Lögberg-Heimskringla - 05.12.1963, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 5. DESEMBER 1963
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
ÖLDUFÖLL
Skáldsaga
„Þetta hafðist allt af 'því, að
ég fór að þvælast þetta“,
sagði gamla konan, mæðuleg
á svip.
„Já, skárri er það nú trú-
lofunin“, sagði Hallfríður.
„Ef ekki þarf meira út af að
bera en þetta, hljóta að verða
margir árekstrar á milli þeirra
um það lýkur. Mér finnst
Elínborg ekki geta snúist öðru
vísi í þessu, en hún gerði. Þú
skalt reyna að taka þetta ekki
mjög nærri þér“.
„Mikið leizt mér vel á
drenginn þinn, þegar hann
kom fram eftir til okkar í
hríðinni þarna um veturinn.
En nú er hann ennþá fallegri
í giftingarfötunum“, sagði
gamla konan. „Mig er farið að
langa til þess að sjá stúlkuna
hans. Ég hef heyrt sagt, að
hún sé mjög lagleg“.
„Það er verið að búa hana
hérna inni í svefnherberginu.
J>að hlýtur að vera búið að
gera hana fullvel úr garði“,
sagði Hallfríður.
Nokkru seinna kom Sigga
fram í stofuna. Gamla konan
horfði á hana hugfangin.
„Þetta er sannarlega falleg
brúður, enda er búningurinn
dásamlegur“, sagði hún.
Nú riðu þau heim að hús-
inu hjónin á Sléttu og fjöl-
skyldan frá Stóru-Grund.
Bensi flýtti sér út til þess að
taka á móti gestum sínum.
Guðni búfræðingur gat ekki
dulið geðvonzku sína. Gunn-
vör þekkti allt sitt heimafólk
og fann, að það var líka
grunnt á því góða hjá Frið-
riku húsfreyju.
Nokkru seinna kom Fjalls-
bóndinn einn síns liðs. Hall-
fríður hljóp eins og léttfætt-
ur unglingur ofan tröppurnar
til þess að bjóða hann vel-
kominn. Rétt á eftir henni
kom Bensi. Það léttist fljót-
lega svipur bóndans, sem
hafði verið talsvert þungur,
þegar hann steig af hestbaki.
Hallfríður fór nú með hann
inn í sitt eigið herbergi og
bar honum þvottavatn þang-
að.
Svo gengu allir upp að
Höfða. Þar átti hjónavígslan
að fara fram. Gunnvör og
gamla konan frá Fjalli voru
þær einu, sem ekki fóru upp
eftir. Gunnvör hafði tekið að
$ér að hita súkkulaðið og
kaffið, en gamla konan treysti
sér ekki til að ganga.
Úr kirkjunni var svo geng-
in skrúðganga heim að nýja
húsinu. Brúðhjónin gengu
fyrst, þá foreldrar brúðurinn-
ar. Þorbjörg í Nausti flýtti
sér að grípa undir handlegg-
inn á Hallfríði, og gekk næst
Jónasi og Signýju. Hún ætlaði
sér ekki að láta Bárð á Fjalli
spásséra með henni, en til
þess var hann líklegur. Það
hafði ekki farið fram hjá
henni, þegar Hallfríður hafði
hlaupið á móti honum og
fagnað honum eins og góðum
bróður. Og hann hafði horft
á hana eins og ástsjúkur
strákur. Það mátti bjóða kon-
unni mikið, ef fyrsta ástin átti
að deyja. Kannske þreifst
hún bezt, ef hún var vökvuð
með tárum.
Bárður og dóttir hans gengu
næst á eftir konunum. Þá
bræður Siggu og systkinin frá
Stóru-Grund. Móðir þeirra
var alltaf jafn gröm við
tengdadótturefnið. Henni
fannst að hún hefði átt að
ganga við hlið kærastans.
Konurnar tvær heima í nýja
húsinu stóðu við vesturglugg-
ann og horfðu á skrúðgöng-
,una, meðan hún nálgaðist
hægt sunnan brekkubrúnina
og ofan skágötuna, sem lá
heim að húsinu. Gamla konan
Ijómaði af aðdáun.
„Ég segi þér það satt,
Gunnvör, að þó að hann væri
kominn með kærustuna
hjónabandssonurinn á Fjalli,
væru þau ekki laglegri en
þessi ungu hjón. Guð gefi
þeim langa og gæfuríka fram-
tíð“, sagði hún.
„Hann hefur ekki kært sig
um að koma í brúðkaupið til
bróður síns“, sagði Gunnvör.
„Hann sagði eins og satt er,
að þeir hefðu aldrei talað orð
saman, og væru því alveg ó-
kunnugir", sagði gamla konan.
Svo bætti hún við í hálfum
hljóðum, eins og við sjálfa
sig: „Það er áreiðanlegt, að
Vilborg var vel ánægð með að
sitja heima, þó að hún léti til
leiðast að heilsa Fríðu þarna
í sumar. Hún veit hvað hún
vill, hún nafna mín. Það var
áreiðanlega búið að minnast
nokkrum sinnum á það ferða-
lag, áður en það var farið“.
„Kannske það hafi verið
rétt, sem Þorbjörg í Nausti
sagði, þegar ég gat um það
við hana, að þær hefðu komið
hingað í heimsókn mæðgurnar
frá Fjalli. Hún sagði, að þess-
ar manneskjur gætu aldrei
orðið vinir“, hvíslaði Gunn-
vör á móti.
. „Já, hún Þorbjörg frá
Hamri. Ég þekkti hana strax,
þegar ég sá hana, þessa svip-
miklu myndarkonu. Það var
nú svolítið hatrið og illskan á
milli þeirra Vilborgar og
hennar, þegar þessi blessað-
ur drengur var að komast í
þessa veröld“, sagði gamla
konan og hristi gráhært höf-
uðið. „En guði sé lof fyrir, að
ekki ber allt upp á sama dag-
inn“.
Þegar sezt var að borðum,
gat Þorbjörg ekki setið við
hlið Hallfríðar vinkonu sinn-
ar, því að hún var ein af
,frammistöðukonunum. Hún
talaði um það við brúðurina,
að það væri sjálfsagt, að Elín-
borg eldri frá Fjalli sæti við
hlið Hallfríðar. En þegar hún
bar inn fyrstu súkkulaðikönn-
pna sá hún sér til mikillar
gremju, að það var Bárður,
,sem þar sat, með móður sína
á aðra hönd. Þar næst sat
Elínborg dóttir hans og kær-
astinn hjá henni. Það var líka
farinn að léttast á honum
svipurinn. Það var ekki hægt
að sjá, að Hallfríður stráinu
þætti að því að hafa Fjalls-
bóndann við hliðina á sér.
Þorbjörg hafði aldrei séð hana
svona blómlega og laglega
áður.
Þegar loksins var staðið upp
frá borðum, og farið var að
rýma til í stofunni, svo hægt
væri að stíga þar dans, gekk
gamla konan til sonarsonar
síns og sagði brosandi við
hann:
„Sjálfsagt hefur þig nú
aldrei dreymt um það, dreng-
urinn minn, að faðir þinn og
amma yrðu gestir í brúðkaup-
inu þínu?“
„Nei, það dreymdi mig víst
ekki um“, sagði hann. „En að
ég kynntist föður mínum
eitthvað, hefur mig víst
dreymt fyrir þennan síðasta
mánuð“.
„Segðu mér þann draum,
vinur minn“, sagði hún. „Við
erum svo sólgin í að ráða
drauma, gamla fólkið“.
„í vökunni finnst mér mest
gaman að því, að berast á
ölduföllunum að landi. Þannig
er það einnig í draumum mín-
um. Og síðan ég flutti að sjón-
um hefur sjóferðin, oftast í
hvassviðri, verið ein aðaluppi-
^taða drauma minna. Oftast
nær var það mamma eða Þor-
björg í Nausti, sem biðu mín
þá í lendingunni. Þær voru
þeztu vinirnir, sem ég átti í
lífinu. En í . haust dreymdi
mig hverja nóttina eftir aðra,
að ég var að lenda í talsverðu
brimi. Þá var það Bárður á
Fjalli, sem beið mín í fjör-
unni“.
„Heldur að þú getir ekki
vanið þig á að kalla hann
pabba, vinur minn?“ spurði
gamla konan.
„Það getur vel verið. Ann-
ars held ég að það orð láti
stirðlega á tungu minni. Ég
hef ekki vanizt því um dag-
ana“, sagði hann glettnislega.
„Jæja, góði minn. Ég ætla
nú að fara og leggja mig fyrir
hérna niðri í gamla bænum
þínum hjá henni Gunnvöru.
Þess vegna ætla ég að kveðja
þig. Þú verður kannske sof-
andi í fyrramálið, þegar ég
,legg af stað heimleiðis. Svo
þakka ég þér fyrir skemmti-
lega viðkynningu. Og guð
gefi þér alltaf góða landtöku".
SÖGULOK.
WINNIPEG — Establish-
ment of a capital fund to buy
five new passenger vehicles
for the Association of Re-
tarded Children in Greater
Winnipeg was announced to-
day by Howard Spohn, vice-
president and general man-
ager of The Carling Breweries
(Manitoba) Limited.
Mr. Spohn said the firm is
making an initial grant of
$4,000 to create the fund,
payable to the association in
monthly instalments. He said
it is the intention of Carling
Breweries to continue don-
ations to the fund on an an-
nual basis.
The fund will be used to
replace the five vehicles
Carling Breweries bought for
the association in 1959 and
which now are nearing the
end of their use.
The association has nine
vehicles to take students to
and from classes at the Kins-
men School.
Fréttir frá íslandi
Framhald frá bls. 2.
ráðherra ,sagði prófessor Jón
ennfremur, en ekkert hefur
orðið af því.
Þá voru sýnd húsakynni
þau, sem Árnasafn hefur haft
til umráða við Proviantgaard-
en hjá Konunglegu bókhlöð-
unni síðaan 1959.
Palle Birkelund, ríkisskjala-
vörður, bauð menn velkomna
á sýninguna í bókhlöðunni, og
þakkaði Landsbókasafni ís-
lands og Ríkisarkivinu í
Stokkhólmi lánið á ritum og
skjölum. Hann sagði að gjöf
Árna Magnússonar væri ein
mesta gersemi, sem dönskum
og norrænum vísindum hefði
hlotnazt.
í sýningarskrá hefur West-
ergaard Nielsen prófessor
skrifað greii# um líf Árna
Magnússonar, Kaare Olsen
um safnarann Árna Magnús-
son, auk greinar eftir Jón
Helgason.
Við opnunina var ekki
minnzt einu orði á afhend-
ingu handritanna til íslands,
segir Rytgaard ennfremur.
Þess má að lokum geta að
átta binda vísindaútgáfa af
handritum hefur verið gefin
út af Árnastofnuninni í til-
efni af afmælinu.
Mgbl. 14. nóv.
☆
Nýlega afhenti stjórn Kven-
félagsins Hringsins stjórnar-
ráðinu eina milljón króna,
sem framlag til nýbyggingar
Landsspítalans, nánar tiltekið
til barnadeildarinnar, sem
maklega gengur undir nafn-
inu Barnaspítali Hringsins.
Hafa þá konurnar i Hringn-
um alls safnað og afhent til
þessarar stofnunar hvorki
meira né minna en sjö millj-
ónir króna.
CARLING EXECUTIVE APPOINTMENTS
SENATOR PAUL YUZYK GEORGE E. SHARPE S. PRICE RATTRAY
Mr. C. O. Dalton, president of The Carling Breweries Limited is pleased to announce the appoint-
ment of three Manitobans to the Board of Directors of The Carling Breweries (Manitoba) Limited.
Senator Paul Yuzyk for many years has been a leader in the province’s Ukrainian community, serving
as president of the Ukrainian Cultural and Educational Centre in Winnipeg and as Dominion Vice-Presi-
dent of the Ukrainian National Federation of Canada. Before his appointment to the senate earlier this
year, Mr. Yuzyk was a professor of History and Slavic Studies at the University of Manitoba. He
is a member of the Board of Directors of the Canadian Centenary Council and is a member of the
Canadian delegation to the United Nations in New York.
Mr. George E. Sharpe was mayor of Winnipeg in 1955-56 and an alderman for the previous eight years.
He is president of Sharpe’s Ltd., Winnipeg, and is associated with Sharpe’s Auto Électric Co. Ltd. in
Brandon. A Director of The Monarch Life Assurance Co. and chairman of the Advisory Board of The
Canada Trust Company. A past president of the Lions Club of Winnipeg, and a member of the board
of the Winnipeg Symphony Orchestra.
Mr. S. Price Rattray is president of C. H. Enderton and Co. Ltd. A director of Enderton Crabb and
Co., a vice-president of South Winnipeg Ltd., a director of Modern Dairies Ltd., a member of the Sana-
torium Board of Manitoba, a member of the Board of Regents of United College, and chairman of
the Assessment Appeal Board of the Metropolitan Corporation of Greater Winnipeg.