Lögberg-Heimskringla - 17.10.1963, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 17. OKTÓBER 1963
GUÐRÚN FRA LUNDI:
ÖLDUFÖLL
Skáldsaga
Gunnvör bjó sig undir að
flytja í sjálfsmennsku út í
kaupstað. Á sumardagsmorg-
uninn fyrsta kom Hrólfur
labbandi utan mýrarnar. Fáir
voru hrifnir af þeirri heim-
sókn. Hann gerði boð fyrir
Gunnvöru. Hún gekk til dyra
og var heldur stutt í spuna,
þegar hann heilsaði henni
með innilegum hamingjuósk-
um um gleðilegt sumar og
þakkaði henni fyrir veturinn.
„Það er nú bara það hlá-
legasta, að við höfum aldrei
sézt á vetrinum“, sagði hún.
„Nún, jæja. Ég mundi þetta
nú ekki almennilega“, sagði
hann hálf vandræðalegur. „En
mamma hefur alltaf verið að
búast við þér í allan vetur.
Það hefur ekki verið dregið í
spil hjá okkur að heitið geti,
því að við erum of fá til þess
að fara í víist“, sagði hann.
„Um það varðar mig ekk-
ert“, sagði hún. „Ég er ekki
alveg búin að gleyma því, sem
móðir þín kastaði framan í
mig á hvítasunnudaginn síð-
astiiðið vor. Og hef því ekki
hugsað mér, að verða gestur
hennar þessar vikur, sem ég á
eítir að vera í nágrenninu“.
„Ja, þá varð ég nú alvar-
lega hissa, þegar ég frétti að
þú ætlaðir að fara að flytja
út í kaupstað. Mamma vill
endilega fá þig fyrir vinnu-
konu næsta ár. Það yrði betra
fyrir þig, en fara á mölina,
anslausa mölina. Þar álítum
við að ómögulegt sé að lifa“,
sagði hann.
„Ég treysti mér ekki til þess
að vinna lengur hér á Stóru-
Grund, og því síður á Litlu-
Grund“, sagði hún.
„Þér myndi áreiðanlega líða
betur hjá okkur. Það máttu
vera viss um. Hún hefur ekki
verið að breyta til hún
Brynka gamla, það sýnir að
mamma er henni góð húsmóð-
ir,“ stamaði Hrólfur.
„Það hefur víst enginn get-
að sagt um það, hvernig hún
hefur það hjá ykkur, og ekki
langar mig og líklega enga
aðra konu, að taka við verk-
unum hennar“, sagði Gunnvör
og iór inn í bæinn, án þess að
bjóða gestinum góðgerðir, sem
var þó vanalegt í sveitinni þá.
Gunnvör fann að húsmóðir
hennar var kaldari við hana í
viðmóti síðan hún vissi, að
henni væri það alvara að fara
í burtu á næstu krossmessu.
Þess vegna gat hún ekki verið
að biðja um góðgerðir handa
þessum eina gesti, sem bar þar
að garði, sem kom til að finna
hana.
Hrólfur rölti til og frá um
hlaðið nokkra stund. Þá kom
Bjarni út og bauð honum inn.
Hrólfur var óvenju fátalaður
og kvartaði um, að sig vantaði
kvenfólk.
„Það geta nú fleiri sagt en
þú“, sagði Friðrika.
„Ég skil nú bara ekkert í
henni Gunnvöru, að vilja
hvorki vera kyrr hjá þér eða
fara til okkar“, sagði Hrólfur.
„Það hefst allt af því, að
þessi fallega Sigríður kom
ningað“, sagði Friðrika stutt-
æga. „Hún hefur víst gyllt
það fyrir henni að flytja út í
Kaupstaðinn. Þar þarf víst
ekkert að vinna“.
„Já, hvernig er hægt að lifa
án þess“, sagði hann. „Nei,
petta hlýtur að vera einhver
misskilningur. Sigríður hefur
ekki talið hana á það. Ég trúi
engu misjöfnu um hana“.
„Það er nú víst ekkert ljótt
við það, að telja kunningja
sma á að vera þar, sefn þeim
iíður vel. Sigríður er nú búin
að ná sér í duglegan mann og
ætiar ser sjáifsagt að hafa
góða daga, enda er hún ekki
xyrir ernðisvinnu, litla stúlk-
an“, sagði Friðrika.
„Svo að þetta segir þú, kona
góð“, sagði hann. „Mér sýnd-
ist hún vinna ágætlega".
„Jæja, þá erum við ekki á
sama máli. En ólíklegt þykir
mér samt, að móðir þín hefði
orðið hrifin af verkunum
nennar", sagði Friðrika.
„Það var víst eitthvað svip-
úö álit, sem hún hafði á Sig-
nði“, sagði hann dauflega.
„En þar heiði orðið mér að
mæta, ef hún hefði unnið á
nitiu-Grund“.
Gunnvör taldi dagana til
Krossmessunnar. Það voraði
vel til alirar ógæfu fyrir hana.
Hún varð að vinna á túninu
og kljúía taðið, áður en hún
liutti burtu. Farangurinn var
ekkert annað en einn rúm-
ratapoki, koffort og einhver
pokaskjatti ofan á milli. Rokk-
mn sinn reiddi hún á kné sér.
Pað tók því ekki að biðja um
hest undir hann. Toni litli fór
imeð henni. Henni brá illa
við, þegar hún sá rjúka í
Bakkabúð. Hún hafði búizt
við því, að Hallfríður yrði
ílutt í nýja húsið eins og um
nafði verið talað.
Hallfríður kom út og bauð
Gunnvöru velkomna með
hinu góðlega brosi sínu.
„Ég hef lagt í vélina flesta
daga síðan ég flutti. Mér leið-
íst svo, að sjá ekki rjúka“,
sagði hún. „Ekki er nú bú-
slóðin mikil. Lítið var það,
sem ég flutti með að Bakka-
búð. En það var þó á tveim
hestum. Og ekki átti ég pott,
ketil eða disk í eigu minni. En
En nú þegar ég flyt burtu úr
þessum blessuðum kofum,
finnst mér ég vera orðin rík“,
sagði Hallfríður.
„Það er svipað með mig. Ég
á ekki neitt til neins. Og verð
að byrja með að kaupa í skuld,
hvernig sem gengur að
borga“, sagði Gunnvör.
„Vertu ekkert að kvíða því.
Náttúrlega tekur þú fisk eins
og við hinar. Bezt er að vera
í ielagi við einhverja. Svo get-
ur þu íengið sma snúninga,
sem oorgaöir eru vel. Það er
nremt eKKi það versta, að
nytja á molina", sagði Hall-
íriöur. „Her sýður á Katli. Við
iáum oKKur þá iíklega kaffi-
sopa til hressingar og bjóð-
um þessum laglega hesta-
sveim þinum með okkur. Ég
neí látið rusi i véiina, svo að
pao ryKi upp úr rörinu á
nverjum degi“.
„Þetta er likt þér, að taka
svona á móti mér“, sagði
Gunnvör kiokk af þakklæti.
„Ég er ekki búin að gleyma
þvi, þegar ég ílutti hingað.
Pa var gott aö eiga góða vin-
Konu, sem tók vei á móti mér.
Það var Þorbjörg í Nausti. Ég
býst við, að hun verði þér
ekki slæm nágrannakona".
„Já, ég vona að mér leggist
eitthvað tii, svo að ég geti
dregið áfram iífið hérna. En
ekki er þó beint hægt að segja,
að spáð hafi verið vel fyrir
mér um það“, sagði Gunnvör.
Toni bjóst til heimferðar,
þegar hann var búinn að
drekka kafíisopann með kon-
unum. Hann fór aftur til baka
með Skjóna Gunnvarar. Hann
átti að tá að ganga í högunum
á Stóru-Grund um sumarið.
„Ekkert er líklegra, en ég
verði að lóga honum í haust,
aumingja klárnum“, sagði
hún og strauk honum um höf-
uðið með lófanum. Það stóðu
tár í augum hennar. Það voru
fyrstu og síðustu tárin, sem
hún gaf sveitalífinu, sem hún
var nú að segja skilið við.
Fram undan var fyrir henni
óþekktur verkahringur, sem
hún vandist furðu fljótt. Hún
tók fisk í félagi við Hallfríði
og Þorbjörgu í Nausti. Eftir
mánaðartíma var hún orðin
vel ánægð með hlutskipti sitt
í þessu nýja umhverfi. Það
var stundum talsvert erfiði í
fiskvinnunni, en svo komu
þægilegar hvíldir á milli. Þá
var gott að vera sjálfs sín
húsbóndi og njóta hvíldar-
innar, að loknu erfiði. Þá var
farið að lífga við hálfkulnað-
an móeldinn og hita sér kaffi-
sopa, eða það, sem var langt
um betra og þægilegra, að
kveikja á olíuvélinni og hita
á henni. En hún eyddi tals-
verðri olíu, sem kostaði pen-
inga. En í það dugaði ekki að
horfa.
Einn daginn um miðaftans-
bil sótti á hana svo mikill
svefndrungi, þegar hún kom
heim eftir erfiðan vinnudag
við að bera saman hálf þurran
fiskinn, að hún hallaði sér út
af, áður en heitt var orðið á
katlinum. Hún sofnaði að
nokkru leyti, en heyrði þá inn
um opinn gluggann, að sagt
var í þægilegum konuróm:
„Hér held ég að Gunnvör
eigi heima“.
Gunnvör rauk á fætur.
Skyldi hana hafa verið að
dreyma eða ætlaði einhver
sveitakona að líta inn til
hennar. Það hafði hún tæp-
lega getað vonað að kæmi
fyrir. Skyldi það geta skeð,
að Friðrika væri búin að
melta þykkjuna, sem í henni
var út af þvi, að hún fór 1
burtu frá henni.
Það voru barin þrjú högg á
þæjarþilið að gömlum sveita-
sið. Gunnvör neri andlitið
með votu handklæðishorni
áður en hún gekk til dyra.
Það voru þá bara mæðgurnar
frá Fjalli, sem stóðu úti í sín-
um beztu fötum, eins og vana-
legt var, þegar farið var í
kaupstaðinn. Gunnvör varð
yfir sig hissa.
„Það datt mér nú aldrei í
hug, að þú færir að heim-
sækja mig, Vilborg mín bless-
uð“, sagði hún og bauð gest-
um sínum að ganga í bæinn,
þó að hann væri tæplega
samboðin slíkum gestum.
„Við erum víst að villast
hér“, sagði Vilborg. „En gott
var þó að finna þig hérna“.
„Ætlaðir þú kannske að
finna Þorbjörgu?“ spurði
Gunnvör og leit á hana.
„Nei, Þorbjörgu langar mig
ekkert til að finna“, anzaði
Vilborg. Og það brá sem
snöggvast fyrir á andliti henn-
ar köldum þóttasvip, sem
Gunnvör kannaðist svo vel
við. „En Elínborg mín ræður
ferðinni í þetta skipti. Hún
vill endilega sækja heimboð,
sem bróðir hennar gerði henni
í réttunum í haust. Ég kann
ekki við annað en fylgjast
með henni. Það fer víst svo
að lokum, að foreldrarnir
verða að láta í minni pokann
fyrir börnunum, þegar þau
eru ráðrík“.
Gunnvör bauð þeim til
sætis á rúmið, því að ekki
voru til stólar á því heimili.
When alcohol is fhe
sportsman’s friend
The resulf may be
A SAD-SAD-END
One In a teries presented in the puhlic inlerest hy the
MANITOBA COMMITTEE
on ALCOHOL EDUCATIOM
Departroent of Education, 116 Edmonton Street*
Winnipeg 1, Manitoba
61-2