Alþýðublaðið - 07.10.1960, Blaðsíða 7

— 7. okt, 1960
FX.CGLIÐAR í brezka
flotanum fá nú þeim mun
hærri laun, sem þeir eru bet-
ur að sér í erlendum tungu-
málum. TunÆfUmálin eru
raunar mjög mishátt metin.
Sá, sem kann tyrknesku, fær
13 sinnum meiri 'aukalaijn en
sá, sem k'ann S^viöurlanda-
mál, Þetta muji gert kl að
fá menn til að leggja sijj eft-
ir erlendum tuugumálum í
flughernum.
,|pf ■
OG SVO FLAUTAÐi BÍLL
ÞAÐ var laugardagskvöld.
Hún kom hlaupandi upp hrins
stigann í kökkbláum.kjól með
plíseruðu pilsi', hlammaði sér
niður í sófann og sparkaði af
sér ljósu, mjóu, háhæluðu
skónum. Hún greip sígarettu-
pakkann, sem lá á borðinu og
fékk sér ,,smók“.
ÞAÐ er búið að smíða nýtt
Bounty, eftirlíkingu af hinu
fræga skipi, sem uppreisnin
var gerð á fyrir 180 árum.
Það á að kvikmynda það í
annað sinn, og nú verða ekki
sparaðir 'litir og önnur glans
tækni nútímans. Marlon
Brando mun verða helzti leik
arinn. Clark Gable og Char-
les Laughton léku í hinni
eldri mynd af Bounf//, sem
fræg varð fyrir alllöngu.
— Ég nenni ekkert á dans-
æíinguna í kvöld, sagði hún
kæruleysislega, — að því er
hún sjálf hélt, — en æsingur-
inn leyndi sér ekki.
— Hvers vegna ekki?
—. Mig langar ekki'.
— Er ekki gaman á dans-
æfingum?
— Oj, — þeir strákar, sem
eitthvað er varið í, eru á eftir
einhverjum brýnum úti í *bæ,
— hinir eru börn.
-— Ert þú ekki „brýni“ sjálf?
— Oj . . . og með það fór hún
að gráta. Svartir lækir runnu
ni'ður vanga hennar sígarett-
an skalf í munninum og-hún
tók hana út úr sér og kramdi
hana fólskulega niður í ösku-
bakkann.
— Ég, ég hata hann ... hata
hann . •. Ég skai aldrei, aldrei
fyrirgefa honum, — þótt hann
bæði mig þess á hnjánum ...
aldrei, aldrei,
Og hún snökti niður í gaupn
ir sér Ljóst, sítt hárið límdist
við vanga hennar með heitum
(Með sínu lagi.)
Ó, hve fögur er Framsóknar hjörð,
er hún flykkist á kommanna stall.
Hermiann stendur þar stöðugan vörð,
eftlr Stalíns og Malénkovs fall.
Tóti skal Tímann sinn
láta tyggjia upp Þjéðviljans níð„
Nú er köld Eysteins kinn,
kominn Vetur og norð-austan hríð.
tárum. Hún hélt áfram að
tauta og hrópa til skiptis .. .
aldrei, aldrei, aldrei.
í því hringdi síminn. Hún
leit upp. þegar við fyrstiu
hringingu, — við aðra hring-
i'ngu saug hún upp í nefið og
strauk hárið frá andlitinu. Við
þriðju hringingu stökk hún í
símann.
— Jáhá ... já, já, Bless á
meðan ...
Eins og hvirfilvindur þaut
hún inn í herbergið sitt, og
þar hófst mikið þrusk. Ein-
hverju var ýtt. til, — eitthvað
var dregið úi, Það var komin
plata á grammófóninn, —1 og
Ijósu skórnir hennar, sem
skildir höfðu verið eftir í hrað
aum, voru svo ógnar auðnu-
lausir, þar sem annar lá, en
hinn stóð í fálætinu fyrir uían
glaum herbergisirs.
Svo flautaði bíll fyrir utarv,
hún þeyttist niður hringstig-
ann, með glampandi augu og
rjóðar ki'nnar með piisin út um
allt. Úti fyrir stóð chevroieí-
bíll pabba hans, — og þau
brunuðu á dansæfinguna, syo
blár reykurinn stoð aftur úr
... Eilífðin, sem mótuð var í
þessu stutta orðl — aídrei
rétt áðan, var orðin að minna
en engu.
Það var komið einkennilegt
hljóð í grammófóninn, kann-
ski að ei'nhver hlutbr hafi ver
ið látinn ofan á hann? — Það
er bezt að gá ...
h.
AÐ HUGSA ,VH> HÖFN-
INA.
- Rölta hægt og letilega
á uppfyllingunni, virða fvrir
sér skipin, virða fyrir- sér
hafnarverkamennina, virða
fyrir sér krakka, sem eru
að veiða.
Það standa nokkrir ein-
kennisklæddir menn, feitir
og fríðir sýnum við dyrnar
á Hafnarhúsinu, einn með
báðar hendur í buxnavösun-
um og húfuna aftúr á hhakka,,
sjóaralegur, þrátt fyrir virðu-
leik uniformsins. Og unglings
piltur kemur á fleygiferð á i
„trillu.“ Hann er í uppskip-
unarvinnu.
Tvær konur á hælaháum
skóm stika fram, ganga alveg
í takt.
— Finnst þér ekki leiðin-
legt að bíða svona og vita
ekki neitt? spyr önnur.
Svo eru þær farnar. Eftir
hverju var hún að bíða?
Skipin liggja í röð við
bakkann: Dettifoss, Hekla og
Skjaldbreið. Það er mjó gei!
á milli* þeirra í krikanúm víð
Mér varð ekki um sel
þegar ég las um endalok
hrútsins í LjósufjöIIum í
Tímanum. Þeir vestra eru
nú búnir að skjóta hann.
Hittu hann í gagnaugað, þar
sem hann sat í sjálfheldunni,
en síðan segir Tíminn; ..
og steyptist sauSurinn eina
300 metra niður, Var hann
furðu lítt lemstraður effir þá
för, lærbrotinn, kjálkiabrot-
inn og bæði hornin höfðu
brotnað af“.
Sprengísand. Þar .toæti, ég
litlu fiskimönnunum* Einrfc
er með veiðistöng og býól og
spónöngul á færinu.
— • Manni, viit.u fi.Uda i
færið, svo að það íeríi.st" ek)<.»-
i botni meðan ég greiðbfföefej-
una?
Hansi er lágur í loitinUj e.n>
ötuilegur.
Það er baustglamp.,, á» sjóh-
um, haniii er 'blýgtar anv,??
daufum olíuflekkjuin-. héu og
hvar, og hérna aiveg upp V't>
bakkann eru víst margir liíl-
ir, heimskir fisk;u, serrk
stundum glæpast a aðt bíta i
agn, og gjalda fyrir íjaA með
Hfinu.
— Hefurðu veitt veí, spyr
ég.
— Já, svarar hann. rogginn.
Og nú tek ég eítu öðbum
dreng og Htilli, ruveliinr.b
stelpu, sem halda á vírkörítt
xoeð nokkrum ufsurn.
— Haltu á-fra-m, seg.ir
stelpan.
Flækjan er greidd. Effá.er
það ekki? Þau farc.
Jiinum megin við -tiprengi-
sand er Herjólfur.
Konurnar tvær k«a til
baka.
— Hann sagðist a*,tiá atfe
skrifa.
■— En. af hverju skrifar 'þ»
honum, þó að hann, skrifi
ekki? Hann verður bö að' viítv
þetta.
Garnall verkana,a®it.r. 1 biá-
urn nankinsfötum haifar sér
tipp á sekkjastafla. Hann er
með pípuna sína í munrúnum-
og horfir sem í leiosht: niður
í mölina.
Fram hjá honuni töftir lít-
íll Ijóshærður gutti með færi
og kippu af ufsa. Hann staldr
ar við og strýkur kippuna:
— Svona fallegur og stór,
stæ-rri en hjá hinum, stærsti
fiskurinn í dag.
Var þetta Jkanheke afla-
kóngurinn?
Konumar eru nú Hka íarn-
ar að virða fyrir sér haust-
glampann upp við bakkann
rniUi Skjáldbreiðar og Heklu.
— Nei, það er ekki til neins
segir önnur. Hann verður aö
gera það, sem honum sýnist.
Mér ieggst eitthvað tii. ....
Og gamli maðuxinn tottar
pípuna sína og sendir lángry
reykjarstróka út í iognið.
Alþýðufela'ðið