Lögberg-Heimskringla - 21.11.1963, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 21. NÖVEMBER 1963
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
' !
ÖLDUFÖLL
■ <
1 •
Skáldsaga
•.......................
„Mér er víst sama, hvaðan
ég fæ mjólk. Þetta er bara svo
þægilegt fyrir mig, þar sem
hún gat notað, að ég þvægi
fötin fyrir hana, konuvesa-1
linginn".
„Hún getur víst stunið yfir
því sjálf“, sagði Þorbjörg.
„Ég hef líka séð Siggu vera að
þvo þau fyrir hana. Vonandi
hefur hún ekki Hallfríði til
þess. Ég skal þá tauta eitt-
hvað yfir henni Signýju
minni. Þú getur fengið mjólk-
urdropa hjá mér, meðan kýrin
er opinspena".
Svona var Þorbjörg.
Gunnvör marg blessaði
hana fyrir hjálpsemi hennar,
og svo fyrir að útvega henni
vinnuna í sláturhúsinu. Nátt-
úrlega var það andstyggileg
vinna, að hleypa gori innan
úr vömbum allan liðlangan
daginn. En fyrir það fengust
peningar. Henni var víst ekki
vandara um en hinum kon-
unum, sem við það unnu.
Og skemmtilegt og upplífg-
andi var að hlusta á málæðið
í samverkakonunum. Þær
höfðu víst alltaf vorkennt
Hallfríði, vegna þess hvað
hún var grönn og útlitsdauf,
og fundist strákgreyið ekki of
góður til þess að vinna fyrir
henni og láta henni líða vel.
En nú sögðu þær, að hún væri
orðin of fín til þess að vinna
við hreinsun á gorvömbum,
þegar hún væri flutt í þetta
fína og stóra steinhús. Og ekki
hafði þá tengdadóttirin til-
vonandi haft dug í sér til þess
að taka við starfinu af henni.
Þær hefðu það víst ekk mjög
erfitt núna, að rangla innan
um barnlaust húsið, og strák-
urinn næstum aldrei heima.
Hann væri alltaf að rífa upp
fiskinn þarna vestur á flóan-
um, og elti víst þorskinn eins
og hákarl. Það var nú meiri
aflaklóin, sá drengur.
Jóna frænka, sem var önnur
vambakerlingin, sagði einn
morguninn, að það væri nú
bara farið að baka í brúð-
kaupsveizluna þeirra Siggu
og Bensa. Það átti svo sem
ekki að verða nein ómynd
hjónabandið þeirra. En lakast
væri þó, ef hann gæfi sér
aldrei tíma til þess að láta
klerkinn pússa þau saman.
Broslegt hvernig þetta fólk
gæti annars hreykt sér, alið
upp hér í torfkofunum á tang-
anum.
Þá svaraði hin vambakerl-
ingin:
„Við erum nú flestar búnar
að búa mest alla ævina í torf-
kofunum hérna í víkinni, og
það á víst illa við að líta horn-
auga til þeirra. Ég efast mjög
um, að þau hefðu verið nokk-
uð myndarlegri, þó að þau
hefur verið aðflutt. Þau eru
víst nógu myndarleg hjóna-,
efni. Og líklega hefði dóttir
þín ekki farið vér út úr því,
þó að hún hefði verið kyrr
hérna heima í víkinni sinni“.
„Það er nú eins og ég hef
alltaf sagt, að hamingjan er
eins og hjól, sem getur stanz-
að allt í einu. Ekki er ómögu-
legt, að strákurinn steypist á
hausinn með allt þetta skulda-
fargan á herðunum. Og hvað
skal þá? Ég væri líka vel á-
nægð yfir því, þó að það
lækkaði risið á honum og
frænku minni. Svo gröm er ég
yfir því, hvað hennar hlut-
skipti varð betra en dóttur
minnar, eins og hún var þó
vel gefið barn“, sagði Jóna
frænka.
„Þetta kalla ég nú heldur
ómerkilegt tal“, sagði hin.
„Ekki hefur þó systir þín allt-
af gengið á þeim rósum, að
þú þurfir að vera öfundsjúk
út í heimili hennar, þó að
eitthvað birti yfir hjá henni,
vesalings manneskjunni“.
„Það er náttúrlega aldrei
nema satt“, sagði þá Jóna
frænka. „En maður verður
beizkur út í lífið stundum,
þegar manni finnst að aðrir
baði í rósum. Það er mikill
munur, að búa í nýju og hlýju
steinhúsi eða í gömlum og
köldum moldarkofa eins og ég
verð að gera“.
Gunnvör gat nú hreint og
beint ekki verið þögull hlust-
andi lengur. Henni fannst það
sjálfsagt, að leggja eitthvað í
fréttaskjóðuna, og sagði nýju
vinkonunum nú frá heimsókn
þeirra Fjallsmæðgna þá um
vorið. Þær urðu yfir sig hissa
á því, að þær skyldu ekki vera
búnar frétta þetta fyrir löngu.
„Þær geta svo sem þagað
þarna úti á tanganum, þegar
þær ætluðu sér það, og eng-
um er þægð í því“, sagði ein
úr hópnum.
„Hann var nú hér í dag,
Fjallsbóndinn. Það væri gam-
an að fylgjast með því, hvort
hann færi heim til tengdadótt-
urinnar tilvonandi og gömlu
vinkonunnar til þess að fá sér
kaffisopa“, sagði gæðakonan
Jóna frænka.
„Það verður ekki á allt kos-
ið“, sagði Gunnvör við Bárð á
Fjalli, þegar hún náði tali af
honum. „Þó að gott sé að hafa
fasta vinnu, er leiðinlegt að
geta ekki látið kunningjana
fá kaffisopa, þau fáu skipti,
sem maður sér þá. Þeim veitir
þó sannarlega ekki af hress-
ingu í þessu ónotalega veðri“.
„Það er líka svo langt þarna
út á tangann, að maður vinn-
ur það varla til að rölta þang-
að, þó að góður kaffisopi væri
í boði“, sagði hann.
„Læt ég það nú vera. Varla
ert þú orðinn svo seinn á fæti
enn“, sagði hún. „Og það er
ég viss um, að henni tengda-
dóttur þinni tilvonandi þætti
vænt um að fá tækifæri til
þess að bera þér kaffi á sínu
heimili".
„Það þykir mér næsta ótrú-
legt. Hún þekkir mig víst
heldur lítið, stúlkutetrið. Er
ekki kærastinn hennar alltaf
á sjónum?“ sagði hann svo
dræmt.
„Jú, jú. Alltaf að veiðum
vestur á flóa. Þar rífur hann
upþ fiskinn, því ekki vantar
dugnaðinn og aflasældina“,
sagði Gunnvör.
Bárður var genginn burt
áður en hún hafði lokið máli
sínu. Og áreiðanlega fór hann
ekki út á tangann þann dag
til þess að fá sér kaffisopa.
Einn daginn kom svo Bensi
heim eftir fimm vikna úti-
veru. Nú yrði sjálfsagt farið
að hugsa til giftingarinnar.
Hallfríður fékk honum sendi-
bréf, sem einhver krakki hafði
komið með fyrir um það bil
tveim dögum. Sigga sagði, að
sér sýndist utanáskriftin á
þessu bréfi var skrifuð af
kvenmanni.
Bensi las bréjfið og rétti
henni það svo. Þar gæti hún
séð, hvort það væri frá konu
eða karli, sagði hann. Bréfið
var frá heimasætunni á Fjalli.
Hún skrifaði Bensa það, að
föður þeirra langaði til þess
að gefa honum unga kú í búið
og fóður handa henni í vetur.
En vegna þess að hann hafði
heyrt, að Bensi væri svolítið
einþykkur, þyrði hann ^kki
að senda kúna út eftir fyrr
en hann vissi, að þau vildu
þiggja hana. Og systir hans
lauk bréfinu með þeim orð-
um, að hún vonaði að hann
bryti nú odd af hinu mikla
oflæti sínu og þægi kúna.
Hún væri af ágætu kyni og
líkleg til þess að verða bú-
mannsþing.
„Hefur þú nú nokkurn
tíma heyrt annað eins, Sigga
mín. Karlinn er að láta sér
detta í hug, að gefa mér heila
kú“, sagði Bensi glottandi.
„Hvaða gagn væri í því að
eignast hálfa kú“, sagði Sigga.
„Hvað segir þú um þetta allt
saman?“ sagði hann.
„Mig langar ósköp mikið til
þess að eiga kú“, sagði hún
hlæjandi. „En annars ert það
þú, sem átt að svara bréfinu,
en ekki ég. Og þú átt að svara
því strax, því að það er nokk-
uð langt síðan það var skrif-
að“.
„Það er bezt að heyra hvað
mamma leggur til málanna",
sagði Bensi og kallaði á móð-
ur sína inn.
„Hvað segir þú um það,
mamma, sem stendur í þessu
bréfi?“ sagði hann.
Hallfríður las bréfið.
„Auðvitað eru þetta hennar
ráð, aumingja stúlkunnar. Það
má virða það við hana. En
það er vandi að neita því, sem
vel er boðið. Það ert þú, sem
átt völina, góði minn. En ó-
neitanlega væri gaman að
eiga kú“.
„En heldur þú að karlinn
sjái ekki eftir henni, ef ég
þigg hana?“ spurði hann.
CANADA
RÚM 650,000 MANNS
HÁFA GERZT
KANADÍSKIR BORGARAR
Síðan 1947, að þegnrétfrarlöggjöf landsins
gekk í gildi
Á árinu 1962 einu tóku 72,000 innflytjendur þegnskapareiðinn og
öðluðust fullkomin borgaraleg réttindi.
Sá innflytjandi, er hefir fengið löglega inngöngu í Kanada, sem inn-
flytjandi fyrir að minsta kosti fjórum árum og níu mánuðum, getur sótt
um kanadísk borgararéttindi nú þegar.
Njótið allra þeirra réttinda og hlunninda er fullkominn þegnskapur
veitir í Kanadísku þjóðlífi.
# réttinn til atkvæðagreiðslu
• réttinn til opinberrar þjónustu
• réttinn til kanadísks vegabréfs
# réttinn til fullrar þátttöku í framtíðar-málum Kanda
Þér getið fengið umsóknareyðublöð frá Clerk of the Citizenship,
County eða District Court, sem nálægast er, eða The Registrar of Canadian
Citizenship, Ottawa.
tr,'*
GUY FAVREAU,
Minister of Citizenship
and Immigration