.Y;
NEW YORK—CHICAGO—SAN FRANCISU