Lögberg-Heimskringla - 18.04.1963, Blaðsíða 6

GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
ÖLDUFÖLL
Skáldsaga
„Ég set ekkert út á hann,
því síður út á heimilið hans,
sem ég hef aldrei séð og býst
aldrei við að sjá, því að það
kemur mér ekkert við,
hvernig það lítur út. Ég mun
aldrei giftast þeim manni,
sem mér þykir ekkert vænt
um, hvernig sem hann lítur
út og hversu myndarlegt, sem
heimili hans kann að vera“,
sagði Sigga og svitnaði við að
tala. „Ég hef átt kærasta í
draumum mínum, síðan ég var
unglingur. Honum einum
ætla ég að giftast“.
Herdís hló dimmum hlátri
einhvers staðar langt niðri í
hálsi.
„Hef ég nú aldrei heyrt
annað eins“, sagði hún. „Ertu
geðveik eða nautheimsk,
skinnið litla?“
„Ég vona að ég sé hvorugt“,
sagði Sigga.
„Jæja, hættu þá öllu
draumarugli og snúðu þér að
því, sem í vökunni er að ger
ast. Komdu til okkar í vor.
. Ég mun reyna að verða þér
sæmileg, vegna Hrólfs, þó að
ég þykist sjá, að heldur lítið
sé í þig varið. Þennan drauma-
mann þinn skalt þú láta sigla
sinn sjó. Það er ólíklegt, að
þú sjáir hann nokkurn tíma í
vökunni, enda gerir það sjálf-
sagt ekki mikið til, skinnið“.
„Heldur þú kannske að þetta
sé eintóm ímyndun?“ sagði
Sigga.
Hún þóttist sjá, að ekkert
þýddi að tala við kerlingar-
flagðið á neinu líkindamáli.
„Ég verð þá að segja þér
eins og er, að ég er trúlofuð
og get þess vegna ekki tekið
hinu góða tilboði þínu, þó að
mig langaði til þess, sem alls
ekki er. Hann ætlar að taka
mig að sér, án þess að láta
skína í það, að lítið sé í mig
varið, þó að hann hafi sjálf-
sagt séð það fyrir löngu, að
hann tekur mikið niður fyrir
sig“.
„Kannske þú vildir segja
mér, hvað hann heitir þessi
kærasti þinn?“ sagði Herdís.
„Ég sé ekki, að þess gerist
nein þörf“, sagði Sigga. Hún
var orðin kófsveitt af áreynslu
við að koma þessari játningu
út yfir varirnar. „Þér má víst
standa á sama um, hvað hann
heitir“.
„En það er ekki víst að
Hrólfi mínum standi á sama.
Gæti hugsað, að hann hefði
ekkert á móti því, að tala við
þann náunga“, sagði Herdís
með ógnandi röddu.
„Mér finnst að Hrólfi komi
það ekkert við, hvað kærast-
inn minn heitir. Hann hefur
áreiðanlega ekkert spillt fyrir
honum, því að eins og ég sagði
þér áðan, erum við búin að
vera trúlofuð í mörg ár'
sagði Sigga. „Svo vona ég að
þessu samtali sé lokið“.
Sigga þokaði sér nær hurð-
inni og greip um hurðarhún-
inn, en Herdís þreif utan um
úlnlið hennar svo fast, að hana
sárkenndi til.
„Svaraðu mér, kindin mín,
eða ég herði betur á takinu“,
hvæsti hún á milli tannanna
framan í hana. „Er það kann-
ske þessi vetrarmannsmynd
hérna á heimilinu, sem þú ert
trúlofuð?"
,Það getur vel verið“, sagði
Sigga í þeirri von, að sleppa
með það svar, og það varð.
Herdís linaði á takinu.
„Hann má biðja fyrir sér.
Ég segi nú ekki annað“, sagði
Herdís.
Sigga smaug fram um hálf
opnar dyrnar. Hana langaði
til þess að kasta því framan í
kerlinguna, að hún hefði verið
að skrökva þessu öllu, til þess
að losna við hana. En hún
þorði það ekki. Hún væri vís
til þess að koma vaðandi á
eftir henni og kyrkja hana í
greipum sér.
Bjarni bóndi gekk um gólf
framan við húsdyrnar og vissi
svona hér um bil hvað þær
höfðu talað, því að Herdís
hafði verið hátöluð. Nú kom
hann inn fyrir og sýslaði eitt-
hvað niðri í skrifpúlti sínu,
sem stóð skammt frá dyrun-
um. Herdís gekk í veg fyrir
hann og spurði:
„Eru þau virkilega trúlof-
uð, hún Sigga og strákóþverr-
inn hann Bensi?“
„Ekki hef ég séð nein merki
þess“, sagði Bjarni.
„Hún segir það. En kannske
er hún bara að skrökva því að
mér. Hún er svo sem vís til
þess, því að heimskulega lítur
hún út“, sagði Herdís. „Þetta
er ómerkilegt vinnufólk, sem
þú hefur dregið til þín, það
verð ég að segja
„Það læt ég vera. Ég hefði
ekkert á móti því að fá hann
fyrir tengdason. Þetta er
dugnaðarpiltur og vel skyn-
samur“, sagði Bjarni og glotti
sínu glaðlyndisbrosi.
„Og kannske þá hana fyrir
tengdadóttur?" bætti Herdís
við og hló digrum hlátri.
„Það hef ég ekki hugsað út
í. Hún er víst ekki efni í
sveitakonu, en hann er dugn-
aðarpiltur að hverju sem hann
gengur“, sagði Bjarni.
„Þá óska ég þér til ham-
ingju með nágrannahyllina,
því að varla gleymum við
mæðginin á Litlu-Grund því,
sem gerðist í gærdag“, sagði
Herdís með erfiðismunum og
rigsaði fram baðstofugólfið
með skýluna og vettlingana í
hendinni. Fram í bæjardyrum
kvaddi hún Friðriku hús-
freyju og Gunnvöru, sem
bauðst til þess að fylgja henni,
því að tekið var nokkuð að
bregða birtu.
„Ég fer nú ekki á milli húsa
til þess að láta leiða mig,
meðan ég hef þessa heilsu“,
sagði hún snúðugt.
Friðrika húsfreyja andvarp-
aði af feginleik, þegar hún
gekk úr hlaði.
„Ekki er hún alúðleg á
svipinn“, sagði Gunnvör.
„Fróðlegt að vita hvað þær
hafa ræðzt við“.
„Hvað skyldi mann varða
um það“, hnussaði húsmóðir
hennar.
Bensi var að telja inn í ær-
húsin, þegar Herdís gekk
heimleiðis. Hún sendi honum
tóninn, án þess að heilsa.
„Ekki þætti mér það ósenni-
legt, að Hrólfur sonur minn
ætti eftir að finna þig í fjöru,
þó að seinna verði, lagsmað-
ur“.
Hann svaraði í sömu tón-
tegund og hann var ávarpað-
ur:
„Ég get verið rólegur og ó-
hræddur, meðan hann liggur
heima hjá sér með heita
bakstra, vesalingurinn. Ann-
ars finnst mér, að þeir ættu
ekki að vera að troða illsakir
við aðra, sem eru þeir garmar
að leggjast í rúmið á eftir“.
„Ekki vantar þig digurmæl-
in. En máltækið segir, að sá
hlægi bezt sem síðast hlær.
Mundu það, hrappur“, sagði
hún ógnandi.
| Svo var samtalinu lokið.
„Ég þori ekki að hafa hana
hérna næsta ár, enda býst
ekki við, að hún kæri sig mik-
ið um það“.
„Láttu þér ekki detta slíkt
í hug“, sagði Bjarni.
Sigga gekk til baðstofu og
heyrði ekki meira af samtal-
inu, enda kærði hún sig lítið
um það. En það yrði þýðingar-
laust að búast við því, að hún
yrði lengur en þennan vetur í
nágrenni við mæðginin á
Litlu-Grund.
Nokkru fyrir jól fór Bjarni
út í Höfðavík með hest og
sleða. Bensi hafði látið það í
ljós við hjónin, að sig langaði
til þess að vera hjá mömmu
sinni um jólin. Og fyrst Guðni
bóndasonur var væntanlegur
heim á jólunum, bjóst hann
við, að hann gæti hugsað um
féð með Tona litla í tvo eða
þrjá daga. En það vildi Frið-
rika ekki heyra, að hann færi
að þrælast við fjárhirðingu
þann stutta tíma, sem hann
yrði heima. Bjarni stakk þá
upp á því, að Hallfríður kæmi
fram að Grund og sæti þar
jólin, og í þeirri von lagði
I hann af stað með sleða og hest.
svo kom fjárhundurinn
stökkvandi í miklum vígamóð
heiman túnið. Bjarni talaði til
hundsins. Hann kyrrðist og
sléttaði úr illskukambinum,
þegar hann þekkti málróm
Bjarna. Þá sást Hrólfur á ferð-
inni heiman frá bænum.
Bjarni hægði ferðina, ef ná-
granninn vildi eitthvað tala
við hann. En hann kallaði
einungis á hundinn og sneri
svo við heim aftur.
Það var eins og allir væru
samtaka um, að minnast ekki
á þessa óskemmtilegu heim-
sókn. En Siggu fannst það
liggja í augnaráði húsmóður-
innar og Gunnvarar, að hún
væri orsök þessarar óvenju-
legu misklíðar, sem orðið
hafði á milli bæjanna, þó að
hún væri jafn saklaus og aðrir
á heimilinu, að hafa stuðlað
að því á nokkurn hátt. Hún
heyrði einn daginn, þegar hún
átti leið um bæjargöngin, að
Gunnvör gjallaði fram í búri:
„Hvað svo sem þurfti Bensi
að vera að skipta sér af
Hrólfi?"
„Það var ágætt, að hann lét
hann ekki brjóta fjóshurðina
fyrir mér“, sagði Bjarni bóndi.
„Hann hefði þó sjálfsagt
ekki gert Sigríði neitt, þó að
hún hefði opnað hurðina fyrir
honum. Mér finnst hún ekki
hafa verið neitt sérlega kurteis
við hann“, sagði Friðrika.
„Auðvitað hefur hún verið
dauðhrædd við hann, vesal-
ingurinn“, sagði Bjarni.
„En bölvaður gikksháttur-
inn í henni“, rausaði Gunnvör.
„Skyldi hún fá það betra, en
setjast í búið á Litlu-Grund,
allslaus vinnukonuvesaling-
ur“.
„Ég held að þú hefðir ekki
getað fengið þig sjálfa til þess
að þiggja það, þó að þú eigir
líklega ekki annað fram undan
en að pipra“, sagði Bjarni og
hló stríðnislega.
„Ég hefði nú sjálfsagt hugs-
að mig tvisvar um, áður en ég
hefði komið þessu á stað“,
sagði Gunnvör.
„Hún hefur sjálfsagt ekki
álitið, að þessi ósköp þyrftu að
koma fyrir, þó að hún vildi
hann ekki“, sagði Friðrika.
Sigga hlakkaði mikið til
komu þessarar hlýlyndu konu,
einmitt núna, þegar henni
fannst anda köldu að sér frá
heimilisfólkinu.
ÆTLARÐU
AÐ
FERÐAST?
Hvert sem þú
ferð, spara ég
þ é r peninga
og létti af þér
áhyggjum án
auka kostnað-
•ar. Ég er um-
boðsmaður Icelandic Airlmes
og allra aðal flug- og skipa
ferðafélaga: skipulegg ferðir
innanlands og erlendis Ée
leiðbeini þér varðandi vega
bréf. visa og hótel. ókeypis, og
með 30 ára reynslu get ég
ábyrgzt ágæta fyrirgreiðslu
ARTHUR A. ANDERSON
ALL-WAYS TRAVEL BUREAU
315 Horgrove St., Winnipeq 2
Office Ph. WH 2-2535 - Res. GL 2-5446
Það var orðið nærri dimmt,
þegar Bjarni bóndi kom utan
úr kaupstaðnum með Hall-
fríði. Þau sátu bæði á sleðan-
um, hlið við hlið, svo að til-
sýndar var ekki hægt að sjá
annað en að þar færi ein
manneskja. Vegurinn lá
skammt fyrir ofan túngarðinn
á Litlu-Grund. Heima á hlað-
inu þar sást fólk á ferli. Og
^penhagen
Heimsins bezto
munntóbak
Subscription Blank
NORTH AMERICAN PUBLISHING CO. LTD.
303 Kennedy St., Winnipeg 2.
I enclose $6.00 for 1 year □ $12 for 2 years □ subscrip-
tion to the Icelandic Weekly, Lögþerg-Heimskringla
NAME
ADDRESS
UMBOÐSMAÐUR LÖGBERGS-HEIMSKRINGLU
á
ÍSLANDI
SINDRI SIGURJÓNSSON póstafgreiðslum.
P.O. Box 757, Reykjavík
Verð Lögbergs-Heimskringlu er kr. 240 á ári.
•H4
NÆRFÖT - SOKKAR - T-SKYRTUR