Alþýðublaðið - 07.10.1960, Blaðsíða 15

,,Það er ekki til neins fyrir
okkur að tala meira urn
þetta,“ sagði Mora'ine.
„Reyndu að hugsa ekki meira
um það. Eg fer og leysi ávís-
unina út og • - ■ •
Hann þagnaði þegar hann
heyrði blaðadreng kalla að
neðan: „Stjórnmálamaður
myrtur! Lesið um það!“
Hún lyfti hendinni að
hálsi sér.
Hún dró djúpt andann og
brosti svo til hans.
„Eg get afborið það,“ sagði
hún.
„Vertu kyrr,“ sagði hann,
„það verður ekki langur tími
þangað til þeir koma hingað.
Mundu eftir því að þú mátt
ekki svara spurningum. —
Segðu þeim að þú harðneitir
að svara neinu um mig nema
með mínu leyfi og að þú haf-
ir verið að reka erindi fyrir
mig í gær. Þú mátt ekki segja
hitt sem ég sagði þér að segja
— það er ekki til neins.“
Hún reis á fætur, gekk til
hans og lagði hendurnar á
axlir hans.
„Lofaðu mér að gæta þín
vel,“ bað hún. „Þú mátt ekki
leggja neitt í hættu mín
vegna, eða pabba vegna.“
Hann brosti og klappaði
henni á bakið.
„Eg er sjálfur á kafi,“ —
sagði hann. „Eg er að fara.“
Síminn hringdi þegar hann
lokaði dyrunum.
Hann fór beint til bankans
og hann neitaði að gefa
nokkrar upplýsingar, þegar
gjaldkerinn bað hann um
skýringu á því að hann skyldi
loka reikningnum. Hann tók
við peningunum, stórum
bunka og lét hann i vasa sinn.
Svo gekk hann að símaklefa
og hringdi.
Þegar einkaritari Duneans
svaraði í símann, sagði hann:
„Mig langar til að fá að tala
við Phil.“
„Hver talar?“
„Sam Moraine.“
Skömmu seinna heyrði
hann rödd ríkissaksóknar-
ans.
„Phil,“ sagði hann. „Eg
þarf að tala við þig.“
„Hvar ertu, Sam?“
„í símaklefa.“
„Eg var að hringja á skrif
stofu þína. Ertu búinn að
lesa blöðin?“
„Nei.“
„Peter Dixon hefur verið
myrtur.“
„Hvað ertu að segja?“ —
sagði Moraine. „Eitthvað sér
stakt,. Phil?“
„Það er lýsing á atburðin-
um í blöðunum,“ sagði Dix-
on dræmt. „Eg þarf að tala
við þig, Sam.“
„Um þetta morð?“
„Já.“
„Heyrðu, Phil, ég vil tala
við þig, en ég vil ekki tala
við þig þar sem ég get átt von
á að vera ónáðaður.“
„Geturðu komið hingað
Sam?“
„Nei, ég vil það ekki. Eg
vil að þú hittir mig annars
staðar. Hvar er Barney?“
„Hjá Dixon.“
„Hefur hann ekki gefið
skýrslu?“
STANLEY
GARDNER
„Ekki enn. Eg er að bíða
eftir honum. Hann getur
komið á hverri stundu.
„Eg skal segja þér allt, —
Phil. Segðu engum að þú ætl-
ir að hitta mig. Eg kem í
bílnum mínum að skrifstofu
þinni og þú kemur niður eftir
fimm mínútur og við getum
ekið eitthvað og talað.“
Eg þarf að tala við þig,
Sam,“ sagði ríkissaksóknar-
inn þolinmóður.
„Þú getur talað við mig,
þar.“
„Allt í lagi,“ sagði Dun-
can, „eftir fimm mínútur.“
„Gott,“ sagði Sam Morai-
ne og lagði símann á.
Það sást ekki á Sam Mora-
ine að hann hafði ekki sofið
alla nóttina. Tyrkneska bað-
ið, raksturinn og nuddið
hafði gert hann rjóðan og vel
vakandi. Hann var ekki fvrr
kominn að húsinu en Phil
Duncan kom til hans.
„Hvers vegna vildirðu ekki
koma til mín?“ spurði hann
ekki rekið hann, ef hann er
eitthvað að ybba sig?“
„Tæknilega séð,“ sagði Dun
can dræmt, „er hann minn
undirmaður, en það er svo
margt annað sem til greina
getur komið. Það eru kosn-
ingar í vændum. Dixon ræð-
ur einum flokk og Carl Tor-
ne öðrum.“
„Áttu við að Thorne sé
vinur þinn?“
„Kannske,“ sagði Duncan
þolinmóður. „Að minnsta
kosti er það svo, að ég verð
ekki kosinn, ef Carl Thorne
styður mig ekki. Eg er hrædd
ur um að Barney Morden hafi
farið til Thornes og að hann
sé nú á móti mér.“
„Áttu við að hann ætli að
styðja einhvern annan?“
„Hann gefur í skyn að svo
geti verið nema ég hlýði.“
„Og hvað kallar hann
hlýðni?“
„Eg held að það sé eitthvað
í sambandi við þig og einka-
ritara þinn,“ sagði Duncan,
„ég segi þér þetta f trúnaði,
Sam. Eg legg öll mín spil á
borðið í þeirri von að fá að
sjá þín.“
„Eg veit vel, að þú hefur
ekki myrt einn eða neinn. Þú
ert vinur minn. Þú ert eng-
inn morðingi. En ég held að
þú sért að hlífa einhverjum.“
„Hverjum?“ spurði Morai-
ne.
„Eg veit það ekki,“ svaraði
Duncan, „en láttu þér ekki
þeir hafi borgað hluta af því
fé til að komast undan mál-
sókn? Hvað segirðu þá?“
Ríkissaksóknarinn starði á
hann.
„Eg geri ráð fyrir að ferli
mínum sem ríkissaksóknara
sé lokið, ef það kemst upp.“
„En hvað ef ég segi þér, að
vinur þinn Carl Thorne hafi
grætt yfir fimmtíu þúsund
dollara á gatnagerðarsamn-
ingi í West End?“
„Eg trúi því ekki.“
„En ef ég get sannað
það?“
„Það yrði mjög erfitt fyrir
mig, ef slíkt fréttist.“
„En hvað, ef ég sanna þér
að mútur hafi verið greiddar
til þinnar skrifstofu?“
Duncan starði vantrúaður
á hann.
„Þú ert genginn af göfl-
unum!“
„Eg er með fullu viti.“
„Við hvað áttu eiginlega
með mútur?“
,,Eg er að tala um fólk, sem
hefur unnið hjá þér.“
„Og áttu við að þeir hafi
þegið slíkar mútur?“
„Vitanlega. Og þeir höfðu
svo síðan áhrif á þig. Þú varst
of trúgjarn. Þú fylgdir ráðum
þeirra. Og afleiðingamar
urðu þær sömu."
„Þá er ég búinn að vera
Sam,“ sagði Duncan dræmt.
„En þetta er ekki rétt. Þú ert
aðeins að reyna að skipta um
umræðuefni Sam. Þú ert að
„Hjvað er athugavert vio
hæstaréttinn?“
„Allt,“ svaraði Duncan,
„hvað mér við kemur
í hæstarétti sitja mera| s|in
eru andstæðingar stjórnmala
flokksins, sem fer með” völd
hér í boi'g og í þessu ríki. Það
var rangt að láta slíkan
hæstarétt nokkru sinni verða
til, en það skeði — og enginn
veit hvernig á því stóð. Þeir
vilja breytingar og hreinsun
alls staðar.“
„Eg held,“ sagði Moraine
hikandi, „að ég viti með
hverju átti að hreinsa til.“
„Hvað er það og' hvar átti
að hreinsa til?“
* „Það væri að kjafta frá a5
segja þér það,“ sagði Mora-
ine. Er hæstaréttur persónu-
lega á móti þér?“
„Formaður hæstaréttar er
hlynntur því að John Fair-
field taki við stöðu minni. —
John Fairfield er óvinur
Carls Thorne.“
„En hvað skeður ef þú segir
Carl Thorne og hans flokki
stríð á hendur og gengur einn
á hólm við Fairfield?"
„Það væri alveg sama hvað
ég gerði, ef svo stæði á. Eg ég
svík Carl Thorne verð ég ekki
einu sinni kosinn hunda-
hreinsunarmaður."
Moraine stoppaði bílinn
sinn og leit á klukkuna.
„Eg verð að tala um þetta
við þig seinna, Phil,“ sagði
hann. „Eg veit að þig langar
um leið og hann var setztur
inn.
„Það voru ýmsar ástæður
fyrir því,“ sagði hann, „ég
skal segja þér þær seinna.“
„Eg þarf að tala við þig,
Sam. Vissirðu að Dixon var
myrtur í nótt?“
„Þú sagðir mér það. Eg hef
ekki lesið neitt blað.“
„Það er ekkert svar,“ sagði
Dixon. „Eg tók mikla ábyrgð
á mínar herðar, þegar ég
trúði því að þú hefðir ekki
haft neitt með morðið á Ann
Hartwell að gera, þrátt fyrir
það, að þér lá svo mjög á að
komast á morðstaðinn. Bar-
ney Morden er mjög reiður
við mig. Honum finnst að
hann hefði átt að fá að spyrja
þig í gærkvöldi.“
„Er ekki Barney þinn und-
irmaður?“ spurði Moraine
kæruleysislega. „Getur þú
detta annað í hug, en að ég
geti komizt að því, Sam.“
Moraine sagði: „Jæja, fyrst
þú hefur sagt það sem þér
liggur á hjarta, fæ ég víst að
komast að. Það var út af ves-
eninu viðvíkjandi Húsa- og
fasteignafélaginu. Það voru
nokkrir sem hefðu átt að fara
í fangelsi. Þeir voru aldrei
dæmdir. Hvers vegna?“
„Duncan sagði þreytúlega:
„Eg veit vel að þetta verður
eitt af því sem andstæðingar
mínir í kosningabaráttunni
geta notað sér. Það hefði ver-
ið erfitt að dæma einhvern í
því máli, Sam. Almennings-
álitið vildi fá dóm, en ég er
alls ekki viss um að menn-
irnir tveir sem hlut eiga að
máli hafi verið sekir um glæp
eða aðeins um smávegis hirðu
leysi. Auk þess hurfu öll mál
skjölin. Eg geri ráð fyrir að
þetta viti margir, það hefur
jafnvel verið minnst á það í
blöðunum."
„En ef ég sannfæri þig um
að þessir menn hafi verið
sekir- um annað og meira en
smávegis hirðuleysi Phil? Ef
ég sanna það fyrir þér, að
þeir hafi dregið að sér mikið
fé frá fyrirtækinu? Og að
reyna að beina athygli minni
frá þér.“
„Það er ekki rétt og þetta
er engin vitleysa,“ sagði Sam
Moraine stuttur f spuna. „Þú
verður að horfast í augu við
það. Fyrr eða síðar kemst allt
upp. Eg vil ekki tala við þig
um Dixon Phil, ég vil tala
við þig um sjálfan þig.“
„Eg er vinur þinn og ég vil
finna undankomuleið fyrir
þig. Þú varst fljótur að gruna
mig, hvers vegna geturðu
ekki verið jafn fljótur að
gruna aðra vini bína? Eg gef
þér æruorð mitt fyrir því Phil
að þú hefur verið svikinn.“
Duncan andvarpaði. Hann
varð lotinn í herðum og and-
lit hans var mjög áhyggju-
fullt.
„Eg trúi því ekki, Sam,“
sagði hann.
Moraine lagði hönd á hné
hans. •
„Eg var að segja þér verri
hlið málsins, Phil. Nú vil ég
að þú treystir mér. Eg held
að ég geti séð svo um að þú
bíðir engan skaða af þessu.“
„Það gerir þú ekki,“ sagði
Duncan alvarlegur, „ekki eins
og málin standa með hæsta-
rétt núna.“ _ „
til að vita meira um Dixon
málið. Hvers vegna hringirðu
ekki til skrifstofunnar eða
Barney Morden?“
Duncan andvarpaði þrevtu
lega. Hann kinkaði kolli, opn
aði dyrnar og staulaðist yfir
gangstéttina. Hann kom ekki
fyrr en tíu mínútum seinna.
Þegar hann kom aftur
starði hann hugsandi á Sam
Moraine.
„Sam,“ sagði hann, „mund-
ir þú svíkja mig?“
„Nei,“ sagði Moraine. „Eg
mundi kannske fara bak við
þig, en ég mundi aldrei
svíkja þig.“
„Hver er munurinn?“
„Hann er mikill. Geturðu
lagt spilin á borðið viðvíkj-
andi morðinu á Dixon?“
„Mig langar að tala við
þig.“
„Allt í lagi.“
„Hvert fórstu, þegar þú
fórst af skrifstofunni í gæi’-
kveldi?“
„Eg fór til að hitta mann.“
„Karlmann eða konu?“
„Ekki Ann Hartwell."
„Nei, en ég hélt kannske að
þú hefðir farið að hitta Nát-
alie Rice. Eg man að þú seád
aiþýðwbÍaMi T'ÁOktþ’l&OO £$